AlexisPap

Δεν διαφωνούμε. Εξάλλου με την παραπάνω διατύπωση δεν ισχυρίστηκα ότι δεν χρειάζεται η ανάλυση διότι στέκεται. Επεσήμανα ότι πρέπει κανείς να αξιολογήσει τις δυνατότητες και την αξιοπιστία της ανάλυσης, και έθεσα ως παράδειγμα την συνηθέστατη διάσταση μεταξύ αποτελεσμάτων της ανάλυσης και παρατηρούμενης πραγματικότητας. Ωστόσο, αυτά που λες είναι σημαντικά και -όπως είπα- συμφωνούμε: Γιαυτό στο στάδιο της ιστορικής τεκμηρίωσης αναζητούμε τα διάφορα σεισμικά (και άλλα) γεγονότα. Δεν βασιζόμαστε στο "σε 200 χρόνια όλο και κάτι θα έγινε", ψάχνομε μέγεθος, ένταση, είδη βλαβών σε ισόσειστες περιοχές κλπ. Ας μην αγνοούμε όμως και ότι η ίδια αρχή ισχύει και για το μέλλον: Υπάρχει η πιθανότητα, μόλις τελειώσει η αποκατάσταση να μας έρθει ο σεισμός με περίοδο επαναφοράς 2000y και να στείλει το γεφύρι αδιάβαστο. Εδώ λες με άλλα λόγια αυτό που λίγοι θέλουν να παραδεχτούν: Κάποτε, όλα τα μνημεία θα καταστραφούν. Δεν υπάρχει "εις τους αιώνας των αιώνων". Εδώ συνοψίζεται όλο το πρόβλημα: Με δεδομένο ότι οι επεμβάσεις αποκατάστασης αλλοιώνουν το μνημείο, πρέπει να επιλέξουμε πόσο θέλουμε να επέμβουμε (ενισχύοντας) και πόσο θέλουμε να ρισκάρουμε (διατηρώντας την αρχική μορφή του μνημείου). Επομένως το κριτήριο με το οποίο θα επιλέξουμε στάθμη επιτελεστικότητας δεν μπορεί να είναι ο κανονισμός. Στην αναζήτηση αυτή έχει μεγάλη σημασία η αξιοπιστία των εργαλείων ανάλυσης. Κατά πόσο μπορείς να βασιστείς πάνω τους για να λάβεις αποφάσεις; Παράδειγμα: Χρησιμοποιείς συντελεστή ασφαλείας γm=3. Αυτό εκφράζει μία τεράστια αβεβαιότητα για τις ιδιότητες των υλικών. Πως θα εκφράσεις με βεβαιότητα άποψη για την αναγκαία έκταση των επεμβάσεων, αν ξεκινάς με τέτοια αβεβαιότητα;

Λίγοι συνάδελφοι κατανοούν την χρησιμότητα της γραφοστατικής... Στα προβλήματα αυτά είναι το πρώτο εργαλείο για την κατανόηση της λειτουργίας, την εκτίμηση των φορτίων, την διάγνωση της παθολογίας. Μεγάλη κουβέντα. Δεν υπάρχει το "εις τους αιώνας των αιώνων". Όλα κάποτε τελειώνουν. Αν δεν το αποδεχτούμε, δεν μπορούμε να κάνουμε αποκατάσταση. Επίσης, όπως λέει αξιόλογη συνάδελφος, οι άνθρωποι φεύγουν, οι πέτρες μένουν... Υπ' αυτούς τους όρους, αξιοπρεπής αποκατάσταση είναι η αποκατάσταση που σέβεται την θνητότητα... Εδώ ανοίγει κουβέντα απέραντη... Πόσα χρόνια έζησε το γεφύρι; Και μάλιστα χωρίς βλάβες; Τι σε κάνει να φοβάσαι ότι θα πέσει; Έστω ότι το λύνεις (μάλλον με καμπύλες θραυστότητας είναι σωστό να προσεγγιστεί) και βρίσκεις ότι καταρρέει για σεισμό με περίοδο επαναφοράς τα 100 χρόνια... Τι θα πιστέψεις; - Την ανάλυση που λέει ότι δεν αντέχει; - Τα μάτια σου που βλέπουν ότι στέκεται εκεί 200 χρόνια χωρίς βλάβες; Κι από την άλλη, ακόμη κι αν η ανάλυση βγάλει ότι έχει επαρκή αντοχή, ποιος λέει ότι στον επόμενο σεισμό δεν θα χυθεί όλο κάτω; Δεν υπάρχουν εργαλεία που να μπορούν με αξιόπιστο τρόπο να κάνουν ανάλυση. Δεν υπάρχει τρόπος να έχεις αξιόπιστα στοιχεία για την αντοχή του υλικού σε κάθε θέση.

