vagos82

Δε βλέπω γιατί να αλλάξει κάτι στο συγκεκριμένο κομμάτι. Πάλι τα ΕΝ θα ακολοθυείτε (όχι EU). Έτσι κι αλλιώς δεν περιορίζεται στα μέλη της ΕΕ η CEN (Comité Européen de Normalisation) που βγάζει τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Μέλη της είναι και χώρες όπως η Ελβετία, η Νορβηγία και η Τουρκία, που δεν είναι μέλη της ΕΕ. Δε θα φύγει από τη CEN το ΗΒ με την έξοδο από την ΕΕ.

Ο κοσμάκης θα μπορεί να πηγαίνει για μπάνιο; Μάλλον όχι. (έλεος πια με τις ξαπλώστρες) Οι μισθοί των υπαλλήλων που θα δουλεύουν στις τουριστικές μονάδες θα είναι της προκοπής; Σίγουρα όχι. Οπότε, μη σώσει και υλοποιηθεί το πρότζεκτ. Επιπλέον, δε μου έρχεται κατά νου καμιά χώρα με υψηλό βιοτικό επίπεδο που να στηρίζεται σε τέτοιο βαθμό στον τουρισμό. Κάποια στιγμή πρέπει να ξεκολλήσουμε από τον τουρισμό και να δούμε πώς θα ανασυγκροτήσει η χώρα την παραγωγική της βάση (βιομηχανική και αγροτική παραγωγή).

. Μιλώντας χθες με έναν συνάδελφο από Ελλάδα, ο οποίος είναι 6 χρόνια εδώ, ενημερώθηκα ότι είναι σχετικά απλό και φτηνό (γύρω στα 20 ελβετικά φράγκα έδωσε για να περάσει ένα σμαρτάκι) να φέρεις αυτοκίνητο από την Ελλάδα εδώ. Και κάτι άλλο σχετικά με το αυτοκίνητο: το πάρκινγκ δεν είναι πουθενά τζάμπα εδώ. Το οποίο σημαίνει ότι θα πρέπει να υπολογιστούν συν 50-150 ελβετικά φράγκα το μήνα για το πάρκινγκ στο σπίτι κι ένα ποσό για να το παρκάρεις στη δουλειά (αν δεν παρέχει η εταιρεία πάρκινγκ).

Και μόλις ολοκληρωθούν όλα τα έργα, να ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα όλα στο σιδηρόδρομο για δυο καραμέλες κι ένα σακουλάκι σπόρια.

