AlexisPap

Πάντως, και η κρεμαστή της Χαλκίδας κουνάει πολύ (από οχήματα βέβαια, όχι απ' τους πεζούς)... Αλλά δεν νομίζω να είναι εκτός ορίων... Όπως και νά 'χει, το θέμα του νήματος που άνοιξε ο συνάδελφος gp1 είναι οι ταλαντώσεις. Κι αν επεκταθήκαμε σε εκτός θέματος ζητήματα, είναι δικό μας σφάλμα. Σεβασμό λοιπόν στον συνάδελφο και στο θέμα του.

Ωραίο γεφυράκι, αλλά θέλει λίγη δουλίτσα (βασικά μπόλικο αρμολόγημα)...

Ζαβι, η βιομάζα έχει ένα βασικό πλεονέκτημα: Μπορεί να αποδώσει άμεσα κάποια οφέλη, χωρίς σημαντικές επενδύσεις, χωρίς τεχνολογικές απαιτήσεις, μόνο με επεμβάσεις διαχειριστικού τύπου. Πχ, το να προσθέσει σε μία λιγνιτική μονάδα 5% καύσιμο από βιομάζα το μόνο που χρειάζεται είναι το δίκτυο συλλογής και μεταφοράς. Και μιλάμε για βιομάζα ήδη διαθέσιμη -πχ αγροτικής προελεύσεως. Φυσικά δεν μπορείς να επιτύχεις έτσι το 20άρι. Είναι όμως κάτι σχεδόν τζάμπα, που σαν λειτουργικός κύκλος εξαντλείται στα πλαίσια της εθνικής οικονομίας.

Βιομάζα και πάλι βιομάζα.

Κώστα, Νομίζω ότι ο προφορικός λόγος διακρίνεται ούτως ή άλλως από τον γραπτό. Στον πρώτο είναι φυσικές οι ελλειπτικές προτάσεις, τα επιφωνήματα, η πιο ελεύθερη χρήση του λεξικογίου κλπ... Εξάλλου, οι γραμματικοί κανόνες (που οφείλουν να εφαρμόζονται) στον γραπτό λόγο, δεν μπορούν να βασίζονται στον προφορικό λόγο... nikmmech, σε αυτό που θίγεις εμπλέκεται ακόμη μία παράμετρος, η εσκεμμένη αλλοίωση του νοήματος λέξεων και τεχνικών όρων για εμπορικούς σκοπούς. Το είχε θίξει κάποτε και ο Κώστας σε σχέση με τα ενεργειακά τζάκια...

Ναι; κι εγώ νόμιζα ότι όλα τα ερωτηματικά (σε ευθείες και πλάγιες ερωτήσεις) τονίζονται κανονικά... Ξέρεις, έτσι μού 'ρχεται καμιά φορά να γράψω μία τεχνική έκθεση στο πολυτονικό. Θα πέσει πολύ γέλιο! Σε σχέση με τα προηγούμενα, προφανώς δεν είμαι των άκρων, αντιθέτως είμαι υπέρ των μετριοπαθών αντιδράσεων. Ωστόσο, προβληματίζομαι -και αμφιβάλλω- αν μπορούν οι πολίτες να διαφυλάξουν με ενεργητικά μέσα την γλώσσα. Παράδειγμα θλιβερό τα αναρίθμητα ηλεκτρονικά φόρα για την γλώσσα, στα οποία το επίπεδο των συζητήσεων -και των απόψεων- είναι πολλές φορές αποκαρδιωτικό. Βέβαια, αποκαρδιωτική είναι και στάση των περισσότερων "ειδικών": Εμμένουν στην άποψη ότι η γλώσσα διαμορφώνεται σε βάθος χρόνου από την ίδια την κοινωνία, και διατείνονται ότι αυτοί απλώς καταγράφουν την μορφή που λαμβάνει η χρήση της γλώσσας καθώς περνάει ο χρόνος... Αν -στ' αλήθεια- αυτή είναι η δουλειά τους, τότε κάνουν "αποτύπωση" της γλώσσας. Μόνο που δεν διαθέτουν τα εργαλεία της αποτύπωσης: Δειγματοληψία και στατιστική. Κι αν υποθέσουμε ότι τα διαθέτουν, τότε ίσως η λέξη "ρωγμάτωση" να πρέπει να προστεθεί στα επίσημα λεξικά... Από την άλλη, οι περισσότεροι ειδικοί αποφεύγουν συστηματικά να ασχοληθούν με την προφανέστατη επιρροή της εκπαίδευσης στην εξέλιξη της γλώσσας... Θα πρότεινα -για να μην καταλήξουμε να φτιάξουμε άλλο ένα θέμα κολοσσό- να δημιουργηθεί ένα ανεξάρτητο θέμα για αυτόν τον σκοπό. Θα μπορούσες μάλιστα να το δημιουργήσεις άμεσα...

