Periklis

Ναι!!! ο πελάτης σου μπορεί να προσφύγει στο ΕΔΑΔ και να υποστηρίξει την παραβίαση του άρθρου 1 του πρωτοκόλλου 1 (προστασία της περιουσίας) και να προβάλλει την απαξίωση της περιουσίας του από την Διοίκηση.

Η απόφαση της Ζαντε-Μαραθονήσι αε είναι αυτή ακριβώς η περίπτωση. Η εκ των υστέρων αλλαγή των όρων δόμησης.

Η προσφυγή στο ΕΔΑΔ είναι πολύ απλή περίπτωση και δεν κοστίζει τίποτα. Να στείλετε μία αναφορά με το ιστορικό και κατόπιν θα σας κατευθύνουν εκείνοι.

Αν δε, συμβουλευτείτε και ένα δικηγόρο έμπειρο σε αυτά τα θέματα, θα μπορέσετε να προσφύγετε και για πολλές ακόμα παραβιάσεις άρθρων της Σύμβασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων - ζητώντας και τις ανάλογες αποζημιώσεις.

Είναι όπως τα λέει ο/η GRTOPO. Το ΣτΕ δεν μπορει να καταργησει το Π.Δ. επειδή όμως αναφέρει πως όπως εφαρμόζεται το άρθρο 6 (που προβλέπει τις παραχωρήσεις σε κοινή χρήση) είναι αντισυνταγματικό (!!!!!) δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα στις υπηρεσίες. Ήταν που ήταν στραβό το κλήμα... έτσι τωρα όλοι φοβούνται (πολεοδομίες, μεταγραφοφύλακες..) μήπως και κατηγορηθούν για συνενοχή σε παράνομη πράξη.

Κανονικά όμως ισχύει ότι σου γράφει ο/η GRTOPO, δεν μπορεί να αρνηθεί τη μεταγραφή γιατί η πράξη σου είναι προγενέστερη της ΣτΕ 1828/08. Εγώ είμαι ο άμεσα θηγόμενος από την απόφαση και προσφεύγω μαζί με άλλους που έχουν το ίδιο πρόβλημα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Μετά μάλιστα της απόφασης της ΖΑΝΤΕ ΑΕ - Μαραθονήσι που κέρδισε 21.000.000 ευρώ αποζημίωση από το ελληνικό δημόσιο, οι προσφυγές πολλαπλασιάζονται.

Ας με συγχωρέσουν οι συντάκτες και η εφημερίδα, αλλά είναι θέμα ζωτικής σημασίας για πολλούς από εμάς.

Από την εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 11-08-2008

*************************

Η ώρα της αποζημίωσης

Απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ανάβει το «πράσινο φως» για τη διεκδίκηση αποζημιώσεων σε περιπτώσεις περιοριστικών όρων δόμησης

Τον «ασκό του Αιόλου» για τη διεκδίκηση αποζημιώσεων στις περιπτώσεις εφαρμογής περιοριστικών όρων δόμησης σε εκτός σχεδίου άρτιες και οικοδομήσιμες ιδιοκτησίες, ανοίγει η ολιγωρία του ΥΠΕΧΩΔΕ να εφεσιβάλει σχετική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ), ακόμη κι αν η λήψη των περιοριστικών μέτρων κατέστη αναγκαία για την προστασία του περιβάλλοντος. Οπως συνέβη στο Μαραθονήσι Ζακύνθου, που έχει κηρυχθεί προστατευόμενη περιοχή λόγω της χελώνας καρέτα καρέτα.

Με την απόφασή του της 6ης/12/2007, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έκρινε ότι η εκ των υστέρων επιβολή περιοριστικών όρων δόμησης σε εκτός σχεδίου άρτιες και οικοδομήσιμες ιδιοκτησίες, απαξιώνει νομίμως αποκτηθέντα περιουσιακά στοιχεία.

Το ΥΠΕΧΩΔΕ, μη εφεσιβάλλοντας την απόφαση εντός της προβλεπόμενης εξάμηνης προθεσμίας, στις 2/6/2008, την κατέστησε τελεσίδικη και υποχρεωτικώς εφαρμοστέα.

Στο σημείο αυτό αξίζει να επισημάνουμε ότι «προφητικά» το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας, με επιστολές προς τον κ. Γιώργο Σουφλιά, έχει επισημάνει την αναγκαιότητα κατάργησης της εκτός σχεδίου δόμησης. Τελευταία φορά, προ μερικών εβδομάδων, όταν με επιστολή (που κοινοποίησε σε όλους τους βουλευτές) καλούσε τον υπουργό ΠΕΧΩΔΕ να προχωρήσει στον περιορισμό της εκτός σχεδίου δόμησης, με τη λήψη των ακόλουθων μέτρων:

Αμεση κατάργηση των παρεκκλίσεων που αφορούν την αρτιότητα και τη δόμηση των εκτός σχεδίου οικοπέδων.

Αύξηση της αρτιότητας των οικοπέδων προκειμένου για δόμηση στον περιαστικό χώρο και στις κρίσιμες αναπτυσσόμενες (ή υπό ανάπτυξη) περιοχές.

Ολοκλήρωση εντός της ερχόμενης δεκαπενταετίας, στο πλαίσιο του εθνικού χωροταξικού, των Γενικών Πολεοδομικών Σχεδίων και των Σχεδίων Οικιστικής Οργάνωσης Ανοικτής Πόλης (ΓΠΣ και ΣΧΟΟΑΠ), ώστε να μην υπάρχουν περιοχές εκτός σχεδιασμού.

Εφαρμογή της αρχής της «συμπαγούς πόλης», καθώς και μέτρα προστασίας του περιαστικού χώρου και των αστικών αναπλάσεων.

Αντ' αυτών ο κ. Γ. Σουφλιάς αντί στο Εθνικό Χωροταξικό να αποδεχθεί και να προωθήσει τις θέσεις του ΤΕΕ (που είναι ο θεσμοθετημένος σύμβουλος της Πολιτείας για θέματα αρμοδιότητας ΥΠΕΧΩΔΕ) διατήρησε τα όρια αρτιότητας και σειρά παρεκκλίσεων που τυγχάνουν εφαρμογής σε εκτός σχεδίου ιδιοκτησίες, όπως τις έχουσες πρόσοψη σε κοινοτικό δρόμο. Που σημαίνει ότι εξακολουθεί να ισχύει η δυνατότητα δόμησης σε εκτός σχεδίου οικόπεδα, επιφανείας δύο στρεμμάτων, εφόσον βρίσκονται σε ακτίνα πεντακοσίων μέτρων από το κέντρο του οικισμού, ενώ στις περιπτώσεις ακινήτων που έχουν πρόσοψη σε εθνικές, επαρχιακές και κοινοτικές οδούς, υπάρχουν ρυθμίσεις που -υπό προϋποθέσεις- επιτρέπουν την έκδοση οικοδομικής άδειας, ακόμη και σε οικόπεδα επιφανείας 750 τ.μ.

Το ιστορικό της απόφασης

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επελήφθη της υπόθεσης με την υπ΄ αριθμόν 14216/2003 προσφυγή κατά του ελληνικού δημοσίου, που κατέθεσε η εταιρεία «Ζάντε Μαραθονήσι Α.Ε.».

Η εν λόγω εταιρεία αγόρασε το 1972 την εκτός σχεδίου περιοχή Μαραθονήσι στη Ζάκυνθο για την τουριστική αξιοποίησή της, με βάση τους ισχύοντες όρους δόμησης.

Ακολούθησε όμως σειρά περιοριστικών μέτρων και, προς τα τέλη περίπου της δεκαετίας του '80, απαγορεύθηκε κάθε δυνατότητα δόμησης.

Η εταιρεία προσέφυγε στα ελληνικά δικαστήρια, τα οποία δικαίωσαν το Δημόσιο εκφράζοντας την άποψη ότι οι εκτός σχεδίου περιοχές δεν προορίζονται για οικιστική και τουριστική εκμετάλλευση, αλλά μόνον για γεωργική χρήση.

Κατόπιν αυτού, η «Ζάντε Μαραθονήσι Α.Ε.» προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το οποίο επελήφθη της υπόθεσης κάνοντας ουσιαστικώς δεκτή την προσφυγή της.

