zervasgr

Σε κάποιες περιοχές ορίζεται μέγιστη κλίση στέγης π.χ. 35% ( Φωκίδα, σε οικισμούς οριοθετημένους και μη και εκτός σχεδίου ). Η πολεοδομία δέχεται κανονικά στέγες άνω του 1.20, πάντα μέσα στο επιτρεπόμενο 7.50 + 1,20 = 8.70 για διώροφα. Και απόλυτα λογικό μου φαίνεται τελικά.

Σ' αυτές τις διαστάσεις βολεύει να "γεμίσει" η εσωτερική γωνία με καδρόνια και να δεθεί ο ξυλότυπος σαν να πρόκειται για υποστύλωμα 50/50.

Κατά τόπους, η υποχρεωτική κεραμοσκεπή αφορά ένα ποσοστό της κάλυψης. Στην περιοχή καταγωγής μου φερ' ειπείν είναι 80%, οπότε υπάρχει η δυνατότητα βατού επισκέψιμου δώματος για διάφορες χρήσεις, από ταράτσα καλοκαιρινής διανυκτέρευσης έως τοποθέτηση ηλιακών κλπ.

Συνήθως ορίζεται από την απόφαση που καθορίζει τα όρια των οικισμών και τις αρτιότητες, και το απαιτούμενο πλάτος της οδού και απαιτείται να επιτευχθεί αυτό σε κάθε πρόσωπο του οικοπέδου.

Λογαριθμικό κανόνα! Και χέρι! Σωτήριον έτος 1971: Φυσική στο μεγάλο αμφιθέατρο των Χημικών. Φίσκα! Μπαίνει ο Κουγιουμτζέλης. " Κύριοι ιδού το θαύμα της τεχνολογίας! Πατάω 30 μοίρες, cos, και να 'το το συνημίτονο της γωνίας !!", δείχνοντάς μας την Anita της Rockwell, το πρώτο κομπιουτεράκι με τριγωνομετρικές κ.α. συναρτήσεις. Κόστος τότε ίσα με τέσσερις μισθούς δημοσίου υπαλλήλου. Γυρνάω ευχαρίστως στον λογαριθμικό κανόνα, αν μου εγγυηθεί κάποιος και το αντίστοιχο ξανάνιωμα!

Μετά από τρεις απανωτές αναγνώσεις του θέματος, μήπως και βρεθεί κάποιος περίπου συνομήλικος, κι αφού έφαγα την ψυχρολουσία, ιδού, με απελπισία : Π/Μ ΕΜΠ 1976.

Sarah Blasko - All I want

Το μέσο ημερομίσθιο που ισχύει τώρα είναι 61.93 Ευρώ. Στον αρχικό πίνακα κάνε κλικ στο "μέσο ημερομίσθιο ΙΚΑ". Βγαίνει άλλο πινακάκι. Πάνω του δεξιά πατάς στο "κλειστό", yes σαν απάντηση, και πάνω - πάνω αριστερά δίνεις αυτήν την τιμή. Πατάς ΟΚ και είσαι έτοιμος. Όλα πάντως αναφέρονται στη βοήθεια και στις F.A.Q. - Συχνές Ερωτήσεις. Να ψάχνουμε και λίγο!!

