georgios_m

Το ερώτημά σου μεταφράζεται σε: 1) ποιά είναι τα ΚΑΔ τα οποία επιλέγονται ελεύθερα, χωρίς κάποια άδεια ασκήσεως επαγγέλματος; 2) ποιά από αυτά ταιριάζουν με το αντικείμενο της επιχείρησης; Τι ακριβώς κάνει η επιχείρηση που θα σε προσλάβει;

Εμένα πιο πολλή εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι μπορεί να διαπεράσει τόσο παχύ στρώμα πάγου.

Σε εξαγώγιμο προϊόν με μεγάλη ζήτηση, κυρίως από τη Ρωσία, έχουν μετατρέψει την κατασκευή αμφίπλωρων οχηματαγωγών ferries οι ναυπηγικές μονάδες του Περάματος και της Σαλαμίνας. Τελευταίο παράδειγμα το νεότευκτο «Γλυκοφιλούσα V» το οποίο κατασκευάστηκε στα ναυπηγεία του ομίλου Θεοδωρόπουλου, στα Αμπελάκια Σαλαμίνας, αποκλειστικά από Έλληνες τεχνίτες, σε σχέδια που εκπόνησε ελληνικό ναυπηγικό γραφείο. Το πλοίο διαθέτει μήκος 107 μέτρα, μπορεί να μεταφέρει 210 οχήματα και 1.000 επιβάτες, ενώ το κύριο χαρακτηριστικό του είναι ότι έχει κατασκευαστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να πλέει σε θάλασσα με πάγο έως 70 εκατοστά. Ήδη ο όμιλος Θεοδωρόπουλου, στον οποίο και ανήκει το πλοίο, βρίσκεται σε συζητήσεις με εταιρεία ρωσικών συμφερόντων προκειμένου να το πουλήσει για να κάνει δρομολόγια στη Βόρεια Θάλασσα. Σημειώνεται ότι την ίδια πορεία έχουν ακολουθήσει και τα τρία προηγούμενα αδελφά πλοία που κατασκεύασαν τα ναυπηγεία, ενώ έχει ήδη ξεκινήσει η κατασκευή του «Γλυκοφιλούσα VI». Σύμφωνα με πληροφορίες της «Ν», αμφίδρομα πλοία αυτού του τύπου κατασκευάζονται και σε άλλα ναυπηγεία της περιοχής, ενώ η τιμή τους μπορεί να φτάσει και τα 7 εκατ. ευρώ περίπου, όπως στην περίπτωση της «Γλυκοφιλούσας». Πηγή: http://www.naftempor...ximatagoga-feri Click here to view the είδηση

Εγώ δεν καταλαβαίνω για ποιό λόγο θα πρέπει η πολιτεία να εξασφαλίζει οπωσδήποτε συγκοινωνίες και ταυτόχρονα να μη δικαιούται να παρακολουθεί τους επιβάτες, ακόμα και για λόγους ασφάλειας ρε παιδί μου.. Εάν θέλουμε να λειτουργούμε σαν σύνολο θα πρέπει να υπάρχει εμπιστοσύνη μεταξύ των διαφόρων κοινωνικών παραγόντων (κράτος, πολίτες, ιδιωτικός τομέας). Εάν δεν υπάρχει τέτοια εμπιστοσύνη κανένα κοινωφελές δίκτυο δε θα μπορέσει να βελτιστοποιηθεί. Νομίζω όμως πως η αντίδραση της ανεξάρτητης αρχής (που κι αυτή όργανο του κράτους είναι) είναι απλά μια πρόφαση για να καθυστερεί το έργο και παράλληλα δείχνει ότι ενδιαφέρεται και για τις ατομικές ελευθερίες. Οπότε συνεχίζουμε να κοροϊδευόμαστε και όλα καλά...

Ρε σεις, αυτά τα ζητάνε από όποιον θέλει να βγάλει κάρτα απεριορίστων, μειωμένο ή ελευθέρας. Όσοι δε θέλουν να μπλέξουν μπορούν απλά να αγοράζουν κοινό εισητήριο. Ο άνεργος όμως που θα θέλει να μπαίνει τζάμπα θα πρέπει να ελέγχεται αν συνεχίζει να είναι άνεργος.. Εξ ου και η ανάγκη για ΑΦΜ/ΑΜΚΑ. Το σύστημα δε θα καταρρεύσει από τα πολλά δεδομένα που θα φέρουν οι κάρτες αλλά από τις τρομερές καθυστερήσεις μέχρι να ελεγχθούν όλα τα εισητήρια, με το πορτάκι να ανοιγοκλείνει στο πέρασμα κάθε επιβάτη. Βέβαια, εξαρτάται και πόσος κόσμος θα συνεχίσει να παίρνει λεωφορείο όταν θα πρέπει πραγματικά να πληρώσει εισητήριο για κάθε διαδρομή...