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έκρινε ότι κακώς τα ελληνικά δικαστήρια δικαίωσαν το Δημόσιο, αφού στην περίπτωση της προσφεύγουσας εταιρείας έχουμε περιορισμό των όρων ιδιοκτησίας (παράβαση του άρθρου 1 του Πρωτοκόλλου 1).

Καταρρίπτει, μάλιστα, το σκεπτικό των ελληνικών δικαστηρίων για τις εκτός σχεδίου περιοχές, με το ερώτημα: αφού οι εκτός σχεδίου περιοχές προορίζονται μόνον για αγροτική χρήση, γιατί εδίδοντο στην εταιρεία όροι δόμησης, έστω και ολοένα πιο περιοριστικοί; Γιατί εάν δεν υπήρχαν όροι δόμησης (απαγορευόταν, δηλαδή, η δόμηση), προφανώς και η εταιρεία δεν θα προέβαινε στην αγορά της έκτασης.

Η «Ζάντε Μαραθονήσι Α.Ε.» ζητάει αποζημίωση 21 εκατομμυρίων ευρώ και πιθανότατα την απόφαση θα χρησιμοποιήσουν εκατοντάδες ιδιοκτήτες γης σε εκτός σχεδίου περιοχές, των οποίων οι ιδιοκτησίες, με νεότερες ρυθμίσεις, κατέστησαν μη αξιοποιήσιμες.

Hμερομηνία : 05-08-08 Copyright: http://www.kathimerini.gr

Είναι ήδη 33 οι ενδιαφερόμενοι για προσφυγή στο ΕΔΑΔ.

Παραχώρηση μπορεις να κάνεις. Το τμήμα της παραχώρησης θα αποτελεί περιουσιακό στοιχείο του Δήμου, αλλά δεν θα μπορεί να αποτελεί κοινόχρηστο χώρο. Κατά το σκεπτικό της απόφασης αυτό (...η δημιουργία κοινόχρηστων χώρων) είναι ευθύνη της πολιτείας. Θα μπορεί για παράδειγμα ο Δήμος να το κάνει αποθήκη...

Πιασ' τ' αυγό και κούρευτο...

Καλησπέρα axoul.

Οι οικοδομές που έχουν γίνει με το ό,τι ίσχυε τότε πιστεύω πως δεν έχουν πρόβλημα. Αυτή ήταν η νόμιμη διαδικασία τότε και η 1828/08 του ΣτΕ δεν έχει αναδρομική ισχύ.

Από τις 17/06/08 και μετά όμως υπάρχει κενό νόμου και το υπουργείο δεν παίρνει θέση.

Δεν νομίζω πως έχεις πρόβλημα, για οικοδομή πρίν την απόφαση

Καλημέρα σε όλους σας

Από τις 17/06/2008 ημέρα δημοσίευσης της απόφασης 1828/08 του ΣτΕ, υπάρχει μία ανώμαλη κατάσταση στην όλη υπόθεση.

Έτσι έχουμε:

• Μία ΓΕΝΙΚΗ απόφαση της διευρυμένης σύνθεσης του ΣτΕ, με την κήρυξη του άρθρου 6 του Π.Δ. για τις παραχωρήσεις σε κοινή χρήση ως Αντισυνταγματική.

• Το ΣτΕ ως Δικαστήριο, δεν έχει από το Σύνταγμα την δικαιοδοσία να ΚΑΤΑΡΓΕΙ Νόμους και Π.Δ. – Αυτό είναι δικαιοδοσία και ευθύνη της Πολιτείας (βλέπε ΥΠΕΧΩΔΕ). Το υπουργείο λοιπόν είναι υποχρεωμένο να αναστείλει (έπρεπε να το είχε κάνει την ίδια ημέρα 17/06/08) την διαδικασία των παραχωρήσεων όπως αυτή ίσχυε μέχρι την 16η Ιουνίου 2008 και να ενημερώσει της υπηρεσίες του. Αντί αυτού τηρεί στάση αναμονής και πανικού και αφήνει έκθετους απέναντι του Νόμου ιδιοκτήτες, κατασκευαστές, συμβολαιογράφους, υπαλλήλους πολεοδομιών και μεταγραφοφύλακες να ακολουθούν διαδικασίες αντισυνταγματικές και παράνομες!!! Και τον κίνδυνο να βρεθούν κατηγορούμενοι ως συνεργοί σε παράνομη πράξη!!! Η ευθύνη τόσο του ΥΠΕΧΩΔΕ, όσο και του Υπ. Εσωτερικών είναι τεράστια και δημιουργεί Συνταγματική Εκτροπή.

Το πιθανότερο είναι, μέσα από μία νομικίστικη και κουτοπόνηρη προσπάθεια, το ΥΠΕΧΩΔΕ να επαναφέρει το άρθρο 6 επαναδιατυπωμένο, με σκοπό να κερδίσει χρόνο – Χωρίς όμως αυτό να απαλλάσσει από τις ευθύνες τους τους εμπλεκόμενους, Αλλά Και κυρίως να μην εναρμονίζεται με την απόφαση του ΣτΕ.

• Σε επιβεβαίωση των παραπάνω έρχεται η εγκύκλιος του Συμβολαιογραφικού Συλλόγου Εφετείων Αθηνών – Πειραιώς, Αιγαίου και Δωδεκανήσου Εγκύκλιος 42η – 11/07/2008 με θέμα «Απαγόρευση κατάρτισης συμβολαιογραφικών πράξεων παραχώρησης υπό ιδιωτών σε κοινή χρήση εδαφικών λωρίδων οικοπέδων, κειμένων εντός οικισμού με πληθυσμό μέχρι 2000 κατοίκους και στερούμενων προσώπου επί κοινοχρήστου χώρου, προκειμένου τα οικόπεδα αυτά να καταστούν οικοδομήσιμα».

• Η υπεκφυγή της Διοίκησης (ΥΠΕΧΩΔΕ & Υπ. Εσωτερικών) που δεν τοποθετείται επί της ουσίας και η ανεπάρκειά της να δώσει λύση σε αυτό το μείζον θέμα, απαξιώνοντας χιλιάδες περιουσίες, την καθιστούν υπόλογη πολλαπλά τόσο απέναντι στο Νόμο και το Σύνταγμα των Ελλήνων (προστασία περιουσίας, ισότητα πολιτών…) όπως επίσης και απέναντι στη Χάρτα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων – τις παραβιάσεις της οποίας δικάζει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο.

• Η Διοίκηση γνώριζε ήδη από την δεκαετία του ’90 τη θέση του ΣτΕ επί του συγκεκριμένου ζητήματος – Η απόφαση 1828/08 ήταν αναμενόμενη – παρόλα αυτά δεν φρόντισε να Νομοθετήσει έτσι ώστε να καταστήσεις σαφές και συγκεκριμένο πλαίσιο στην οικοδόμηση των περιουσιών των πολιτών. Αντίθετα τους άφησε εκτεθειμένους σε αμφιλεγόμενης νομιμότητας διαδικασίες, θύματα στα κυκλώματα που λυμαίνονται τις πολεοδομίες και τις επιθυμίες του εκάστοτε «κακού γείτονα».

• Μετά το αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί και για να σταματήσει επιτέλους ο εμπαιγμός των πολιτών η μόνη λύση είναι η προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Η διαδικασία είναι απλή και δεν απαιτείται χρηματική δαπάνη στο πρώτο στάδιο.

Για να προχωρήσουμε όμως σε ομαδικές αγωγές αποζημίωσης θα πρέπει να κατηγοριοποιήσουμε τις περιπτώσεις:

Α) Οικοδομές που βρίσκονται σε εξέλιξη με νόμιμη Άδεια (κατόπιν παραχώρησης σε κοινή χρήση) για την οποία έχει εκδοθεί αναστολή ή ακύρωση, βάση τη ΣτΕ 1828/2008.

α) Με άδεια που εκδόθηκε πριν την 16η Ιουνίου 2008

β) Με άδεια που εκδόθηκε μετά την 16η Ιουνίου 2008

Β) Πολίτες οι οποίοι δεν μπορούν να εκδώσουν οικοδομική άδεια λόγο της ΣτΕ 1828/2008 (ορισμένες πολεοδομίες εξακολουθούν να εκδίδουν άδειες..)

