tetris

Αν μπορούσαν οι οπλαρχηγοί του 21 να προβλέψουν τη σημερινή κατάντια μας, αμφιβάλλω αν θα είχαν τη διάθεση να ξεσηκωθούν https://www.youtube.com/watch?v=kIPWZaCTeB0

έτσι μπράβο. Γιατί με το capital control και τις ουρές στα ΑΤΜ πού λεφτά για ψυχοθεραπεία. Εδώ, τουλάχιστον, είναι τσάμπα

όταν οι κυβερνώντες αρμόδιοι είναι μάχιμοι επαγγελματίες και γνωρίζουν πραγματικά τα του κλάδου, συμπεριφέρονται αναλόγως Αν ανήκουν στην άλλη κατηγορία, μην περιμένετε πολλά...

Η μόνη διαφορά είναι ότι οι πλατείες θα λειτουργούν για πολύ ακόμη, ενώ τα ΑΤΜ....

Δεν ξέρω αν είναι υποχρεωτικός ο χαρακτηρισμός, αλλιώς, μη βατό δώμα

Από τη στιγμή πουν δεν είναι βατός, δεν μπαίνει στο 40%.

Ε μα κι εσύ το παράκανες. Το γιαπί ήταν δικαιολογία στις καλές εποχές. Τώρα λέμε, "πάω στο ΑΤΜ"

Πενία, τέχνας απ κατεργάζεται...

Στην εγκ. 4/3-12-2013 για τα προ του 55 .... " ...ο χρόνος ανέγερσής του συνήθως τεκμαίρεται από τον τρόπο κατασκευής του και δεν απαιτείται η υποβολή σχετικών αποδεικτικών στοιχείων..." κι αυτό, επειδή δεν είναι εύκολο να υπάρχουν α/φ του 55 Αλλά αν το κτίσμα είναι όντως του 19ου αιώνα, μπορεί να αποδειχθεί ευκολότατα είτε από τίτλους είτε από α/φ.

Σα να βλέπω αρχή δια κυτταρίτιδα...

Μη μας κρατάς σε αγωνία...

Σωστά όλα αυτά, αλλά αρκούν?

θα μας τρελάνουν στο τέλος... http://news.in.gr/world/article/?aid=1500011253

Φοβάται μήπως σε λίγο πληρώνει με δραχμές στα clubs της Μυκόνου, ενώ οι γύρω του πληρώνουν με ευρώ

Για να μην αυταπατάσαι Ίκαρε, είμαστε τόσο ευρωπαίοι, (πολιτισμικά κυρίως) όσο είναι εφοπλιστής ο κάτοχος βάρκας. Και μην ξανακούσω το επιχείρημα περί ευρωπαϊκών συνόρων, διότι θυμάμαι τα Ίμια....

Για την ευρωζώνη δεν ξέρω, τα δικά μας πάντως είναι όντως σαθρά.

Πέφτεις σε λάθη, τι έχει πάθει??? όσο για τα υπόλοιπα, σωστά τα λες, αλλά σε ώτα μη ακουόντων

και άλλος dj για τους 50+ https://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=b3V8EznD4Jo#t=44 και για λίγο μικρότερους https://www.youtube.com/watch?v=wPyNdwfYDDo

