Θανάσης Μπ.

Ούτε απλό είναι, ούτε εύκολο. Υπάρχει λόγος μάλιστα που οι επενδύσεις αυτές κοστίζουν εκατοντάδες εκατομύρια. Επίσης, δεν είμαι σίγουρος για τίποτα πλέον στην Ελλάδα. Η ερώτηση όμως σε σχέση με την περιοχή της Κερατέας και την κάθε περιοχή της Ελλάδας, ήταν ΧΥΤΑ, ΧΥΤΥ ή άλλη λύση; Κι καθαρά τεχνικά πάντα μιλώντας και υπάρχει άλλη λύση και υπάρχει η κατάλληλη τεχνολογία-τεχνογνωσία για να τη στηρίξει. Υγ.1 Δεν υπάρχει ούτε θερμοδυναμικά ούτε περιβαλλοντικά η "100% φίλτρωση". Γι´αυτό και παρουσιάζουν πίνακα εκπομπών και εβδομαδιαίες μετρήσεις. Άλλωστε η εκλείουσα θερμότητα είτε ως παραπροϊόν της καύσης, είτε ως εκμπομπή των κτηρίων ψύξης στην ατμόσφαιρα από οποιαδήποτε βιομηχανική μονάδα, είναι κι αυτός σημαντικός παράγοντας μόλυνσης. Οι αρχιτέκτονες και οι περιβαντολόγοι εδώ μέσα, μπορούν να εξηγήσουν καλύτερα από μένα τη σημασία τέτοιων εστιών στη σχεδίαση πόλεων, κτηρίων και φυσικά την επίπτωσή τους στο περιβάλλοντα βιοκλίμα της περιοχής. Υγ.2 Με βάση τον 1ο Νόμο της Θερμοδυναμικής (μεταβολή/διατήρηση ενέργειας) στα σκουπίδια, ό,τι χάνουμε σε ενεργειακή απόδοση το κερδίζουμε σε ποσότητα. Έστω λοιπόν τα ελληνικά υπολείμματα ή απορρήματα προς καύση θεωρούνται μικρά σε θερμογόνο απόδοση, με τη μέθοδο RDF/SRF (Solid Recovered Fuel) μπορούμε να αυξήσουμε τη θερμοχωρητικότητά τους μέχρι και 100%, όπως κάνουμε στην Iowa που καίμε μόνο RDF καύσιμα. Οι Ευρωπαίοι αντίστοιχα (το ξέρω διότι έκανα την πτυχιακή μου το '94 στο Άμστερνταμ), χρησιμοποιούν μείγματα RDF-βιόμαζας σε λιγνίτη με αναλογία από 3:1 έως 5:1, όπως π.χ. στο βιομηχανικό πάρκο του Hoogovens.

Αγαπητοί συνάδελφοι, χαίρετε. Διάβασα όλα τα μηνύματα σ'αυτό το θέμα και χωρίς να θέλω να μπω σε διαδικασία αντιπαράθεσης με κανέναν, θέλω απλά να καταθέσω την επιστημονική μου άποψη. Συμφωνώ ότι μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν, υπάρχουν όμως ενδεδειγμένες και διαπιστωμένες. Διάβασα παραπάνω από μέλος ότι "η καύση απορρημάτων/αποβλήτων δεν είναι δυνατή διότι χρειάζεται μεγάλη θερμογόνος δύναμη". Αφενός αυτό δεν ισχύει πρώτον θεωρητικά διότι τα απορρήματα δεν είναι το τελικό στάδιο της ενέργειας αλλά μία κατάσταση ή φάση της, αφετέρου δεν ισχύει και πρακτικά εδώ και πάνω από μία δεκαετία με τη μέθοδο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας μέσω καυστήρα-μπόιλερ (incinerator-boiler) για τη λειτουργεία ατμοτουρμπίνων, με τελική παραγωγή ΔΩΡΕΑΝ ηλεκτρικής ενέργειας απ'τα σκουπίδια από 400 MWatt έως 1,5 GWatt. Η δε παραγωγή ενέργειας ατμού για θέρμανση-ψύξη είτε διοχετευτεί απ'ευθείας είτε μέσω βιομηχανικών αντλιών θερμότητας, φτάνει στα ετήσια επίπεδα των 30-200MWatt. Η βασική λειτουργία αυτών των νέων καυστήρων/μπόιλερς είναι μία τυπική μονάδα WERM (Waste Energy Recovery Management) που είχα δουλέψει και στην Ολλανδία πριν 20χρόνια, με την διαφορά ότι οι αμερικάνοι χρησιμοποιούν στα μπόιλερς νερό ανοιχτού κυκλώματος απ'τις λίμνες ή απ'το θαλάσσιο χώρο, κι όχι κλειστού κυκλώματος μέσω δεξαμενής όπως οι Ευρωπαίοι. Αυτού του τύπου οι καυστήρες έχουν εγκατασταθεί εντός της πόλης στη Μιννεάπολις, στο Ντιτρόϊτ και σ'άλλες ψυχρές περιοχές του midwest, αλλά γίνονται ιδιαίτερα θελκτικές και στις παράκτιες περιοχές της Νέας Αγγλίας (Μέϊν, Μασσαχουσέτη, κτλ.) και των νησιών της Χαβάης του Ειρηνικού (εγκατάσταση incinerator-boiler στη Χονολούλου). Περιοχών που όχι μόνο στερούνται χώρου αποτέφρωσης, αλλά η φυσική τους ομορφιά και η οικολογική τους παρουσία