Ξεπερνάω και πάλι τα νομικά που τα βρίσκω ανιαρά, ανούσια και προφανή και προχωρώ στην ουσία. Είμαι -υποτεθείσθω- κατασκευαστής και θέλω να μπω στην αγορά δοχείων πιέσεως. Ή, θέλω να κατασκευάσω ένα και μοναδικό ειδικό δοχείο πιέσεως για κάποια εφαρμογή. Θέλω μία μελέτη που θα επιτυγχάνει τις κανονιστικές απαιτήσεις (για να μπορέσω να το διαθέσω νόμιμα), ενώ θα μειώνει στο ελάχιστο το κατασκευαστικό κόστος. Το πρόβλημά μου -ως εργοδότη- δεν είναι βεβαίως η "ανάλυση". Ούτε καν η μέθοδος υπολογισμού. Θέλω έναν μηχανικό που ξέρει πως φτιάχνονται αυτά τα μαραφέτια, που μπορεί να αξιολογήσει τον εξοπλισμό και τις εγκαταστάσεις μου... Θέλω έναν μηχανικό που θα μου πει: "τα δοχεία αυτού του μεγέθους φτιάχνονται από δύο μισά κύπελα που γίνονται από χάλυβα τάδε με βαθειά κοίλανση. Όμως επειδή δεν έχεις μεγάλη πρέσα, επειδή στην περιοχή σου δεν φτιάχνουν καλούπια βαθειάς κοίλανσης και επειδή δεν έχεις δουλέψει ποτέ ελάσματα με λίπανση, προτείνω να φτιάχνεις δοχεία στον κουρμπαδόρο με απλά πρεσαριστά καπάκια. Θα χρησιμοποιήσεις την τάδε πρέσα σου, να το σχέδιο για τα καλούπια, θα παίρνεις τον κύλινδο έτοιμο από τον προμηθευτή σου που έχει ήδη πάρει CNC κουρμπαδόρο, θα κάνεις τις ραφές στο ρομπότ με σύρμα και θα κολλάει την μούφα ο τάδε τεχνίτης με ηλεκτρόδιο επειδή είναι ήδη πιστοποιημένος. Στις εγκαταστάσεις σου με τα τέσσερα άτομα προσωπικό που έχεις θα βγάζεις 1000 δοχεία την ημέρα." (υποθετικά όλα τα παραπάνω, η ενασχόλησή μου με τα δοχεία πιέσεως περιορίζεται στην τηλεθέαση του discovery channel) Ο μηχανικός θα μου δώσει ένα μάτσο χαρτιά με τα σχέδια των δοχείων, των καλουπιών, με τις προδιαγραφές των υλικών, τους δειγματοληπτικούς ελέγχους που υποχρεούμαι να διεξάγω και τα σχετικά πρότυπα, τα πιστοποιητικά που πρέπει να πάρω για την γραμμή παραγωγής και το προσωπικό, τα μέτρα ασφαλείας, τις προδιαγραφές καθαριότητας, αμμοβολής, φωσφάτωσης, βαφής, τον τρόπο χρήσης του εξοπλισμού μου για να πετύχω αυτές τις προδιαγραφές, τον νέο εξοπλισμό που χρειάζομαι, τους ελέγχους ποιότητας στο τελικό προϊόν, τον τρόπο συσκευασίας, παλεταρίσματος κλπ. Κάπου μέσα σε όλα τα χαρτιά θα είναι και η ανάλυση... Είναι προφανές ότι χρειάζομαι έναν μηχανικό που να ξέρει από βιομηχανική παραγωγή και να έχει πραγματική εμπειρία στην βιομηχανική κατασκευή. Δεν με νοιάζει η ανάλυση, ποτέ δεν θα κάτσω να την διαβάσω, αυτή είναι ένα αμελητέο στάδιο στην δουλειά του μηχανικού, που -επί της ουσίας- αφορά τον ίδιο τον μηχανικό. Είναι απολύτως σαφές ότι μία σκέτη ανάλυση ενός κάποιου δοχείου μου είναι παντελώς άχρηστη. Ποτέ δεν θα αναθέσω σε κάποιον μία σκέτη ανάλυση... Για ποιόν λόγο συζητάμε τόσες μέρες το θέμα; Προφανώς υπάρχει μία παρανόηση σε σχέση με την έννοια της μελέτης, της παραγωγής, της ανάλυσης...

