Caan

Ναι, (καλώς ή κακώς) έτσι είναι.

Πολύ ενδιαφέρον θέμα (όπως και πολύ "ευαίσθητο"..).

Σε όσα αναφέρεται ο nikoscivil, γενικά συμφωνώ. 

Να σημειώσω ότι η ιδέα του 1114ap για "ελάφρυνση" του περιορισμού της απομείωσης των δυσκαμψιών σε εξάρτηση από το επιλεγόμενο επίπεδο σεισμικής επίδοσης (δηλαδή σε εξάρτηση από τον επιλεγόμενο συντελεστή συμπεριφοράς q) είναι πάντως πολύ λογική και έχει θεωρητικό έρεισμα. Επίσης, υπάρχει μια "κόντρα" για το ποιος αντισεισμικός κανονισμός από τους ΕΑΚ και ΕΚ8 είναι ορθολογικότερος αναφορικά με τους χρησιμοποιούμενους συντελεστές απομείωσης δυσκαμψιών (δυστμησιών, δυστρεψιών, δυστενειών ή αλλιώς όλα μαζί: "στιβαρότητα"), αν και γενικά υπάρχει διάχυτη η πεποίθηση ότι ο ΕΚ8 δεν χειρίζεται σωστά το συγκεκριμένο θέμα... (και μάλλον σε επόμενη φάση θα αλλάξει). 

Ο ΕΑΚ έχει δύο εκδοχές για τους συντελεστές απομείωσης της δυσκαμψίας και δυστρεψίας (αν και αυτός δεν αναφέρει πουθενά για δυστμησία και δυστένεια..) η μία από τις οποίες είναι στα σχόλιά του (Σ3.2.3[2]) και όπου η τελευταία εκτός των άλλων διαφοροποιεί τις τιμές των εσωτερικών με αυτές των εξωτερικών υποστυλωμάτων. Η αρκετά ενδιαφέρουσα σχετικά με τα παραπάνω περιγραφή που γίνεται στο βιβλίο των Αβραμίδη, Αθανατοπούλου, Μορφίδη, Σέξτου: "Αντισεισμικός Σχεδιασμός Κτηρίων Ο/Σ και Αριθμητικά Παραδείγματα Ανάλυσης & Διαστασιολόγησης σύμφωνα με τους Ευρωκώδικες" (στην παρ. 2.2.4(β)) αναλύει τις διάφορες εκδοχές και προτείνει (με επιφύλαξη ως προς την "νομική κάλυψη" της πρότασης, όπως εκφράζεται και από τους ίδιους, γιατί έρχεται σε αντίθεση με τις διατάξεις του ΕΚ8 ) για χαμηλές τιμές του συντ/στή συμπεριφοράς (q<1.75) να χρησιμοποιούνται οι τιμές του κυρίως κειμένου του ΕΑΚ, ενώ για μεγαλύτερες τιμές του (q>1.75) προτείνει να χρησιμοποιούνται οι τιμές των σχολίων του ΕΑΚ (Σ3.2.3[2]), αν και με βάση αυτή την πρόταση θα πρέπει κανονικά οι στιβαρότητες των μελών να μην απομειώνονται για την ανάλυση του φορέα υπό τα κατακόρυφα φορτία βαρύτητας αλλά μόνο για τους σεισμικούς συνδυασμούς (...).

Όσον αφορά το θέμα της συνεισφοράς των τοιχοπληρώσεων στην δυσκαμψία (αλλά και όχι μόνο βέβαια), ο ΕΚ8 κάνει μια αρκετά λεπτομερή περιγραφή του ζητήματος (σε αντίθεση με τον ΕΑΚ) και μάλιστα, υπό προϋποθέσεις (και κυρίως για την κατηγορία πλαστιμότητας DCH) επιβάλλει τον συνυπολογισμό τους... (όπως και τις τοπικές επιδράσεις που ασκούν αυτές στα μέλη του περιβάλλοντος πλαισίου).  

Καλησπέρα,

Τώρα που βλέπω το 1ο παράδειγμα του βιβλίου των Βάγια, Ερμόπουλου, Ιωαννίδη έχουν παραλείψει να κάνουν πρώτα τον έλεγχο της σχέσης 5.7 και που στους συνδυασμούς που περιλαμβάνουν τον άνεμο προκύπτει πάντα ότι θα μπορούσε να παραληφθεί ο συνυπολογισμός των καθολικών ατελειών...(!) 

