Caan

Αυτό που φαίνεται να μοιάζει με την αντίστοιχη υπομονάδα του ΡΑΦ είναι η προσέγγιση της τοιχοποιίας με γραμμικά μέλη αντί για επιφ. πεπερασμένα. Κατά τα άλλα το AmQuake κάνει στατική ανελαστική ανάλυση και όχι ελαστική όπως κάνει το ΡΑΦ.

Το θέμα είναι αν τελικά έχουν ενσωματώσει στο πρόγραμμα τις ελληνικές παραμέτρους για χρήση των ΕΚ8 και ΕΚ6.  

Αυτό που είπε ο McRaster: "πέρα απο τη φέρουσα έχει και τη δυνατότητα προσομοίωση τής επιρροής τής τοιχοποιϊας σε σκελετό οπλισμένου σκυροδέματος" ακούγεται πολύ ενδιαφέρον, αν το καταλαβαίνω καλά. Εννοεί την τοπική επιρροή (τα "local effects") της τοιχοποιίας στο περιβάλλον σκελετό Ο.Σ?

Υπάρχει κανένα νέο σχετικά με το πρόγραμμα αυτό, το έχει δουλέψει κανείς?

..αν λάβεις επίσης ότι το φάσμα του ΕΚ8 έχει κι έναν ακόμα (επαυξητικό) συντελεστή: S=1.20-1.40 (για κατηγορίες εδάφους άλλες από Α)...

Αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι αυτή η σύγκριση, γιατί ο ΚΑΝ.ΕΠΕ λέει για χρήση μέσων τιμών (μείον μια τυπική απόκλιση) και όχι για χαρακτηριστικές τιμές.

Δες εδώ μια ενδιαφέρουσα παρουσίαση του ΡΑΦ για την περίπτωση χρήσης ελαστικής ανάλυσης με q=1.00 

(μόνο που εκεί που λέει για χρήση μέσω τιμών έπρεπε να λέει "μέσες τιμές μείον την τυπική απόκλιση", αν και ο χρήστης μπορεί να το αλλάξει αυτό, αλλά χειρωνακτικά και όχι αυτόματα). 

Για δες το κι εσύ...

Θεωρώ ότι κατά 99.9% ισχύει ότι όταν χρησιμοποιείται q>1.50 (άντε όχι 1.00), πρέπει να ακολουθούνται όλες οι διατάξεις του ΕΚ8+ΕΚ2 για ΚΠΜ. Οπότε για ελαστική ανάλυση, η τιμή q=1.00 (ή έστω ~1.00) είναι μάλλον μονόδρομος...

… Επίσης, να προσθέσω ότι για κτήρια προ του 1995 ο ΚΑΝ.ΕΠΕ προτείνει μεν τις τιμές για το q του πίνακα Σ 4.4, αλλά για να μπορούν να χρησιμοποιηθούν αυτές θα πρέπει, για τις στάθμες Β και Γ, να γίνει παράλληλα και ο καμπτικός ικανοτικός έλεγχος (σχέση Σ1 της 9.3.3) που είναι δυσμενής. Αν όμως αντί των τιμών του πίνακα Σ 4.4, χρησιμοποιηθεί η τιμή q=1.00 τότε δεν χρειάζεται να γίνει αυτός ο ικανοτικός έλεγχος (επίσης η ίδια εξαίρεση ισχύει εάν υπάρχουν επαρκή τοιχώματα κ.τ.λ όπως ορίζεται στον ΕΚ8-1, αν και δύσκολο να πληρούνται οι προϋποθέσεις αυτές).

  Να ρωτήσω και κάτι άλλο: εάν δεν χρησιμοποιηθεί η τιμή q=1.00 αλλά κάποια μεγαλύτερη (όπως π.χ αυτές του πίνακα Σ 4.4) τότε στους ελέγχους επάρκειας των διατομών πρέπει να χρησιμοποιηθούν οι ΕΚ2+ΕΚ8 θεωρώντας ΚΠΜ (και όχι απλά ο ΕΚ2 που ισχύει μόνο για ΚΠΧ), έτσι δεν είναι..?