Σε ότι αφορά στην "ρυθμιζόμενη γλώσσα" να κάνω μία παρατήρηση: Το να "ρυθμίζεται" μία γλώσσα δεν είναι κάτι κακό. Πλήθος ευρωπαϊκών χωρών ρυθμίζουν τις γλώσσες τους. Βέβαια στην Ελλάδα έχουμε μακρά παράδοση στην πολιτικάντικη ρύθμιση της γλώσσας, ή -για να το πούμε χωρίς περιστροφές- στην άθλια καπηλεία της γλώσσας για μικροπολιτικούς σκοπούς. Έτσι, είναι αναπόφευκτο ως προοδευτικοί και φιλελεύθεροι άνθρωποι (μη αποδώσει κανείς κομματική χροιά στους όρους) να αισθανόμαστε ανακούφιση που η γλώσσα μας είναι "αρρύθμιστη"... Τι πάει να πει όμως αρρύθμιστη; Κι αφού είναι αρρύθμιστη, ποιός βγάζει τις ανακοινώσεις περί καταργήσεως ή τροποποιήσεως γραμματικών και ορθογραφικών κανόνων; Ποιός αποφασίζει τι θα διδάσκεται στα σχολεία; Ποιός αποφάσισε όταν πήγαινα 3η λυκείου ότι οι "ΗΠΑ" θα γράφονται στο βιβλίο της ιστορίας "ΕΠΑ"; (δεν είχαμε ακόμη φυσικό αέριο...) Είναι σαφές ότι η γλώσσα μας υφίσταται "πολιτική καθοδήγηση" και, αφού είναι "μη ρυθμιζόμενη" οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι είναι χειραγωγούμενη. Κάτι χειρότερο δηλαδή από το "ρυθμιζόμενη". Αν και το παραπάνω είναι γενικά σωστό, αποτελεί την επισφράγιση της απόλυτης διάλυσης: Αν καταλήγουμε ότι το 1-1-4 έχει τόσο γενική εφαρμογή ώστε και αυτή η διαφύλαξη του ορθώς εκφέρειν τον δημόσιο λόγο να επαφίεται στην φιλοπατρία των Ελλήνων, τότε ομολογούμε απερίφραστα πως καμία οργανωτική δομή δεν δουλεύει σε αυτόν τον τόπο... πλην βεβαίως των δοσιλογικών δομών! Θα μου πείτε: σιγά τα ωά, ανακάλυψες την πυρίτιδα! Το ουσιώδες πρόβλημα είναι ότι για να αναλάβει ο κόσμος την ευθύνη του 1-1-4 πρέπει να έχει παιδεία. Αν είμαστε απαίδευτοι (και όντως είμαστε τέτοιοι), δεν έχουμε καμία ελπίδα να αλλάξουμε κάτι, όσα μέιλ και να στείλουμε... Αν πάλι γίνουμε πεπαιδευμένοι, δεν θα χρειαστεί να στείλουμε μέιλ, καθόσον και οι συντάκτες των ειδήσεων θα γράφουν -τουλάχιστον- σε επίπεδο Ρίτσου... Υ.Γ: Προσέξατε ίσως ότι το κείμενό μου δεν είναι γραμμένο στην προβλεπέ "κοινή νεοελληνική". Χρησιμοποίησα αρκετούς καθαρευουσιάνικους τύπους, μεταξύ των οποίων και ένα απαρέμφατο. Προσφάτως, τεχνική μου έκθεση -γραμμένη σε ανάλογο ύφος- μου επεστράφη από δημόσια υπηρεσία με την υπόδειξη να διορθωθεί γλωσσικά... Τι λέγαμε, "μή ρυθμιζόμενη";

Κύριοι, για κάποιον ανεξήγητο λόγο υπάρχει τάση να φεύγουμε από το θέμα και να διεξάγουμε γενική κουβέντα, χωρίς ωστόσο να είμαστε στην χαλαρή. Από Δευτέρα θα γίνει εκκαθάριση στο νήμα. Παρακαλείσθε να μην προσθέσετε άλλο σπαμ από 'δώ και πέρα.

