Παρά το ότι δεν έχω καμία σχέση με τις συγκεκριμένες σχολές, η εμπειρία μου από το ελληνικό πανεπιστήμιο (Διοίκηση Επιχειρήσεων) μου έδειξε ότι ακόμα και εάν κάποιος έχει όρεξη και επιθυμεί να πάρει στα σοβαρά τις σπουδές του, υφίσταται τέτοιο πόλεμο από το ίδιο το σύστημα που τελικά το να τα καταφέρει καταντάει θέμα συγκυριών και τύχης, και λιγότερο ικανοτήτων και θέλησης.
Το να πρέπει π.χ. να διαβάσεις 6 τόμους των 400 σελίδων ο κάθε ένας, μια εβδομάδα πριν την εξεταστική γιατί τότε σου τους έδωσαν!!! το να πας να παρακολουθήσεις διάλεξη και να μην ακούγεται ο καθηγητής παρά μόνο στα 20 άτομα των 2 πρώτων εδράνων και να μην τον ενδιαφέρει, το να ψάχνεις τον καθηγητή για να προχωρήσεις την πτυχιακή σου και να μην τον βρίσκεις πουθενά, το να βλέπεις τους φίλους σου να περνάνε μαθήματα με οχτώ και εννιά χωρίς να γνωρίζουν καν τι μάθημα δίνουν και εσύ να φτύνεις αίμα για να γράψεις με την αξία σου τέτοιο βαθμό, το να κάνεις πρακτικές τα καλοκαίρια με το σκεπτικό να μετρήσουν ως προϋπηρεσία στην αίτηση για το μεταπτυχιακό, και στο τέλος να σου λένε ότι οι πρακτικές (οι οποίες αφορούν και το αντικείμενό σου) δε μετράνε ως προϋπηρεσία αλλά μετράει οποιαδήποτε άλλη εργασία (δηλαδή αν δούλευα π.χ. σκουπιδιάρης θα το μετρούσαν ως προϋπηρεσία, την πρακτική όμως στην τράπεζα δεν την μετράνε)
Ωχαδερφισμός, ανοργανωσιά, έλλειψη υποδομών, παράνοια.
Η συμβουλή μου είναι εφόσον το παιδί σας έχει όρεξη και θέληση να πάρει στα σοβαρά τις σπουδές του, να πάει στο εξωτερικό γιατί είναι κρίμα να χαραμίζονται άτομα με ικανότητες. Το κόστος ίσως να είναι λίγο μεγαλύτερο αλλά δε θα νοιώθετε ότι περπατάτε σε τεντωμένο σκοινί. Εγώ έτσι θα ένοιωθα αν είχα παιδί σε ελληνικό πανεπιστήμιο.