Για να είμαι ειλικρινής, πάντα παρέλειπα τον συνυπολογισμό των καθολικών ατελειών γιατί είχα κάνει παλιότερα μια δοκιμή σε μελέτη και διαπίστωσα τότε ότι δεν χρειαζόταν κάτι τέτοιο, οπότε αυτή την διαπίστωση την έχω κρατήσει από τότε...

Απλά, το πρόγραμμα που χρησιμοποιώ έχει σχετικά πρόσφατα ενσωματώσει την δυνατότητα τόσο της εφαρμογής των notional loads όσο και της direct analysis method οπότε "ευαισθητοποιήθηκα" λίγο παραπάνω με αυτή την αφορμή...    

Ευχαριστώ για την κατατοπιστική απάντηση SemiRigid.

Άρα, από ό,τι καταλαβαίνω, σε κάθε υπάρχοντα συνδυασμό φορτίσεων (φαντάζομαι εκτός τους σεισμικούς) θα πρέπει να συνυπάρχουν τα ιδεατά (-ισοδύναμα) πλευρικά φορτία προερχόμενα από τα κατακόρυφα που αντιστοιχούν στον κάθε ένα συνδυασμό. Και εκτός αυτού, θα πρέπει να κοιτάζουμε να παίρνουμε αποτελέσματα δυσμενών φορτίσεων...

Ο ΕΚ3 βέβαια δεν τα λέει αυτά (εκτός αν είναι κάπου που δεν τα έχω δει) οπότε δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ενστερνιστούμε ακριβώς όλες τις (κατά τα άλλα πολύ ενδιαφέρουσες) υποδείξεις του AISC...

Να ρωτήσω και κάτι άλλο: στον AISC ποια είναι η συνθήκη η οποία εάν τηρείται δεν απαιτείται ο συνυπολογισμός των notional loads (υπάρχει δηλαδή κάτι αντίστοιχο με την σχέση 5.7 της 5.3.2(4))? 

Εύχομαι να μην τύχει σε κανέναν κάτι τέτοιο πάντως... 

Και τι λέει η νομοθεσία, ότι για την αυθαίρετη επέκταση μπορείς να λάβεις τις ίδιες παραδοχές με το τμήμα που είναι νόμιμο? δεν νομίζω...

"Η επιστημονική γνώση" πάντως (για να μην τα μπερδεύουμε) δεν υποδεικνύει σε καμία περίπτωση ότι πρέπει κανείς να στηρίζεται σε αντιεπιστημονικές παραδοχές και προσεγγίσεις όπως αυτές της σχετικής νομολογίας... (του στυλ: λάβε ό,τι λέει η παλιά μελέτη και μην λάβεις καθόλου υπόψη την πραγματικότητα). 

Το θέμα αυτό θεωρώ ότι είναι "προσωπικό" του καθενός... 

Το θέμα είναι ότι δεν έχουμε κανένα παράδειγμα απόφασης δικαστηρίου για να ξέρουμε πως θα μπορούσε να αποφανθεί ο δικαστής σε μια τέτοια περίπτωση... (ή μήπως έχουμε?). 

Το να αποδεχτεί κάποιος τυφλά τις παραδοχές της παλιάς μελέτης χωρίς να ξέρει τι ακριβώς υπάρχει στην πραγματικότητα στην εξεταζόμενη κατασκευή, σίγουρα δεν είναι κάτι ασφαλές ούτε από πλευράς ουσίας ούτε από πλευράς "νομικής κάλυψης". Είναι μια πονεμένη ιστορία και μάλλον δεν θα μπορέσει κανείς να σου δώσει μια απόλυτα ασφαλή απάντηση με το να σε ενθαρρύνει να κάνεις αυτό που προτείνεις...  

Σε αυτό το θέμα, ο καθένας πορεύεται ανάλογα με την αίσθηση ευθύνης, επαγγελματισμού αλλά και οικονομικής ανάγκης κ.τ.λ που διαθέτει ο ίδιος.

Στις περιπτώσεις μεταλ. κτηρίων όπου απαιτείται ο συνυπολογισμός των καθολικών ατελειών μετάθεσης (5.3.2) και όταν αυτές αντικαθίστανται από ισοδύναμες πλευρικές δυνάμεις (5.3.2.(7)):

α) ως Ν_ed ποια κατακόρυφα παίρνουμε (από ποιόν συνδυασμό φόρτισης)? 

β) η ισοδύναμη αυτή πλευρική φόρτιση, πως πρέπει να συνδυάζεται με τις υπόλοιπες φορτίσεις?