Σύμφωνα με κύκλους Νομικών η απαξίωση της περιουσίας, από την υπάρχουσα κατάσταση, αποτελεί de facto απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση!

Η προσφυγή για τα παραπάνω Α & Β στηρίζεται στο Άρθρο 1 Πρωτόκολλο 1 της Σύμβασης για την προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και των Θεμελιωδών Ελευθεριών.

Παράλληλα και πέραν της προσβολής της περιουσίας από την ελληνική δημόσια διοίκηση, υπάρχει η προσβολή της αξιοπρέπειας, της προσωπικής και οικογενειακής ζωής, των διακρίσεων και αρκετά ακόμη που θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν ανάλογα με την περίπτωση.

Για να μη διασπάσουμε λοιπόν το κατηγορητήριο σε περίπτωση ομαδικής προσφυγής, καλό θα ήταν να γίνει η παραπάνω κατηγοριοποίηση.

Το δικαίωμα προσφυγής ισχύει για 6 μήνες από την δημοσίευση της απόφασης του ΣτΕ. Ο χρόνος είναι περιορισμένος και καλό θα ήταν όσοι ενδιαφέρονται να έρθουν σε επαφή μαζί μου με e-mail, αναφέροντας σε ποια κατηγορία ανήκουν.

Προς το παρόν έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον 6 ιδιοκτήτες. Ο μικρός αριθμός έγκειται (πιστεύω) στο γεγονός πως ο κόσμος δεν γνωρίζει την απόφαση ή πιστεύει πως θα δοθεί λύση από την πολεοδομία, το γνωστό, τον υπουργό ή αγνοεί το δικαίωμά του για προσφυγή στο ΕΔΑΔ ή πιστεύει πως είναι πολύ δαπανηρό…

Περικλής

Καλημέρα σε όλους

Έχει κανεις την παραπάνω Εγκύκλιο?

Η προσφυγή πρέπει να γίνει μέσα σε 6 μήνες από την τελεσίδικη απόφαση των εθνικών δικαστηρίων (ΣτΕ 1828/2008). Έχει περάσει ήδη ένας μήνας, όποιος ενδιαφέρεται για ομαδική προσφυγή (ουσιαστικά δηλαδή όλοι οι ιδιοκτήτες τυφλών οικοπέδων σε οικισμούς <2000 κατοίκων) μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου στο [email protected]

Επίσης πρέπει να γίνει κατανοητό από τον κόσμο πως η όποια παραχώρηση σε κοινή χρήση (με ΣΧΟΠ ή χωρίς) γίνει μετά την απόφαση 1828/2008 είναι άκυρη!!!

Το άρθρο 6 του Π.Δ. που προέβλεπε τις παραχωρήσεις σε κοινή χρήση έχει ακυρωθεί από την απόφαση ΣτΕ

Συμφωνώ!

Είναι ο μόνος τρόπος για να πάρουν είδηση και να σταματήσουν να παίζουν με τις περιουσίες και κυρίως με τη νοημοσύνη του κόσμου.

Εγώ ήδη ετοιμάζω τη δική μου προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Aνθρωπίνων Δικαιωμάτων (Στρασβούργο).

Aφορά καταρχήν τη Προσβολή της περιουσίας άρθρο 1, πρωτόκολλο 1 (της Xάρτας των Δικαιωμάτων του Aνθρώπου) και ακολουθούν και άλλα...

Ορίστε, ακόμα μία τεκμηριωμένη άποψη του προέδρου του ΣΔΑ που ενημερώνει. Το ΥΠΕΧΩΔΕ ακούει?

********************

ΧΩΡΟΤΑΞΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ (Ιούνιος 2008)

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Χ. ΠΑΞΙΝΟΣ

Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών

Η μέχρι σήμερα απουσία του χωροταξικού σχεδιασμού στη χώρα συνδέεται με την ανασφάλεια δικαίου ως προς τις οικονομικές επενδύσεις, τη μη ασφαλή χωροθέτηση των δημόσιων και ιδιωτικών έργων, τη μη αειφορική χρήση του αγροτικού χώρου καθώς και με την άναρχη, αυθαίρετη και εκτός σχεδίου δόμηση. Δηλαδή συνδέεται άρρηκτα με την υποβάθμιση του φυσικού, οικιστικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος.

Ο θεσμός της χωροθέτησης εισήχθη, κατ’ ουσίαν, στην ελληνική έννομη τάξη ταυτόχρονα με τον θεσμό της έγκρισης περιβαλλοντικών όρων όπου από κοινού αποτέλεσαν το ευρύτερο πλαίσιο εκτίμησης των επιπτώσεων στο περιβάλλον, που καθιερώθηκε με το ν. 1650/1986, ο οποίος εκδόθηκε σε συμμόρφωση με την επιταγή του άρθρου 24 του Συντάγματος για την προστασία του περιβάλλοντος. Η υπαγωγή της χωροθέτησης στο πεδίο της νομοθεσίας περί προστασίας του περιβάλλοντος επέτρεψε στο Συμβούλιο της Επικρατείας, ήδη από τη δεκαετία του '90, να συνθέσει την προστασία του περιβάλλοντος με την κοινωνική και οικονομική ανάπτυξης της χώρας, υποκαθιστώντας με τον τρόπο αυτό την παράλειψη της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας να πράξει ανάλογα. Στο πλαίσιο αυτό η συμβολή της νομολογίας στην οριοθέτηση του συνταγματικού περιεχομένου του θεσμού της χωροθέτησης, σε συνάρτηση με την προστασία του περιβάλλοντος και την οικονομική ανάπτυξη, υπήρξε καθοριστική.[1]

Σύμφωνα με τη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, τα αρμόδια όργανα του κράτους οφείλουν να προβαίνουν σε θετικές ενέργειες για την αποτελεσματική διαφύλαξη του περιβάλλοντος, να λαμβάνουν τα απαιτούμενα νομοθετικά και διοικητικά, προληπτικά και κατασταλτικά μέτρα, παρεμβαίνοντας στον αναγκαίο βαθμό στην οικονομική, ατομική ή συλλογική, δραστηριότητα. Κατά τη λήψη των ανωτέρω μέτρων, τα όργανα της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας οφείλουν να σταθμίζουν και άλλους παράγοντες, αναγόμενους στο γενικότερο εθνικό και δημόσιο συμφέρον. Η επιδίωξη των σκοπών αυτών και η στάθμιση των προστατευόμενων αντίστοιχων έννομων αγαθών πρέπει να συμπορεύονται προς την υποχρέωση της πολιτείας να μεριμνά για την προστασία του περιβάλλοντος κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να εξασφαλίζεται η βιώσιμη ανάπτυξη. Περαιτέρω, από τις διατάξεις του άρθρου 24 καθώς και των άρθρων 79 παρ. 8 και 106 παρ. 1 του Συντάγματος προκύπτει ότι ο χωροταξικός σχεδιασμός ανατίθεται στην πολιτεία, που οφείλει να θεσπίζει τις αναγκαίες ρυθμίσεις, ώστε να διασφαλίζονται η προστασία του περιβάλλοντος, οι άριστοι δυνατοί όροι διαβίωσης του πληθυσμού και η οικονομική ανάπτυξη στο πλαίσιο της αειφορίας.[2]

Σύμφωνα με τη μέχρι σήμερα διαμορφωθείσα νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, ουσιώδης όρος για τη βιώσιμη ανάπτυξη είναι τα ολοκληρωμένα χωροταξικά σχέδια, όπως αυτά προβλέφθηκαν στον ν. 360/76 για τη Χωροταξία και την Πολεοδομία και το ν. 2742/99 για τον χωροταξικό σχεδιασμό και την αειφόρο ανάπτυξη. Τα σχέδια αυτά θέτουν, με βάση την ανάλυση των δεδομένων και την πρόγνωση των μελλοντικών εξελίξεων, τους μακροπρόθεσμους στόχους της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης και ρυθμίζουν, μεταξύ άλλων, το πλαίσιο για τη διαμόρφωση των οικιστικών περιοχών, των περιοχών άσκησης παραγωγικών δραστηριοτήτων και των ελεύθερων χώρων στις εκτός σχεδίου περιοχές.

