Doomantia

Προς φίλο Danton Αν με είχαν προσλάβει, θα είχα συμμετέχει σε μια παράλογη, απαιτητική και χρονοβόρα διαδικασία, με κάποιο αντίκρυσμα. Αυτό που έχω εισπράξει από τη συμμετοχή μου στις συνεντεύξεις στην ΜΙΝΕΡΒΑ και σε πολλές άλλες εταιρείες είναι ότι διαγωνίζομαι για θέσεις που ΔΕΝ υπάρχουν. Αυτό ακριβώς θίγω εδώ. Η ΜΙΝΕΡΒΑ δεν είναι μεμονωμένη περίπτωση, απλώς είναι η πιο ακραία και με την πιο απρεπή συμπεριφορά μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας. Έχω καταλήξει στο εξής και το λέω με πλήρη γνώση ότι μπορεί να ακουστώ συνωμοσιολόγος: Οι περισσότερες συνεντεύξεις του στυλ "Μεγάλη εταιρία θέλει γενικώς μηχανικό" δεν αντιστοιχούνε σε πραγματική θέση, πραγματοποιούνται όμως για να βολιδοσκοπείται η αγορά. Που κινούνται οι υποψήφιοι, πως αντιδρούνε, τι ζητάνε, πόσο διατεθειμένοι είναι να φάνε σκατά κτλ. Και στην τελική αν ήμουν σε μια δουλειά μηχανικού, έβλεπα πράγματα που είναι τελείως στραβά και δεν τα κινοποιούσα θα ήμουν πολύ λάθος.

Ζωή σε ευχαριστώ. Βλέπω μετά χαράς ότι η δημοσίευση του συμβάντος βρίσκει κάποια απήχηση. Εύχομαι υγεία και ένα πιο φωτεινό, επαγγελματικό 2014

Δεν είδα κανένα που συμμετέχει στη συζήτηση να κλαίει. Απλώς συζητάμε για το πως θα πάμε σε ένα καλύτερο παρακάτω και όχι στο παρακάτω των 100 ευρώ το μήνα.

H κατανόηση και η κοινοποίηση της κατάστασης είναι η αρχή. Δε λέω ότι φιλοσοφώντας την αγριότητα της αγοράς εργασίας πρόκειται να την αλλάξουμε. Όμως, αρκετοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι "έλα μωρέ, τι ψάχνεις τώρα, πάμε παρακάτω". Αυτές οι αντιλήψεις και οι ωχαδερφισμοί είναι που διέλυσαν τις σχέσεις εργασίας και έφεραν τα 500 ευρώ και μετά τα 300 και μετά την εθελοντική εργασία. Η κρίση είναι απλώς η αφορμή. Όταν πολλοί μηχανικοί και ευρύτερα επαγγελματίες λένε ""έλα μωρέ, πάμε παρακάτω", λησμονούνε ότι αύριο και μεθαύριο δε θα υπάρχει παρακάτω. Το να απορριφθείς από μια συνέντευξη είναι απόλυτα λογικό και αναμενόμενο. Το να συμμετάσχεις σε εκταταμένες διαδικασίες αξιολόγησης για θέση που δεν υπάρχει είναι κάτι που πρέπει να καταγγελθεί έντονα, τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό. Ίκαρε, αναφέρθηκες σε εταιρία που είχε βγάλει αγγελία ζητώντας ΜΗΧΑΝΙΚΟ και τελικά έψαχνε για ασφαλιστή, οποίος θα πληρώνεται με ποσοστά. Μάλλον αναφέρεσαι στην Interamerican, γιατί σε παρόμοια συνέντευξη είχα πάει κι εγώ. Στην αρχή έδωσα ένα κάρο ψυχομετρικά tests με πράξεις και ερωτήσεις κατανόησης και στη συνέχεια, αφού κρίθηκα ικανός που αποκάλυψαν ότι ψάχνουν για ασφαλιστικό σύμβουλο τον οποίον μάλιστα είχαν βαφτίσει κι ως "financial analyst". Μήπως πρέπει και σε αυτό να πούμε "έλα μωρέ, πάμε παρακάτω"; Επαναλαμβάνω ότι σε αυτό το Post, ούτε κλαιγόμαστε ούτε ζητάμε οίκτο από κάποιον. Απλώς περιγράφουμε αιχμηρά τα κακώς κείμενα, με στόχο να αλλάξει λίγο η νοοτροπία των συναδέλφων που λένε "έλα μωρά, τί να κάνουμε τώρα". Έστω και στο ελάχιστο να συμβεί αυτό, κερδισμένοι είμαστε και καθόλου χαμένος δεν είναι ο χρόνος μας.

Τα θέμα δεν το συνεχίζω μόνος, φαντάζομαι ότι συμφωνείς σε αυτό. Το αν κρατάει Χ, Υ ή Ζ μέρες, σημαίνει ότι υπάρχει συμμετοχή στη συζήτηση. Τώρα για το σκαμπίλι που με έτσουξε, δεν πρόκειται να σε αμφισβητήσω. Αντίθετα, θα αφήσω όλους τους συμμετέχονες στη συζήτηση να παρατηρήσουν το ύφος του μηνύματος καθώς και ενδιαφέρουσες λεπτομέρεις αυτού... Όπως και να έχει όμως, πιστεύω ότι η αντιπαράθεση επί προσωπικού δε χωράει σε τέτοια συζήτηση. Όπως είπα και πριν, απαντήσεις σαν εκείνες του μέλους Moonloop είναι εξαιρετικά χρήσιμες για να κατανοήσουμε σε βάθος το επαγγελματικό και κοινωνικό μας περιβάλλον.