Πονεμένη ιστορία. Ποιον αντισεισμικό σχεδιασμό; Και για ποιον λόγο, εφόσον δεν έχει σεισμικές βλάβες; Και με ποιον στόχο; Και με τι μέσα θα γίνει η αποτίμηση του υφισταμένου; Και πως θα αξιολογηθεί η ανάγκη ή μη για ενισχύσεις; Μέγα ζήτημα, στο οποίο οι διάφορες σχολές συγκρούονται ανελέητα, στον βωμό των papers πάντα. Προσωπικά είμαι ρομαντικός. Τα μνημεία δικαιούνται έναν αξιοπρεπή θάνατο -όταν έρθει η ώρα τους. Δεν είναι ανάγκη να γίνουν paper...

Η ενημέρωση του κυρίου του έργου για την ανθεκτικότητα και η λήψη των σχετικών αποφάσεων είναι σαφώς δουλειά του μελετητή ή του επιβλέποντα του φέροντος οργανισμού. Αυτός συνήθως είναι πολιτικός μηχανικός. Και σαφώς -εκτός από την αρμοδιότητα- έχει την έχει και την σχετική κατάρτιση...

Γιατί το παιδεύουμε τόσο; Ο συνάδελφος ρωτάει που σημαίνει ότι με το ίδιο κόστος καλωδίων (ας πούμε με το ίδιο βάρος χαλκού) θέλει τις μικρότερες απώλειες. Οι απώλειες ισχύος (Pα) πάνω σε αγωγό αντίστασης r είναι: Pα=P2*r/U2, όπου U η τάση υπό την οποία μεταφέρεται η ισχύς P. δηλαδή, για δεδομένη διατομή και μήκος αγωγού, είναι αντιστρόφως ανάλογες του τετραγώνου της τάσης. Και η πτώση τάσης είναι είναι ΔU=P*r/U. Που όταν εκφραστεί σε ανηγμένη πτώση τάσης γίνεται ΔU/U=P*r/U2 (αλήθεια, και στο DC ισχύει το όριο του 4%; ) Τώρα, για δεδομένο βάρος χαλκού, δηλαδή για δεδομένη συνολική διατομή αγωγών (A) έχουμε: Στο DC διατομή αγωγού Α/2 Στο AC διατομή αγωγού Α/4 (υποθέτω ότι έχουμε και ουδέτερο) άρα η αντίσταση του αγωγού στο AC είναι διπλάσια από την αντίσταση στο DC ή rac=2*rdc. Οι απώλειες ισχύος γράφονται: Στο DC: Pα,dc=2*P2*rdc/U2 Στο AC: Pα,ac=P2*rac/U2 = 2*P2*rdc/U2 = Pα,dc (το όφελος της τριφασικής γραμμής εξανεμίστηκε λόγω ουδετέρου) Είναι φανερό πως είτε σχεδιάσουμε για δεδομένη (ποσοστιαία) πτώση τάσης, είτε για δεδομένες απώλειες ισχύος, η απαίτηση σε χαλκό είναι αντιστρόφως ανάλογη της ενεργού τάσης και άσχετη -εφόσον έχουμε ουδέτερο) από το αν χρησιμοποιούμε DC, μονοφασικό ή τριφασικό. Αγνοώ φυσικά επαγωγές, επιδερμικά, άεργο ισχύ, αρμονικές που σε μία σωστή εγκατάσταση και για τις συνήθεις τάσεις είναι αμελητέα.

Μία εξήγηση για τον λόγο;

Προφανώς συμφέρει να χρησιμοποιηθεί η μερειά εκείνη (DC ή AC) που έχει την μεγαλύτερη ενεργό τιμή τάσης.

Το δοκίμασες; Ή περιμένεις να το δοκιμάσουμε εμείς και να σου πούμε; Την καλωδίωση την ήλεγξες; Το ρολόι είδες τι είδους μηχάνημα είναι; Ηλεκτροβάνες είδες; Αυτά θα τα κάνεις εσύ, δεν μπορούμε να το δούμε εμείς το σπίτι...