Μη φοβάσαι, δε θα μείνουν άνεργοι, θα βρουν δουλειά στις εταιρείες που θα κατασκευάζουν τα τσιπάκια! Το ζήτημα είναι άλλο: είμαστε ή όχι μια κοινωνία στην οποία δημόσιοι και ιδιωτικοί φορείς λειτουργούμε υπό καθεστώς αμοιβαίας εμπιστοσύνης? Εάν δεν εμπιστεύεσαι τους φορείς στη διαχείριση των στοιχείων σου, τότε θα έπρεπε πολύ περισσότερο να μην εμπιστεύεσαι το προϊόν που σου παρέχουν. Πιο πολύ δηλαδή πρέπει να φοβάσαι μήπως το λεωφορείο εκραγεί λόγω κακής συντήρησης, επειδή δε σε υπολογίζουν ως πολίτη ή πελάτη.

Σαν φακέλωμα πάντως πιο σημαντικό είναι το ότι θα καταγράφουν τις καθημερινές σου μετακινήσεις, για το οποίο όμως δε βλέπω να ανησυχεί κανένας. Έτσι ας πούμε μπορεί να μπει όριο στην έκπτωση και να ισχύει μόνο τις ώρες μαθήματος και για το δρομολόγια σπίτι - σχολείο ή σπίτι δουλειά για τον εργαζόμενο και τις υπόλοιπες να τις πληρώνει στην κανονική τιμή. Αντίθετα, δεν καταλαβαίνω τι βλάβη μπορεί να πάθεις αν η εταιρεία ξέρει τον ΑΦΜ και τον ΑΜΚΑ σου, που επαναλαμβάνω ότι σαν δημόσιος οργανισμός τον έχει ανά πάσα στιγμή στη διάθεσή του. Εκτός αν μας ενοχλήσει το γεγονός ότι κάποιος που χρωστάει πχ στην εφορία χάσει το δικαίωμα έκπτωσης. Αν θέλουμε να είμαστε τόσο φιλελεύθεροι, τότε ας υποστηρίξουμε την κατάργηση του εισητηρίου (κάτι που προσωπικά με βρίσκει σύμφωνο) και οι συγκοινωνίες να γίνουν κοινωνικό αγαθό. Όμως ακόμα και τότε θα χρειάζεται κάποιος έλεγχος στο ποιοί εισέρχονται στα μέσα για να αποτρέπονται οι αξιόποινες πράξεις που δυστυχώς είναι σύνηθες φαινόμενο.

Αν τίθεται θέμα έλλειψης εμπιστοσύνης απέναντι στο "δίδυμο εξουσία - κεφάλαιο", τότε ίσως πρέπει να επανεξετάσουμε οποιαδήποτε συναλλαγή μαζί τους και όχι να το θυμόμαστε μόνο την ώρα που μας ζητούν κάποιο προσωπικό δεδομένο, που στην τελική μπορούν να το βρουν και από αλλού αν δε το έχουν ήδη.

Εμένα δε μου φαίνεται παράλογο το να διατηρούν αρχείο με αυτά τα στοιχεία των δικαιούχων, το παράλογο είναι ότι η διασταύρωση όλων αυτών των στοιχείων μεταξύ δημοσίων υπηρεσιών δεν είναι ακόμα δεδομένη. Το ΑΜΚΑ και το ΑΦΜ χρειάζονται για να ελέγχεις αν ο εκάστοτε δικαιούχος είναι και παραμένει όντως δικαιούχος των εκπτώσεων. Επίσης η διασύνδεση με κάποιο τραπεζικό λογαριασμό χρησιμεύει στο να μπορεί να χρεώνεται αυτόματα το εισητήριο και να μη χρειάζεται κάθε τόσο μεταφορά χρημάτων από το λογαριασμό στην κάρτα. Τώρα αν η ποιότητα των συγκοινωνιών δεν είναι η αναμενόμενη, μπορεί ο πελάτης απλά να μη τα χρησιμοποιήσει και να αναγκαστούν να βελτιωθούν προκειμένου να ανταγωνιστούν το αυτοκίνητο, τη μοτοσυκλέτα, το ταξί, το ποδήλατο και τα πόδια. Όσο για τα "σημεία των καιρών" υπενθυμίζω ότι και τα ίδια τα λεωφορεία θεωρήθηκαν "προϊόντα του διαβόλου" όταν πρωτοεμφανίστηκαν.