Τι έχει γίνει εδώ ρε παίδες! Πότε θα σταματήσει αυτή η ιστορία με το σπαμ στα επαγγελματικά δικαιώματα; ΞΕΚΟΛΛΗΣΤΕ!

Ναι, ίσως η αποσαφήνιση αυτή να μην είναι τόσο προφανής για όλους. Νομίζω ότι είναι το κλειδί για να προσεγγίσει κανείς το έργο σωστά, να χαρεί, να χτυπήσει παλαμάκια, να συμμετάσχει και να το απολαύσει χωρίς να πλανηθεί ότι μπήκε σε κουτούκι... Αυτές (και αυτούς) τις είδα κι εγώ στην αίθουσα και τους αφιερώνω με αγάπη... Ωραία, αν δεις κάτι ενδιαφέρον μην ξεχάσεις να το γράψεις! Edit: Η αφιέρωση εδώ, το youtube την λογόκρινε...

Δεν νομίζω ότι διαφωνούμε συνάδελφε. Το ρεμπέτικο ως ζωντανή παράδοση ξεκίνησε να πεθαίνει από την στιγμή που εμφανίστηκαν μεγάλοι ρεμπέτες συνθέτες. Δεν το λέω εγώ, το λένε οι κορυφαίοι της μουσικής (και ο Χατζιδάκις). Αυτό δεν αναιρεί την σημασία του, ούτε και την επιρροή του στην σημερινή μουσική κουλτούρα μέσα από έργα "μεγάλων" ή "μικρών" συνθετών. Όμως, από το "νεκρή" παράδοση, μέχρι το "βρυκόλακες", υπάρχει διαφορά... Γιατί ανεβαίνουν ακόμη αρχαίες τραγωδίες; Γιατί ακόμη πηγαίνουμε να δούμε Σαίξπηρ; Γιατί ακούμε Μπετόβεν; Όλα αυτά είναι "νεκρά", καθόσον δεν υπάρχει πλέον το πολιτισμικό πλαίσιο στο οποίο αναπτύχθηκαν. Κι ωστόσο συνεχίζουν να προκαλούν το ενδιαφέρον, διότι αν και "νεκρά" αποτελούν το θεμέλιο του πολιτισμού μας. Ο Χατζιδάκις ήταν ειλικρινής και ξεκάθαρος. Από την πρώτη στιγμή δήλωσε (και ανέλυσε) ότι προσεγγίζει το λαϊκό ως αστός και όχι ως λαϊκός. Δεν υποστήριξε ποτέ ότι είναι "ρεμπέτης" ή ότι γράφει λαϊκά ή ρεμπέτικα. Δήλωσε "θαυμαστής" και "λάτρης" του ρεμπέτικου, αλλά αποσαφήνισε ότι αυτό που γράφει δεν είναι ρεμπέτικο. Το ίδιο προφανώς ισχύει και για τον Ξαρχάκο. Δεν φαντάζομαι (θα ήταν ανέκδοτο) να έπεσε σε τέτοια πλάνη... Σε αυτό το πλαίσιο οφείλει να δει κανείς και το "αμάν αμήν". Ως έργο λόγιο (έντεχνο που θα έλεγε ο Μίκης), διότι τέτοιο είναι. Έτσι προχωράει ο πολιτισμός. Με την ενσωμάτωση της λαϊκής παράδοσης στην λόγια παράδοση. Τα ομηρικά έπη ή η κοσμογονία είναι η λόγια αποκρυστάλωση της αρχαϊκής λαϊκής παράδοσης. Το αρχαίο δράμα είναι η λόγια αποκρυστάλωση της αρχαιοελληνικής λαϊκής παράδοσης. Η κλασσική μουσική, του μεσαιωνικού λαϊκού τραγουδιού. Το ότι αυτό συμβαίνει και σήμερα είναι δείγμα ότι παράγεται πολιτισμός (δεν ισχυρίζομαι φυσικά ότι μετά από 2500χρόνια θα παίζουν ακόμη το "αμάν αμήν")