Πάρε έναν πόντο για το προωθημένο χιούμορ και την καλή μνήμη... Δεν πτοούμαστε, το τελος είναι η αρχή...

Παράξενη αίσθηση του χιούμορ έχεις...

Θα πρέπει να δεις την συνδεσμολογία. Αν θέλεις, κάνε ένα σκαρίφημα του κυκλώματος και ανέβασέ το, για να σου πω.

α) Ναι. (εφόσον ο λέβητας που θα διαλέξεις έχει την απαιτούμενη ισχύ) β) Με τις τρέχουσες τιμές χάνεις. γ) Κάθε φορά που χαλάει. Τυπικά οι λέβητες αυτής της τεχνολογίας δεν χαλάνε. δ) Καθόλου.

Με προένταση το πάχος περιορίζεται στα 2m περίπου. Αν δεν πάει με φορτία γεφυρών μπορεί να πέσει και στα 1,8m. Φυσικά -φαντάζομαι- η συζήτηση γίνεται σε φιλολογικό καθαρά επίπεδο...

Χωρίς σχόλια: http://www.youtube.com/watch?v=aSuaDmi7cmU&feature=g-logo&context=G223221fFOAAAAAAACAA

Αυτές τις ιστορίες τις ακούω από την εποχή που καίγανε μαζούτ... Από το 1987 που μπορώ να θυμιθώ την δεξαμενή στο πατρικό μου, ποτέ δεν έβγαλε λάσπη ή νερό η τάπα καθαρισμού (την ανοίγαμε κάθε 10 χρόνια). Από το 1999 στο σπίτι μου ο πάτος της δεξαμενής είναι καθαρός. Ένα λεβητοστάσιο που αποξήλωσα το φθινόπωρο (αντικατάσταση με αέριο) είχε δεξαμενές του 1984: Καθαρές. Το πετρέλαιο θέρμανσης είναι diesel. Μέχρι το βενζινάδικο έχει ακριβώς τις ίδιες συνθήκες παραγωγής, μεταφοράς και αποθήκευσης με το diesel κίνησης... Επίσης, πριν τον καυστήρα μπαίνει φίλτρο πετρελαίου. Κανονικά, αυτό συγκρατεί κάθε ακαθαρσία που θα μπορούσε να φράξει το μπεκ, καθώς και το νερό. Φυσικά, αποφεύγουμε να παίρνουμε πετρέλαιο από τον πυθμένα της δεξαμενής. Μην τρομοκρατούμε όμως τον κόσμο άδικα...

Οι ανοησίες που πετάει είναι το λιγότερο... Το χειρότερο είναι ότι συζητάνε -υποτίθεται- σοβαρά, αλλά, είδατε τι τους νοιάζει... Το χρήμα να μάσουν, κι αν γινόταν οι μηχανικοί να κάνουν την δουλειά τζάμπα, ακόμη καλύτερα.

Απλά, αν η ανεμοπίεση είναι 4 φορές ισχυρότερη από την σεισμική δράση (άρα de facto q=0,25), δεν έχει νόημα η κουβέντα...

Ποιός αναλαμβάνει σεισμικά φορτία;

Το διόρθωσα

Γιατί σε μπέρδεψα; έβαλα λίγο μεγαλύτερη ακρίβεια στις πράξεις... Τελικά, για λέβητα 80% και υγρό ξύλο θα πάρεις 2300kcal/kg. Με 0,14€/kg έχεις 14428kcal/€ Στο πετρέλαιο, για απόδοση 90% θα έχεις 9000kcal/€ με την τρέχουσα τιμή και 6200kcal/€ του χρόνου... Το συμπέρασμα ποιό είναι;