Παρόμοιο ζήτημα αναπτύσσεται και σε άλλο θέμα, μπορεί να σε ικανοποιήσει κάποια από τις απαντήσεις εκεί:

http://www.michanikos.gr/topic/41687-%CE%B1%CF%83%CF%86%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CE%B5%CF%80%CE%AD%CE%BD%CE%B4%CF%85%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%B5-%CF%86%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%80%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%B1/

Συμφωνώ με όσα λέει ο nikoscivil (αν είναι στατικά ανεξάρτητο, προφανώς και δεν τίθεται θέμα βέβαια...). 

Αφού είσαι στην κατηγορία Δ του παραρτήματος Ε, ελέγχεις με βάση αυτά που αναφέρει η παράγραφος [3]β για να δεις αν απαλλάσσεσαι. 

Μόνο που δεν πρέπει να είσαι σε ζώνη ΙΙΙ δίοτι δεν ισχύει η μέση πλαστιμότητα.

 Απλά για διευκρίνηση (τώρα που το ξαναείδα), θεωρώ ότι δεν ισχύει αυτό. Αυτό που ισχύει είναι ότι για κατηγορία σπουδαιότητας III ή IV στις σεισμικές ζώνες Ζ2 και Ζ3 πρέπει απαραίτητα να χρησιμοποιείται η Κατηγορία Υψηλής Πλαστιμότητας.  

Αχάριστοι είμαστε λίγο οι Έλληνες. Γίνεται μια (μεγάλη) δωρεά προς το κράτος και μουρμουρίζουμε... 

Πάντως προσωπικά, το "μαγικό" το αποδίδω στο τεχνικό μέρος του έργου, τα άλλα είναι μια άλλη ιστορία.

Μοναδικό έργο! Θεωρώ ότι είναι από τις πιο εντυπωσιακές κτηριακές κατασκευές που έχουν γίνει ποτέ στην Ελλάδα, από κάθε άποψη (τόσο αρχιτεκτονική όσο και στατική και κατασκευαστική).

Ευχαριστούμε.

Ευχαριστώ για την απάντηση.

Ως προς το: "Δεν είμαι υπέρμαχος κανενός στατικού συστήματος. Απλώς τοποθετήθηκα στον κανονισμό", δεν το είπα βέβαια από κακή πρόθεση, απλά αρχικά μου φάνηκε ότι σας είναι προτιμητέα η λύση με τα ελαφρά οπλισμένα ανοίγματα.

1. Ωραίος αυτός ο μπούσουλας. Άρα, στην άλλη περίπτωση (όπου τα ανοίγματα είναι «αρκετά μεγάλα») θα ορίζονται εκατέρωθεν του ανοίγματος ξεχωριστά τοιχώματα και το κριτήριο που τίθεται για το μήκος τους, προκειμένου να χαρακτηριστούν ως ελαφρά οπλισμένα, θα αφορά τα ξεχωριστά μήκη και όχι το ενιαίο... Είναι πάντως κάπως ασαφές αυτό και μάλλον θα πρέπει να γίνει καλύτερος/σαφέστερος ορισμός στον κανονισμό ως προς τα ανοίγματα.

2. Δεν μου είναι πολύ σαφές αυτό, όπως περιγράφεται στον ΕΚ8. Η παραδοχή διαφορετικού συστήματος ανά διεύθυνση επιτρέπεται να γίνεται προκειμένου ενδεχομένως να μπορεί να ορισθεί και διαφορετικός συντελεστής συμπεριφοράς q ανά διεύθυνση, μιας και αυτό επίσης επιτρέπεται (αν και προσωπικά θεωρώ ότι αυτό το τελευταίο θα πρέπει να αποφεύγεται). Η 5.2.2.1(3) αναφέρει ότι σε κάθε εξεταζόμενη διεύθυνση θα πρέπει να πληρούνται οι προϋποθέσεις και μάλιστα στην ίδια παράγραφο και στην περίπτωση που επιτρέπεται  να υπάρχει ένα μόνο μεγάλο τοίχωμα στην μία διεύθυνση (υπό προϋποθέσεις), θα πρέπει παράλληλα να υπάρχουν και δύο τουλάχιστον τέτοια τοιχώματα στην εγκάρσια διεύθυνση (είναι η συνθήκη β). Άρα, όπως το καταλαβαίνω εγώ, θα πρέπει να υπάρχει τουλάχιστον ένα μεγάλο τοίχωμα (αυτό υπό προϋποθέσεις) στην μία διεύθυνση και ταυτόχρονα δύο στην εγκάρσια διεύθυνση.