Υπάρχει όντως ένα παράδοξο στον ΕΚ8-3: όταν η θpl είναι αρκετά μικρή (συγκεκριμένα, εάν θpl<0.5θy) τότε εισάγοντας τον συντ/στή ασφαλείας 1.5, προκύπτει ότι η θu είναι μικρότερη από την θy !! αφού τότε: θu=(θy+θpl)/1.5<θy. Η πρόταση που είχα κάνει σε ένα πρόγραμμα που χρησιμοποιώ (ΡΑΦ), προκειμένου να γίνει άρση αυτής της παραδοξότητας, ήταν να τροποποιηθεί η σχέση που δίνει το θu (έστω και "αυθαίρετα", από την άποψη ότι ο ΕΚ8 δεν το λέει έτσι, αλλά τι να κάνουμε που αυτός έχει λάθος..) και να γίνει: θu=θy+θpl/1.5, αλλά δεν ξέρω αν το έκαναν τελικά.  

Να προσθέσω μόνο σε αυτό που λέει ο AlexisPap, ότι οι έλεγχοι ασφάλειας γίνονται κάνοντας χρήση των αντιπροσωπευτικών τιμών και όχι των μέσων τιμών, που για την περίπτωση της ελαστικής ανάλυσης με q σημαίνει μέσες τιμές μείον τυπική απόκλιση. Αυτό ισχύει τόσο για τις στάθμες επιτελεστικότητας Β και Γ όσο και για την Α (ως προς την στάθμη Α, υπάρχει μια μάλλον κακή διατύπωση στο παράρτημα 9Α-1 που λέει μεν "μέσες τιμές" αλλά συμπληρώνει "...κατά την 4.5.3", τουλάχιστον αυτό γίνεται στο αναθεωρημένο κείμενο του 2013. Μέσα στο κυρίως κείμενο του ΚΑΝ.ΕΠΕ, στην 4.4.3, στην 9.2.1 και στον πίνακα Π4.1 του Παραρτήματος 4.1, περιγράφεται με σαφήνεια αυτό).

Επίσης, να πω ότι στις στάθμες Β και Γ, λαμβάνονται οι ικανοτικές τέμνουσες (και όχι αυτές της ανάλυσης) που γενικά προκαλούν "δυσκολία" στους ελέγχους...

Την μέθοδο με τους τοπικούς δείκτες πλαστιμότητας m, πολύ θα ήθελα να μπορώ να την εφαρμόσω αλλά δυστυχώς το πρόγραμμα που δουλεύω δεν έχει αυτή την δυνατότητα. Η ελαστική μέθοδος με χρήση καθολικού q προφανώς και είναι εφικτή, αρκεί το (κάθε) πρόγραμμα να έχει ενσωματώσει τις διάφορες παραμέτρους, που αφορούν π.χ στην χρήση αντιπροσωπευτικών τιμών των ιδιοτήτων των υλικών αντί των τιμών σχεδιασμού (που στην περίπτωση που είναι ελαστική η ανάλυση, σημαίνει ότι πρέπει να χρησιμοποιούνται οι μέσες τιμές μείον μια τυπική απόκλιση), στην διαφοροποίηση των επιμέρους συντελεστών ασφάλειας των δράσεων κ.τ.λ). Για το Φέσπα και το Νεξτ, δεν ξέρω να σου πω γιατί δεν τα χρησιμοποιώ.      

Ο τρόπος εξαγωγής των αποτελεσμάτων του Robot σε πίνακες excel είναι γνωστός και όντως είναι χρήσιμος.