Το ρεμπέτικο, μέσα από το έργο των μεγάλων μεταπολεμικών συνθετών έχει διαποτίσει την σύγχρονη ελληνική κουλτούρα. Πρώτος σύγχρονος συνθέτης που αναγνώρισε την μουσική αξία του ρεμπέτικου είναι βεβαίως ο Χατζιδάκις. Ο οποίος πλήρωσε με άγριο ξυλοδαρμό την διάσημη πλέον διάλεξή του. Πρώτος μετέγραψε κορυφαία ρεμπέτικα (ο σκληρός Απρίλης του '45), κάτι που αργότερα έγινε συνήθεια για πολλούς μεταγενέστερους συνθέτες. Η σχέση του ρεμπέτικου με την βυζαντινή μουσική παράδοση είναι βαθύτατη, και καταλήγει στην προβυζαντινή εποχή... Την σχέση αυτή εξάλλου τονίζει θαυμάσια ο Χατζιδάκις στο 23ο μέρος ("Επιτάφιος") από την "Εποχή της Μελισσάνθης"... Το ρεμπέτικο, λοιπόν, είναι αναπόσπαστο μέρος της συνεχούς Ελληνικής μουσικής παράδοσης. Η δουλειά του Ξαρχάκου πάνω στο ρεμπέτικο είναι μοναδική, όχι μόνο για τον τρόπο μεταγραφής γνωστών ρεμπέτικων τραγουδιών, αλλά -κυρίως- για την δημιουργία ενός σκηνικού δρώμενου που διασώζει όχι απλώς την ρεμπέτικη μουσική, αλλά και το ρεμπέτικο ήθος. Διότι, το ρεμπέτικο όπως σώζεται σήμερα είναι "νεκρή" παράδοση*: Δεν υπάρχουν πλέον ρεμπέτες, ούτε και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες γραφόταν το ρεμπέτικο. Η παράσταση λοιπόν δεν είναι απλώς ένα "ρεμπετάδικο". Είναι η ανάσταση των ρεμπετών και του ρεμπέτικου. Φυσικά, ο Ξαρχάκος δεν μεταγράφει απλώς. Συνοδεύει με εξαιρετικές δικές του συνθέσεις, που πρώτο-ακούστηκαν στο "Ρεμπέτικο". * αυτό φαντάζομαι εννοεί ο noutsaki με το "βρυκόλακες"... .

Φίλε gp1, την ανάλυση με τα πεπερασμένα στοιχεία την κάνει κι ένας κομπιουτεράκιας... Ακόμη και η κόρη μου μπορεί να κάτσει στο κομπιούερ, να περάσει το δοχείο στο SAP και να πατήσει το run. Δεν υπάρχει σκέτη "ανάλυση". Υπάρχει μόνο "μελέτη". Και η μελέτη είναι θέμα μηχανολόγου. Φυσικά, την ανάλυση μπορεί να την κάνει κι ένας χειριστής Η/Υ, όπως το σχέδιο θα το κάνει ένας σχεδιαστής, το κείμενο θα το γράψει ένας δακτυλογράφος...

Ενδεχομένως να είναι ήδη κηρυγμένο μνημείο. Σε κάθε περίπτωση, αρμόδιοι είναι η οικεία εφορεία βυζαντινών μνημείων ή η οικεία υπηρεσία νεοτέρων μνημείων και η νομαρχία. Οι φορείς αυτού συνήθως αποκαθίστανται στην λογική της επισκευής των φθορών. Μόνο αν υπάρχουν σοβαρές δομικές βλάβες έχει νόημα η ενίσχυση.