Moonloop εξακολουθώ να διαφωνώ μαζί σου. Πραγματικά χαίρομαι που γράφονται τέτοια σχόλια εδώ, γιατί απλούστατα αποδεικνύεται η ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζονται κάποιες καταστάσεις και τελικά καταλήγουμε να σκάβουμε μόνοι μας το λάκο μας. Πιστεύεις αλήθεια πως το να μπλέκεις σε ατελείωτες διαδικασίες συνεντεύξεων για θέσεις που ενδεχομένως να μην υπάρχουν, έχει κάποια σχέση με μια χυλόπιτα; Από όσα έγραψα, κατάλαβες ότι ενοχλήθηκα που δε με πήρανε; Ή ότι αν με είχαν πάρει, δε θα έκανα το παραπάνω post; Ή από όσα συζητιόνται εδώ, το συμπέρασμά σου είναι ότι κάποιοι γραφικοί μηχανικοί που αναζητούνε καλύτερη δουλειά για τον εαυτό τους και καλύτερες συνθήκες ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΛΑΔΟ ΤΟΥΣ, απλώς ποστάρουν την γκρίνια τους και την κακομοιριά τους σε ένα forum; Μήπως τελικά το πρόβλημα είναι λίγο πιο σύνθετο; Μήπως δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα συμβάντατα με τέτοια αδικαιολόγητη ελαφρότητα και ιλαρότητα;

Φίλε Moonloop σεβαστή η γνώμη σου, αλλά να μου επιτρέψεις να διαφωνήσω. Το μόνο καλό που μπορεί να προκύπτει από τέτοιες διαδικασίες, είναι συζητήσεις σαν αυτή που κάνουμε. Το "ξεκόλλα και πάμε παρακάτω" είναι συνταγή για γκρέμισμα και όχι εποικοδομητική συμβουλή. Δε λέω ότι κλαίμε, αλλά δε γελάμε κιόλας. Και κυρίως σχολιάζουμε τα κακώς κείμενα. Τώρα, αν νομίζεις ότι το έχω διογκώσει, πραγματικά ζηλέυω την ψυχολογία κάποιου που πηγαίνει από Interview σε Interview, συζητώντας με τον κάθε απίθανο για το κάθε απίθανο θέμα και όταν παίρνει το fail - για θέση που δεν υπήρχε - λέει "έλα μωρέ, πάμε παρακάτω". Κατά τη γνώμη μου, έτσι απλώς στρώνουμε χαλί για τα χειρότερα που έρχονται.

Εδώ υπάρχει πραγματική ουσία. Μπαίνουμε σε διαδικασίες συνεντεύξεων, απλά για να κόψουνε κίνηση οι του HR σχετικά με την προσφορά μηχανικών στην αγορά. Έχω δύο ακόμα παραδείγματα από εταιρίες στις οποίες πήγα για συνέντευξη, απορρίφθηκα επειδή θεωρητικά η θέση καταλήφθηκε από άλλον και στη συνέχεια είδα ακριβώς την άδεια αγγελία να ξαναβγαίνει. Είναι φανερό ότι συχνά διεκδικούμε θέσεις που δεν υπάρχουνε! Και θα μου πείτε, τι να κάνουμε; Να μην πηγαίνουμε σε Interviews; Προφανώς και όχι. Θα πηγαίνουμε όπου μας καλούνε, αν όμως παρατηρούμε καταστάσεις που υποτιμούνε τη νοημοσύνη και την αξιοπρέπειά μας οφείλουμε να τις κοινοποιούμε και να τις σχολιάζουμε.

Άρα λοιπόν το σκεπτικό είναι "επειδή οι ΕΕ και οι επιχειρηματίες μηχανικοί τρώμε πακέτο", φάτε κι εσείς οι υπάλληλοι; Όταν προσπαθείς να χτυπήσεις ένα έργο και έρχεται σφήνα κάτω από εντελώς αδιαφανείς διαδικασίες και το χτυπάει μια μεγάλη κατασκευαστική, το σκεπτικό είναι "άντε δεν πειράζει, φτου κι από την αρχή"; Αν αυτή είναι η ψυχολογία, επαναλαμβάνω ότι για όλους τους μικρομεσσαίους επαγγελματίες ΜΟΝΟ χειρότερο προβλέπεται το μέλλον. Αντί λοιπόν να λέμε "έτσι είναι, σκάσε και κολύμπα", προτιμώ να λέω "κολύμπα, αλλά συζήτα ανοιχτά και το τι συμβαίνει γύρω σου". Το λέω χωρίς καμία διάθεση κριτικής και αντιλαμβάνομαι πολύ καλά την αγωνία ενός ελεύθερου επαγγελματία που ξεκινάει το μήνα με μηδέν σίγουρα έσοδα. Μην ξεχνάς όμως ότι στην επαγγελματική πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί, ακόμα και ο υπάλληλος αορίστου χρόνου ενδέχεται να ξεκινάει το μήνα με μηδέν σίγουρα έσοδα.