είναι τεράστιας σημασίας για όλο τον πλανήτη - οι λεγόμενες θερμικές κυκλοφορίες/λωρίδες του Ατλαντικού και Ειρηνικού. (Σας θυμίζει κάτι από ελληνικά νησιά και την τεράστια σημασία τους στον ευρύτερο οικολογικό σύστημα της Μεσογείου; ). Έτσι λοιπόν, η μεταφορά ενέργειας για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας των καυστήρων-incinerators για σκουπίδια, έχει ως εξής: Μέσα στον καυστήρα τα σκουπίδια χρησιμοποιούνται ως καύσιμη ύλη για να φτάσουν τη θερμοκρασία του incinerator σε μία σταθερή βάση των 1700-1800degF όπου παρατηρείται η πιο κοντινή καύση στοιχειομετρικής αναλογίας αυτού του μείγματος αέρα-καυσίμου. Η θερμότητα του μπόϊλερ που εκλείεται απ'την καύση σκουπιδιών, μεταφέρεται επαγωγικά και ρευματικά σε εγκάρσιους και διαμήκεις μεταλλικούς αγωγούς νερού-ατμού, των οποίων ο κυρίως όγκος τους (ενέργεια) διοχετεύεται στις τουρμπίνες ατμού (steam turbines). Το νερό-ατμός των σωληνώσεων δεν έρχεται ποτέ σε ανοιχτή επαφή με το θάλαμο καύσης παρά μόνο με τις τουρμπίνες. Μέρος αυτού του ατμού το διοχετεύουν για τη δωρεάν θέρμανση του εμπορικού κέντρου της πόλης και των γηπέδων της πόλης (του ποδοσφαίρου των Vikings και του μπέιζμπολ των Twins), ενώ ένα πολύ μικρός όγκος της τάξης του 2-3% διοχετεύεται στα κτήρια ψύξης του εργοστασίου ("forced draft" και "natural draft" cooling towers). Τα προϊόντα και παραπροϊόντα της καύσης, ρυθμίζονται, ελέγχονται και ταξινομούνται σταδιακά με φίλτρωση - φίλτρα ενεργού άνθρακα, απονίτρωσης, αποσουλφούρωσης, αφαίρεσης βαρέων μετάλλων, στατικά φίλτρα. Τέλος η παραγώμενη τέφρα και στάχτη, που αντιπροσωπεύουν το 10% της συνολικής ποσότητας των απορρημάτων, χρησιμοποιούνται ως πρώτη ύλη στην ασφαλτόστρωση των αυτοκινητοδρόμων της πόλης και της Πολιτείας, με τη μέθοδο πλαστικοποίησης (δεν ξέρω πως ακριβώς, αλλά αν ρωτήσετε έναν πολιτικό για "rubberized asphalt" θα τα εξηγήσει καλύτερα). Αντιστοίχως, η μείωση των σκουπιδιών και απορρημάτων ανέρχεται σε επίπεδα υψηλότερα του 90%, η εκπομπή καυσαερίων είναι 3 φορές μικρότερη των ομοσπονδιακών απαιτούμενων τιμών και 5 φορές μικρότερη των τιμών Κιότο, καθώς επίσης προμηθεύει την αγορά της Μιννεσότα με 11χιλ τόνους καθαρών μετάλλων ετησίως είτε από τα λιωμένα ελαφρά μέταλλα της υψοκαμίνου (αλουνίνιο, κτλ.) μέσω της διαδικασίας περισυλλογής και ανακύκλωσης σε χυτές μπακέτες των 100 κιλών η έκαστη, είτε από την προ-επιλογή τους και ανακύκλωσή τους. Ένας τεράστιος όγκος μετάλλων άκρως ευεργετικό για την οικονομία της πολιτείας αφού γενικά η Μιννεσότα και τα mid-west states δεν διαθέτουν ορυχεία μετάλλων. Αυτά, την ώρα που στη σύγχρονη Ελλάδα η Κυβέρνηση σφάζεται με τους πολίτες για τα ΧΥΤΑ, τα ΧΥΤΥ, τα Χ και Ψ. Αν δεν με πιστεύετε, ρίξτε μια ματιά στο παρακάτω 3λεπτο βίντεο του δήμου Χέννεπιν για την λειτουργία του HERC (Hennepin Energy Recovery Center). Τ'αγγλικά τους είναι λίγο γρήγορα, αλλά τα λένε απλά. http://hennepinmn.granicus.com/MediaPlayer.php?publish_id=187 Υγ. Για την Ελλάδα, τα 250-300εκ ευρώ κόστους ενός τέτοιου εργοστασίου, δυο γήπεδα ποδοσφαίρου δηλαδή, τα θεωρώ όχι απλά αναγκαία επένδυση κι απαραίτητα για τα νησιά μας και τη θάλασσά μας, αλλά και την μοναδική λύση. Τουλάχιστον τέτοια έργα στα 5-6 μεγάλα νησιά του Αιγαίου κι σ'άλλα 2-3 του Ιονίου, θα μπορούν να εξυπηρετούν τις ανάγκες και των μικρότερων νησιών, και θα είναι αληθινά μόνοδρομος για την υγεία, το περιβάλλον, την οικονομία και την διάθεση ενέργειας στην ευρύτερη περιοχή.