3. Ναι, η δοκός αυτή εκ των πραγμάτων θα «υποφέρει» από διάτμηση (αφού μιλάμε και για ΕΚ8 που στην διάτμηση είναι αυστηρός…). Εκτός αν ληφθεί ως δευτερεύον στοιχείο (αν επιτρέπεται με βάση το κριτήριο που ορίζει ο ΕΚ8 ) όπου θα είναι ευμενέστερος ο έλεγχός της.

“Εγείρονται” τρία ερωτήματα:

1. Ένα τοίχωμα που πληροί τις (τρεις) προϋποθέσεις του ΕΚ8 και χαρακτηρίζεται ως “τοίχωμα ελαφρά οπλισμένο”, έχει κάποια ανοίγματα: Δεν αναφέρεται κάπου κάποιος περιορισμός και προφανώς δεν θα έχει σημασία αν πρόκειται για μικρά, σε σχέση με τις διαστάσεις του τοιχώματος, ανοίγματα (ή αν υπάρχει θύρα τότε προφανώς διακόπτεται το μήκος του τοιχώματος και σχηματίζονται δύο εκατέρωθεν της θύρας τοιχώματα).

Όμως, αν τα παράθυρα είναι μεγάλα και κυρίως αν η ποδιά τους είναι πολύ χαμηλή ως προς την στάθμη του δαπέδου, ενδεχομένως να υπάρχει (επί της ουσίας) επιρροή στην θεώρηση των τοιχωμάτων ως ελαφρά οπλισμένα. Μια λύση είναι το τοίχωμα με τα παράθυρα να χωρισθεί εκ των προτέρων σε μεμονωμένα τοιχώματα με τους λαμπάδες των παραθύρων να θεωρούνται ως τα άκρα τους και να συνδέονται μεταξύ τους με δοκούς σύζευξης στο ανώφλι ή/και στην ποδιά τους, αλλά επί της ουσίας το τοίχωμα δεν συμπεριφέρεται ενιαία (οπότε για να διαπιστωθεί αν μπορεί να χαρακτηριστεί ως τοίχωμα ελαφρά οπλισμένο θα πρέπει να ληφθεί με την συνολική του διάσταση)? 

2. Στην μία διεύθυνση του κτηρίου πληρούνται οι προϋποθέσεις ενώ στην άλλη όχι: Μπορούμε να διαστασιολογήσουμε τα τοιχώματα της διεύθυνσης όπου πληρούνται οι προϋποθέσεις ως ελαφρά τοιχώματα και στην άλλη (που δεν πληρούνται) ως πλάστιμα, με τις όποιες “επιπτώσεις” υπάρχουν (π.χ θεώρηση μικρότερης τιμής του θεωρούμενου q) ή θα πρέπει απαραίτητα να πληρούνται οι προϋποθέσεις (έστω και με τις εξαιρέσεις του ΕΚ8 ) και κατά τις δύο διευθύνσεις?

3. Απλά για επιβεβαίωση: Οι δοκοί που συζευγνύουν τα ελαφρά οπλισμένα τοιχώματα (π.χ το ανώφλι θυρών ή παραθύρων) διαστασιολογούνται κανονικά και δεν τυγχάνουν κάποιας “έκπτωσης” όπως γίνεται στα συζευγνυόμενα τοιχώματα έτσι δεν είναι?

Όποιος έχει άποψη, είναι ευπρόσδεκτη… (ίσως και ο κος Βαδαλούκας που είναι υπέρμαχος των ελαφρά οπλισμένων τοιχωμάτων να μπορούσε να μας πει την γνώμη του).

Εάν δεις ότι το Etabs-Etools κάνει εφαρμογή του μανδύα σε τοιχοπληρώσεις, αν θες γνωστοποιήσέ μας το.  

Πολύ ενδιαφέρον θέμα. 

Στον ΚΑΝ.ΕΠΕ, στην 8.5.4 αναπτύσσεται η σχετική μεθοδολογία, αν αναφέρεσαι σε τοιχοπληρώσεις και όχι σε αμιγή Φέρουσα Τοιχοποιία. Τώρα, αν τα προγράμματα τα εφαρμόζουν έτσι ακριβώς που τα λέει αυτή η παράγραφος, δεν ξέρω (σε ποιο το έχεις δει να εφαρμόζεται?).