Φίλε BAS, ο φίλος σου αισθάνθηκε ακμαίος και χρήσιμος, επειδή υποβλήθηκε σε test 7,5 ωρών; Πριν δηλαδή από αυτά τα test αισθανόταν πεσμένος και άχρηστος; Και είναι 50 χρονών και μάλιστα σε διευθυντική θέση; Υπάρχει ένα θέμα κακοπιστίας μετά από όλες αυτές τις διαδικασίες, το οποίο οι εταιρίες από μόνες τους έχουν δημιουργήσει. Οι μεγαλύτεροι από εμένα θα γνωρίζετε καλά τις εξαντλητικές εξετάσεις που έδιναν οι μηχανικοί για να πάρουν άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Εξαντλητικές μεν, ουσίας δε. Καμία σχέση με τις ανόητες εφευρέσεις του σύγχρονου HR. Το να συνοστίζομαι μαζί με δέκα ακόμα ταλαίπωρους, για να εξεταστώ από κάποιους ακόμα πιο ταλαίπωρους στο πως θα αντιδρούσα στην τάδε και τη δείνα κατάσταση είναι το λιγότερο αστείο. Το να μου παίρνουν συνέντευξη για θέση μηχανικού και να με ρωτάνε με έμφαση που θα ήθελα να βρίσκομαι σε δέκα χρόνια, ή ποια πιστεύω ότι είναι η μεγαλύτερή μου αδυναμία σαν εργαζόμενος είναι επίσης αστείο. Βεβαίως, αναγκαστικά υποβάλλομαι σε όλα αυτά τα πανηγύρια όπως τόσοι ακόμα υποψήφιοι. Εφόσον όμως συμμετέχω στην κωμωδία, ας κρατάει το HR τα προσχήματα κι ας δείχνει έναν ελάχιστο επαγγελματισμό. Φυσικά, το θέμα είναι ότι υποψήφιοι υπάρχουν πολλοί και θέσεις λίγες. Όμως πιστεύω ότι το να συζητάμε αντίστοιχες περιπτώσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σε τέτοιο επίπεδο χωρίς λάσπη και στρεβλώσεις, ενδέχεται να υποψιάσει κάποιους και εύχομαι να ερεθίσει κάποιους ακόμα. Γράφτηκε λίγο πιο πάνω ότι οι εταιρίες επενδύουν πολύ στην εικόνα τους. Πράγματι, η ΜΙΝΕΡΒΑ ξοδεύτηκε πολύ για να μου χαρίσει έναν πολυτελή τόμο που μπορεί να τραβήξει το ενδιαφέρον κάθε επισκέπτη του σπιτιού μου. Όμως η εταιρία καταφέρνει να μπουρδουκλώνεται από μόνη της, δημιουργώντας φαύλες καταστάσεις που εγώ σπεύδω να σχολιάσω σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, χωρίς κακία και απωθημένο που δεν πήρα τη θέση. Το κίνητρό μου είναι να ακολουθήσουν κι άλλο το παράδειγμά μου...

Εφόσον ξεκίνησαμε τις κινηματογραφικές αναφορές, έχω να συστήσω ανεπιφύλακτα το "Le Couperet" του Κώστα Γαβρά. Τώρα για το αν μπορούμε εμείς να αλλάξουμε κάτι, πιστεύω ότι ΠΑΝΤΑ μπορούμε να αλλάξουμε κάτι. Ας ξεκινήσουμε να αλλάζουμε σκεπτικό και να μην ανεχόμαστε αισχρές συμπεριφορές. Δε λέω να φερόμαστε σαν Ούνοι, ούτε να είμαστε εντελώς αντιδραστικοί. Όμως αυτή η καθολική υπαναχώρηση τίποτα καλό δε φέρνει για τους εργαζόμενους στο μέλλον.

Εφευρετικότητα του HR Δεν εκπλήσσομαι καθόλου. Απλώς αναρωτιέμαι που τελειώνει η ξεφτίλα σε όλο αυτό το παιχνίδι, στο οποίο επαναλαμβάνω ότι συμμετέχουμε κι εμείς.