Έχουν ξεχάσει να λάβουν υπόψι την παράμετρο της παραβατικότητας που καθορίζει την πιθανότητα απόπειρας εμπρησμού, την παράμετρο της φύλαξης των δασών για την αποτροπή της απόπειρας εμπρησμού και τέλος την παράμετρο της ύπαρξης μέσων και πολιτικής βούλησης για την κατάσβεση της πυρκαϊάς, ώστε αν τελικά αυτή ξεσπάσει να μην εξαπλωθεί. Δηλαδή μας λένε ότι τις φωτιές τις ανάβει η κλιματική αλλαγή και όχι ο άνθρωπος...

Νομίζω ότι αν έχεις κατάκοιτο άνθρωπο στο σπίτι το career περνά σε δεύτερη μοίρα.

Δε τα γνωρίζω τα μεταπτυχιακά σας. Η αιτιολογία της προηγούμενης συμβουλής μου είναι ότι πρόκειται για μια soft εξειδίκευση με γρήγορη απορρόφηση, εντός ελλάδος και με πολύ καλά λεφτά.

Εγώ θα σου πρότεινα να κάνεις ένα μεταπτυχιακό στις ναυτικές μεταφορές: διαχείριση στόλου, λιμανιών και τέτοια.

Δεν έχει σημασία αν του δανείζεις χρήματα, γνώσεις ή το τρίποδο του σταθμού, σημασία έχει ότι γίνεται σε ιδιωτικό και όχι σε θεσμικό επίπεδο.

οι βιομήχανοι, ή οι τραπεζίτες που είναι ακόμα πιο κονομημένοι από μας γιατί έχουν απόλυτη αλληλεγγύη όταν διεκδικούν πράγματα, τα οποία συνήθως πετυχαίνουν; αντίθετα, ένα κίνημα που αφορά τα δικαιώματα φτωχών είναι πολύ πιο δύσκολο να αναπτυχθεί, αντίθετα με τη θεωρία που θέλει τους φτωχούς να είναι πιο αλληλέγγυοι.. επίσης θα ήθελα να επισημάνω ότι η έννοια της αλληλεγγύης έτσι όπως περιγράφεται από το γιώργο, λειτουργεί μάλλον ως μαξιλάρι για τη διαχείριση της φτώχειας, αντί για την εξάλειψή της. και μιας και η αφορμή ήταν το παράδειγμα του προσφυγικού, ας μου επιτραπεί να παρατηρήσω ότι η αλληλεγγύη περιορίζεται στο πώς θα βολευτούνε περισσότεροι φτωχοί στον ίδιο χώρο κι όχι στο πώς θα ανακτήσουν οι πρόσφυγες το χώρο που τους αφαιρέθηκε. έτσι και η αλληλεγγύη των μηχανικών αν περιορίζεται στο να δώσεις λίγα δανεικά στο μηχανικό του διπλανού γραφείου για να καλύψει τις επείγουσες ανάγκες του, δίνει μια προσωρινή ανάσα μεν, αλλά μακροπρόθεσμα φτωχαίνει τον κλάδο, διότι δεν καταργεί τη δαπάνη. όταν δε θα έχεις δηλαδή να του δώσεις άλλα λεφτά θα πεινάτε και οι δύο.

θα το εκτυπώσει σε μια μπλούζα...

Αν η κοινωνική αλληλεγγύη δε συνάδει με το κυνήγι του κέρδους, με την επαγγελματική συμβαίνει το αντίθετο!! δηλαδή η επιθυμία του κέρδους θα κάνει μια ομάδα ανθρώπων που κάνουν την ίδια δουλειά να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να προασπίσουν τα κέρδη τους! έτσι όλες οι ομάδες επαγγελματιών, από τις καθαρίστριες μέχρι τους βιομηχάνους έχουν τα σωματεία τους με τα οποία διεκδικούν τα εργασιακά τους δικαιώματα.

Καλό είναι να διαχωρίζουμε αυτούς που απλά έχουν πολλά λεφτά από αυτούς που τα λεφτά κυριαρχούν και κατευθύνουν τη ζωή τους. Πχ ένας μεγάλος γιατρός, ή τραγουδιστής ή οτιδήποτε άλλο με κοινωνική προσφορά που τα κονομάει επειδή ο κόσμος τον αγαπά και τον στηρίζει δεν είναι απαραίτητα τσιφούτης αλλά μπορεί να τα επιστρέφει αμέσως σε φιλοδωρήματα, κεράσματα, αγαθοεργίες κλπ.

Οπότε την έλλειψη αλληλεγγύης μεταξύ των μηχανικών την αποδίδεις στο πολύ χρήμα που κυκλοφορεί ακόμα στον κλάδο?