Grüezi wohl! Όπως έγραψα και πιο πάνω έχω κάνω το μεταπτυχιακό στη Διασφάλιση Ποιότητας (πλέον ονομάζεται Διαχείριση και Τεχνολογία Ποιότητας) και δούλεψα περίπου 1 χρόνο στην Ελλάδα στο αντικείμενο του μεταπτυχιακού. Η δουλειά που βρήκα είναι επίσης σε αυτό το αντικείμενο και είναι αυτό στο οποίο είχα στοχεύσει. Όπως έλεγε κι ο Κάρολος ο Μαρξ η εργατική δύναμη στον καπιταλισμό είναι εμπόρευμα όπως όλα τ' άλλα. Οπότε ένα θέμα είναι και το πόσο καλά μπορείς να πουλήσεις το συγκεκριμένο εμπόρευμα, τον εαυτό σου. Για εμένα κάθε επαγγελματική εμπειρία είναι πολύτιμη και ειδικά η δουλειά ως αυτοαπασχολούμενος είναι ιδιαίτερα πολύπλοκη. Έχει κομμάτι που έχει να κάνει με την πώληση, πρέπει να βρεις κατάλληλους προμηθευτές προμηθευτές προϊόντων υπηρεσιών, την υλοποίηση της ίδια της μελέτης ή του έργου. Οπότε θα πρέπει να καταφέρεις να πείσεις αυτόν που ψάχνει για εργαζόμενο ότι η εμπειρία σου σχετίζεται με τη θέση και μπορείς να προσφέρεις στο αφεντικό αυτά που θέλει καλύτερα από τους άλλους. Επίσης πέρα από την εμπειρία και το μεταπτυχιακό προσπαθούσα να βελτιώνω συνεχώς τις γνώσεις μου πάνω στο αντικείμενό μου διαβάζοντας μόνος μου βιβλία, αλλά και κάνοντας δωρεάν μαθήματα on-line (π.χ. coursera, edX). Αυτά βοηθάνε πάρα πολύ και στο να μάθεις επί της ουσίας, αλλά και να δείξεις το ενδιαφέρον σου και τη δέσμευσή σου σε ένα αντικείμενο (π.χ. γνωστός που τελείωσε μηχανολόγος μηχανικός αποφάσισε ότι θέλει να γίνει Data Scientist/Engineer κι έκατσε και τελείωσε 25 μαθήματα στο coursera για Data Science, Data Analytics, Machine Learning και όντως βρήκε δουλειά στη Δανία ως Data Scientist). Οπότε συνοψίζοντας, καμία επαγγελματική εμπειρία δεν μπορεί να μηδενιστεί, αλλά πρέπει να την πλασάρεις καλά, και επίσης καλό είναι να έχεις συγκεκριμένο στόχο. Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος, από τη δικιά μου εμπειρία και κάποιων άλλων γνωστών εδώ και σε άλλες χώρες έξω, μπορώ να πω ότι η προϋπηρεσία στην Ελλάδα μια χαρά λαμβάνεται υπόψη, υπό τον όρο να καταφέρεις να τους πείσεις για τη σχετικότητά της με την εκάστοτε θέση εργασίας. Η δουλειά που βρήκα δεν είναι entry level, και είναι αρκετά καλοπληρωμένη, ακόμη και για Ελβετία. Είναι σε βιομηχανία στο τμήμα διαχείρισης ποιότητας Το αυτοκίνητο δεν το χρειάζομαι στην πόλη που είμαι. Αυτήν τη στιγμή είμαι 6' με τα πόδια από τη δουλειά και 12-13' από το κέντρο. Το οικογενειακό σπίτι που θα νοικιάσω τώρα θα είναι περίπου 15' από τη δουλειά, οπότε θα πηγαίνω στη δουλειά με ποδήλατο ή με πατίνι. Το χειμώνα θα δείξει, μπορεί να παίρνω και λεωφορείο. Γενικά δε χρειάζεται αυτοκίνητο για να πηγαίνεις για δουλειά εκτός κι αν μένεις πολύ μακριά (100-150 χλμ) και δε βολεύει η συγκοινωνία. Η Ελβετία έχει φανταστικές δημόσιες συγκοινωνίες, εξαιρετικά πυκνές, συχνές και ακριβείς στην ώρα τους (και αντίστοιχα ακριβές). Φίλος που δουλεύει 40 χλμ από τη Ζυρίχη εδώ και 5 χρόνια πηγαινοέρχεται καθημερινά με λεωφορείο, τραμ και τρένο και κάνει 55' να φτάσει (αν κάνει 60' θα μιλάμε για εξαιρετική καθυστέρηση και οι Ελβετοί θα γκρινιάζουν). Επίσης έχει παιδάκι 2 χρονών και μπορεί να πηγαίνει σε γιατρούς και νοσοκομεία με τη δημόσια συγκοινωνία. Ακόμη κι εδώ που είμαι εγώ που η πόλη δεν έχει ούτε 20.000 κατοίκους, υπάρχει ακόμη και νυχτερινή γραμμή λεωφορείου. Να φέρεις αυτοκίνητο από Ελλάδα δε νομίζω ότι συμφέρει από οικονομικής άποψης, δεδομένου ότι η Ελβετία είναι εκτός Ε.Ε. και πρέπει να περάσεις το αυτοκίνητο και τελωνείο (πέρα από το κόστος μπορεί να μπερδευτεί η διαδικασία στο τελωνείο). Δεν το ξέρω όμως και δεν μπορώ να πω με σιγουριά. Γενικά τα μεταχειρισμένα εδώ έχουν τις ίδιες τιμές με Ελλάδα, οπότε συμφέρει να πάρεις ένα μεταχειρισμένο. Επίσης μπορείς να πάρεις και με leasing για 1-2 χρόνια και μετά θα μπορείς να αγοράσεις καινούριο.

