Μερικές φορές το οποιοδήποτε εισόδημα είναι ζήτημα επιβίωσης.
Αν θες να το διατηρήσεις ενδέχεται να κάνεις σοβαρές υποχωρήσεις.
Προφανώς είναι εξευτελιστικό για τις σπουδές σου και τις ικανότητες σου, όπως και αντιδεοντολογικό για τον κλάδο σου, να ξεπουλάς την εργασία σου...
Ξεκινώντας όμως την σταδιοδρομία σου, εν έτη 2010, με το ΤΣΜΕΔΕ να σε κυνηγάει, με δανειακές υποχρεώσεις που έμεσα δημιούργησες, με γονείς που πρέπει να στηρίξεις, οι απαιτήσεις πέφτουν. Και αν περάσεις 5-6 μήνες ανεργίας, με ένα διάλλειμα σε μια δουλειά όπου στο τέλος σε χρωστάνε περισσότερα από ότι σου έδωσαν, τότε αν ένας έρθει και σε πληρώνει όσα σου υποσχέθηκε, την ώρα που στο υποσχέθηκε, νιώθεις ευλογημένος, και ας είναι και 500 ευρώ καθαρά.
Και άμα σου ζητήσει υπερτιμολόγηση θα το σκεφτείς, γιατί ξέρεις πώς είναι να χρωστάς και να μην ελπίζεις σε οποιοδήποτε έσοδο.
Στο πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο που βιώνουμε, δεν υπάρχει νόμιμη διέξοδος.