Πάντως, ακόμα δεν κατάλαβα γιατί να γίνει αυτή η μεταφορά σε άλλο πρόγραμμα..., επειδή βγάζει "αυστηρά" αποτελέσματα στα μεμονωμένα πέδιλα..? Εάν δώσεις ενδοσιμότητα του εδάφους στους κόμβους στηρίξεων (ελατήρια δηλαδή με βάση το μέγεθος του πεδίλου, αν και στο Robot συνυπολογίζει και την εκτιμώμενη δρώσα δύναμη), τότε ορίζοντας συνδετήρια δοκάρια θα λάβει την απομείωση των ροπών κανονικά, δεν χρειάζεται να γίνει χειρωνακτικά απομείωση χρησιμοποιώντας την σχετική εντολή στα πέδιλα, που ο ορισμός της είναι πολύ ασαφής και γενικά δεν είναι μια σωστή  τακτική (δεν ξέρω γιατί το έχουν στο Robot και που μπορεί να χρησιμοποιηθεί με ασφάλεια). Να προσθέσω ότι εάν στους κόμβους των σημείων στήριξης των υποστυλωμάτων υπάρχει πλήρης πάκτωση, τότε η σύνδεσή τους με συνδετήρια η πεδ/κούς είναι λανθασμένη και άσκοπη αφού δεν μεταβιβάζονται δυνάμεις και ροπές στα τελευταία! (είναι λάθος τρόπος προσομοίωσης).
Το μόνο μειονέκτημα με τα ελατήρια κάτω από τα πέδιλα είναι ότι όταν η γεωμετρία τους αλλάζει κατά την διαδικασία της διαστασιολόγησής τους, τότε δεν ενημερώνονται αυτόματα οι ελατηριακές σταθερές και αν θέλει να είναι κάποιος ακριβής θα πρέπει να ξαναορίσει τα ελατήρια κ.ο.κ Είχα κάνει κάποια στιγμή κι ένα αίτημα μέσω του φόρουμ τους για αυτό τον σκοπό αλλά δεν το βλέπω να υλοποιείται σύντομα (για όποιον ενδιαφέρεται: http://forums.autodesk.com/t5/robot-structural-analysis/spread-footing-vs-continuous-footing/m-p/3945285/highlight/true#M14177).

Κατά τα άλλα, μπορεί να αγνοήσει κανείς τον έλεγχο της εκκεντρότητας (<1/3 ή 1/6 του πλάτους) που είναι πολύ δυσμενής και σε αυτόν οφείλεται η “αυστηρότητα” στα αποτελέσματα του Robot, αλλά να αφήσει βέβαια τον έλεγχο ανατροπής μέσα από το ίδιο πλαίσιο διαλόγου, αφού είναι η ενεργή επιφάνεια του πεδίλου (κατά Meyerhof) αυτή που υπολογίζεται στον έλεγχο της τάσης εδάφους. Ιδιαίτερα όταν στο πέδιλο συντρέχουν συνδ. δοκοί στην υπόψη διεύθυνση, ακόμα και ο έλεγχος ανατροπής είναι περιττός (και το ΡΑΦ τον αγνοεί σε αυτή την περίπτωση).

Στο φόρουμ της Autodesk μπορεί να πάρει κανείς απάντηση σε οποιαδήποτε ερώτηση κι αν θέσει, είτε αυτή αφορά γενικά σε κάποια λειτουργία του προγράμματος είτε αφορά σε κάποιον συγκεκριμένο φορέα και θέλει απάντηση σε κάτι που έχει προκύψει δουλεύοντάς τον. Οι πολωνοί που απαντούν είναι οι ίδιοι της Robobat και είναι πάρα πολύ καλοί γνώστες, όπως επίσης είναι και πολύ εξυπηρετικοί (προφανώς αυτό γίνεται και στα πλαίσια της γενικής πολιτικής της Autodesk όσον αφορά το φόρουμ, αλλά και οι ίδιοι ήταν πάντοτε πολύ καλοί και ευγενικοί έτσι κι αλλιώς, ειδικά οι Artur Kosakowski και Pawel Pulak, ο τελευταίος είναι ο πιο παλιός αλλά και ο αρχηγός της υποστηρικτικής ομάδας και είναι πραγματικά φοβερός).

Επειδή χρησιμοποιώ και τα δύο προγράμματα που ανέφερες, μπορείς να περιγράψεις συνοπτικά τι έκανες και πως τα συνδύασες μεταξύ τους? Σε τι δεν μπορούσες να κάνεις δουλειά με το Robot στην θεμελίωση? Τι είδους θεμελίωση είχες, πέδιλα ή πεδιλοδοκούς?