Έχεις 770gr ξύλο με 3310 kcal στους 20°C και 230gr νερό. Χρειάζεσαι: - 230*0,080 = 18,4kcal για να φτάσεις στους 100°C - 230*0,537 = 123,5kcal για να εξατμίσεις το νερό - 230*0,00038*150 = 13,2kcal για να φτάσεις στους 250°C (θερμοκρασία καπναγωγού) Συνολικά η υγρασία σου κόστισε 155,1kcal από τις 3310kcal Έτσι, ενώ ένα κιλό ξερό ξύλο θα σου έδινε 4300kcal, ένα κιλό υγρό ξύλο σου έδωσε 3155kcal, δηλαδή 27% λιγότερο. Αυτό όμως είναι μία πρώτη εικόνα... Αν συνεκτιμήσεις την μείωση του βαθμού απόδοσης της καύσης και την μείωση της θερμοκρασίας της φλόγας, ο βαθμός απόδοσης του λέβητα πέφτει τουλάχιστον 7%, με αποτέλεσμα έχεις διαθέσιμες για απορρόφηση μόνο 2900kcal από το ένα κιλό υγρό ξύλο, δηλαδή 32% λιγότερο, εν σχέση με το ξερό. Αυτό είναι το αισιόδοξο σενάριο, καθώς υποθέτουμε ότι και στις δύο περιπτώσεις πετυχαίνεις καλή καύση με σωστή αναλογία αέρα. Αυτά λέει η απλή αριθμητική.

Παίζει πολύ το σύμμεικτο...

Από τα πρακτικά στα οποία έριξα μία ματιά δεν διαπίστωσα να έχει ασχοληθεί κάποιος εκ των ομιλούντων με τα παραπάνω θέματα. Για την ακρίβεια, δεν βρήκα να συζητάνε κάτι τόσο φοβερό, ή να έχουν μία σαφή άποψη για την παιδεία. Αντίθετα, οι διακεκριμένοι δάσκαλοι . Βάζω και που έχει να κάνει με την γλώσσα, ώστε να είμαστε εντός θέματος.Αξίζει να αφιερώσει κανείς χρόνο για να δει πως αντιμετωπίζονται από τους κορυφαίους επιστήμονες τα θέματα παιδείας, γλώσσας και εκπαιδευτική πολιτικής... ...αλλά και διαπιστώσει ποιοί άνθρωποι και ποιές απόψεις βρίσκονται εκτός συμβουλίων.

Η υγρασία είναι μείζονος σημασίας. Κάτω από 15% πολύ δύσκολα θα βρεις, δεν το πετυχαίνεις σε καυσόξυλα ακόμη και με ετήσια φυσική ξήρανση. Από 'κεί και πέρα, στην τελική απόδοση παίζουν ρόλο πολλές παράμετροι: - Η δυνατότητα να επιτύχεις υψηλή θερμοκρασίας θαλάμου καύσης (για να βελτιώσεις τον βαθμό απόδοσης της καύσης) - Η δυνατότητα καλής ανάμειξης καυσίμου - αέρα (δεν είναι πετρέλαιο για να έχεις ψεκασμό) - Η δυνατότητα να πετύχεις στοιχειομετρική αναλογία (πρακτικά αδύνατον) - Η δυνατότητα να ρίξεις πολύ την θερμοκρασία των καυσαερίων στον λέβητα (απαγορευτικό για το ξύλο) Όλοι αυτοί οι λόγοι, μαζί με την υγρασία μειώνουν την απόδοση καύσης και την απόδοση συναλλαγής στον λέβητα, σε βαθμό πολύ μεγάλο εν συγκρίσει με τα υγρά ή αέρια καύσιμα. Έτσι, ενώ για το πετρέλαιο είναι σχεδόν αυτονόητο ότι από ένα κιλό (10500kcal) θα πάρουμε τελικά τις 9500kcal, για το ξύλο είναι αμφίβολο αν σε έναν μέσο λέβητα θα μπορέσουμε να απορροφήσουμε από τις 4300kcal θα απορροφήσουμε τις 2700kcal. (Αν και οι λέβητες αεριοποίησης δίνουν υψηλές αποδόσεις) Βέβαια, το παράδειγμα με το τζάκι που δίνεις είναι ό,τι χειρότερο. Για να πάρεις μία ιδέα, με γυμνή φλόγα (χωρίς θάλαμο καύσης) βράζεις έναν γκαζοντενεκέ νερό με λίγα κλαδάκια...

Αντί να ψάχνεις ηλεκτρονικό ballast, βρες ποιο πηνίο μουγκρίζει και σφίξε τις βίδες του ή -αν δεν φταίνε αυτές- άλλαξέ το. Αν πάλι θέλεις να παίξεις, μπορείς να το εμβαπτίσεις σε εποξειδική ρητίνη για να "σφίξει" το τύλιγμα. Προσοχή στα κυανακρυλικά, λιώνουν το βερνίκι.