Με αυτό μου δίνεις αφορμή να γράψω κάτι ακόμα: ξέρω πώς είναι στην Ελλάδα, κι εγώ πέρσι τον Ιούνη που γύρισα ήμουν έτοιμος να δεχτώ ότι μου δώσουν. Αντίθετα στην Ελβετία περιμένουν να διαπραγματευτείς, και το πόσα θα ζητήσεις και πώς θα το διαπραγματευτείς είναι στοιχείο της αξιολόγησης που σου κάνουν. Αν είσαι π.χ. μηχανικός και ζητήσεις 4.000 φράγκα το μήνα, είναι πολύ πιθανό να σε απορρίψουν με τη λογική ότι δεν ξέρει τι του γίνεται και δεν έχει καν κάτσει να ψάξει τι μισθοί παίζουν στην αγορά εργασίας στη χώρα. Αυτή η διαπραγμάτευση ήταν κομμάτι της πρώτης συνέντευξης. Είχα ζητήσει πάνω από τα 70.000 που αναφέρω επάνω ως ελάχιστο για μηχανικό. Ζήτησα ένα ποσό Α, το οποίο ήταν περίπου 10% κάτω από αυτό που είχα δει ότι είναι ο μέσος όρος στην αγορά εργασίας της Ελβετία (τέτοιες πληροφορίες μπορεί να βρει κανείς στο payscale.com & στο glassdoor.com) για τη συγκεκριμένη θέση και ήμουν διατεθειμένος να πέσω κι άλλο ένα 10%. Βέβαια όταν τους είπα το ποσό, άρχισαν να μου λένε κάτι πράγματα του στυλ "έχεις και παιδιά, είναι ακριβή η ζωή στην Ελβετία, είσαι σίγουρος ότι θα τα βγάζεις πέρα με το Α ποσό;". Ε, εκεί μου πέσανε τα μαλλιά. Κι όταν μου προτείναν το μισθό που ήταν 15% πάνω από το ποσό Α που είχα ζητήσει, τους ζήτησα και rellocation assistance. Μου πρότειναν να μου πληρώσουν αυτοί το στούντιο που μένω μέχρι να βρω μόνιμο σπίτι για να έρθει και η οικογένεια και δέχτηκα. Κάτι άλλο είναι η γλώσσα στην οποία κάνετε την αίτηση. Γενικός κανόνας είναι ότι η απάντηση πρέπει να είναι στη γλώσσα της αγγελίας. Επίσης, όπως λέει και ο george_RES, αν έχετε κάποιον που ξέρει καλά τη γλώσσα καλό θα ήταν να κοιτάξει το CV πριν το στείλετε. Εδώ θεωρούν ότι πρέπει το βιογραφικό ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να έχει πλήρη προσωπικά στοιχεία (ημερομηνία γέννησης, οικογενειακή κατάσταση - και αριθμός παιδιών γιατί πληρώνουν επιδόματα παιδιών) και φωτογραφία. Όπως, επίσης σωστά λέει ο george_RES, καλό θα ήταν να προσαρμόζεται το βιογραφικό σας με βάση την εκάστοτε αγγελία. Ακριβώς επειδή παίρνουν πολλά βιογραφικά για κάθε αγγελία, την προεπιλογή την κάνουν προγράμματα κι όχι άνθρωποι. Τους βάζουν οι recruiters λέξεις κλειδιά και βαρύτητα και βγάζουν ποσοστό συνάφειας σε κάθε βιογραφικό. Από εκεί και πέρα εξετάζουν όσα μπορούν και θέλουν (πχ τα 30 με το μεγαλύτερο ποσοστό). Για να ανεβάσετε το σκορ μπορείτε να βάλετε λέξεις κλειδιά από την αγγελία μέσα στο βιογραφικό σας. Σε καμία περίπτωση, κάτι που δεν ισχύει. Π.χ. κάτι που ζητάει η αγγελία και το έχετε, αλλά το έχετε γράψει με άλλα λόγια, θα βοηθούσε αν το γράφατε με τις ακριβώς ίδιες λέξεις με την αγγελία.