Επειδή η ανάλυση είναι ουσιαστικά ελαστική, αλλά με κάποια "ψήγματα" ανελαστικής, προκειμένου να υπολογιστούν οι πραγματικές (μετελαστικές) μετακινήσεις θα πρέπει γίνει μια αναγωγή στις ελαστικές, δηλ. αυτές που υπολογίστηκαν από την (ελαστική) ανάλυση, κάτι που κάνει ο συντ/τής C1. Είναι κάτι παρόμοιο με αυτό που αναφέρει ο ΕΑΚ στο σχόλιο Σ.3.1.1[2] στην προτελευταία παράγραφο (έχει να κάνει με το εάν βρισκόμαστε στην περιοχή των ίσων ενεργειών/επιταχύνσεων ή των ίσων μετατοπίσεων). Σημειωτέον ότι ο ΕΑΚ δίνει άλλη σχέση για τον κατιόντα κλάδο του φάσματος απόκρισης σε σχέση με τον ΕΚ8-1 (ο πρώτος έχει έναν εκθέτη 2/3 ενώ ο δεύτερος όχι) για να ενσωματώσει αυτή την διαφορά των μετελαστικών μετακινήσεων στο ίδιο το φάσμα και να μην χρειάζεται να γίνεται η παραπάνω αναγωγή. Τώρα, στην μέθοδο του καθολικού q του ΚΑΝ.ΕΠΕ (όπου πάλι χρησιμοποιούνται τα φάσματα του ΕΚ8-1, δηλ. χωρίς τον εκθέτη 2/3) αυτή η αναγωγή μάλλον έχει ενσωματωθεί στις προτεινόμενες τιμές του q(?)   

Ναι Άρη, έχεις δίκιο.

Εάν διαβάσει κανείς προσεκτικά τα γραφόμενα στον ΕΑΚ, προκύπτει αυτό ακριβώς που γράφεις.

Η ίδια άποψη εκφράζεται και από έναν ακαδημαϊκό:

http://library.tee.gr/digital/m2384/m2384_kavvadas1.pdf

Ο ΕΚ8 στο μέρος 5 (που αναφέρεται στις θεμελιώσεις, αντιστηρίξεις και γεωκατασκευές), κάνει παρόμοιες εξαιρέσεις όπως ο ΕΑΚ ή υποδείξεις για το πλήθος των γεωτρήσεων κ.τ.λ..? 

Καλή συνέχεια σε όλους...

Ξέφυγες λίγο...

Γεωτεχνική μελέτη θα έπρεπε να χρειάζεται ακόμα για μονώροφο και σε κάθε περίπτωση, αλλά έτσι που το λες είναι σαν να βγάζεις όλους τους μηχανικούς που μελετούν τόσα χρόνια με εκτιμώμενη επιτρεπόμενη τάση χαζούς. Αυτό που συζητάμε εδώ είναι η ερμηνεία του ΕΑΚ. Άλλωστε, αν το έχει καταλάβει κανείς, το να κρίνεται αν χρειάζεται γεωτεχνική μελέτη ή όχι, προ-εκτιμώντας και κάνοντας πρώτα μια παραδοχή (πως, εμπειρικά..?) για την κατηγορία εδάφους όπως την κατηγοριοποιεί ο ΕΑΚ χωρίς να χρειάζεται γεωτεχνική διερεύνηση, είναι από μόνο του τουλάχιστον ανορθόδοξο. 

Είναι τόσα πολλά τα στρεβλά στην σχετική νομοθεσία, δεν είναι μόνο αυτό που συζητάμε τώρα...

Ναι, αλίμονο.., Ελληνικής νομοθεσίας μπέρδεμα. 

Να πω την αλήθεια, μέχρι τώρα το είχα σίγουρο αυτό που λέω αλλά ξαναβλέποντάς το, με την αφορμή της συζήτησης, μου γεννιούνται κάποια ερωτηματικά... Δεν ξέρω, ένας νομικός πως θα το ερμήνευε...?