Ο.k. Απλά η σφήνωση της λιθοδομής είναι γενικά δύσκολο να καταστεί επαρκής γιατί όταν υπάρχει πολύ λάσπη έναντι των λιθοσωμάτων, τότε το σφήνωμα χάνει την αποτελεσματικότητά του με την συρρίκνωση/συστολή ξήρανσης της λάσπης. Με τα τούβλα, όπου στο σφήνωμα μπαίνουν πλαγιαστά γίνεται καλύτερη δουλειά (εφόσον αυτό γίνει στοιχειωδώς σχολαστικά βέβαια). Είναι ένα θέμα για το πως μπορεί να σφηνωθεί καλά μια λιθοδομή (εάν τουλάχιστον το φουρούσι σκυροδετηθεί μετά που θα έχει χτιστεί η λιθοδομή, θα είναι πιο αποτελεσματική η συγκράτηση του τοίχου).   

Η άνω σφήνωση της λιθοδομής στα 10εκ. του δοκαριού Ο.Σ πως υλοποιήθηκε?

Το συνολικό πάχος λιθοδομής πόσο ήταν: 10εκ.+ πόσο? (δηλ. το φτερό της πλάκας πόση πέταξη προς τα έξω είχε)?  

Ευχαριστώ για την απάντηση, Βλ. παρακάτω με μπλε:

Μπορεις να δεσμεύσεις τις μετακινήσεις των αντίστοιχων υποστυλωμάτων μέχρι την ποδιά του παραθύρου.

Θα εννοείς να δημιουργηθούν ενδιάμεσοι κόμβοι στα εκατέρωθεν τοιχώματα και να δεσμευτεί η μετακίνηση μεταξύ τους στην εντός επιπέδου διεύθυνση. Καλή ιδέα είναι (αν και δεν είναι εύκολο για όλα τα προγράμματα αυτό, αλλά να μου πεις θα μπορεί να γίνει και συνδέοντας με πλασματικά οριζόντια "άκαμπτα μέλη" τους ενδιάμεσους αυτούς κόμβους, o.k).

Η διαστασιολόγηση δεν είναι πρόβλημα. Επέκτεινε τους οπλισμούς των τοιχείων που βρίσκονται στον υποκείμενο όροφο.

Η κατασκευαστική λεπτομέρεια όπλισης και η υλοποίησή της δεν με προβληματίζει καθόλου (προφανώς θα γίνει αυτό που λες + κάποια διαμόρφωση στο τελείωμα εν είδει "κρυφοδοκού"), αλλά μιλάω για την υπολογιστική διαστασιολόγηση της ποδιάς. Αν το ύψος της ποδιάς σε σχέση με την στάθμη του δαπέδου είναι μικρό τότε όντως δεν θα χρειάζεται κανένας ιδιαίτερος υπολογισμός, αλλά αν είναι μεγάλο τότε ίσως να χρειάζεται (αν και τώρα που το σκέφτομαι, θα μπορούσε στην θέση του "άκαμπτου τμήματος" που ανέφερα παραπάνω να τοποθετηθεί κατάλληλη δοκός ίσως σε συνδυασμό με χιαστί πλασματικά μέλη..).

Το θέμα της συνεργασίας της τοιχοπλήρωσης με τον σκελετό Ο.Σ είναι έτσι κι αλλιώς σύνθετο είτε όταν πρόκειται για λιθοδομή είτε για οπτοπλινθοδομή.

Προφανώς, θα πρέπει να ληφθεί μέριμνα ώστε η τοιχοπλήρωση να είναι και αυτή ευσταθής (τόσο στην εκτός όσο και στην εντός επιπέδου της κατάσταση) εκτός από τον ίδιο τον σκελετό Ο.Σ. Η συνεισφορά της στην συμπεριφορά του όλου δομήματος είναι πάντα ένα ζητούμενο που θέλει επίσης αρκετή διερεύνηση σε κάθε περίπτωση (o EK8 κάνει ιδιαίτερη αναφορά στις τοιχοπληρώσεις ακόμα και όταν πρόκειται για νεόδμητα και όχι μόνο για υφιστάμενα κτήρια, όπου στην τελευταία περίπτωση ο ρόλος τους συνήθως είναι ακόμα πιο κρίσιμος). Να σημειωθεί ότι όταν οι τοιχοπληρώσεις είναι πολύ δύσκαμπτες και πολύ “γερές” τότε ο ρόλος τους ενδέχεται να είναι ακόμα πιο καθοριστικός και συχνά με αρνητικό τρόπο (βλ. “τοπικές επιρροές”, γνωστότερα διεθνώς ο όρος ως local effects) όταν δεν λαμβάνεται ειδική μέριμνα. Όταν ο φορέας Ο.Σ είναι αρκετά/ανεκτά δύσκαμπτος τότε η επιρροή των τοιχοπληρώσεων (σε καθολικό ή σε τοπικό επίπεδο) είναι γενικά λιγότερο κρίσιμη.