Μια μικρή αναδρομή ακόμη στις σπουδές στο ΕΜΠ, απ' τις αρχές της δεκαετίας του '70... Ξεκίναγες λοιπόν καμαρωτός κατά το τέλος Σεπτέμβρη το έτος, με ημερήσιο πρόγραμμα 8:00 π.μ. έως 2:00 θεωρία (τα κοινά με τις άλλες σχολές μαθήματα γίνονταν στο μεγάλο αμφιθέατρο των Χημικών μηχανικών) με παρουσίες (χαρτάκι με το όνομά σου) σε κάθε μάθημα. 2:00 με 3:00 διάλειμμα (φαγητό - διάβασμα) και 3:00 έως 8:00 ασκήσεις (σε τμήματα περίπου 15 ατόμων με τους βοηθούς της έδρας), με σήκωμα στον πίνακα από κατάλογο, απουσιολόγιο κλπ, σαν να ήσουν ακόμη μαθητής στο σχολείο! Άφιξη κατ' οίκον κατά τις 9:00 και διάβασμα και λύση των ασκήσεων της επομένης. Αυτά κάθε μέρα εκτός Σαββάτου που τελειώναμε στις 2:00! Παράδεισος! (δεν υπήρχε ακόμη πενθήμερο). Περνούσε λοιπόν ο καιρός, έφτανε ο Φλεβάρης και μαζί του οι εξετάσεις προόδου. Έπαιρνες κάποιο βαθμό που σε ακολουθούσε ο σιχαμένος στις εξετάσεις Ιουνίου και Σεπτεμβρίου. Με ένα 3 ας πούμε το Φλεβάρη έπρεπε τον Ιούνιο ή το Σεπτέμβρη να γράψεις για 7. Βγαίνανε λοιπόν τα αποτελέσματα του Σεπτέμβρη και έπρεπε να έχεις περάσει όλα τα μαθήματα εκτός από το πολύ 2 τα οποία έπαιρνες "μεταφορά" στο επόμενο έτος. Το Φλεβάρη, πέρα από τις εξετάσεις προόδου έδινες και για "βελτίωση προόδου" σε όσα μετέφερες. Μέχρι εδώ καλά! Άν έμενες σε πάνω από 2 μαθήματα το Σεπτέμβρη ή δεν πέρναγες μεταφερόμενο μάθημα επαναλάμβανες το έτος από την αρχή, όλα τα μαθήματα ξανά! Μπορούσες να μείνεις μόνο μια φορά στον τόπο (στο ίδιο έτος). Στη δεύτερη αποτυχία είχες διαγραφεί από το ΕΜΠ και πήγαινες κατά σπιτάκι σου μεριά. Και προφανώς δεν απαξιώνω τους νέους συναδέλφους συμφωνώντας να επανέλθει ένα είδος "οκτάωρων", αλλά κάτι πρέπει να γίνει με το κανονισμό σπουδών σήμερα. Δεν πιστεύω πως είναι καλό για το Μηχανικό σαν ολότητα να βρίσκεται στο πτυχίο και να χρωστάει Στατική Ι για παράδειγμα (κόρη φίλου μου μηχανολόγου). Κάτι δεν πάει καλά. Ελπίζω να μη καταχράστηκα πολύ το χώρο του Forum και το χρόνο σας. (Και είμαι γερο-τεχνοφρικιό! Κομπιούτερ από το καλοκαίρι του '80 και πλότερ από το '85)

Ας μιλήσει κι ένας παλιός ( ΕΜΠ 1976 ). Τα οκτάωρα ΔΕΝ ήταν για την απόκτηση πτυχίου (αυτό το είχες πάρει ήδη ), αλλά για την άδεια άσκησης επαγγέλματος και η διοργάνωση γινόταν από το ΤΕΕ πανελλαδικά, με κοινά θέματα κατά κατηγορία (έπρεπε να διαλέξεις τρείς), με συναφές περιεχόμενο κάθε μία (π.χ. Σιδηρές Κατασκευές με μελέτη ας πούμε γέφυρας, οπότε είχες και τις στατικές επιλύσεις της και τα σχέδιά της να κάνεις). Τα θέματα δεν ήταν βέβαια γνωστά από πριν! Ήταν σαν να ήσουν στο γραφείο σου με τα βιβλία σου και ότι άλλο χρειαζόταν και να ετοίμαζες μιά πλήρη μελέτη για κάποιον πελάτη. Η βαθμολόγηση των γραπτών γινόταν από επιτροπή του ΤΕΕ. Ελπίζω να θυμάμαι καλά εκείνη την προϊστορική διαδικασία με όλο το άγχος και την αγωνία της. Το ΕΜΠ και τα άλλα Πολυτεχνεία της εποχής (πολύ λιγότερα τότε), παρείχαν απλά τους χώρους διεξαγωγής των εξετάσεων. Μια τελευταία παρατήρηση : Οι νεώτεροι συνάδελφοι ούτε μπορούν καν να φανταστούν τη δυσκολία των σπουδών εκείνης της εποχής. Αν δε επανερχόταν το τότε σύστημα του ΕΜΠ οι πιό πολλοί από τους φοιτητές του θα τα παρατούσαν την πρώτη χρονιά (καλομαθημένοι γαρ).