Το Συμβούλιο της Επικρατείας απεδέχθη ότι μέχρι την εντός ευλόγου χρόνου ολοκλήρωση της διαδικασίας έγκρισης των χωροταξικών σχεδίων, είναι ανεκτός ο μερικός, χωρικός ή τομεακός σχεδιασμός και προγραμματισμός, προκειμένου να αποφεύγονται η άναρχη ανάπτυξη που προκαλεί υποβάθμιση και καταστροφή του περιβάλλοντος και η δημιουργία πραγματικών καταστάσεων που δυσχεραίνουν και υπονομεύουν την ορθολογική χωροταξία.[3] Η νομολογία δεν απεδέχθη όμως την ατομική χωροθέτηση ως υποκατάστατο του ευρύτερου χωροταξικού σχεδιασμού, αλλά εν όψει του άρθρου 24 παρ. 2 που επιτάσσει την κατάρτιση ολοκληρωμένων εθνικών και χωροταξικών σχεδίων, έκρινε ότι δεν συγχωρείται ατομική χωροθέτηση αν δεν έχει προηγηθεί ευρύτερος χωροταξικός σχεδιασμός.[4]

Περαιτέρω, σύμφωνα με τη νομολογία, η χωροθέτηση θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα υποβολής και αξιολόγησης μελετών περιβαλλοντικών επιπτώσεων, προκειμένου τα όργανα της διοίκησης να διαφωτίζονται ως προς τα στοιχεία και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ενός έργου ή μιας δραστηριότητας,[5] ενώ η εκτίμηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων του χωροταξικού σχεδιασμού αποτελεί αναγκαίο επιστημονικό εργαλείο για την εκφορά της κρίσης περί βιωσιμότητας αυτών από τη διοίκηση και τον έλεγχό της από τον ακυρωτικό δικαστή.

Επισημαίνεται ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας ερμήνευσε και εφάρμοσε στις σχετικές αποφάσεις του εκτός από το άρθρο 24 του Συντάγματος και το κοινοτικό δίκαιο και ιδιαίτερα την οδηγία 85/337/ΕΟΚ για την εκτίμηση των δημόσιων και ιδιωτικών έργων και δραστηριοτήτων στο περιβάλλον. Εξέλιξη του θεσμικού πλαισίου για την εκτίμηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων που εισήχθη με την οδηγία 85/337/ΕΟΚ αποτελεί σε κοινοτικό επίπεδο η οδηγία 2001/42/ΕΚ σχετικά με την εκτίμηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων ορισμένων σχεδίων και προγραμμάτων, που έχει μεταφερθεί στο εθνικό δίκαιο με την ΚΥΑ 107017/28.8.2006.

Στόχος της οδηγίας 2001/42/ΕΚ είναι η υψηλού επιπέδου προστασία του περιβάλλοντος και η ενσωμάτωση περιβαλλοντικών ζητημάτων στην προετοιμασία και θέσπιση σχεδίων και προγραμμάτων με σκοπό την προώθηση της βιώσιμης ανάπτυξης, εξασφαλίζοντας ότι, σύμφωνα με την οδηγία, θα γίνεται εκτίμηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων για ορισμένα σχέδια και προγράμματα που ενδέχεται να έχουν σημαντικές επιπτώσεις στο περιβάλλον.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», 14 Ιουνίου 2008, σ. 39.

[1] 1. Βλ., αντί άλλων, Γ. Γιαννακούρου, Ο θεσμός της χωροθέτησης στη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας. Τιμητικός τόμος του Συμβουλίου της Επικρατείας. 75 χρόνια, σ. 983 επ., Εκδόσεις Σάκκουλα, Αθήνα-Θεσσαλονίκη, 2004, Δ. Μέλισσα, Θεμελιώδη Ζητήματα του Δικαίου της Χωροταξίας, Εκδ. Αντ. Σάκκουλα, Αθήνα-Κομοτηνή, 2002

[2] Ολ. ΣτΕ 2489/2006 κ.ά.

[3] Ιbid.

[4] ΣτΕ 304/1993, 561/1993, 5774/1996 κ.ά.

[5] ΣτΕ 1520/1993 κ.ά.

Ορίστε, ακόμα μία τεκμηριωμένη άποψη του προέδρου του ΣΔΑ που ενημερώνει. Το ΥΠΕΧΩΔΕ ακούει?

********************

ΧΩΡΟΤΑΞΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ (Ιούνιος 2008)

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Χ. ΠΑΞΙΝΟΣ

Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών

Η μέχρι σήμερα απουσία του χωροταξικού σχεδιασμού στη χώρα συνδέεται με την ανασφάλεια δικαίου ως προς τις οικονομικές επενδύσεις, τη μη ασφαλή χωροθέτηση των δημόσιων και ιδιωτικών έργων, τη μη αειφορική χρήση του αγροτικού χώρου καθώς και με την άναρχη, αυθαίρετη και εκτός σχεδίου δόμηση. Δηλαδή συνδέεται άρρηκτα με την υποβάθμιση του φυσικού, οικιστικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος.

Ο θεσμός της χωροθέτησης εισήχθη, κατ’ ουσίαν, στην ελληνική έννομη τάξη ταυτόχρονα με τον θεσμό της έγκρισης περιβαλλοντικών όρων όπου από κοινού αποτέλεσαν το ευρύτερο πλαίσιο εκτίμησης των επιπτώσεων στο περιβάλλον, που καθιερώθηκε με το ν. 1650/1986, ο οποίος εκδόθηκε σε συμμόρφωση με την επιταγή του άρθρου 24 του Συντάγματος για την προστασία του περιβάλλοντος. Η υπαγωγή της χωροθέτησης στο πεδίο της νομοθεσίας περί προστασίας του περιβάλλοντος επέτρεψε στο Συμβούλιο της Επικρατείας, ήδη από τη δεκαετία του '90, να συνθέσει την προστασία του περιβάλλοντος με την κοινωνική και οικονομική ανάπτυξης της χώρας, υποκαθιστώντας με τον τρόπο αυτό την παράλειψη της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας να πράξει ανάλογα. Στο πλαίσιο αυτό η συμβολή της νομολογίας στην οριοθέτηση του συνταγματικού περιεχομένου του θεσμού της χωροθέτησης, σε συνάρτηση με την προστασία του περιβάλλοντος και την οικονομική ανάπτυξη, υπήρξε καθοριστική.[1]

Σύμφωνα με τη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, τα αρμόδια όργανα του κράτους οφείλουν να προβαίνουν σε θετικές ενέργειες για την αποτελεσματική διαφύλαξη του περιβάλλοντος, να λαμβάνουν τα απαιτούμενα νομοθετικά και διοικητικά, προληπτικά και κατασταλτικά μέτρα, παρεμβαίνοντας στον αναγκαίο βαθμό στην οικονομική, ατομική ή συλλογική, δραστηριότητα. Κατά τη λήψη των ανωτέρω μέτρων, τα όργανα της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας οφείλουν να σταθμίζουν και άλλους παράγοντες, αναγόμενους στο γενικότερο εθνικό και δημόσιο συμφέρον. Η επιδίωξη των σκοπών αυτών και η στάθμιση των προστατευόμενων αντίστοιχων έννομων αγαθών πρέπει να συμπορεύονται προς την υποχρέωση της πολιτείας να μεριμνά για την προστασία του περιβάλλοντος κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να εξασφαλίζεται η βιώσιμη ανάπτυξη. Περαιτέρω, από τις διατάξεις του άρθρου 24 καθώς και των άρθρων 79 παρ. 8 και 106 παρ. 1 του Συντάγματος προκύπτει ότι ο χωροταξικός σχεδιασμός ανατίθεται στην πολιτεία, που οφείλει να θεσπίζει τις αναγκαίες ρυθμίσεις, ώστε να διασφαλίζονται η προστασία του περιβάλλοντος, οι άριστοι δυνατοί όροι διαβίωσης του πληθυσμού και η οικονομική ανάπτυξη στο πλαίσιο της αειφορίας.[2]

Σύμφωνα με τη μέχρι σήμερα διαμορφωθείσα νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, ουσιώδης όρος για τη βιώσιμη ανάπτυξη είναι τα ολοκληρωμένα χωροταξικά σχέδια, όπως αυτά προβλέφθηκαν στον ν. 360/76 για τη Χωροταξία και την Πολεοδομία και το ν. 2742/99 για τον χωροταξικό σχεδιασμό και την αειφόρο ανάπτυξη. Τα σχέδια αυτά θέτουν, με βάση την ανάλυση των δεδομένων και την πρόγνωση των μελλοντικών εξελίξεων, τους μακροπρόθεσμους στόχους της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης και ρυθμίζουν, μεταξύ άλλων, το πλαίσιο για τη διαμόρφωση των οικιστικών περιοχών, των περιοχών άσκησης παραγωγικών δραστηριοτήτων και των ελεύθερων χώρων στις εκτός σχεδίου περιοχές.