Έτσι και η περίπτωση των τοιχοπληρώσεων από λιθοδομή σαν “μη φέροντα στοιχεία” θέλει ιδιαίτερη προσοχή αφενός για να μην προκαλέσει αρνητικές επιρροές (τοπικές ή καθολικές) στην συμπεριφορά του δομήματος και αφετέρου για να μην αστοχήσουν πρόωρα αφού κάτι τέτοιο είναι οπωσδήποτε μη θεμιτό. Στα πλαίσια αυτά, η γνώμη μου είναι ότι μια τέτοια τοιχοπλήρωση λιθοδομής θα πρέπει να έχει ένα πλάτος 30-40 εκ. μέρος του οποίου θα ενσωματώνεται στο περιβάλλον πλαίσιο Ο.Σ (~20εκ.) (η σφήνωσή του είναι ένα θέμα βέβαια..) και το υπόλοιπο θα είναι εκτός του περιγράμματος που ορίζεται από τα κατακόρυφα στοιχεία (ώστε να τα επενδύσει και η τελική όψη του κτηρίου να φαίνεται πως είναι από λιθοδομή). Το τμήμα του πλάτους της που θα είναι εκτός περιγράμματος των κατακόρυφων στοιχείων θα πρέπει να εδράζεται στις στάθμες των πλακών των ορόφων σε “φουρούσια”, δηλαδή σε προβολάκια που θα ξεπροβάλουν από τα δοκάρια που συνδέουν τα κατακόρυφα στοιχεία (εν είδει σενάζ με ύψος ~15-20εκ.). Αν δεν πρέπει να φαίνονται αυτά τα φουρούσια από έξω, τότε θα είναι 5-8εκ . οπισθοχωρημένα και θα επενδύονται με πέτρα (βέβαια, συνήθως ένα όχι ιδιαίτερα “έμπειρο” μάτι θα διακρίνει οπτικά ότι σε αυτό το ύψος “κάτι έχει γίνει” από πίσω από αυτή την περιοχή, αλλά αν γίνει με μαεστρία κατασκευαστική ίσως θα δείχνει λιγότερο…). Θα μπορούσε να κατασκευαστούν σενάζ (με πλάτος όσο το συνολικό της τοιχοποιία) και σε ενδιάμεσο ύψος της λιθοδομής ώστε να συνδέονται επαρκέστερα το εσωτερικό με το εξωτερικό τμήμα της και να εξασφαλιστεί έτσι περισσότερο η ευστάθειά της.

Πάντως, είναι και το θέμα της θερμομόνωσης το οποίο θα πρέπει να διευθετηθεί (αυτό είναι και ένα γενικότερο θέμα στις λιθοδομές, ακόμα και στις φέρουσες…). Εάν δεν είναι επιθυμητό από τον αρχιτέκτονα ή/και τον ιδιοκτήτη να είναι ορατή η λιθοδομή και από το εσωτερικό του κτηρίου, θα ήταν μάλλον καλύτερο να τοποθετηθεί εσωτερικά οπτοπλινθοδομή (δρομική ή μπατική με 12άρι τούβλο) ώστε να τοποθετηθεί ενδιάμεσα η θερμομόνωση. Σε αυτή την περίπτωση το πάχος της λιθοδομής θα πρέπει να είναι μάλλον (λίγο) μικρότερο με ό,τι αυτό συνεπάγεται… 

Η προσέγγιση ως διαζωματική τοιχοποιία έχει αρκετούς περιορισμούς (περιορισμός στην θέση και στο πλήθος των ανοιγμάτων, στην μορφολογία του κτηρίου, εγγενής δυσκολία στην απόκτηση καθαρής γνώσης/εικόνας των πραγματικών μηχανικών χαρακτηριστικών των χρησιμοποιούμενων υλικών, η μη-δυνατότητα χρήσης αργολιθοδομής σε νεόδμητες κατασκευές, βλ. ΕΚ6, κ.τ.λ) που συχνά δεν είναι εύκολη η χρήση της.

O.k, αλλά δεν διαστασιολογούνται εύκολα αυτά τα πλασματικά χιαστί μέλη...

Χρόνια πολλά επίσης.

Κι εγώ προς τα ελαφριά οπλισμένα τοιχώματα προσανατολίζομαι...