Οπότε πως να τολμήσω να αναφέρω τη δική μου χρονιά? 1970! Παλιο-παλιοσειρά!

Αγαπητέ elthelym, μάλλον προπέρασες του κόσμου τα μηνύματα χωρίς να δώσεις ιδιαίτερη σημασία στα γραφόμενα των συναδέλφων! Θα κάνω μια μικρή προσπάθεια ανακεφαλαίωσης, όσο μπορώ πιό πρακτικά, μήοως και βγάλεις άκρη : α) η ταχύτητα κίνησης του νερού μέσα στη σωλήνα είναι ΣΤΑΘΕΡΗ! ΠΑΝΤΑ! ΜΕΡΑ ΝΥΧΤΑ! Αναφερόμαστε βέβαια στην ταχύτητα εξόδου από την αντλία και στην ταχύτητα εξόδου απ' το σωλήνα. Αυτές είναι μεταξύ τους πάντα ίσες! Η ταχύτητα όμως εξόδου απ'ο την αντλία ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ από την αντίσταση που έχει να αντιμετωπίσει η αντλία, δηλαδή τις τριβές μέσα στον αγωγό, το βάθος από το οποίο κάνει αναρόφηση και το υψόμετρο στο οποίο βρίσκεται η έξοδος του σωλήνα. β) όλα αυτά μαζί μας δείχνουν τι έχει να αντιμετωπίσει αυτή η ρημαδοαντλία, οπότε διαλέγουμε ανάλογα την ισχύ της. γ) βέβαια και μπορεί να δουλεύει πάσει δυνάμει η κακομοίρα η αντλία και να μη βγαίνει σταγόνα στην άκρη του σωλήνα, αλλά το νερό να έχει σταματήσει κάπου χαμηλότερα, εκεί που το σύνολο των απωλειών, βαρύτητας κλπ, φτάνει στα όρια ισχύος της αντλίας. δ) καλό θα ήταν να περιμέναμε να έχουμε την ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΗ παροχή της αντλίας παντου, πάντοτε και ανεξαρτήτως συνθηκών, να στέλνουμε ας πούμε θαλασσινό νερό σε πισίνα στα Καλάβρυτα από το Διακοφτό με μια αντλιούλα 1 κιλοβάτ, αλλά δεν γίνεται! ε) Υποπτέυομαι πως αυτό που δεν συνειδητοποίησες είναι πως όταν μιλάμε για σταθερή ταχύτητα δεν αναφερόμαστε σ' αυτήν ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ από τις συνθήκες φορτίου. Καλή επανανάγνωση! Ελπίζω να βοήθησα!

Είναι πλέον το βασικό μου εργαλείο παρουσίασης στον πελάτη, αμέσως μετά τα αρχικά σκίτσα (για δική μου χρήση)! Απαλλάσεται κανείς από την προσπάθεια να του δώσεις να καταλάβει τη σύνθεση μέσα από κατόψεις, τις οποίες μικρό ποσοστο κατανοεί και φαντάζεται στο χώρο. Υπάρχει δε τεράστια βιβλιοθήκη αντικειμένων στο Google Warehouse, στον εμπλουτισμό της οποίας συμβάλλουν πολλοί χρήστες!