Το Συμβούλιο της Επικρατείας απεδέχθη ότι μέχρι την εντός ευλόγου χρόνου ολοκλήρωση της διαδικασίας έγκρισης των χωροταξικών σχεδίων, είναι ανεκτός ο μερικός, χωρικός ή τομεακός σχεδιασμός και προγραμματισμός, προκειμένου να αποφεύγονται η άναρχη ανάπτυξη που προκαλεί υποβάθμιση και καταστροφή του περιβάλλοντος και η δημιουργία πραγματικών καταστάσεων που δυσχεραίνουν και υπονομεύουν την ορθολογική χωροταξία.[3] Η νομολογία δεν απεδέχθη όμως την ατομική χωροθέτηση ως υποκατάστατο του ευρύτερου χωροταξικού σχεδιασμού, αλλά εν όψει του άρθρου 24 παρ. 2 που επιτάσσει την κατάρτιση ολοκληρωμένων εθνικών και χωροταξικών σχεδίων, έκρινε ότι δεν συγχωρείται ατομική χωροθέτηση αν δεν έχει προηγηθεί ευρύτερος χωροταξικός σχεδιασμός.[4]

Περαιτέρω, σύμφωνα με τη νομολογία, η χωροθέτηση θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα υποβολής και αξιολόγησης μελετών περιβαλλοντικών επιπτώσεων, προκειμένου τα όργανα της διοίκησης να διαφωτίζονται ως προς τα στοιχεία και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ενός έργου ή μιας δραστηριότητας,[5] ενώ η εκτίμηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων του χωροταξικού σχεδιασμού αποτελεί αναγκαίο επιστημονικό εργαλείο για την εκφορά της κρίσης περί βιωσιμότητας αυτών από τη διοίκηση και τον έλεγχό της από τον ακυρωτικό δικαστή.

Επισημαίνεται ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας ερμήνευσε και εφάρμοσε στις σχετικές αποφάσεις του εκτός από το άρθρο 24 του Συντάγματος και το κοινοτικό δίκαιο και ιδιαίτερα την οδηγία 85/337/ΕΟΚ για την εκτίμηση των δημόσιων και ιδιωτικών έργων και δραστηριοτήτων στο περιβάλλον. Εξέλιξη του θεσμικού πλαισίου για την εκτίμηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων που εισήχθη με την οδηγία 85/337/ΕΟΚ αποτελεί σε κοινοτικό επίπεδο η οδηγία 2001/42/ΕΚ σχετικά με την εκτίμηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων ορισμένων σχεδίων και προγραμμάτων, που έχει μεταφερθεί στο εθνικό δίκαιο με την ΚΥΑ 107017/28.8.2006.

Στόχος της οδηγίας 2001/42/ΕΚ είναι η υψηλού επιπέδου προστασία του περιβάλλοντος και η ενσωμάτωση περιβαλλοντικών ζητημάτων στην προετοιμασία και θέσπιση σχεδίων και προγραμμάτων με σκοπό την προώθηση της βιώσιμης ανάπτυξης, εξασφαλίζοντας ότι, σύμφωνα με την οδηγία, θα γίνεται εκτίμηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων για ορισμένα σχέδια και προγράμματα που ενδέχεται να έχουν σημαντικές επιπτώσεις στο περιβάλλον.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», 14 Ιουνίου 2008, σ. 39.

[1] 1. Βλ., αντί άλλων, Γ. Γιαννακούρου, Ο θεσμός της χωροθέτησης στη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας. Τιμητικός τόμος του Συμβουλίου της Επικρατείας. 75 χρόνια, σ. 983 επ., Εκδόσεις Σάκκουλα, Αθήνα-Θεσσαλονίκη, 2004, Δ. Μέλισσα, Θεμελιώδη Ζητήματα του Δικαίου της Χωροταξίας, Εκδ. Αντ. Σάκκουλα, Αθήνα-Κομοτηνή, 2002

[2] Ολ. ΣτΕ 2489/2006 κ.ά.

[3] Ιbid.

[4] ΣτΕ 304/1993, 561/1993, 5774/1996 κ.ά.

[5] ΣτΕ 1520/1993 κ.ά.

Ορίστε, ακόμα μία τεκμηριωμένη άποψη του προέδρου του ΣΔΑ που ενημερώνει. Το ΥΠΕΧΩΔΕ ακούει?

********************

ΧΩΡΟΤΑΞΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ (Ιούνιος 2008)

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Χ. ΠΑΞΙΝΟΣ

Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών

Η μέχρι σήμερα απουσία του χωροταξικού σχεδιασμού στη χώρα συνδέεται με την ανασφάλεια δικαίου ως προς τις οικονομικές επενδύσεις, τη μη ασφαλή χωροθέτηση των δημόσιων και ιδιωτικών έργων, τη μη αειφορική χρήση του αγροτικού χώρου καθώς και με την άναρχη, αυθαίρετη και εκτός σχεδίου δόμηση. Δηλαδή συνδέεται άρρηκτα με την υποβάθμιση του φυσικού, οικιστικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος.

Ο θεσμός της χωροθέτησης εισήχθη, κατ’ ουσίαν, στην ελληνική έννομη τάξη ταυτόχρονα με τον θεσμό της έγκρισης περιβαλλοντικών όρων όπου από κοινού αποτέλεσαν το ευρύτερο πλαίσιο εκτίμησης των επιπτώσεων στο περιβάλλον, που καθιερώθηκε με το ν. 1650/1986, ο οποίος εκδόθηκε σε συμμόρφωση με την επιταγή του άρθρου 24 του Συντάγματος για την προστασία του περιβάλλοντος. Η υπαγωγή της χωροθέτησης στο πεδίο της νομοθεσίας περί προστασίας του περιβάλλοντος επέτρεψε στο Συμβούλιο της Επικρατείας, ήδη από τη δεκαετία του '90, να συνθέσει την προστασία του περιβάλλοντος με την κοινωνική και οικονομική ανάπτυξης της χώρας, υποκαθιστώντας με τον τρόπο αυτό την παράλειψη της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας να πράξει ανάλογα. Στο πλαίσιο αυτό η συμβολή της νομολογίας στην οριοθέτηση του συνταγματικού περιεχομένου του θεσμού της χωροθέτησης, σε συνάρτηση με την προστασία του περιβάλλοντος και την οικονομική ανάπτυξη, υπήρξε καθοριστική.[1]

Σύμφωνα με τη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, τα αρμόδια όργανα του κράτους οφείλουν να προβαίνουν σε θετικές ενέργειες για την αποτελεσματική διαφύλαξη του περιβάλλοντος, να λαμβάνουν τα απαιτούμενα νομοθετικά και διοικητικά, προληπτικά και κατασταλτικά μέτρα, παρεμβαίνοντας στον αναγκαίο βαθμό στην οικονομική, ατομική ή συλλογική, δραστηριότητα. Κατά τη λήψη των ανωτέρω μέτρων, τα όργανα της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας οφείλουν να σταθμίζουν και άλλους παράγοντες, αναγόμενους στο γενικότερο εθνικό και δημόσιο συμφέρον. Η επιδίωξη των σκοπών αυτών και η στάθμιση των προστατευόμενων αντίστοιχων έννομων αγαθών πρέπει να συμπορεύονται προς την υποχρέωση της πολιτείας να μεριμνά για την προστασία του περιβάλλοντος κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να εξασφαλίζεται η βιώσιμη ανάπτυξη. Περαιτέρω, από τις διατάξεις του άρθρου 24 καθώς και των άρθρων 79 παρ. 8 και 106 παρ. 1 του Συντάγματος προκύπτει ότι ο χωροταξικός σχεδιασμός ανατίθεται στην πολιτεία, που οφείλει να θεσπίζει τις αναγκαίες ρυθμίσεις, ώστε να διασφαλίζονται η προστασία του περιβάλλοντος, οι άριστοι δυνατοί όροι διαβίωσης του πληθυσμού και η οικονομική ανάπτυξη στο πλαίσιο της αειφορίας.[2]