Την τεχνική γνώση την έχουν (θεωρητικά) όλοι οι μηχανικοί, από τους Αρχιτέκτονες μέχρι τους Χημικούς. Αλλά, τα σχετικά πρότυπα, οι κλάσσεις των υλικών, η μεθοδολογία και η τεχνική κατασκευής εμπίπτουν στην κατηγορία του μηχανολόγου και απέχουν σημαντικά από όσα συνήθως απασχολούν τον πολιτικό μηχανικό. Έτσι, προσωπικά, δεν θα εμπιστευόμουν μία τέτοια δουλειά (μολονότι είναι απλούστατη) σε πολιτικό μηχανικό. Τέλος, εφόσον το δοχείο αυτό είναι μέρος μηχανολογικού εξοπλισμού (που σημαίνει ότι θα απασχοληθεί μηχανολόγος για μύρια άλλα), δεν βλέπω γιατί να μην κάνει και την διαστασιολόγηση του κελύφους. Είναι ...σαν να κάνει τα στατικά μιας οικοδομής ένας πολιτικός μηχανικός και να αναθέτει την διαστασιολόγηση ενός υποστυλώματος σε μηχανολόγο... παράλογο. Υ.Γ: Δεν ασχολούμαι με το θέμα των επαγγελματικών δικαιωμάτων, νομίζω ότι η απάντηση είναι προφανής.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι ότι βρέθηκε κάποιος βλάξ που έγραψε "ρωγμάτωση"... Το πρόβλημα είναι ότι η λέξη μεταφράστηκε στα Γερμανικά, μπήκε σε ηλεκτρονικά λεξικά, απέκτησε "θεωρητικό υπόβαθρο" και τελικά δημιούργησε ζήτημα εδώ μέσα -πριν 2,5 χρόνια... Πως έγινε όλο αυτό; Μάλλον όχι λόγω της βλακείας ενός και μόνο...

Βασικά, το ποιό ωραίο που θυμάμαι από τον στρατό είναι ο εκφυλισμός του "έρπειν" σε "έρπing"...

Διάβαζα χθές αυτή την είδηση και αναρωτήθηκα τί ήθελε να πει ο ποιητής - δημοσιογράφος με την λέξη "ρωγμάτωση"... Ξέρω την λέξη "ρηγμάτωση" που είναι ουσιαστικό, παραγόμενο εκ του ρήματος "ρηγματώνω" (όπως "ράγισμα" εκ του "ραγίζω")... Προσπάθησα να φέρω στον νού μου το ρήμα "ρωγματώνω", αλλά μου φάνηκε απίστευτα ανοίκειο. Τα λεξικά (Μπαμπινιώτης, Φυτράκης και το πανεπιστημιακό της Κ.Ν.) επιβεβαίωσαν του φόβους μου: τέτοιο ρήμα δεν υπάρχει. Ψάχνοντας στο google εντυπωσιάστηκα με την έκταση που έλαβε η δημοσιότητα της εν λόγω είδησης (αλήθεια, γιατί έχουμε τόσα ΜΜΕ αφού όλα μεταδίδουν τα ίδια ρεπορτάζ των ίδιων πρακτορείων; )... Αλλά βρήκα και αυτή την παραπομπή στο michanikos που με ώθησε να κάνω αυτό το θέμα. Γιατί αυτό το μπέρδεμα; Ποιός είναι αυτός που -κάθε τρεις και λίγο- μας μπερδεύει εφευρίσκοντας νέους γραμματικούς τύπους, νέες λέξεις, νέους κανόνες; Ξεκίνησα το δημοτικό μαθαίνοντας πολυτονικό. Στην τρίτη τάξη έμαθα ότι τελικά δεν έχουμε πολυτονικό. Στο γυμνάσιο έμαθα ότι καταργούνται κάποια διπλά σύμφωνα. Μετά έμαθα ότι απλοποιούνται τα γλωσσικά δάνεια και θα γράφονται όλα με "ι" και "ο". Σήμερα τα παιδιά μου μαθαίνουν να κλίνουν ουσιαστικά, επίθετα και μετοχές χωρίς το άρθρο. Τώρα γράφω και, ενώ είμαι βέβαιος ότι δεν γράφω στην δημοτική του Τριανταφυλλίδη, δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν γράφω στην κοινή Νεοελληνική... Λοιπόν, ποιός είναι αυτός που αποφασίζει για εμάς πως θα μιλάμε και πως θα γράφουμε; Για ποιόν λόγο κάθε τρεις και λίγο αλλάζει κάτι; (και μη μου πει κανείς ότι η γλώσσα ή γλωσσική επιστήμη εξελίσσεται τόσο γρήγορα, θα είναι ο μόνος τομέας που η ελληνική επιστήμη τρέχει γρηγορότερα απ' την αμερικάνικη)