υπό αυτή την έννοια και στην αθήνα υπάρχει αλληλεγγύη, αρκεί να μην είσαι κλεισμένος στο καβούκι σου. επειδή έχω ζήσει και στα δύο, θα έλεγα ότι στην αθήνα βλέπω περισσότερη και πιο αμερόληπτη αλληλεγγύη. αλλά νομίζω πως μιλάμε για επαγγελματική αλληλεγγύη σε επίπεδο εργασιακών διεκδικήσεων, όχι για φιλανθρωπίες.

είναι σίγουρο ότι στον έφκα θα λογαριάζεται και θα ασφαλίζεται ως μηχανικός κάποιος που δεν παρέχει υπηρεσίες μηχανικού;

η αλληλεγγύη εξ ορισμού εξυπηρετεί ένα κοινό συμφέρον, που συνήθως είναι η αντιμετώπιση ενός κοινού αντιπάλου. όταν πρόκειται για αλληλεγγύη εντός μιας κλειστής ομάδας, πχ επαγγελματικής, τότε ο αντίπαλος είναι κάποιος άλλος άνθρωπος που αντιστρατεύεται τα συμφέροντα της ομάδας. δεν υπάρχει κάτι συγκεκαλυμμένο, αυτό είναι φανερό. στην πανανθρώπινη αλληλεγγύη αντίπαλος είναι τα στοιχεία της φύσης.

Ίκαρε, εγώ προσδιόρισα τι είναι κατ εμέ η συναδελφική αλληλεγγύη, έτσι όπως τη βλέπουμε και σε άλλα επαγγέλματα, δεν είπα αν υπάρχει ή όχι. Κι ο λόγος που σε μας μάλλον δεν υπάρχει είναι το γεγονός ότι το επάγγελμα "μηχανικός" δεν είναι ένα συγκεκριμένο επάγγελμα με ομοιόμορφο τρόπο εξάσκησης όπως πχ αυτό του γιατρού ή του δικηγόρου ή του υδραυλικού. Πχ στη δική μας παρέα, ο καθένας ασχολείται με κάτι εντελώς διαφορετικό και έτσι ο όρος συνάδελφος για τον καθένα είναι διαφορετικός. Πχ ο ηλεκτρολόγος μηχανικός που διδάσκει πληροφορική σε ένα σχολείο νιώθει για συνάδελφο τον γυμναστή του σχολείου, όχι όμως το μηχανικό παραγωγής που δουλεύει με μπλοκάκι ή τον ελεύθερο επαγγελματία που βγάζει άδειες. Σε επίπεδο υποσυνόλου, δηλαδή μηχανικοί που κάνουν περίπου το ίδιο πράγμα μπορεί να υπάρχει κάποιος βαθμός αλληλεγγύης, που να αυξάνεται όσο πάμε προς τη μισθωτή εργασία και να μειώνεται όσο πάμε στο ελεύθερο επάγγελμα. Στην τελευταία περίπτωση πάλι υπάρχει ανομοιότητα: άλλα γραφεία είναι πάππου προς πάππου και έχουν καβατζωθεί καλά, οπότε το μόνο που τους νοιάζει είναι το πώς θα κρατήσουν το μαγαζί τα παιδιά τους και άλλα γραφεία έχουν προκύψει μάλλον τυχαία, με προσωρινό χαρακτήρα μέχρι να βρεθεί κάτι καλύτερο. Προφανώς οι τελευταίοι δε μπορούν να επιδείξουν και μεγάλη αλληλεγγύη μεταξύ τους κι εδώ είναι η πρόκληση στο να μπορέσουν να αναπτύξουν αυτό που οι αριστεροί λένε "ταξική συνείδηση" γύρω από το τρίπτυχο "φτωχός φοιτητής - άνεργος πτυχιούχος - περιθωριακός αυτοαπασχολούμενος".

Συναδελφική αλληλεγγύη δεν είναι τόσο η ανταλλαγή τεχνογνωσίας (που συνήθως θα σου ανταποδοθεί), όσο το να βγεις να υπερασπιστείς το συνάδελφό σου, ακόμα και τον ανταγωνιστή σε μια διαφωνία που έχει με εργοδότη, πελάτη, συνεργείο ή με το κράτος. Και να το κάνεις νιώθοντας ότι κάποια στιγμή θα βρεθείς κι εσύ σε παρόμοια θέση. Δηλαδή οφείλουμε πρώτα να υπερασπιζόμαστε την ίδια τη δουλειά και μετά το πώς φαγωθούμε μεταξύ μας ποιός θα την πρωτοκάνει.