Σύμφωνα με τη μέχρι σήμερα διαμορφωθείσα νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, ουσιώδης όρος για τη βιώσιμη ανάπτυξη είναι τα ολοκληρωμένα χωροταξικά σχέδια, όπως αυτά προβλέφθηκαν στον ν. 360/76 για τη Χωροταξία και την Πολεοδομία και το ν. 2742/99 για τον χωροταξικό σχεδιασμό και την αειφόρο ανάπτυξη. Τα σχέδια αυτά θέτουν, με βάση την ανάλυση των δεδομένων και την πρόγνωση των μελλοντικών εξελίξεων, τους μακροπρόθεσμους στόχους της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης και ρυθμίζουν, μεταξύ άλλων, το πλαίσιο για τη διαμόρφωση των οικιστικών περιοχών, των περιοχών άσκησης παραγωγικών δραστηριοτήτων και των ελεύθερων χώρων στις εκτός σχεδίου περιοχές.

Το Συμβούλιο της Επικρατείας απεδέχθη ότι μέχρι την εντός ευλόγου χρόνου ολοκλήρωση της διαδικασίας έγκρισης των χωροταξικών σχεδίων, είναι ανεκτός ο μερικός, χωρικός ή τομεακός σχεδιασμός και προγραμματισμός, προκειμένου να αποφεύγονται η άναρχη ανάπτυξη που προκαλεί υποβάθμιση και καταστροφή του περιβάλλοντος και η δημιουργία πραγματικών καταστάσεων που δυσχεραίνουν και υπονομεύουν την ορθολογική χωροταξία.[3] Η νομολογία δεν απεδέχθη όμως την ατομική χωροθέτηση ως υποκατάστατο του ευρύτερου χωροταξικού σχεδιασμού, αλλά εν όψει του άρθρου 24 παρ. 2 που επιτάσσει την κατάρτιση ολοκληρωμένων εθνικών και χωροταξικών σχεδίων, έκρινε ότι δεν συγχωρείται ατομική χωροθέτηση αν δεν έχει προηγηθεί ευρύτερος χωροταξικός σχεδιασμός.[4]

Περαιτέρω, σύμφωνα με τη νομολογία, η χωροθέτηση θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα υποβολής και αξιολόγησης μελετών περιβαλλοντικών επιπτώσεων, προκειμένου τα όργανα της διοίκησης να διαφωτίζονται ως προς τα στοιχεία και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ενός έργου ή μιας δραστηριότητας,[5] ενώ η εκτίμηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων του χωροταξικού σχεδιασμού αποτελεί αναγκαίο επιστημονικό εργαλείο για την εκφορά της κρίσης περί βιωσιμότητας αυτών από τη διοίκηση και τον έλεγχό της από τον ακυρωτικό δικαστή.

Επισημαίνεται ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας ερμήνευσε και εφάρμοσε στις σχετικές αποφάσεις του εκτός από το άρθρο 24 του Συντάγματος και το κοινοτικό δίκαιο και ιδιαίτερα την οδηγία 85/337/ΕΟΚ για την εκτίμηση των δημόσιων και ιδιωτικών έργων και δραστηριοτήτων στο περιβάλλον. Εξέλιξη του θεσμικού πλαισίου για την εκτίμηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων που εισήχθη με την οδηγία 85/337/ΕΟΚ αποτελεί σε κοινοτικό επίπεδο η οδηγία 2001/42/ΕΚ σχετικά με την εκτίμηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων ορισμένων σχεδίων και προγραμμάτων, που έχει μεταφερθεί στο εθνικό δίκαιο με την ΚΥΑ 107017/28.8.2006.

Στόχος της οδηγίας 2001/42/ΕΚ είναι η υψηλού επιπέδου προστασία του περιβάλλοντος και η ενσωμάτωση περιβαλλοντικών ζητημάτων στην προετοιμασία και θέσπιση σχεδίων και προγραμμάτων με σκοπό την προώθηση της βιώσιμης ανάπτυξης, εξασφαλίζοντας ότι, σύμφωνα με την οδηγία, θα γίνεται εκτίμηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων για ορισμένα σχέδια και προγράμματα που ενδέχεται να έχουν σημαντικές επιπτώσεις στο περιβάλλον.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», 14 Ιουνίου 2008, σ. 39.

[1] 1. Βλ., αντί άλλων, Γ. Γιαννακούρου, Ο θεσμός της χωροθέτησης στη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας. Τιμητικός τόμος του Συμβουλίου της Επικρατείας. 75 χρόνια, σ. 983 επ., Εκδόσεις Σάκκουλα, Αθήνα-Θεσσαλονίκη, 2004, Δ. Μέλισσα, Θεμελιώδη Ζητήματα του Δικαίου της Χωροταξίας, Εκδ. Αντ. Σάκκουλα, Αθήνα-Κομοτηνή, 2002

[2] Ολ. ΣτΕ 2489/2006 κ.ά.

[3] Ιbid.

[4] ΣτΕ 304/1993, 561/1993, 5774/1996 κ.ά.

[5] ΣτΕ 1520/1993 κ.ά.

Έτσι ακριβώς είναι όπως τα λέτε. Για να λυθεί λοιπόν μια και καλή το θέμα και να σταματήσουν να παίζουν με την περιουσία, τα δικαιώματα, αλλά κυρίως με τη νοημοσύνη των πολιτών, θα πρέπει να κατατεθούν ομαδικές αγωγές αποζημίωσης κατά της Διοίκησης.

Και δεν είναι μόνο αυτό.

Εδώ υπάρχει μία γενική απόφαση του ανώτατου ακυρωτικού δικαστηρίου, άμεσα εκτελεστή και στο υπουργείο δεν ιδρώνει αυτί. Οι πολεοδομίες εξακολουθούν να εκδίδουν οικοδομικές άδειες με παραχώρηση τμημάτων σε κοινή χρήση. Πράξεις που κρίθηκαν οριστικά ως αντισυνταγματικές!!! Το κενό αυτό δημιουργεί συνταγματική εκτροπή!!!

Αν κάποιος, ο οποιοσδήποτε και κυρίως ο άμεσα θιγόμενος από την απόφαση 1828/2008, προσφύγει στη Δικαιοσύνη για καταπάτηση των πολιτικών του δικαιωμάτων βάση του άρθρου 4 του Συντάγματος των Ελλήνων που ορίζει πως "όλοι οι Έλληνες είναι ίσοι απέναντι στο Νόμο" τότε την έκατσαν τη βάρκα.

Υπάρχει και κάτι ακόμη.

Το Σύνταγμα των Ελλήνων υποτίθεται ότι προστατεύει το περιουσιακό δικαίωμα! Δεν μπορεί λοιπόν η ίδια η Διοίκηση που υποτίθεται πως προστατεύει το Σύνταγμα και τους Νόμους και σέβεται τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης, να πειραματίζεται κατ' αυτόν το βάναυσο τρόπο στη καμπούρα του κάθε πολίτη!

Υπάρχουν και τα ευρωπαϊκά δικαστήρια (ευτυχώς), όπου η μία καταδίκη ακολουθεί την άλλη κατά της πατρίδας μας και άντε μετά να τα μαζέψουν.

Τι πρέπει να περιμένουμε δηλαδή; την επόμενη προεκλογική περίοδο να βγει ένα φιρμάνι που θα βολεύει εν μέρει την κατάσταση (μέχρι την επόμενη ακύρωσή του) και όποιος πρόλαβε - πρόλαβε ή όποιος έχει μπάρμπα; Και όποιος δεν έχει;

Μέχρι σήμερα δεν έχει βρεθεί κανένας "αρμόδιος" να μου απαντήσει στην ερώτηση: "Πως μπορεί να οικοδομήσει κάποιος νόμιμα σε αυτή τη χώρα?"