Όντως αυτό εφάρμοσα. Έκατσα και είδα στα περσινά 200 βιογραφικά πού είχα δώσει συνεντεύξεις, παρατήρησα κάποιες τάσεις και προσάρμοσα τις φετινές αποστολές βιογραφικών σε αυτά τα ευρήματα. Αυτά που είχα παρατηρήσει είναι ότι είχα 100% αποτυχία στις αιτήσεις που ήμουν overqualified, κι επίσης δεν είχα καταφέρει να σταυρώσω συνέντευξη στις μεγάλες πόλεις (Ζυρίχη, Βέρνη, Βασιλεία, Λωζάνη, Γενεύη). Για θέσεις Μόνικα Μπελούτσι (CEO κτλ) είχα τη συναίσθηση από την αρχή ότι δεν μπορώ να παίξω μπάλα, οπότε δεν είχα στείλει τίποτα. Οι φόροι στο καντόνι που είμαι είναι 3,76% του μισθού. Για τη δημόσια ασφάλιση δίνεις περίπου 6,25% του μισθού (σύνταξη, ταμείο ανεργίας) κι άλλα 450 φράγκα για κάποια άλλα ταμεία. Οι ασφάλειες υγείας ξεκινάνε από περίπου 165 φράγκα. Οπότε για ένα μισθό στα 70.000 φράγκα*** θα έχεις καθαρά στην τράπεζα περίπου 53.000 φράγκα. Για σουπερμάρκετ δεν μπόρεσα να ξοδέψω πάνω από 500 φράγκα (1 άτομο), ενώ σπίτι σε μικρότερη πόλη για ένα άτομο μπορείς να βρεις και με 1.200 φράγκα το μήνα άνετα. Ο ρουχισμός εδώ είναι φθηνότερος (σε απόλυτες τιμές) από την Ελλάδα. Αν αφαιρέσεις και το νοίκι σου μένουν 39.000 φράγκα για ρούχα, ταξίδια κι ότι άλλο θες. ΥΓ. Ένα άλλο θετικό στοιχείο είναι η ελαστικότητα του ωραρίου προς όφελος του εργαζόμενου. Πρέπει να δουλέψεις 40,5 ώρες τη βδομάδα, με όποιον τρόπο θες (με περιορισμό τις 5 ώρες ανά ημέρα). Πολλοί πχ δουλεύουν λίγο παραπάνω Δευτέρα με Τετάρτη και την Παρασκευή φεύγουν το μεσημέρι. Εγώ σήμερα θα δουλέψω μέχρι τις 6 γιατί έχω ραντεβού κοντά στη δουλειά και δε θέλω να χάσω ώρα να πάω σπίτι και να ξαναγυρίσω, κι αύριο θα φύγω κατά τις 4 από τη δουλειά. Επίσης είναι αδιαπραγμάτευτο το μεσημεριανό διάλειμμα για φαγητό. Στο σπίτι σου, σε εστιατόριο, όπου θες. Από ένα τέτοιο μεσημεριανό διάλειμμα σας γράφω τώρα. Γενικά άλλος κόσμος εδώ και θα το πρότεινα ανεπιφύλακτα σε όλους τους συναδέλφους. ***Τα 70.000 φράγκα θεωρούνται λίγα εδώ και μπορεί να στα προσφέρει μόνο κάποιο γραφείο ενοικίασης εργαζομένων του στυλ HAYS, που θα παίρνει αυτή προμήθεια κάτι λιγότερο από τη διαφορά από το μισθό που αναλογεί στη θέση σου.

