Λοιπόν, θα σας φανεί περίεργο, αλλά η αιτία που ξανάπιασα ποδήλατο μετά από 30 χρόνια ήταν η κατασκευή ποδηλατόδρομου στη γειτονιά μου και μάλιστα περνάει μπροστά απ το σπίτι μας. Στην αρχή αντιδράσαμε σφοδρά λόγω της στενότητας του δρόμου που δεν επιτρέπει πλέον να παρκάρει ούτε ένα αυτοκίνητο. Είχαμε καλομάθει να αφήνουμε τα αυτοκίνητα ακριβώς έξω απ το σπίτι...Μετά αρχίσαμε τα σχετικά με το ποιός κονόμησε απ την εργολαβία, ποιός τάπιασε απ το Δήμο, ποιόν λαδώσανε στο ΥΠΕΧΩΔΕ κλπ. Μετά βλέπαμε να καταδίδεται στην αστυνομία όποιος "ξεχνιόταν" και πάρκαρε για λίγο ή πολύ στον ποδηλατόδρομο. Και τέλος, όπως λέει κ ο zavi "αφού δε μπορείς να το αποφύγεις, γλέντα το" αποφάσισα να αγοράσω ένα ποδήλατο και να κάνω χρήση του χρυσοπληρωμένου έργου για να το αποσβέσω (το 3234 μΧ). Στην αρχή έκανα 1-2χλμ ισάδα. Μετά από 1 βδομάδα ξεθάρεψα και έπαιρνα και τα μικρά (4 και 7 χρόνων) αφού είδα πως ο κίνδυνος ήταν ελάχιστος. Μετά δοκίμασα με ευχάριστη έκπληξη ότι μπορούσα να βγάλω 10χλμ και τέλος έκανα την πρώτη δοκιμή με την ανηφόρα Αλεξάνδρας-Κηφισίας-Γηροκομείο που την έβγαλα "αέρα" και με έκανε φάν του είδους.
Τώρα πια, 3 μήνες μετά, άλλαξα ποδήλατο σε κάτι ελαφρύ, φιξάρησα διαδρομές και ωράρια και κοντράρω και κανένα πιτσιρικά ανεβαίνοντας την Αλεξάνδρας