Νομίζω ότι το πνεύμα της ανάρτησης έχει παραρμηνευτεί. Η εντύπωσή μου για τη διαδικασία θα ήταν ίδια ακόμα κι αν είχα προσληφθεί σήμερα. Δε συζητάμε την απόρριψη. Συζητάμε μια κυλιόμενη διαδικασία συνεντεύξεων που ενδεχομένως δεν αντιστοιχούνε σε πραγματική θέση. Το πώς και το γιατί βγήκε συμπέρασμα ότι διαμαρτύρομαι επειδή δεν πήρα μια θέση, είμαι όλος αυτιά να μου το εξηγήσετε. Στην αρχική ανάρτηση γράφω καθαρά πως ούτε είμαι ο καλύτερος υποψήφιος, ούτε και θα πρέπει να συνοστίζονται σε ουρές οι εργοδότες για να με προσλάβουνε. Άλλο όμως αυτό, κι άλλο φαύλες συμπεριφορές από το προσωπικό που παίρνει συνεντεύξεις. Φίλε Ίκαρε. λες ότι δεν μπορείς να πεις περισσότερα. Τι περισσότερο δεν μπορείς να πεις; Να σου πω λοιπόν εγώ που γράφω με όνομα και επώνυμο ότι γνωστό site αγγελιών πήρε πριν μια εβδομάδα το αφεντικό μου για να του ζητήσει να βάλει αγγελία, έστω κι αν δε ζητάει προσωπικό. Το κείμενο δεν έχει να κάνει ούτε με τον τζάμπα χαμένο χρόνο, ούτε με τους φυτευτούς σε δουλειές. Αυτά υπάρχουν, θα υπάρχουνε, τα έχω φάει στη μάπα και θα τα ξαναφάω. Το κείμενο έχει να κάνει με την περιγραφή παράλογων διαδικασιών πρόσληψης και απαράδεκτων συμπεριφορών από άτομα που στα μάτια μου φαντάζουν ταλαίπωρα και θλιβερά. Και ναι φίλε Ίκαρε, αυτή θα ήταν η εντύπωσή μου ακόμα κι αν τώρα είχα προσληφθεί και πληρωνόμουνα με πενταψήφιο ποσό κάθε μήνα. Η ελαστικότητα της γνώμης καλό να είναι να μη μεταβάλλεται με το αν είσαι μέσα, ή έξω από δουλειά. Έχω συνεργαστεί με αρκετούς εργοδότες μέχρι τώρα και η άποψή μου ήταν συγκεκριμένη, άλλοτε καλή, άλλοτε κακή. Ποτέ όμως δεν ήταν καλή επειδή μου έκαναν τη χάρη και με προσέλαβαν, ή μου ζήτησαν να συνεργαστούμε. Χάρες ΔΕΝ υπάρχουνε. Γκρίνια για τη μη πρόσληψη, προφανώς δεν υφίσταται. Η διάθεσή μου ήταν να περιγράψω το ξεφτίλισμα 10 και πλέον υποψήφιων μηχανικών. Καθώς και το πως ενδέχεται να συμμετέχουμε σε παράλογες διαδικασίες, ή σε διαδικασίες χωρίς αντίκρυσμα, παλεύοντας για τη δουλειά και για το μεροκάματο.

Άρα λοιπόν κατά τη γνώμη σου, τα όσα περιγράφω είναι μια φυσιολογική κατάσταση που ορθώς υφίσταται. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος της ανάρτησης του άρθρου, να εμφανιστούνε δηλαδή αυτές οι γνώμες που γνωρίζω καλά ότι υπάρχουνε. Με το να λες ότι έδωσα μια προσφορά και δεν πήρα τη δουλειά, ουσιαστικά νομιμοποιείς, ή παγιώνεις λανθασμένες εργοδοτικές συμπεριφορές. Διαγωνίστηκα για μια δουλειά που υπήρχε, ή που δεν υπήρχε; Διαγωνίστηκα σε διαδικασίες και δοκιμές που αφορούσαν την δουλειά, ή απλώς έχασα το χρόνο μου μαζί με καμιά εικοσαριά ταλαίπωρους μηχανικούς; Μήπως απλώς έπαιξα ένα παιχνίδι υπέρ της ΜΙΝΕΡΒΑ και της κάθε ΜΙΝΕΡΒΑ που θέλει να έχει κινητικότητα το HR dept για να ικανοποιούνται οι μέτοχοι και να φαίνεται ότι η εταιρία αναπτύσσεται; Δεν γνωρίζω αν πράγματι ισχύει κάτι από τα παραπάνω, αλλά με αυτά που έχω δει, μοιραία οι ψύλλοι γαργαλάνε τα αυτιά μου. Όσο για αυτά περί επιχειρηματικότητας, είναι εύκολο να τα πετάει κάποιος γενικώς και αορίστως. Όταν όμως θα προσπαθήσει να στήσει μια επιχείρηση, σε μια ανύπαρκτη αγορά, με τραπεζική φαυλοκρατία και ασυνεπείς προμηθευτές, τότε ας έρθει να το συζητήσουμε ξανά. Εργάζομαι σε επιχείρηση που ήταν επί 25 χρόνια κερδοφόρα. Φέτος, άρχισε να έχει σοβαρό πρόβλημα ρευστότητας με αποτέλεσμα να καθυστερεί πληρωμές. Το αφεντικό δεν έχει ούτε εξοχικό, ούτε Cayenne, ούτε τρώει λεφτά με Ρωσίδες. Απλώς προσπαθεί να αντιμετωπίσει νυχθημερόν μια ανατιναγμένη αγορά. Σχετικά λοιπόν με τις ιδιαίτερες και περίεργες συμπεριφορές, γνωρίζω καλά ότι την αγορά ελάχιστα την ορίζουμε εμείς. Μήπως όμως να κάνουμε ένα μικρό βήμα προς όφελός μας; Ή να πούμε απλώς "δε βαριέσαι, έχασα το χρόνο μου για κάτι ανούσιο, ας πάμε παρακάτω";

Το σκόπελο της αλλαγής εργασίας τον ξεπερνάς φυσιολογικά και με τον καιρό. Επίσης, είναι κάτι που έχει σταματήσει να κάνει εντύπωση σε έναν ενδεχόμενο εργοδότη. Όσο για το αν περιμένω συμπόνοια, θα έλεγα το ακριβώς αντίθετο. Το πνεύμα της τακτικής, αλλά και η ανάρτηση στοχεύουν στο να παρακινήσουν περισσότερους να ταράζουν τους σοβαροφανείς και αγενείς υπαλλήλους των HR dept.