Διαβάζοντας το παραπάνω, είπα κι εγώ να γράψω ένα-δύο πράγματα για την Ελβετία μιας και πλέον είμαι μόνιμος κάτοικος της χώρας. Και, βασικά, είπα να γράψω γιατί στην περίπτωσή μου τα παραπάνω δεν ισχύουν. Κι αν κάποιος το θέλει, καλό θα είναι να μην αποθαρυνθεί από τέτοιου είδους σχόλιο. Τίποτα δεν είναι εύκολο, αλλά επίσης τίποτα δεν είναι και αδύνατο. Πριν από 2,5 χρόνια έμεινα άνεργος, όταν έσκασε η φούσκα των φωτοβολταϊκών. Ταυτόχρονα έκανα και μεταπτυχιακό και αποφάσισα να αφοσιωθώ στο μεταπτυχιακό, να βγει καλή η διπλωματική και να βγάλει και καμιά δημοσίευση (όχι δεν είχα κάποιον να με χρηματοδοτεί, έκανα αιματηρή οικονομία όσο δούλευα και είχα κάνει μια καλή καβάντζα που μου επέτρεπε να κάνω αυτήν την επιλογή). Αφού τελείωσα το μεταπτυχιακό (ήταν στο ΕΑΠ στη Διασφάλιση Ποιότητας), είπα να ψάξω για δουλειά. Πήγα σε 3 συνεντεύξεις μέσα στο Σεπτέμβρη και τον Οκτώβρη του 2015. Σε καμία δεν ήταν καλά αυτά που μου προτείνανε, αλλά ο τελευταίος μου γύρισε τα μυαλά: ζητούσε να δουλεύω τουλάχιστον 60 ώρες τη βδομάδα για 600€ το μήνα. Την επόμενη μέρα βρήκα καθηγήτρια γερμανικών και ξεκίνησα ιδιαίτερα. Δεν ήξερα λέξη. Ταυτόχρονα ξεκίνησα να στέλνω βιογραφικά στην Ελβετία με το κιλό. Ερχόταν η μια απόρριψη μετά την άλλη, αλλά έκανα και 3-4 συνεντεύξεις με recruiters. Το Γενάρη του 2016 έδωσα εξετάσεις στο Goethe Institut για το Β1 και πέρασα τις 3 από τις 4 ενότητες. Εντωμεταξύ είχα λιώσει διάφορες πηγές στο ίντερνετ που ήταν τζάμπα για να βελτιώσω τη γλώσσα. Ένας φίλος που δούλευε ήδη στη Ζυρίχη μου πρότεινε να πάω να μείνω μαζί του να ψάξω για δουλειά από κοντά στην Ελβετία. Το αποφασίσαμε με τη γυναίκα μου κι είπαμε να το δοκιμάσω. Μια βδομάδα πριν φύγω με φωνάξανε για συνέντευξη για ένα βιογραφικό που είχα στείλει πριν ένα χρόνο. Πήγα, μου είπαν ότι με θέλουν με 750€ το μήνα, τους είπα όχι και την έκανα. Συνέχισα να στέλνω βιογραφικά από τη Ζυρίχη και ταυτόχρονα έκανα δωρεάν μαθήματα γερμανικών σε διάφορα κοινοτικά κέντρα (Gemeinschaftszentrum). Σε δυο μήνες πήγα σε 2 συνεντεύξεις, στη μία έφτασα πολύ κοντά αλλά νερό δεν ήπια και γύρισα στην Ελλάδα άπραγος. Συνολικά είχα στείλει 150 βιογραφικά και είχα κάνει 5-6 συνεντεύξεις. Με το που γύρισα Ελλάδα βρήκα δουλειά στο αντικείμενο του μεταπτυχιακού και συνέχισα τα μαθήματα γερμανικών. Φέτος το Φλεβάρη και το Μάρτη ξαναέστειλα γύρω στα 25 βιογραφικά στην Ελβετία, έδωσα 3 