Η λύση είναι μία: Ομαδικές αγωγές κατά της Διοίκησης από τους θιγόμενους - και κυρίως από εκείνους οι οποίοι συνεχίζουν να χτίζουν σε ζώνη οικισμού, μετά από παραχώρηση τμήματος - είναι ήδη παράνομοι (με τις ευλογίες της πολιτείας) και αύριο θα κληθούν να αναλάβουν τις ευθύνες τους

*********************

Το σχόλιο του Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Γ. Παπαδημητρίου τα λέει όλα!

1. Η άτακτη και άναρχη πολεοδόμηση που κυριαρχεί ακόμη στη χώρα μας απασχολεί συχνά τον κοινό και τον κανονιστικό νομοθέτη, ενώ η αντιμετώπισή της με ορθολογικά κριτήρια είναι κατά κανόνα δυσχερής. Ένα από τα προβλήματα που έχουν ανακύψει στην πράξη είναι η ύπαρξη των λεγομένων «τυφλών» εντός οικισμών οικοπέδων. Τα εν λόγω οικόπεδα δεν επιτρέπεται να οικοδομηθούν είτε διότι δεν διαθέτουν διόλου πρόσβαση σε κοινόχρηστους χώρους είτε διότι διαθέτουν εξαιρετικά περιορισμένη πρόσβαση σ’ αυτούς, η οποία υπολείπεται κατά πολύ των προδιαγραφών που προβλέπει η ισχύουσα νομοθεσία.

Στις περιπτώσεις αυτές, το άρθρο 6 παρ. 2 και 3 του π.δ. της 24ης Απριλίου 1985, που εκδόθηκε με βάση την εξουσιοδότηση του άρθρου 42 παρ. 5 του ν. 1337/1983, επιτρέπει τη δημιουργία κοινόχρηστων χώρων με πρωτοβουλία των ιδιοκτητών και έγκριση έπειτα της διοίκησης, ώστε να δοθεί διέξοδος σε ορισμένες περιπτώσεις και να καταστεί δυνατή η οικιστική αξιοποίηση των οικοπέδων. Ανάλογες διευθετήσεις στηρίζονται πρωταρχικά στις επιθυμίες ιδιωτών και εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους, δεν ανταποκρίνονται όμως στα ορθολογικά κριτήρια που πρέπει να προσδιορίζουν τον πολεοδομικό σχεδιασμό. Αυτήν ακριβώς την εγγενή αντίφαση εντόπισε και ανέδειξε το Συμβούλιο Επικρατείας κατά την επίλυση της διαφοράς.

2. Το Δικαστήριο έκρινε, ακολουθώντας την πάγια νομολογία του, ότι το άρθρο 24 παρ. 2 του Συντάγματος αναθέτει την πολεοδόμηση στα όργανα της Πολιτείας, προκειμένου να επιτευχθεί η ορθολογική ανάπτυξη των οικισμών και η βελτίωση των όρων διαβίωσης των πολιτών. Κάθε κανόνας επομένως που μεταθέτει ουσιαστικά την ευθύνη πολεοδομικών ρυθμίσεων σε ιδιώτες αντίκειται προς τη συνταγματική επιταγή που απορρέει από την παραπάνω διάταξη. Είναι αλήθεια ότι κατά το άρθρο 6 παρ. 2 και 3 του π.δ. της 24ης Απριλίου 1985 την προωθούμενη πολεοδομική διευθέτηση αποφασίζει ο νομάρχης, ο οποίος καλείται -όπως προκύπτει από τη διατύπωση της σχετικής διάταξης- να την εγκρίνει, ενώ είναι αμφίβολο αν έχει την ευχέρεια να την απορρίψει ή να την τροποποιήσει. Αλλά και αν συνέβαινε αυτό, η ρύθμιση αποβλέπει στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του ιδιώτη και δεν είναι δυνατόν να στηρίζεται σε ορθολογικά κριτήρια. Ανάλογες διευθετήσεις δεν έχουν άλλωστε ως έρεισμα πολεοδομική μελέτη που συντάσσεται με τους κανόνες της επιστήμης και αποβλέπει στην πολεοδομική οργάνωση του χώρου σύμφωνα με τις κατευθύνσεις εγκεκριμένου Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου. Με αυτές τις βασικές σκέψεις η μείζων σύνθεση του Ε΄ Τμήματος απεφάνθη, σωστά, ότι οι διατάξεις του παραπάνω π.δ. είναι εκτός των ορίων της εξουσιοδοτικής διάταξης, γιατί δεν καταστρώνουν ορθολογικά κριτήρια και δεν προϋποθέτουν την εκπόνηση πολεοδομικής μελέτης κατά παραβίαση των επιταγών του άρθρου 24 του Συντάγματος.

3. Ενόψει του γεγονότος ότι η πολεοδομική διοίκηση δεν είναι προ πολλού σε θέση να αντιμετωπίσει τον όγκο των υποθέσεων που συσσωρεύονται, διερωτάται κανείς πώς θα ανταποκριθεί στις πρόσθετες απαιτήσεις που προκύπτουν από τη σχολιαζόμενη απόφαση. Το ζήτημα τείνει να προσλάβει εκρηκτικές διαστάσεις, γιατί η διοίκηση αδυνατεί να προσαρμοσθεί, γενικότερα, στα κριτήρια μιας ορθολογικής πολεοδόμησης, τα οποία προσδιορίζουν τη νομολογία του Συμβουλίου Επικρατείας. Θα ήταν ευχής έργο να εγκαινιασθεί μια νέα δημιουργική συνεργασία μεταξύ διοίκησης και Δικαστηρίου για την επίλυση των προβλημάτων που διαιωνίζουν την πολεοδομική αταξία. Η «αυτιστική» στάση που ακολουθούν δεν οδηγεί προφανώς πουθενά.

Γιώργος Παπαδημητρίου

Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών

Προσοχή! η απόφαση ΣτΕ 1828/2008 κηρύσσει το άρθρο 6 του Π.Δ. 24-4/3.5.1985 ανίσχυρο και αντισυνταγματικό ως προς το άρθρο 24 του Συντάγματος. Ουσιαστικά δηλ. ακυρώνει τις παραχωρήσεις σε κοινή χρήση όπως ίσχυαν. Εμμένει στην άποψη πως η ρυμοτόμηση είναι αποκλειστικά ευθύνη της πολιτείας (και όχι της τοπικής αυτοδιοίκησης – βλέπε νομάρχης – που έλκεται από συμφέροντα ιδιωτών), όπως προβλέπει το άρθρο 24 του Συντάγματος και ουσιαστικά απαιτεί από την πολιτεία (ΥΠΕΧΩΔΕ), εδώ και τώρα ΓΠΣ για όλη την ελληνική επικράτεια (πιάσ’ τ' αυγό και κούρευτο...)

Μέχρι λοιπόν να γίνει αυτό υπάρχει κενό νόμου και όλες οι πράξεις παραχώρησης που γίνονται από τις 17/06/2008 και μετά βρίσκονται στον αέρα, ακόμα και αν γίνουν σύμφωνα με τις μέχρι πρόσφατα ισχύουσες διαδικασίες: παραχωρητήρια - αποδοχή Δ.Σ. ΟΤΑ - ανάρτηση 15ημέρου σε κοινή θέα για διατύπωση ενστάσεων - ΣΧΟΠ - απόφαση νομάρχη - ΦΕΚ.

Η απόφαση είναι γενική και αφορά ολόκληρη την επικράτεια και όχι μεμονωμένα την υπόθεση για την οποία εκδόθηκε.

Το υπουργείο προς το παρόν κρατά στάση αναμονής(???) και μάλλον προσπαθεί να βρει τρόπο να παρακάμψει την απόφαση, ή να την επαναφέρει διαφορετικά διατυπωμένη. Έστω και έτσι όμως, στην περίπτωση της επαναδιατύπωσης / επαναφοράς ουσιαστικά δεν θα σημαίνει τίποτα γιατί α) θα καταρρίπτεται αυτόματα στην κάθε προσφυγή και β) (αν δεν υπάρξει προσφυγή) θα έχουμε αυθαίρετη οικοδομή η άδεια της οποίας θα έχει εκδοθεί παράνομα...