Το query tool μέσα στο Sketchup δείχνει κατ' ευθείαν επιφάνειες. Υπάρχουν επίσης διάφορα plug - in προγράμματα για προϋπολογισμό κόστους υλικών, όγκων κλπ. Ρίξε μια ματιά εδώ http://sketchup.google.com/download/plugins.html, εδώ http://sketchup.google.com/download/rubyscripts.html και εδώ: http://rhin.crai.archi.fr/RubyLibraryDepot/ Χρειάζεται υπομονή, αλλά υπάρχουν σχεδόν τα πάντα! Κι αυτό : http://www.cad-addict.com/

Έτσι κι αλλιώς θα μπει πέτρινο καπάκι φαντάζομαι. Οπότε θα ήταν δυνατόν να γίνει ένα "έγχυτο" σενάζ, ανάμεσα στις τελευταίες πέτρες των παρειών, ωπλισμένο όσο γίνεται, να βιδωθούν πάνω του οι 10x10 λαπάτσες με τους στύλους τους και μετά να τοποθετηθεί το καπάκι το οποίο θα τις κρύψει. Καλή αντισκωριακή προστασία χρειάζεται (ενδεχομένως γαλβάνισμα).

Έχω μείνει έκθαμβος!!! Τόση συζήτηση, ανάλυση, προτάσεις και αντιπροτάσεις !! Προς τι? Μια πλακούλα της συμφοράς 3 x 3.50 είναι, με μιά μικρή τρύπα 0.80 x 0.80 σε περιοχή με θλιπτικές άνω τάσεις, με οπλισμό που υπάρχει κάτω και είναι υπερβολικός για το πάχος της πλάκας έτσι κι αλλιώς. Οι απλή λύση του κ. Ροδόπουλου είναι και η σωστότερη. Άντε με ένα κομπρεσεράκι να πάρουμε επί πλέον λοξά γύρω - γύρω την παρειά για να δημιουργήσουμε σφήνωση της "τάπας", κι αν είμαστε χλιδάτοι γεμίζουμε με Emaco για να μην έχουμε ούτε συστολές πήξης και ξήρανσης. Και τα πλακάκια θα έχουν και τσιμεντοκονία από κάτω, μην ξεχνάμε! Ε, ας την οπλίσουμε κι αυτή με μια σχάρα ρε αδελφέ! Και δεν πιστεύω με τίποτα πως η τρύπα έγινε για ελάφρυνση του φορέα. Μόνο η συγκέντρωση τάσεων στην περιοχή της την εξανεμίζει.

Εδώ ο αθεόφοβος δεν μπήκε καν στον κόπο να πάρει "φάλτσο" στα σκαλοπάτια και δημιούργησε την τέλεια παγίδα θανάτου! http://img97.imageshack.us/img97/5238/260833103apunkdph.jpg

Τρομάζω -ελαφρά έως πολύ- αγαπητοί συνάδελφοι. Ο συνδυασμός ράμπας - σκαλιών μου φαίνεται σαν το απαύγασμα της επικινδυνότητας ( λοξά σκαλοπάτια, διαφορετικά ρίχτια στις γραμμές ανάβασης κλπ ). Δεν θα ήταν απόλυτα ασφαλές να κατασκευασθεί μόνο μια ελισσόμενη ράμπα και, ενδεχόμενα, μια σκάλα σε μιά άκρη? Εκτός αν το θέαμα γιαγιάδων που θα κατρακυλούν ανεξέλεγκτα μέχρι τον πόδα της "αρχιτεκτονιάς" είναι συγκινητικώτερο από την ασφαλή και εργονομική σχεδίαση. Αν ψάξει κανείς στις εικόνες του Google θα βρεί πληθώρα παρομοίων ηλιθίων και επικινδύνων σχεδιάσεων.

Ο μάστορας θα έχει ήδη ξεμείνει από τούβλα πολύ χαμηλότερα! Χρειαζόμαστε κάπου 38 τούβλα/τ.μ. για όρθια 9/13/19 μαζί με τη λάσπη τους. Οι μπαταρίες στην αριθμομηχανή θέλουν άλλαγμα!

Ναι μπαγδατί λέγεται και πιο παραδοσιακό δεν γίνεται! Τώρα που το σκέπτομαι... Θα πείραζε να πακτώσεις στο δάπεδο στην ελεύθερη άκρη του τοίχου ένα κατάλληλο κατακόρυφο UPN που θα αγκάλιαζε τα ακραία τούβλα και θα προλάμβανε ενδεχόμενη ανατροπή σε συνδυασμό με τρία σενάζ?

