Μόνο μια λέξη : ΝΤΡΟΠΗ
Το σύμβολο της απελευθέρωσης της γνώσης γίνεται εμπορικό προϊόν, με πολύ φτηνές δικαιολογίες.
Όσοι υπήρξαμε σπουδαστές του ιδρύματος, δεν το θυμόμαστε ούτε για το σήμα του, ούτε για τα ντουβάρια (ασχέτως αν κουβαλούν ολόκληρη Ιστορία), ούτε για το πρεστίζ(λέμε τώρα). Το θυμόμαστε από τους Δασκάλους που έδιναν τον καλύτερο εαυτό τους, για να υλοποιήσουν το νόημα του μύθου(*), μέσα σε γεμάτα αμφιθέατρα. Το θυμόμαστε κι από τα πηγαδάκια, τις ατέλειωτες (και μαζικότατες) συνελεύσεις, τη συναδελφικότητα. Δεν χρειαζόμαστε λοιπόν αναμνηστικά αξεσουάρ. Κουβαλάμε (και θα κουβαλάμε για πάντα) στη μνήμη μας όλα τα παραπάνω. Και φροντίζουμε, κι εμείς με τη σειρά μας, να ακολουθούμε το παράδειγμα των Δασκάλων μεταφέροντας τη γνώση και την εμπειρία μας στους νεότερους.
(*) Αυτό άλλωστε είναι το νόημα του μύθου του Προμηθέα και του μεγαλείου της Ελληνικής μυθολογίας που (σε αντίθεση με την εβραϊκή, η οποία ήθελε τη γνώση προνόμιο των λίγων-προπατορικό αμάρτημα), από πολύ νωρίς, έκανε αντιληπτό ότι η διάδοση της γνώσης δεν αποτελεί αμάρτημα αλλά αρετή. Ο ήρωας του μύθου, αμφισβητώντας την παντοδυναμία των θεών, μας πρόσφερε το δίδαγμα ότι η απόκτηση της γνώσης δεν είναι μια εύκολη διαδικασία. Κι, ενίοτε, είναι απαραίτητη η αμφισβήτηση "θέσφατων".