Αυτό που αποδεικνύει περίτρανα η ιστορία σου αυτή, δεν είναι τόσο το ότι δεν έχουμε πια χρόνο για να απολαύσουμε τα όμορφα πράγματα στην ζωή, αλλά το ότι έχουμε μάθει να αναγνωρίζουμε κάτι καλό, μόνο όταν μας το πουλάνε ως τέτοιο.
Όταν ο βιολιστής πλασάρεται ως καταπληκτικός βιρτουόζος, δίνουμε οσο-οσο για να τον ακούσουμε δήθεν εκστασιασμένοι, όταν όμως μας τον παρουσιάζουν σαν άστεγο στο μετρό, τότε αδυνατούμε να ακούσουμε το ταλέντο του.
Εμένα αυτό που μου έφερε η ιστορία σου στο μυαλό είναι η φράση «Ό,τι δηλώσεις είσαι»…. Αν το «παίξεις» καλά (όχι το βιολί), μπορείς να γίνεις και μέλος του star system, αν πάλι όχι, όσο ταλέντο και να έχεις είσαι καταδικασμένος στη αφάνεια.