Συνάδελφοι, έχω την εντύπωση ότι στο συγκεκριμένο θέμα επικρατεί (όχι πλήρης) ταύτιση απόψεων.
Και αυτό το στηρίζω στο γεγονός ότι για τη κατάσταση που ζούμε καθημερινά στη χώρα μας ντρέπεται μόνο όποιος την αγαπά και όποιος προσδοκά κάτι αντάξιο της ένδοξης ιστορίας των προγόνων μας. Γιατι δεν ντρέπεται πραγματικά αυτός που δεν ενδιαφέρεται.
Από τη άλλα πλευρά ο εφησυχασμός, εκτός από επικίνδυνος είναι σίγουρα μια μεγάλη πλάνη.
Σίγουρα οι περισσότεροι αντιμέτωποι καθημερινά με την κατάσταση που ζούμε έχουμε πολλάκις "βλαστημίσει".
Παρ' όλα αυτά το θέμα μας δεν είναι το πως "βλαστημάει" ο καθένας μας αλλά το πως θα βρούμε τρόπους ώστε να μην ντρεπόμαστε πλέον.
Εκεί είναι το δύσκολο. Εκεί είναι το σημείο στο οποίο δεν έγινε καμία αναφορά στην παραπάνω συζήτηση (συμπεριλαμβανομένης φυσικά και της δικής μου δημοσίευσης).
Προτάσεις βέβαια μπορούν να γίνουν πολλές. Και πολλές σίγουρα είναι αυτονόητες. Το θέμα είναι κατα πόσο θα μπορέσουν να εφαρμοσθούν στο "σάπιο" νεο-ελληνικό σύστημα και πόσος χρόνος συστηματικής εφαρμογής θα χρειαστεί ώστε να γίνει η πολυπόθητη ανατροπή.
Και φυσικά εκτός από την συλλογική προσπάθεια πολλών από εμάς ατομικά, δεν θα ήταν απαραίτητη η εφαρμογή αναλόγων μέτρων από την όποια ηγεσία του τόπου μας;
Και εδώ φυσικά τα πράγματα δυσκολεύουν!
Γιατί απλά και να υπάρχουν σήμερα Χείλωνες, Λυκούργοι, Σωκράτηδες, Αριστοτέληδες.... δεν τους χωρά το σύστημα.