Σταύρο, βασικά υπάρχει μία αρρωστημένη νοοτροπία που λέει ότι οι βιομήχανοι είναι η κατάρα της κοινωνίας... Πέρασαν 15 χρόνια από τότε που -στο θέμα της ανταγωνιστικότητας- ο κόμπος είχε φτάσει στο χτένι. Και παραθέτω ένα άρθρο της τότε εποχής, για να διαβάσουμε και να νοσταλγήσουμε: Από τις βιομηχανίες που αναφέρει το άρθρο, ουσιαστικά σήμερα υπάρχουν μόνο τα πετρέλαια και η ΔΕΗ. Τα ξέραμε όλα αυτά από την αρχή του '80. Στα μέσα του '90 αρχίσανε να ψοφάνε τα έρμα. Μας τα λέγανε και τα βλέπαμε. Αλλά δεν έγινε τίποτα... Διότι, αυτό που λες "δημόσιο" και "σύστημα" είναι ο πυρήνας της νοοτροπίας που εκφράζει την ελληνική κοινωνία. Όχι επειδή η κοινωνία το έχει στο DNA της, αλλά επειδή αυτός ήταν ο εύκολος τρόπος χειρισμού της. Ροδόπουλε, πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά τα στοιχεία. Το θέμα είναι ότι απεικονίζουν μόνο το μέγεθος του προβλήματος, όχι όμως την ρίζα του προβλήματος που είναι η παντελής έλλειψη πολιτικής και στρατηγικού σχεδιασμού...

Αυτό δεν έχει να κάνει με το πόσο παράγεις, αλλά με το τί παράγεις. Δεν γίνεται να παράγεις στατικά για πολυκατοικίες και να θέλεις να πληρωθείς την εργατοώρα του Ροδόπουλου όταν έκανε συνθέσεις για το αμερικάνικο ναυτικό. Δεν γίνεται να παράγεις τυρόπιτες και θα θέλεις να πληρωθείς την εργατοώρα αυτού που φτιάχνει BMW. Δεν γίνεται να σχεδιάζεις μεζονέτες και να θέλεις να πληρωθείς την εργατοώρα της Hadid. Δεν είναι ότι όλοι αυτοί παράγουν περισσότερο (που είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι παράγουν περισσότερο) Είναι κυρίως ότι παράγουν ανταγωνιστικό προϊόν, προϊόν αιχμής, προϊόν με υπεραξία. Ο Γερμανός εργάτης παίρνει μέρισμα από την υπεραξία της BMW, ο Έλληνας σερβιτόρος (δεν έχουμε εργάτες) παίρνει μέρισμα από την υπεραξία του καφέ. Ο Σουηδός εργαζόμενος παίρνει έσοδα από τα Gripen που φτιάχνουν στην χώρα του, ο Έλληνας πληρώνει έξοδα για το F16 που αγοράζει από τις ΗΠΑ. Επίσης, επειδή μιλάμε για ανταγωνισμό και μισθοδοσία, καμία ισχυρά ανταγωνιστικά επιχείριση δεν πληρώνει χαμηλούς μισθούς. Αντιθέτως πληρώνει τρελά λεφτά για να αναπτύξει τα ανταγωνιστικά της προϊόντα.

Δεν ξέρω αν υπάρχει σε εργαλείο αυτό που έγραψε παραπάνω ο tseronis...

Επίσης -κάτι που δεν θίγει κανείς αλλά είναι γεγονός- την ώρα λειτουργίας του λέβητα η μειωμένη απόδοση λόγω πτώσης τάσης στο εσωτερικό δίκτυο αφορά και κάθε άλλη συσκευή, όχι μόνο τον λέβητα...

Η συνήθης αμπεροτσιμπίδα μετράει μόνο AC (μετράει επαγωγικά).

Γιατί υποψιάζομαι ότι δεν θα επαρκεί. Δεν είμαι τώρα σε θέση να θυμηθώ τι φορτία πρέπει να μπορεί να σηκώσει το οδόστρωμα. Αλλά θα μπορούσε πχ να στήσει ποδαρικό κάποιος γερανός εκεί πάνω... Αν πάλι διαπιστώσεις ότι επαρκεί, δεν τίθεται θέμα.