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις. Τα HR λύνουν και δένουν, δουλειά όμως δε βλέπω να κάνουν (πλην εξαιρέσεων βεβαίως). Το πόσα παίρνει κάποιος, προφανώς δε μου λέει κάτι σχετικά με τον κόπο που καταβάλει και με την ουσία της ενασχόλησής τους. Το ότι αλλάζω δουλειές και πηγαινοέρχομαι σε συνεντεύξεις απο μόνο του δεν μπορεί να με ικανοποιεί. Γενικά η λογική ότι "υπάρχουν και χειρότερα" πιστεύω δεν πρέπει να εκφράζει εμένα, αλλά και ΚΑΝΕΝΑ εργαζόμενο, ανεξαρτήτως μόρφωσης και θέσης. Η αξιοπρέπεια πρέπει να είναι αυτονόητη για όλους. Το ότι λίγο ως πολύ και στο εξωτετικό οι φωστήρες της διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού λειτουργούνε έτσι το μαθαίνουν από φίλους. Δεν περίμενα να πρωτοτυπούμε ούτε σε αυτό τον τομέα σα χώρα.

Είναι η δεύτερη φορά που γράφω στο forum και η αιτία είναι δυστυχώς και πάλι ο παραλογισμός και η ασυδοσία στην αγορά εργασίας. Αναρτώ το κείμενο που ανήρτησα και στην προσωπική μου σελίδα στο fb. Τα στοιχεία μου είναι ανοιχτά και δεν προσπαθώ ούτε να στοχοποιήσω πρόσωπα, ούτε να πετάξω λάσπη ανυπόγραφα: Συνέντευξη στη Μινέρβα Ελαιουργία: Monkey Business Η ολική καταστροφή της αγοράς εργασίας είναι κάτι που συζητιέται καθημερινά, με μεγαλύτερη, ή μικρότερη σοβαρότητα. Είναι πολύ εύκολο να πούμε ότι για όλα φταίει η κρίση και τα λεφτά που ξαφνικά εξαφανίστηκαν, όμως πιστεύω ότι το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Ας μιλήσουμε όμως πιο συγκεκριμένα. Eίμαι πτυχιούχος Μηχανολόγος Μηχανικός του ΕΜΠ και τα τελευταία 3 χρόνια έχω αλλάξει τρεις δουλειές. Επί του παρόντος εργάζομαι, όποτε έχει ο εργοδότης μου δουλειά και αντίστοιχα περιμένω κάποια στιγμή, να εισπράξω κάποια χρήματα. Τίποτα το φοβερό μέχρι εδώ. Φυσικά, έχω μπει στον κύκλο των βιογραφικών και των συνεντεύξεων και παρασυνεντεύξεων και έχω γνωρίσει κάθε λογής HR και ανθυποHR εργαζόμενους. Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες εμπειρίες ήταν αυτή στη Μινέρβα Ελαιουργία. Η θέση για την οποία ήμουν υποψήφιος ονομαζόταν Production Trainee και αφορούσε εργασία σε κυλιόμενη βάρδια στο εργοστάσιο της εταιρίας στο Σχηματάρι. Κλήθηκα για τον πρώτο κύκλο των συνεντεύξεων που περιελάμβανε ψυχομετρικά test. Έτσι έχει βαφτίσει το HR μια διαδικασία, κατά την οποία εγώ και ένας ακόμη υποψήφιος καθόμασταν σε ένα γραφείο αντιμέτωποι, για να αποδείξουμε ότι μπορούμε να εκτελέσουμε εκατοντάδες πράξεις, να κατανοήσουμε κείμενα και να αντιστοιχίσουμε στοιχεία πινάκων, στον ελάχιστο δυνατό χρόνο. Φυσικά, ένας υπεύθυνος ήταν από πάνω για να μας πληροφορεί σχετικά με το διάστημα που μας απομένει. Αφού το συγκεκριμένο test ολοκληρώθηκε και κρίθηκα επαρκής, πέρασα στην επόμενη φάση, όπου θα διαγωνιζόμουν μαζί με περίπου 10 ακόμα υποψήφιους. Το δεύτερο στάδιο περιελάμβανε case study, δηλαδή μελέτη ενός προβλήματος και ανάδειξη της βέλτιστης λύσης, ομαδική επίλυση ενός προβλήματος, μαζί με τους υπόλοιπους 10 υποψήφιους, καθώς και role play με την υπεύθυνη του HR. Αυτό σημαίνει ότι η υπάλληλος της Minerva θα έπαιζε το ρόλο του υφισταμένου κι εγώ του αφεντικού. Μετά την ολοκλήρωση της πολύωρης διαδικασίας, η υπάλληλος μου δώρισε έναν χοντρό τόμο, σχετικά με την ιστορία της Minerva κι ευγενικά μου είπε ότι θα με ενημερώσει αν έχω περάσει στο επόμενο στάδιο. Αφού ειδοποιήθηκα να δώσω κι άλλα tests μέσω internet, σχετικά με το πώς βλέπω το χαρακτήρα μου (λίγο επιμελής/πολύ επιμελής και πάει λέγοντας) με κάλεσαν να περάσω συνέντευξη από τον διευθυντή του εργοστασίου. Μετά την ολοκλήρωση της συνέντευξης, μου τόνισε ότι όπως και να εξελιχτούνε τα πράγματα, θα ειδοποιηθώ για την επιτυχία – ή όχι – των συνεντεύξεων εντός 2 εβδομάδων. Στη συνέχεια, μίλησα με 2 μηχανικούς από το εργοστάσιο, οι οποίοι αφού μου έθεσαν τα ερωτήματά τους, με διαβεβαίωσαν ότι θα έχω απάντηση εντός 2 εβδομάδων. Την επόμενη μέρα, εντελώς αιφνιδιαστικά κλήθηκα να περάσω από συνέντευξη (αυθημερόν) από τον διευθυντή του HR, γιατί στη συνέχεια θα έφευγε για σεμινάρια στο εξωτερικό. “Εντός δύο εβδομάδων, θα έχουμε την απάντηση. Θετική, ή αρνητική”, μου είπε καθώς μου έσφιγγε δυνατά το χέρι στην έξοδο. Ένας μήνας είχε περάσει και καμία απάντηση δεν είχα λάβει. Έτσι, θεώρησα ότι καλό θα είναι να επικοινωνήσω ο ίδιος με την υπάλληλο του HR που είχαμε παίξει το role play. Μου είπε ότι απάντηση δεν είχε παρθεί, αλλά το θέμα θα ολοκληρωνόταν ενός 10 ημέρων. Μετά από 15 μέρες, απάντηση δεν υπήρξε, οπότε επικοινώνησα εκ νέου με την εν λόγω υπάλληλο. Τότε, εκείνη με αυστηρό ύφος μου είπε ότι η θέση είχε παγώσει. Όταν τη ρώτησα πως είναι δυνατόν κάτι τέτοιο, μετά από τόσο χαμένο χρόνο κι από τις δύο πλευρές μου απάντησε με πολύ ενοχλημένο ύφος ότι “συμβαίνουν αυτά στις συνεντεύξεις” και μου έκλεισε στα μούτρα το τηλέφωνο. Έκπληκτος από τη συμπεριφορά, προσπάθησα να επικοινωνήσω με τον διευθυντή του HR για να του κοινοποιήσω το θέμα και να του ζητήσω να πάρει θέση. Αφού τρεις υπάλληλοι της Minerva προσπάθησαν να αποφύγουν να μου δώσουν στοιχεία επικοινωνίας, λέγοντας ψέματα, ή μισές αλήθειες, κατάφερα να στείλω το σχετικό mail. Ο διευθυντής του HR με ευχαρίστησε που τον ενημέρωσα και με διαβεβαίωσε ότι θα ενεργούσε, μόλις επέστρεφε από το εξωτερικό. Μετά από 10 μέρες, επικοινώνησα ξανά μαζί του και ενοχλημένος μου δήλωσε ότι ήταν ακόμα απασχολημένος. Στη συνέχεια, δέχτηκα μια κλήση από την HR Administrator της Minerva, η οποία μου είπε ότι με καλούσε για να διευθετήσει ένα πρόβλημα που έχει προκύψει ανάμεσα στην πλευρά μου και του HR της εταιρίας. “Βρήκα τυχαία τον φάκελό σας στο γραφείο μου. Ήταν δικό μου λάθος που δε σας ενημέρωσα ότι έχετε κοπεί. Η θέση έχει καταληφθεί”. “Κυρία μου, πως έχει καταληφθεί η θέση, εφόσον συνάδελφό σας ισχυρίζεται ότι η θέση έχει παγώσει;” “Όχι, όχι λάθος. Η θέση έχει καταληφθεί”. “Κυρία μου ποιος σας είπε να επικοινωνήσετε μαζί μου;” “Κανένας, απλώς βρήκα τον φάκελό σας τυχαία και είπα να σας ενημερώσω”. “Άρα δε με πήρατε για να διευθετήσετε θέμα που έχει προκύψει, απλώς για να μου πείτε ότι η θέση καλύφθηκε”. “……………..