συνεντεύξεις για δουλειά και στη μία από αυτές με πήραν. Είχε τρεις γύρους συνεντεύξεων σε γερμανικά και αγγλικά και κάτι τεστάκια στο ίντερνετ. Η εταιρεία έχει εργοστάσιο στην Ελβετία, την Τσεχία και την Κίνα κι είναι μέρος πολυεθνικής με περίπου 8.000 εργαζόμενους. Σαν εσωτερική γλώσσα επικοινωνίας στο εργοστάσιο χρησιμοποιούν τα γερμανικά. Το εργοστάσιο είναι σε μικρή πόλη και γενικά αυτό που παρατήρησα είναι ότι στις μικρότερες πόλεις έχουμε περισσότερες πιθανότητες, επειδή οι Ελβετοί ψάχνουν και βρίσκουν δουλειά στις μεγάλες πόλεις. Στις μικρότερες πόλεις αντίθετα δυσκολεύονται να βρούνε επιστημονικό δυναμικό. Τα βιογραφικά τα έστελνα κυρίως μέσω αγγελιών που έβρισκα στο www.jobs.ch, αλλά και σε άλλα sites (www.jobwinner.ch, www.monster.ch, www.jobup.ch - αν και αυτό είναι κυρίως για τη γαλλόφωνη Ελβετία). Γενικά αν θέλετε να το τολμήσετε, μη μασάτε, μην ακούτε κανέναν και προσπαθήστε το. Οι συνθήκες δουλειάς είναι απίστευτες (το 8ωρο είναι αδιαπραγμάτευτο, οι υπερωρίες πληρώνονται ή δίνονται ως άδεια, , υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις που καθορίζουν τις άδειες πάνω από τις ελάχιστες νομικά κατοχυρωμένες 20 μέρες) οι μισθοί για μηχανικό αποκλείεται να είναι κάτω από 70.000 ελβετικά φράγκα (αυτή τη στιγμή έχει ελαφρώς χαμηλότερη αξία απο το ευρώ ~0,93) το χρόνο για κάποιον χωρίς εμπειρία. Με αυτό το ποσό βγαίνει άνετα ένα άτομο, για οικογένεια σίγουρα χρειάζονται παραπάνω. Βέβαια αν έχεις κάποια χρόνια εμπειρία στο αντικείμενο που θέλουν τα λεφτά είναι αρκετά παραπάνω, ενώ παίζουν συνέχεια αυξήσεις αν τα πας καλά (θεωρητικά αυτό, γιατί πρακτικά δεν έχω ιδία γνώση ακόμα). Σε κάθε περίπτωση παρ' ότι το κόστος ζωής είναι ακριβό οι μισθοί το υπερκαλύπτουν: ο ελάχιστος μισθός για πλήρη απασχόληση είναι πάνω από 40.000 ελβετικά φράγκα το χρόνο, οπότε κάτι σχόλια που μιλούσανε για 2.000 το μήνα είναι εκτός τόπου και χρόνου (υπάρχουν κι εδώ βέβαια κάτι ελληνάρες εστιάτορες που φέρνουν κόσμο από Ελλάδα και τους δίνουν 1.500-2.000 φράγκα το μήνα και τους βάζουν να κοιμούνται σε πατάρια πάνω από τις ταβέρνες, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση). Ιδιαίτερη ζήτηση εδώ έχουν προγραμματιστές (παντού) και χημικοί μηχανικοί (στη φαρμακοβιομηχανία και τη χημική βιομηχανία). Όποιος θέλει οποιαδήποτε πληροφορία για Ελβετία ας ρωτήσει εδώ, ώστε να μπορούν να μπορούνε να δούνε τις πληροφορίες και άλλοι.