Ο φορέας σε αυτή την περίπτωση προσεγγίζεται βέβαια με γραμμικά μέλη. Όταν υπάρχει άνοιγμα παραθύρου, τότε σαν πρέκι-ανώφλι βάζουμε κανονικά δοκό που συζευγνύει τα δύο εκατέρωθεν "ελαφριά οπλισμένα" τοιχώματα. Σαν ποδιά του παραθύρου (και όταν δεν υπάρχει στον υποκείμενο όροφο άνοιγμα στην ίδια κατακόρυφη περασιά) τι θα χρησιμοποιήσουμε?  

Παραθέτω παρακάτω με μπλε για μεγαλύτερη αμεσότητα:

Caan χαίρομαι που το συζητάμε.

 

Πράγματι, υπάρχουν πολλά θολά σημεία και οι διπλωματικές δεν αποτελούν ασφαλές σημείο αναφοράς. Συμφωνούμε στο ότι η Σ.Υ.Α  έχει πολλούς αστάθμητους παράγοντες. Το κακό είναι ότι έχει ήδη εκδηλωθεί ενδιαφέρον απο συναδέλφους/ συνεργάτες για μελέτες επάρκειας με ΚΑΝ.ΕΠΕ και αυτές θα πρέπει να τις υποστηρίξουμε ή/και υπογράψουμε. Αν πάλι μου πεις γιατί να εφαρμόσω Σ.Υ.Α και όχι ελαστική ανάλυση, η απάντηση είναι ότι αφενός έχει μεγαλύτερους περιορισμούς εφαρμογής (κανονικότητα κλπ) αφετέρου δίνει πιο δυσμενή αποτελέσματα ακόμα και στις περιπτώσεις που έχεις λάβει την τοιχοποιία υπόψη. Επιπλέον, μην ξεχνάμε ότι στην περίπτωση των ενισχύσεων ή υπερωθητική δίνει περισσότερες πληροφορίες και οδηγεί σε στρατηγικά καλύτερες αποφάσεις!. Επομένως, δεν την γλιτώνουμε την ιστορία της Σ.Υ.Α και καλό είναι να είμαστε τουλάχιστον ετοιμόλογοι σε μελλοντικές παρατηρήσεις.

Είμαι σίγουρος ότι αν τρέξουμε ένα απλό φορέα σε διαφορετικά λογισμικά θα πάρουμε σημαντικές αποκλίσεις όχι λόγω παραδοχών μηχανικού αλλά λόγω παραδοχών λογισμικού που κανείς δεν θα έλεγε ότι είναι λάθος.

Απλά να πω ότι δεν εννοούσα πως προτιμώ σε κάθε περίπτωση την ελαστική ανάλυση από την Σ.Υ.Α και συμφωνώ ότι την τελευταία θα την έχουμε έτσι κι αλλιώς "μπροστά μας". Αυτό που προσπάθησα να τονίσω ήταν ότι η Σ.Υ.Α έχει αρκετά “κρυφά” σημεία σε θεωρητικό επίπεδο που δεν πρέπει να αγνοεί κανείς στις μελέτες του. Κατά τα άλλα, σίγουρα η ελαστική ανάλυση είναι γενικά πιο συντηρητική από την ελαστική (κάποια στιγμή είχα εκφράσει στο φόρουμ ότι θα ήθελα πολύ να μπορώ να εφαρμόσω την μέθοδο με τους επιμέρους συντ/τές m, η οποία είναι “ενδιάμεση” τόσο σε θεωρητικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο, αλλά από ό,τι βλέπω προς το παρόν τουλάχιστον δεν είναι εφικτό μέσω των υπαρχόντων προγραμμάτων).

 

 

Σχετικά με αυτά που συζητάμε, αρχικά να σημειώσω, επειδή μπερδεύτηκα, ότι άλλο πράγμα το deformation demand που ανέφερα και άλλο το deformation target. Επομένως, με βάση αυτά που ειπώθηκαν πράγματι δεν φαίνεται ξεκάθαρο με τι δυσκαμψίες πρέπει να γίνει η ιδιομορφική ανάλυση.

