επειδή έχω μεγαλώσει στη Θεσσαλονίκη,
την εποχή που τρέχαμε ξυπόλητοι στους χωματόδρομους,
την εποχή που παίζαμε ξυλίκι ή τσιλίκι, που μαλώναμε για τη "μεταγραφή" του Κούδα,
την εποχή που τα γιαπιά αντηχούσαν Καζαντζίδη, ενώ μας έσπαγε τα νεύρα το κάρφωμα των πασσάλων του κτίριου του ΤΑΠΟΤΕ (Μακεδονία Παλάς γνωστότερο σήμερα)
την εποχή των μετεμφυλιακών τραυμάτων
την εποχή που μας βάλανε για σύμβολα τους ντενεκέδες του Ζογγολόπουλου (στο Συντριβάνι)
την εποχή που και καλά θέλανε πάλι νέα σύμβολα-τοπόσημα σαν τον πύργο του ΟΤΕ
την εποχή που τα καραβάκια σε πηγαίνανε συνοδεία ασμάτων της Φούλης Δημητρίου και όλου του λαϊκού στερεώματος σε παραλίες πριν το Καραμπουρνού
έχω να πώ δυο-τρία λόγια
α. δεν θα φωνάξουμε ποτέ "φέρτε το κύπελλο στην ξενοφόρα" θα λέμε "φέρτε μας το κύπελο στον Πύργο το Λευκό"
β. οι υπερφίαλες κατασκευές τύπου Ντουμπάι αρμόζουν στους μη έχοντες ιστορία
γ. η συμβίωση και η δια-πολιτισμικότητα της Σαλονίκης που αναγνωρίζει την διαφορετικότητα δεν έχει καμία σχέση με την φορετή πολυπολιτισμικότητα της διάλυσης των πολιτισμών και ιδίως του ελληνικού
δ. το φραπέ -όποτε βρίσκομαι στη Σαλονίκη- θα τον πίνω στον Πύργο, στο Μύλο, στο Ντορέ...
χαλαρά