Η 3η συμπλήρωση-περίπτωση Γ ισχύει όταν το υπό εξέταση έργο δεν ανήκει σε μια από τις περιπτώσεις Α και Β. Αφού το έργο υπάγεται στην περίπτωση Α της 3ης συμπλήρωσης, τότε ισχύει ό,τι αναφέρεται στην Ζ.6[1]

Η παρ. Ζ.6[1] δεν περιγράφει ρητά κάποιον περιορισμό ως προς το ύψος και την κάτοψη του κτηρίου, άρα αφορά κάθε περίπτωση κάτοψης και πλήθους ορόφων.
Η περίπτωση Γ (αποκλείοντας τις υπόλοιπες που συμπεριλαμβάνονται στις Α και Β) ισχύει για περιπτώσεις που η επιφάνεια κάτοψης είναι μεγαλύτερη των 500τ.μ και με >5 ορόφους για κάθε περίπτωση κατηγορίας σπουδαιότητας και κατηγορίας εδάφους, όπως και για κάθε κατηγορία σεισμικής επικινδυνότητας (εκτός όμως από τις περιπτώσεις που αναφέρονται στην Α). Επίσης, αφορά στην περίπτωση που ενώ η κάτοψη είναι <500τ.μ και οι όροφοι <5, πρόκειται για δόμημα: α) Σπουδαιότητας Σ2 επί εδάφους κατηγορίας Χ σε περιοχές σεισμικότητας Ι, β) Σπουδαιότητας Σ2 επί εδάφους κατηγορίας Δ ή Χ σε περιοχές σεισμικότητας ΙΙ ή ΙΙΙ, γ) Σπουδαιότητας Σ3 ή Σ4 επί εδάφους κατηγορίας από Β και πάνω και σε περιοχές σεισμικότητας ΙΙ ή ΙΙΙ. (Το ΦΕΚ1154Β’/12-08-2003 έχει τροποποιήσει το ΦΕΚ781/18-06-2003 ως προς τις περιοχές σεισμικότητας).

Το θυμάμαι γιατί σε δύο περιπτώσεις κτηρίων >5 ορόφων (6 και πάντως με κάτοψη μικρότερη των 500τ.μ) που αντιμετώπισα μετά το 2003 (και πριν το 2010....) η πολεοδομία δεν είχε επιβάλλει γεωτεχνική έρευνα. Τώρα, μπορεί να πει κανείς ότι είναι θέμα υπηρεσίας, αλλά πάντως διαβάζοντας το ΦΕΚ καταλαβαίνω/ερμηνεύω ότι η Ζ.6[1] ισχύει για κάθε περίπτωση κάτοψης και πλήθους ορόφων, από την στιγμή που δεν περιγράφει ρητά τέτοιον περιορισμό (εκτός αυτό που λέει για μονώροφα Σ3).

Καλησπέρα,

Διαβάζω ακριβώς το ΦΕΚ στο οποίο αναφέρεστε και πιο συγκεκριμένα την 2η τροποποίηση (επισυνάπτεται). Είναι η περίπτωση του diangelis.  

Η παράγραφος Ζ.6[1] του ΕΑΚ (παράρτημα Ζ), λέει ότι σε περιπτώσεις κτηρίων σπουδαιότητας Σ2 επί εδάφους κατηγορίας Β (όπως είναι και στην δική σου περίπτωση), ή/και για μονώροφα σε Σ3, επιτρέπεται η εκτίμηση της Φ.Ε του εδάφους από προϋπάρχουσα εμπειρία από παρακείμενες κατασκευές (+ αυτό που αναφέρει στην Ζ.6[2]), δεν επιβάλλεται εδαφοτεχνική έρευνα. Τώρα, ποια είναι αυτή η εμπειρία είναι άλλο θέμα...  

Για όποιον ενδιαφέρεται, μου δόθηκε πρόσφατα απάντηση από τον ΟΑΣΠ και επιβεβαίωσαν τον ισχυρισμό μου: Στην συγκεκριμένη μέθοδο, πρέπει να χρησιμοποιείται το Se και όχι το Sd...

Η επιλογή μπορεί να γίνεται για κάθε υποστύλωμα μεμονωμένα ή αναγκαστικά σε όλο τα υποστυλώματα του φορέα?

Κανείς? περίεργο μου φαίνεται.