 

Ωστόσο, επειδή καλό είναι να ανατρέχουμε και στην βιβλιογραφία, επισυνάπτω τον παρακάτω σύνδεσμο. Παρόμοια σχήματα και επεξήγηση έχει και η βιβλιογραφία, ξένη και μη.

http://lee.civil.ntua.gr/pdf/dimosiefseis/vivlia/enisxisi.pdf

 

Στην σελίδα 51 - τύπος 3.8 έχουμε Τe= T0*sqrt(K0/Ke). Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά " T0 είναι η θεµελιώδης ιδιοπερίοδος όπως υπολογίζεται µε ελαστική δυναµική ανάλυση, K0 η αντίστοιχη ελαστική πλευρική δυσκαµψία". Ως ελαστική δυσκαμψία, νοείται αυτή που υπάρχει στο διάγραμμα τέμνουσας μετακίνησης της Σ.Υ.Α.. Στο παράδειγμα του ΡΑΦ σελ. 63 βλέπεις ότι Κ0 βγαίνει απο αυτό το διάγραμμα. Ομως η Σ.Υ.Α. όπως έχουμε πει έχει "ξεκινήσει" με ενεργές δυσκαμψίες της τάξης του 0.25. Εφόσον λοιπόν θέλω την αντίστοιχη ελαστική ιδιοπερίοδο τότε αυτή πρέπει να είναι με το μοντέλο που έχει δυσκαμψίες 0.25 (εννοώ MyLy /3θy) και όχι 0.5. Σημειώνεται (επειδή τα διαβάζουν και άλλοι συνάδελφοι εκτός απο εμένα και εσένα Caan), ότι σαν ελαστική δυσκαμψία δεν εννοούμε ότι έχω συντελεστές ενεργής δυσκαμψίας 1 αλλά η δυσκαμψία της κατασκευής στον "ελαστικό" κλάδο της υπερωθητικής πριν εμφανιστούν δηλαδή οι πρώτες πλαστικές αρθρώσεις. Δυστυχώς η παραπάνω θεώρηση μπορεί να σου μεταβάλλει σημαντικά την μετακίνηση απαίτηση αφού θα σου δώσει διαφορετική φασματική επιτάχυνση (0.25 vs 0.5).

Ωραίο αυτό το σημείο που θίγεις (το είχα προσέξει κι εγώ κάποια στιγμή). Πράγματι, μπορούν να δοθούν διάφορες ερμηνείες και νομίζω ότι το ΡΑΦ το κάνει έτσι για έναν από τους δύο παρακάτω λόγους: α) είτε για υπολογιστική “ευκολία”  , β) είτε γιατί (δυστυχώς) εφαρμόζεται αυτό που είχαν μεταφέρει στον ge_liakos για τον τρόπο που λαμβάνονται οι δυσκαμψίες των μελών του φορέα στην Σ.Υ.Α… Κανονικά, το Κ₀ θα έπρεπε να λαμβάνεται όπως προτείνει ο ATC-40 (επισυνάπτω το σχήμα από τις σημειώσεις του καθ. Ι.Ψυχάρη “Αντισεισμικός Σχεδιασμός με Στάθμες Επιτελεστικότητας” http://lee.civil.ntua.gr/pdf/mathimata/antiseismiki_texnologia_2/simeioseis/Performance-based-design-2014.pdf).

 

Σχετικά με την αποτίμηση μέσω ελαστικής ανάλυσης οι δυσκαμψίες ανά κατηγορία μέλους είναι ενεργές στον ΕΑΚ-ΕΚΩΣ. Θα αναφέρω το θέμα του ΚΑΝΕΠΕ και ίσως στο μέλλον ενεργοποιήσουν την αντίστοιχη επιλογή και κατά ΕΚ2-ΕΚ8.

Ωραία… 

 

Στο τελευταίο θέμα που αναφέρεις φαντάζομαι ότι μπορείς να το προσπελάσεις αν δημιουργήσεις ένα δικό σου υλικό και χειροκίνητα επέμβεις στην αντοχή του υλικού τοποθετώντας την μέση αντοχή.

Ναι, o.k…

Εφαγα βέβαια ένα σκάλωμα τώρα και νομίζω ότι οι μέσες τιμές μπαίνουν μόνο στην Σ.Υ.Α και όχι στην εκτίμηση με ελαστική ανάλυση.  Με κάθε επιφύλαξη βέβαια.

Στον ΚΑΝ.ΕΠΕ αναφέρει για μέση τιμή μείον την τυπική απόκλιση (Πίνακας 4.1 , σελ. 4-28) ενώ στον ΕΚ8-3 για μέση τιμή δια το CF (Πίνακας 4.3, σελ. 35)…

Ευχαριστώ για την απάντηση.

Η ανάλυση με προβληματίζει λιγότερο γιατί υπάρχουν τρόποι να αντιμετωπισθεί. Στην διαστασιολόγηση είναι το ζητούμενο, που πρέπει να ακολουθηθεί κάποιος αντισεισμικός και όχι μόνο ο ΕΚ2 ή ο ΕΚΩΣ.