Όταν έχουμε σύζευξη πλαισίου (διατμητικού συστήματος) με τοίχωμα, πρέπει να συγκεραστεί η διαφορά στον τρόπο παραμόρφωσης εκάστου συστήματος.
Αυτό έχει ως συνέπεια την ανάπτυξη έντασης στο διάφραγμα που κάνει την σύζευξη:
- Στους υψηλούς ορόφους, το πλαίσιο λαμβάνει πρόσθετη καταπόνηση (οριζόντια) από το τοίχωμα.
- Στους χαμηλούς ορόφους, το τοίχωμα ανακουφίζει το πλαίσιο, αναλαμβάνοντας πρόσθετη τέμνουσα.
Σε πολύ ψηλά κτήρια, αυτή η αλληλεπίδραση οδηγεί σε πολύ εύκολη επίτευξη του επιθυμητού ην.
Όταν αφαιρέσεις ορόφους, μειώνεις την ένταση αυτής της αλληλεπίδρασης και αυξάνεται το ποσοστό της τέμνουσας βάσης που αναλαμβάνεται από το πλαίσιο.
Ας το δούμε και διαφορετικά:
Αφαιρόντας ορόφους, οι κεφαλές στα υποστυλώματα του δευτέρου χάνουν ξαφνικά την ροπή τους (ή την στροφή αν προτιμάς), με αποτέλεσμα να αναπτύσσουν μεγαλύτερη τέμνουσα...
Αυτό μεταβιβάζεται και στο ισόγειο (μείωση ροπής στο πόδα του 2ου, ανακατανομή, μείωση των ροπών στις κεφαλές του ισογείου...).