Προσωπικά, το θεωρώ (κυρίως από αρχιτεκτονικής άποψης) απαράδεκτο κτήριο και καταθλιπτικό για την συγκεκριμένη χρήση (κατοικία).

Το "εμφανές" σκυρόδεμα, ειδικά όταν διακρίνεται η γράμμωση των σανίδων, το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον αλλά όταν χρησιμοποιείται σε επιλεγμένες περιοχές και όχι σε όλη την έκταση του κτηρίου.

Η (ακραία) μοντέρνα αρχιτεκτονική, εκτός των άλλων, νομίζω ότι είναι και ανεπίκαιρη.    

Στον ΕΑΚ χρησιμοποιείται ο γνωστός συντελεστής ικανοτικής μεγέθυνσης αcd ο οποίος πολλαπλασιάζει την δρώσα ροπή των άκρων των υποστυλωμάτων που προκύπτει από την ανάλυση για την σεισμική δράση.

Στην παράγραφο 4.1.4.2α[4] αναφέρεται ότι για ενδιάμεσα υποστυλώματα πλαισίων ο συντ/στής αυτός δεν χρειάζεται να λαμβάνεται μεγαλύτερος από την τιμή του συντ/στή συμπεριφοράς q (κάτι που, σε κάποιες περιπτώσεις, εάν δεν εφαρμοστεί οδηγεί σε υπερβολικά μεγάλες ικανοτικές ροπές για τα υποστυλώματα).

Κάποια προγράμματα το λαμβάνουν αυτό υπόψη και κάποια όχι. Αυτά που έχω χρησιμοποιήσει (ή χρησιμοποιώ):

1. Το Space λαμβάνει υπόψη αυτή την παράγραφο (αλλά για το σύνολο των περιπτώσεων και όχι μόνο για τα ενδιάμεσα υποστυλώματα),
2. Το Scada έχει επιλογή και ο χρήστης επιλέγει εάν θα εφαρμοστεί αυτό το πάνω όριο ή όχι,
3. Το ΡΑΦ αγνοεί εντελώς αυτή την παράγραφο.

Τι γίνεται με τα υπόλοιπα προγράμματα και γενικά πως το χειρίζεστε αυτό το θέμα?

Το θέμα των δυσκαμψιών, όπως γνωρίζουμε, είναι ιδιαίτερα σύνθετο και σοβαρό.

Οι αντισεισμικοί κανονισμοί, όπως πολύ σωστά ειπώθηκε, έχουν πάντα σκοπό να «περιβάλλουν» το (κάθε είδους) πρόβλημα ώστε να οδηγούν σε ασφαλή αποτελέσματα και όσο το δυνατόν πιο κοντά στην πραγματικότητα, αν και το τελευταίο εκ των πραγμάτων είναι πολύ δύσκολο να γίνει με μεγάλη αξιοπιστία (και αυτό ενισχύεται ακόμα περισσότερο όταν μιλάμε για μια «απλή» ελαστική ανάλυση, αλλά και όχι μόνο την ελαστική βέβαια, π.χ ακόμα και η στατική ανελαστική έχει αρκετά σημεία «αβεβαιότητας»..). Οι κανονισμοί δεν εξετάζουν ποτέ ένα θέμα μεμονωμένα και ανεξάρτητα από τα υπόλοιπα, οι διατάξεις τους είναι πάντα αλληλένδετες και ο καθορισμός μιας διάταξης γίνεται μέσα στα γενικότερα πλαίσια της προτεινόμενης φιλοσοφίας σχεδιασμού. Γι αυτό κι ένας κανονισμός που αφορά σε νεόδμητα διέπεται από πολύ διαφορετικά κριτήρια σχεδιασμού από ό,τι ένας που αφορά σε υφιστάμενα. Π.χ τα νεόδμητα σχεδιάζονται με την αντίληψη του capacity design που στα υφιστάμενα κάτι τέτοιο κάθε άλλο παρά  δεδομένο είναι και αυτό επηρεάζει διάφορες παραμέτρους σχεδιασμού. Επίσης, όσον αφορά τις δυσκαμψίες, έχει σημασία και το αν η ανάλυση βασίζεται στον έλεγχο των δυνάμεων (όπως γίνεται στην ελαστική ανάλυση) ή εάν βασίζεται στον έλεγχο των παραμορφώσεων. 