Ε, ναι. Ακριβώς…………….” Με την υπομονή μου να έχει εξαντληθεί, ζήτησαν από την εν λόγω κυρία να επικοινωνήσει μαζί μου ο διευθυντής του HR, που τόσο καιρό κρυβόταν πίσω από το δάχτυλό του. Πράγματι, μετά από 2 ώρες, δέχτηκα τηλέφωνο από τον εν λόγω κύριο που μου είπε τα παρακάτω: “Ας μη σταυρώνουμε μια νέα κοπέλα, η οποία πήρε μια λανθασμένη πρωτοβουλία. Πείτε μου παρακαλώ, τι θέμα έχει προκύψει;” “Κύριέ μου, έχετε λάβει σε mail τη λεπτομερή περιγραφή των προβλημάτων που έχουνε προκύψει. Δεν τα έχετε διαβάσει;” “Φυσικά… Απλώς θέλω να μου τα ξαναπείτε”. Φτου κι’ από την αρχή λοιπόν, για να δεχτώ τη φονική ερώτηση: “Δηλώνω κατάπληκτος. Είστε σίγουρος ότι μιλήσατε με την κυρία Χ;” “Ναι κύριέ μου, ζήτησα την κυρία Χ και μου την έδωσαν. Είναι η κυρία με την οποία έπαιξα το role play”. “Ναι, αλλά πως είστε σίγουρος ότι ήταν εκείνη;” “Κύριέ μου, εσείς πως είστε σίγουρος ότι αυτή τη στιγμή μιλάτε με τον κύριο Φασουλόπουλο”. “…………….Δε σας καταλαβαίνω. Εν πάση περιπτώσει, ότι και να έγινε ήταν ένα μικρό λάθος και ας μην οξύνουμε τα πνεύματα. Η θέση πάντως έχει καλυφθεί”. “Μα κύριέ μου, η κυρία Χ, μου είπε ότι η θέση έχει παγώσει”. “Όχι, λάθος η θέση έχει καλυφθεί. Συγγνώμη και αντίο”. Η συγκεκριμένη τακτική ήταν ο ευκολότερος τρόπος να ξεμπερδεύουν με έναν περίεργο σαν εμένα. Όμως, η θέση που είχε καλυφθεί ως δια μαγείας αναρτήθηκε σήμερα σε site αγγελιών: http://www.kariera.gr/INTL/JobSeeker/Jobs/JobDetails.aspx?HostID=GR&SiteID=cb_emailrec&Job_DID=JHQ06Y6XG5SSS728R2G&IPATH=JEHRCRA&je=myrec&EmailToken=EA9H3T26GKNGNL70ZKL6&sc_cmp2=10_JobMat_JobDet Γιατί όμως γράφω όλα τα παραπάνω; Μα απλούστατα για να πω ότι για τη διάλυση της αγοράς εργασίας δεν ευθύνεται μονάχα η κρίση και η έλλειψη ρευστότητας, αλλά και διαδικασίες και άτομα όπως οι παραπάνω. Η διοίκηση ανθρώπινου δυναμικού, είναι μια ωραία εφεύρεση για να δουλέψουν άνθρωποι με πτυχία και κατάρτιση του αέρα. Το λιγότερο λοιπόν που οφείλουν να κάνουν, είναι να συμπεριφέρονται με ευγένεια και σεβασμό προς τον υποψήφιο. Προς θεού, δεν πιστεύω ότι είμαι ο μηχανικός που όλες οι βιομηχανίες αναζητούν και σίγουρα υπάρχουν ικανότεροι και καλύτεροι υποψήφιοι από εμένα. Όταν όμως χάνω σχεδόν 24 ώρες από τη ζωή μου, προτιμώ να μου συμπεριφέρονται με συνέπεια και ευγένεια, παρά να μου δίνουνε δώρο τόμους που θα χρησιμοποιήσω σαν sous – plat, ή σα στήριγμα για άλλα βιβλία. Το ξέρω ότι η ανεργία μαστίζει τους νέους και ότι η συμβουλή είναι να μην οξύνουμε τα πνεύματα για να μη στιγματιστούμε. Συνάδελφοι μηχανικοί μου είπαν μάλιστα να μην το συζητάω, γιατί οι υπεύθυνοι ανθρώπινου δυναμικού όλων των εταιριών γνωρίζονται μεταξύ τους και συζητάνε. Από την πλευρά μου, έχω να πω ότι εύχομαι να συζητήσουν για τον περίεργο που δεν τρώει κουτόχορτο και που χαλάει το χρόνο του διεκδικώντας συνέπεια και αξιοπρέπεια, σε μια εποχή που όλοι συζητάνε για καθολική χαλάρωση των εργασιακών σχέσεων. Αν όμως σήμερα τα πράγματα είναι έτσι, που οδηγούμε εμείς τις τύχες μας; Μήπως οι περίεργοι και οι γραφικοί πρέπει να πληθύνουν; Ισχύς εν τη ενώσει λοιπόν, κι όποιος νιώθει ότι τα λεγόμενά μου τον εκφράζουν, παρακαλώ ας το αναδημοσιεύσει. Φασουλόπουλος Κωνσταντίνος