Μήπως λόγω παραδοσιακού σπιτιού θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και αντίστοιχη παραδοσιακή τοιχοποιία? Αναφέρομαι σε ξύλινο σκελετό με πήχεις και ινοπλισμένο σοβά (κάποτε χρησιμοποιούσαν τραγίσιο μαλλί). Με ανησυχεί ιδιαίτερα το μεγάλο ελεύθερο ύψος του τοίχου και ομολογώ πως δεν θα ήθελα να βρίσκομαι κοντά του σε ενδεχόμενο σεισμό. Απ' ότι έχω μέχρι σήμερα παρατηρήσει οι εφελκυστικές τάσεις στις παρειές δυστυχώς δεν παραλαμβάνονται ικανοποιητικά από το υαλόπλεγμα. Μια παρατήρηση στο συνάδελφο AlexisPap : Οι κλασσικοί οπτόπλινθοι θεωρούνται τα λεγόμενα "εξάοπα" (6x9x19). Αυτά πλέον τα χρησιμοποιούμε κυρίως για σφήνωμα σε δρομικούς τοίχους. Έχουμε λοιπόν: α) Μπατικός τοίχος πάχους μιας πλίνθου (αναφέρεται στο μήκος της πλίνθου) 19 εκ. β) Δρομικός τοίχος πάχους μισής πλίνθου 9,50 εκ. γ) Ορθοδρομικός τοίχος πάχους 6 εκ. ( Το κλασσικό 6/9/19 με τη στενή πλευρά ). Σήμερα χρησιμοποιούμε κυρίως τα εννιάοπα ή (9/9/19) ή τα δωδεκάοπα (9/13/19) με τα οποία χτίζουμε δρομικούς τοίχους τοποθετώντας τα με τη στενή πλευρά.

Αυτό που με συγκίνησε είναι το στατικό ύψος της πλάκας της σκάλας! Εγχώρια η φωτογραφία? Εγχώριος ο "μάστορας" ?

Φοβάμαι πως είναι μάλλον υπεραισιόδοξη η εκτίμηση για την πτώση θερμοκρασίας κατά 10 βαθμούς και μάλιστα μέσα από πλαστική σωλήνα. Δεν μπορώ να φανταστώ μια αποδοτική εναλλαγή θερμότητας σε βάθος χρόνου άνω των 5 πρώτων λεπτών ( και ίσως να λέω πολλά ). Το πιθανώτερο είναι πως μια μικρή δροσούλα θα αισθανθείς μόνο τα πρώτα δευτερόλεπτα της λειτουργίας των κυκλοφορητών. Επιπλέον θα περίμενα με αγωνία την κατά 20 εκ. καθίζηση της οικοδομής με την πιθανώτατα άμεση αστοχία των πλαστικών σωλήνων. Προσοχή!

Θυμάμαι σαν τώρα, κατά τις αρχές της δεκαετίας του '70, τον καθηγητή μας Θ. Τάσιο, να μας τονίζει πως αυτό που "τραβά" τα φορτία είναι η αλλαγή της ροπής αδρανείας ( π.χ. από πλάκα σε δοκό ). Η παρουσία σε μια "κρυφοδοκό" μερικών επιπλέον ράβδων οπλισμού δεν αυξάνει τόσο τη ροπή αδρανείας της ώστε να δικαιολογήσει την χρησιμοποίησή της στο στατικό μοντέλο. Απλά βαφτίζουμε δοκό κάτι το οποίο αποτελεί μια τοπική αύξηση του οπλισμού μόνο και τίποτε άλλο, και έχουμε την απαίτηση να παραλάβει φορτία και να συμμετέχει στη ανάληψη σεισμικών εντάσεων. Μακριά από τα μοντέλα μας κι ας νομίζουμε πως μας λύνει κάποιο πρόβλημα ( συνήθως μετά από αρχιτεκτονική απαίτηση )