Βάλτε μέσα για λίγο τα πιστόλια Παρά δήμον ονείρων του Γιάννη Ευσταθιάδη * Παράξενο ενύπνιο χθες βράδυ, με μπορχεσιανές καταβολές που με επανέφερε, μέσω λαβυρίνθων, στην εικόνα του Γιώργου Σεφέρη ανάμεσα στους αγάπανθους. Μου πήρε ώρα (ή λίγες στιγμές - ο χρόνος των ονείρων είναι πάντα αδιευκρίνιστος) να καταλάβω πως οι αγάπανθοι, αλλά και οι συκομουριές και οι ασπάλαθοι ήταν διάσπαρτοι στο προαύλιο του κτιρίου της κρατικής τηλεόρασης, εν αναμονή του ποιητή μετά τη φετινή απονομή σ' αυτόν του βραβείου Νόμπελ. Σαν ασπρόμαυρο φλασμπάκ επανήλθαν ατάκτως ερριμμένα τα πλάνα όλων όσα είχαν προηγηθεί. Με την αναγγελία και μόνο της υποψηφιότητας, παρενέβη ο πρωθυπουργός, κινητοποιήθηκε η κυβέρνηση, ενεργοποιήθηκαν οι αρμόδιοι φορείς του πολιτισμού, δραστηριοποιήθηκαν οι υπηρεσίες απόδημου ελληνισμού, ετέθη σε πυρετώδη λειτουργία όλος ο κρατικός μηχανισμός. Στον Τύπο δημοσιεύτηκαν ολοσέλιδες καταχωρίσεις με το σύνθημα «Go George, Go Greece», εκτυπώθηκαν χιλιάδες μικρές σημαίες, καπελάκια και, κυρίως, αδειανά πουκάμισα, ενώ οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας καθιέρωσαν -ως δωρεάν ring tone- ήχο με τριζόνια, έτσι ώστε να γεμίσουν μ' αυτόν όλα τα ελληνικά σπίτια. Η προσληφθείσα σύμβουλος δημόσιων σχέσεων, η οποία, σημειωτέον, διατηρεί άριστες σχέσεις με τη Σουηδική Ακαδημία, οργάνωσε περιοδείες του ποιητή σε πολλές χώρες, ώστε να προετοιμάσει το έδαφος για την τελική ψηφοφορία. Ετσι, μέσα σε σύντομο σχετικώς διάστημα, ο ποιητής επισκέφθηκε (λαμβάνοντας μέρος σε σχετικές παρουσιάσεις και αναγνώσεις) το Λονδίνο, την Αγκυρα, την Κορυτσά, την Αλεξάνδρεια, το Κάιρο, την Πρετόρια, το Τράνσβααλ και, βεβαίως, την Κύπρο. Παράλληλα, οι πρεσβείες, δεδομένου ότι για πρώτη φορά πλην των ακαδημαϊκών θα ψήφιζε και το κοινό, έλαβαν επείγον σήμα για να κινητοποιήσουν τους έλληνες μόνιμους κατοίκους εξωτερικού ώστε να υποστηρίζουν την ελληνική συμμετοχή με SMS, υπό την κωδική ονομασία «Πες τους το μ' ένα γιουκαλίλι...» Ο ίδιος ο ποιητής ακολούθησε ένα αυστηρό πρόγραμμα με εξαντλητικές, πολύωρες, καθημερινές (και, εντέλει, τρίτομες) δοκιμές για την αρτιότερη παρουσία της ελληνικής συμμετοχής, πράγμα που τον οδήγησε στην ανθρώπινη αποστροφή: «Ανάμεσα σε δυο πικρές στιγμές δεν έχεις καιρό μήτε ν' ανασάνεις». Υστερα ο ύπνος μου έγινε πιο ταραγμένος από το παραλήρημα των ρεπόρτερ, τις ιαχές του πλήθους, τους αλαλαγμούς, τις συνεχείς αναμεταδόσεις που ακολούθησαν την ανακοίνωση της βράβευσης και την απονομή. Με το σύνθημα «Στη σφενδόνη, πάλι στη σφενδόνη» χιλιάδες Ελληνες κατέκλυσαν στάδια, γήπεδα, πλατείες και κεντρικές οδούς, πανηγυρίζοντας. Ακολούθησε ορυμαγδός δηλώσεων της πολιτικής ηγεσίας, των κομμάτων, των νομαρχιακών επιτροπών, των δημαρχιακών αρχόντων και, βεβαίως, των εκπροσώπων του κλήρου. Ομιλητικότατος, ο υπουργός Τουρισμού προέβη στην ακόλουθη δήλωση, ξεκουμπώνοντας με δωρική κίνηση το μπλέιζέρ του: «Η βράβευση του ποιητή αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τον ελληνικό τουρισμό, καθώς είναι βέβαιο πως χιλιάδες ξένοι επισκέπτες θα θελήσουν να επισκεφθούν τα μέρη που η πένα του έχει απαθανατίσει: τη Λεωφόρο Συγγρού, την Κηφισιά, την Υδρα, τη Σαντορίνη, τις Μυκήνες, την Ασίνη, αλλά και (αυτό θα βοηθήσει και τους κυπρίους αδελφούς μας) τις Πλάτρες! Ηδη το υπουργείο μου επεξεργάζεται και θα ανακοινώσει σύντομα ένα ειδικό οικονομικό τουριστικό πακέτο που θα ονομάζεται "Εξι νύχτες στην Ακρόπολη"». Δηλώσεις, όμως, έκαναν και πολλοί συνάδελφοι του ποιητή στα τηλεοπτικά παράθυρα, αλλά και εκπρόσωποι του καλλιτεχνικού και πνευματικού κόσμου εν γένει. Το κλίμα ήταν γενικώς ενθουσιώδες, αν και δεν έλειψαν κάποιες μεμψίμοιρες τοποθετήσεις. Ενας κινηματογραφικός κριτικός, φέρ' ειπείν, έκανε λόγο για «παλίμψηστη λιβιδώ» (δηλαδή πολυεπίπεδη libido), ενώ ένας ελληνολάτρης συγγραφέας κατηγόρησε τον ποιητή ότι χρησιμοποίησε αγγλικούς στίχους, μια και η επωδός (ρεφρέν) του περιείχε το μοτίβο «This is the place, gentlemen!». Μ' αυτά και μ' αυτά, το όνειρό μου μπήκε σε άλλες ατραπούς και με επανέφερε στο προαύλιο του κτιρίου εν αναμονή της αφίξεως του νικητή. Είδα με τα μάτια μου στην τεράστια, υπαίθρια γιγαντοθόνη την ελικοβλέφαρη ρεπόρτερ να μεταδίδει την υποδοχή του στο αεροδρόμιο. «Αυτή τη στιγμή, Αγλαΐα, το αεροπλάνο του ποιητή προσγειώνεται. Πυροσβεστικά οχήματα έχουν παραταχθεί στο διάδρομο και δημιουργούν εντυπωσιακά σιντριβάνια με νερό από παρακείμενη Στέρνα. Αλλωστε, ο αρχηγός της Πυροσβεστικής δήλωσε: "Τη θάλασσα, τη θάλασσα, ποιος θα μπορέσει να την εξαντλήσει;" Αγλαΐα...» Παρακολούθησα ύστερα την άλλη ρεπόρτερ, με το βαθύ στηθόδεσμο, τον ήλιο στα μαλλιά, να περιγράφει από την αίθουσα των αφίξεων: «Μάρα... αυτή τη στιγμή, Μάρα... ο ποιητής μπαίνει στο χώρο των δημοσιογράφων, κουρασμένος αλλά ευτυχής... Είναι φανερό ότι το βαρύτιμο έπαθλο του εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρει πού να το ακουμπήσει... Μάρα...». Από τη θέση μου, στις τελευταίες σειρές των συγκεντρωμένων, είδα το πούλμαν που μετέφερε τον ποιητή να φθάνει. Προχωρούσε αργά, με δύσκολες κινήσεις, ενώ το πλήθος τριγύρω τον έραινε με ρόδα της μοίρας. Καθώς ανέβαινε στην ειδική εξέδρα, μέσα σε αποθέωση και ρυθμικές ιαχές, οι συγκεντρωμένοι, θεωρώντας ποδοσφαιρικό και απρεπές για την περίπτωση το σύνθημα «Σήκωσέ το, το τιμημένο», το μετέβαλαν σε «Ηρθε η στιγμή, σηκώστε με». Παρά τις διθυραμβικές προσφωνήσεις, τις πανηγυρικές αγορεύσεις, τους βαρυσήμαντους λόγους και τα εγκώμια των ευφημιστών, εκείνος παρέμεινε πεισμόνως σιωπηλός μέσα στη μαρμαρυγή από το αγγελικό και μαύρο φως των τηλεοπτικών συνεργείων. Μόνο στο τέλος, και έπειτα από αφόρητες πιέσεις των ιθυνόντων, ψιθύρισε αργά προς τα προτεταμένα μικρόφωνα: «Είμαστε ο σπόρος που πεθαίνει». «Ναι, Αγλαΐα, αυτό είπε... Τίποτ' άλλο... Αρνήθηκε να κάνει οποιαδήποτε δήλωση... Ναι, Αγλαΐα... δεν σ' ακούω... έχω ένα κενό... Ο ποιητής... ένα κενό...». Ακουσα το άρρυθμο ρολόι μου να χτυπά και ξύπνησα με το μαρμάρινο ομοίωμα της μοναξιάς των ποιητών στα χέρια. * Ο Γιάννης Ευσταθιάδης είναι συγγραφέας.