Αν δεν ορίσεις σωστά το πρόβλημα, τότε η λύση σου θα είναι λάθος. Ποιος είπε στον κύριο καθηγητή ότι το πρόβλημα της παραλιακής της Θεσσαλονίκης είναι ότι δεν μπορεί να έχει 4 λωρίδες κυκλοφορίας για τα αυτοκίνητα;

Ένα στοιχηματάκι κανείς ότι η ανάπλαση θα κοστίσει παραπάνω από το ποσό που θα πουληθεί ο χώρος;

Και τι έκανες κύριε δήμαρχε για τη λιμνοδεξαμενή που δε λειτούργησε;

Ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί η σιδηροδρομική σύνδεση με διπλή γραμμή με ηλεκτροκίνηση των δύο μεγαλύτερων πόλεων της χώρας. Ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί ο δρόμος Πάτρα-Αθήνα που έχει σημαντικότατη εμπορική και επιβατική κίνηση και μπόλικους θανάτους κάθε χρόνο. Ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί ο Βόρειος Οδικός Άξονας της Κρήτης που έχει πολύ μεγάλη κίνηση ιδίως κατά τους καλοκαιρινούς μήνες και αντίστοιχα υψηλά ατυχήματα. Το μετρό στη Θεσσαλονίκη είναι εδώ και 10 χρόνια υπό κατασκευή, προσθέτοντας κάθε μέρα που περνάει σημαντικά κόστη (χαμένες εργατοώρες στις μετακινήσεις, αντίστοιχη αύξηση της κατανάλωσης βενζίνης). Και καθόμαστε και συζητάμε για νέα έργα. Πάλι αυτοκινητόδρομους, όταν η σιδηροδρομική εγνατία, θα μείωνε σημαντικά το κόστος μεταφοράς στη Βόρεια Ελλάδα. Καμιά ιεράρχηση αναγκών της χώρας, καμιά σοβαρή μελέτη για τις επιπτώσεις του κάθε έργου στην οικονομία. Κι όλα αυτά τη στιγμή που όλες οι υπάρχουσες υποδομές ξεπουλιούνται μπιρ παρά. Υπάρχει σωτηρία για τη χώρα;

Αυτό που βγάζει το άρθρο είναι ότι η παράλογη ελληνική γραφειοκρατία σταμάτησε άλλη μια επένδυση. Δεν ξέρω τι ακριβώς ισχύει με το συγκεκριμένο ακίνητο, αλλά η πολιτιστική κληρονομιά είναι κτήμα όλου του ελληνικού λαού και το δικαίωμα πρόσβασης σε αυτήν (πάλι κατ' εμέ) αδιαπραγμάτευτο. Αν δε μας αρέσει η νομοθεσία ας την αλλάξουμε, να κάνουμε κι ένα Mall στην Ακρόπολη. Επί της ουσίας πάντως το άθρο είναι μηδέν.΄τε μας εξηγεί ποια ήταν τα προβλήματα του ακίνητου με τις αρχαιολογικές υπηρεσίες, ώστε να μπορούμε να εξετάσουμε τι έγινε, ούτε μας λέει πόσο έξω έπεσαν οι επενδύσεις της εταιρείας σε άλλες χώρες, ώστε να μπορούμε να κρίνουμε πόσο συνέβαλλε η συγκεκριμένη ιστορία στην κακή σημερινή κατάσταση της εταιρείας.

Εμένα δε μου έφταιξε η κυβέρνηση (άλλωστε επί της ουσίας κυβέρνηση οι αποικίες δεν έχουν), αλλά κάποιοι "συνάδελφοι" μηχανικοί (αλλά κι όλες οι εταιρείες που απασχολούν μηχανικούς) που είδαν ότι μπορούν να το παίζουν επιχειρηματίες στις πλάτες άλλων και θέλουν να απασχολούν μηχανικούς με 600-700€ για 12ωρα ημερησίως. Μετά από μια τέτοια συνέντευξη, που με δέχτηκαν, τους έφτυσα κι άρχισα να μαθαίνω γερμανικά την επόμενη μέρα.

Δε δήλωσα χώρα διαμονής. Έδωσα διεύθυνση (στην Ελλάδα) για να μου στείλουν την κάρτα. Τι φάση; Ανάκριση;