Σωστά ειπώθηκε ότι υπάρχουν διάφορες (πολλές) παράμετροι που επηρεάζουν τις δυσκαμψίες, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να τις παραβλέπουμε όλες. Άλλωστε, δεν επηρεάζουν όλες με τον ίδιο βαθμό και έχει σημασία σε ποια κατάσταση φόρτισης και σχεδιασμού αναφερόμαστε κάθε φορά.

Όσον αφορά την διαφορετική θεώρηση των δυσκαμψιών ανάλογα με τον χρησιμοποιούμενο συντ/στη συμπεριφοράς, είναι δεδομένο ότι κάτι τέτοιο έχει μεγάλη δόση λογικής και ρεαλισμού. Από την στιγμή που εκ σχεδιασμού (και άρα συνειδητά) επιλέγουμε η κατασκευή μας να μην εισέλθει «βαθιά» στην ανελαστική περιοχή (επιλέγοντας  χαμηλές τιμές του q) θα ήταν ανορθόδοξο και παράδοξο να μην αποδεχθούμε ότι και οι δυσκαμψία των μελών της μειώνεται λιγότερο από ό,τι στην περίπτωση που (για τον σεισμό σχεδιασμού πάντα) αποδεχθούμε μεγαλύτερες βλάβες (δηλαδή επιλέγοντας μεγαλύτερο q). Το πόσο αυτό επηρεάζει θετικά ή αρνητικά τον γενικότερο σχεδιασμό είναι ένα θέμα που δεν μπορεί να αναλυθεί σε μια συζήτηση στο φόρουμ και προφανώς πρέπει να τύχει ευρύτερης διερεύνησης (στα πλαίσια αυτών που περιέγραψα παραπάνω για την αντίληψη των κανονισμών). Προσωπικά, το επικαλέστηκα επειδή έγινε σχετική αναφορά σε βιβλίο γραμμένο από ακαδημαϊκούς που τους εμπιστεύομαι (άσχετα πως παλιότερα οι δικοί μου δάσκαλοι ήταν «Αθηναίοι», αναφερόμενος στον 1ο απ’ τους συγγραφείς...). Για το αν ευσταθεί ή όχι η πρότασή τους και για το κατά πόσο είναι βασισμένη σε αποτελέσματα βαθύτερης διερεύνησης, θα πρέπει γίνει ερώτηση προς τους ίδιους και όχι προς εμένα…   (νομίζω πως έχουν βγάλει και μια ιστοσελίδα που μπορεί κανείς να θέτει ερωτήσεις  επί του βιβλίου).

Όσον αφορά το ζήτημα των τοιχοπληρώσεων, αυτό ως γνωστό, αποτελεί ένα ξεχωριστό και μεγάλο κεφάλαιο. Το θέμα με αυτές είναι ότι εάν δεν συμπεριληφθούν αξιόπιστα στην ανάλυση (και αυτό όντως , για διάφορους λόγους, είναι δύσκολο να επιτευχθεί), είναι προτιμότερο να μην τις λάβουμε υπόψη καθόλου… (τουλάχιστον με άμεσο τρόπο) και για αυτό συνήθως και οι κανονισμοί τις «αγνοούν» (φαινομενικά τουλάχιστον). Παρόλα αυτά, είναι αποδεδειγμένο ότι επηρεάζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό την συμπεριφορά μια κατασκευής οπότε είναι σαν να κάνουμε συνειδητά τα «στραβά μάτια» με το να τις αγνοούμε. Ο ΕΚ8 ακόμα και στα νεόδμητα (και βέβαια πολλοί κανονισμοί διεθνώς για τα υφιστάμενα) βάζει τις προϋποθέσεις ώστε οι τοιχοπληρώσεις να ληφθούν «πιο σοβαρά» υπόψη σε μια μελέτη (αν και αυτός δεν προτείνει τρόπο προσομοίωσής τους…). Είναι γεγονός όμως ότι οι τοιχοπληρώσεις είναι μια πονεμένη ιστορία.