Είμαι διπλωματούχος Μηχανολόγος Μηχανικός του ΕΜΠ, ετών 28 και από την ημέρα της ολοκλήρωσης της στρατιωτικής μου θητείας περιπλανιέμαι στις φουρτουνισμένες θάλασσες της αγοράς εργασίας στην Ελλάδα. Είναι στιγμές που νιώθω ότι βυθίζομαι μέσα στα κύματα και άλλες, που νιώθω μια – διστακτική έστω – χείρα βοηθείας από κάποιο ναυαγοσώστη – εργοδότη. Την Τετάρτη 5/9, επισκέφτηκα τα γραφεία της Essence Energy στο Κολωνάκι, απαντώντας σε αγγελία που ζητούσε μηχανικό πωλήσεων φωτοβολταϊκών. Στον ανελκυστήρα του κτιρίου βρέθηκα μαζί με έναν νεότερο μηχανικό, που επίσης απαντούσε στην αγγελία. Αστευόμενος του είπα ότι μόνο ένας έπρεπε να βγει ζωντανός από τον ανελκυστήρα, καθώς διεκδικούσαμε την ίδια δουλειά. Εκείνος όμως δε φάνηκε να γελάει καθόλου... Στην τρίτο όροφο του κτιρίου, μας υποδείχτηκε να καθίσουμε μαζί με άλλους πτυχιούχους μηχανικούς και να περιμένουμε τη σειρά μας, δίπλα σε ένα χώρο συνεδριάσεων που χωρίζοταν από την υποδοχής με γυάλινο χώρισμα. Όση ώρα περιμέναμε, μπορούσαμε να βλέπουμε την εξέλιξη της συνέντευξης των προηγούμενων εξεταζόμενων από εμάς. Φυσιολογικά, οι αναμένοντες ξεκίνησαν μπροστά σε αυτό το θέαμα, όσο κυλούσαν αργά τα λεπτά, να κουνάνε τα πόδια τους νευρικά, να ξεφυσούν και να ιδρώνουν. Όταν τελικά ήρθε η σειρά μου, η νεαρή υπεύθυνη προσωπικού με κάλεσε για τη συνέντευξη. Οι ερωτήσεις της δεν είχαν καμία σχέση ούτε με την ουσία των σπουδών μου, ούτε με την επαγγελματική μου εμπειρία, αλλά ούτε και με την εργασία για την οποία είχα απαντήσει στην αγγελία. Αντίθετα, η συζήτησή μας κινήθηκε σε εντελώς διαφορετικό μήκος κύματος, σχετικά με το που θέλω να φτάσω, πόσο φιλόδοξος είμαι και πόσο εύκολα μπορώ να προσελκύσω αγοραστές. Ταυτόχρονα, από τη συζήτησή μας διαπίστωσα ότι η πληροφόρησή και κατάρτισή της σε σχέση με τα φωτοβολταϊκά ήταν εξαιρετικά περιορισμένη. Εικάζω ότι δεν απευθυνόμουν σε μηχανικό, καθότι αγνοούσε βασικές αρχές τόσο της λειτουργίας των φωτοβολταϊκών, όσο και της αγοράς ενέργειας. Παρόλα αυτά, οφείλω να παραδεχτώ ότι ήταν κομψή και εμφανίσιμη και ενδεχομένως να έπειθε έναν ανυποψίαστο ιδιώτη να γεμίσει την οροφή του σπιτιού του με ηλιακούς συλλέκτες για να αποκτήσει ένα “σίγουρο” εισόδημα, αυτούς τους δύσκολους οικονομικά καιρούς. Ακριβώς όπως αναμενόταν, όταν φτάσαμε στο κομμάτι της αμοιβής, αποκαλύφθηκε ότι αυτή θα προέκυπτε από αλγόριθμο βάσει των πωλήσεων που εγώ θα πετύχαινα, στημένος στα Carrefour. Για την κάλυψη των ασφαλιστικών μου εισφορών, ούτε λόγος φυσικά. Αφού εξηγήθηκε αναλυτικά ότι αυτό είναι απλά ένα εξάμηνο προπαρασκευαστικό στάδιο, όπου θα ξεχωρίσουν οι καλοί από τους κακούς απλήρωτους μηχανικούς, πρίν χαιρετηθούμε εγκάρδια, εξηγήθηκε με λεπτομέρια ότι πρόκειται για μοναδική ευκαιρία για εμένα να εισαχθώ επαγγελματικά στην αγορά ενέργειας. Η παραπάνω κατάσταση προκύπτει φυσιολογικά αν αναλογιστεί κανείς την τρομακτική επαγγελματική αβεβαιότητα και την ανασφάλεια που επικραττεί. Και δεν έχει νόημα να εξεταστεί η νομιμότητα, ή έστω η δεοντολογία του συντάκτη μιας αγγελίας που απαιτεί μηχανικούς, αμοιβόμενους αναλόγως προσόντων , διότι για τους περισσότερους συνεπάγεται απλά χαμένο χρόνο και χρήμα (δικηγόροι, αγωγές, κτλ). Το σενάριο πάντως δε φαντάζει πλέον παραλογο: “Άνθρωποι με επαρκές ακαδημαϊκό προφίλ, ελάτε κατά δεκάδες να μας δείξετε για έξι μήνες τι μπορείτε να πουλήσετε και πως μπορείτε να φάτε τους γύρω σας. Οι πιο ικανοί, γοητευτικοί και αιμοδιψείς από εσάς, θα διεκδικήσουν περί τα 1000 ευρώ μηνιαίως”. Όντως, φαντάζει σαν ανεπανάληπτη ευκαιρία. Γιατί όμως γράφονται όλα τα παραπάνω; Αγαπητοί συνάδελφοι, μην τσιμπάτε. Μην σκάβετε οι ίδιοι το λάκο σας και μην υποβαθμίζετε την επαγγελματική σας ταυτότητα. Το να δουλέψετε σαν πωλητές στα Carrefour δωρεάν για έξι μήνες, δεν αποτελεί μοναδική επαγγελματική ευκαιρία. Όταν ένας εργοδότης ζητάει μηχανικό, πρέπει να μπορεί και να καλύπτει τις οικονομικές του απαιτήσεις. Όλοι γνωρίζουμε ότι η αγορά εργασίας έχει γίνει δύσκολη, ας αντισταθούμε λοιπόν όπως μπορούμε για να μη γίνει στρατόπεδο συγκέντρωσης. Υψώστε τοίχο στους απατεώνες. Δώστε τους να καταλάβουν ότι οι παραπάνω όροι εργασίας δεν είναι ρεαλιστικοί για ένα πολιτισμένο κράτος. Σε αντίθετη περίπτωση, όταν σε ένα χρόνο δύο μηχανικοί συναντιόνται στον ίδιο ανελκυστήρα, διεκδικώντας την ίδια δουλειά, ο ένας εκ των δύο όντως μπορεί να μη βγαίνει ζωντανός... Με θλίψη, αλλά και ελπίδα Φασουλόπουλος Κωνσταντίνος