Ένα βασικό ερώτημα που προκύπτει είναι ποίο είναι, από την 17/6/2008 και μετά το ιδιοκτησιακό καθεστώς των ήδη παραχωρημένων και μεταγεγραμμένων τμημάτων;; α) Θα επιστρέφονται αυτοδίκαια στους προκατόχους των - και τι θα γίνεται με το έργο που βρίσκεται σε εξέλιξη ή έχει αποπερατωθεί;

β) Θα παραμένουν στους ΟΤΑ ως κοινόχρηστοι χώροι - βάση του παραχωρητηρίου συμβολαίου με το οποίο έγιναν αποδεκτά βάση της ισχύουσας νομοθεσίας (έως την 16/06/2008);

Άποψή μου είναι να περιμένεις να δεις που θα καταλήξει το πράμα και όλοι περιμένουμε την κίνηση του υπουργείου. Διαφορετικά θα μπορούσες να μπλέξεις ακολουθώντας νόμιμες(???) διαδικασίες.

Εκείνο που είναι αξιοσημείωτο (και απορίας άξιο) είναι η άποψη που διατύπωσε ο vapan: «Πως είναι δυνατόν να έρχεται μετά 23 χρόνια συνεχούς εφαρμογής του άρθρου 6 του σχετικού Π.Δ. το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο και να το ακυρώνει σήμερα, όταν όλοι γνωρίζουν πως είναι ο μοναδικός (μέχρι σήμερα – και θα παραμείνει για πολλά χρόνια ακόμα) τρόπος οικοδόμησης των οικισμών. Το σχετικό Π.Δ. του 1985 δεν είχε εγκριθεί τότε από το ΣτΕ;;;»

Ουσιαστικά δηλαδή η απόφαση 1828/2008 αποφασίζει την βίαιη διακοπή όλων των οικοδομών που βρίσκονται σε εξέλιξη και ακυρώνει τις άδειές τους. Δεν έχουμε ακούσει τίποτα ακόμη για αναδρομικότητα…

Μπάχαλο!!!

Φίλε thomas παραχωρήσεις σε κοινή χρήση τέλος!

Διάβασε την ΣτΕ 1828/2008 η οποία ακυρώνει το άρθρο 6 του Π.Δ. περί παραχωρήσεων ως αντισυνταγματικό (μετά 23 χρόνια εφαρμογής του???). Το ΥΠΕΧΩΔΕ προς το παρόν τα έχει χαμένα και προσπαθεί να βρεί τρόπο να παρακάμψει την απόφαση... Έχει ενδιαφέρον να διαβάσεις το σχόλιο του καθηγητή Γ. Παπαδημητρίου στο τέλος της απόφασης στο Νόμος & Φύση.

Ακόμα λοιπόν και αν στο περάσει το ΣΧΟΠ η πράξη θα είναι άκυρη διότι θα έχει γίνει μετά την απόφαση της 17/6/2008 (1828/08) και άντε μετά να πάρεις πίσω τα παραχωρημένα τμήματα...

Αυτή τη στιγμή υπάρχει ένα τεράστιο κενό νόμου και κανείς δεν αποφασίζει για τίποτα

Πρόσεξε λοιπόν πως έχει ακριβώς το πράμα!

1) Το ΣΧΟΠ θα σου το εγκρίνει, γιατί νομικά μπορεί να υποστηρίξει πως δεν υπάρχει εγκύκλιος που να το απαγορεύει.

* Αυτό όμως όπως σου εξήγησα είναι παράνομο, απλά το υπουργείο κάνει την πάπια προς το παρόν(!!!?)

2) Ο κακός γείτονας είναι μία άλλη υπόθεση, αλλά θα μπορούσε να προέλθει και από αλλού.

3) Η πράξη του ΣΧΟΠ (θετική) παρότι νομότυπη είναι παράνομη, γιατί όπως σου εξήγησα το άρθρο 6 καταργήθηκε στις 17/06/08

Ακριβώς αυτό σου λέω. Το πράμα δεν είναι τίποτα άλλο από την γνωστή κόντρα μεταχύ ΥΠΕΧΩΔΕ - ΣτΕ. Σε προτρέπω να διαβάσεις το σχόλιο του καθηγητή Παπαδημητρίου. Από την μία το ΣτΕ αποφάσισε πως μετά 23 χρόνια εφαρμογής του άρθρου 6 του Π.Δ.24.4-3.5.1985 είναι αντισυνταγματικό(!!!), διότι παραβιάζει το άρθρο 24 του Συντάγματος(!!!!!!!!!). Έτσι λοιπόν το κηρήσσει ανίσχυρο. Ουσιαστικά λοιπόν από τις 17/06/2008 οι παραχωρήσεις σε κοινή χρήση είναι παράνομες.

Το ΥΠΕΧΩΔΕ προς το παρόν δεν κάνει τίποτα(???). Η όλη κατάσταση βρίσκεται σε κενό νόμου

Δες τη δική μου δημοσίευση (ΣτΕ 1828/2008 τυφλά οικόπεδα) για να κατευάσεις την απόφαση ή κατάβασέ την από Νόμος & Φύση.

Η άποψή μου είναι να περιμένεις να δεις που θα κατασταλάξει το πράμα

ενταχει, προσπάθησα. καλή τύχη

ναι

Φίλε csou αυτή είναι η διαδικασία που ακολούθησα με έγκριση ΣΧΟΠ, απόφαση νομάρχη και ΦΕΚ. αυτό ήρθε να ακυρώσει η μείζον σύνθεση (7μελές) του ΣτΕ. Διάβασε την απόφαση για να καταλάβεις το σκεπτικό της

Αγαπητέ csou καλησπέρα (είμαι ο παθών από το 1828/2008) συμφωνώ απόλυτα με τον vapan. Η άποψή μου είναι να μη βιαστείς να προχωρήσεις σε παραχωρήσεις, γιατί κανείς δεν ξέρει ακόμη τι συμβαίνει... Το υπουργείο δεν ξέρει πως να χειριστεί το θέμα και να παρακάμψει το ΣτΕ και οι πολεοδομίες δεν ξέρουν τίποτα ακόμη...

Εκτιμώ πραγματικά τη βοήθειά σας.

(Αγαπητέ φίλε Vapan δες και το mail σου)

Με όλο το Σεβασμό κύριε Καθηγητά.

Επιτρέψτε μου να ρωτήσω αν η απόφαση ΣτΕ 1828/2008 έχει άμεση εφαρμογή;

Ουσιαστικά δηλαδή αν οι πολεοδομίες είναι υποχρεωμένες να διακόψουν άμεσα την έκδοση οικοδομικών αδειών σε τυφλά οικόπεδα που απέκτησαν οικοδομισημότητα με παραχώρηση σε κοινή χρήση;

Επίσης τι συμβαίνει με τις οικοδομές που βρίσκονται σε εξέλιξη;

Αγαπητέ Vapan είναι έτσι όπως τα λες και χαίρομαι που αντιμετωπίζεις το πρόβλημα με την σοβαρότητα που του αρμόζει. Συμφωνώ απόλυτα με την άποψη (και δική σου) πως μόνο με Πολεοδομική Μελέτη και Πράξη Εφαρμογής πρέπει να δημιουργούνται νέες δημοτικές οδοί. Έλα όμως που με τους ρυθμούς που εργάζονται τα υπουργεία, αυτό δεν θα το δουν ούτε τα παιδιά μας.

Τα οικόπεδα Α & Β προέκειψαν από κατάτμιση. Αν δεις το σκαρίφημα μπορείς να φανταστεις μία ήδη παραχωρημένη λορίδα από το πρόσωπο του δημοτικού δρόμου μέχρι το το τέλος του Β' δηλ. κατά το μήκος ολόκληρης της μίας πλευράς.

Έτσι λοιπόν και με τα μέχρι πρόσφατα ισχύοντα (σχοπ, νομάρχης, φεκ) είχαν καταστεί και τα δύο οικοδομίσημα.

Μετά, όμως, από καταγγελία γείτονα (χάνει μέρος από τη θέα του), η πολεοδομία διάταξε αναστολή της άδειας (...τα γνωστά) και άντε τώρα βγάλε άκρη.

Σκέφτομαι λοιπόν την επανένωση των Α & Β & Γ (το Γ είναι μη άρτιο) και να οριστούν κάθετες ιδιοκτησίες.

Εξετάζω δε και την περίπτωση που παρουσιάζω στο σκαρίφημα