https://www.youtube.com/watch?v=Ri4PDOF_KxM

Έχω την άποψη, πως αν στο συμβόλαιο αγοράς του 2010 ανέφερε "..προσαρτάται στο υπάρχον όμορο προς βελτίωση της οικοδομησιμότητάς του..." δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Σήμερα, θεωρείται συνένωση, και απαιτείται πρόσωπο 25 μ σε νομίμως υφιστάμενο δρόμο (κοινόχρηστο).

Από τη στιγμή που ο δρόμος προέκυψε από απαλλοτρίωση, θεωρείται νομίμως υφιστάμενος (κοινόχρηστος - παρ. 1α). Για να ισχύει η παράγραφος που αναφέρεις, θα πρέπει ο συγκεκριμένος δρόμος να είναι διεθνής ή εθνικός ή επαρχιακός. Ο δημοτικός δεν σε καλύπτει.

όταν κάποτε (μετά από χρόνια) γίνουν γνωστές και οι κρυφές πτυχές τη ιστορίας αυτής, θα δούμε ότι (πιθανόν) πρόκειται για ένα πείραμα με πολλούς στόχους.

Γιατί το βόλεμά (μας) στηριζόταν σε δανεικά. Ήταν το τυρί ώστε να μη δούμε τη φάκα(*). Η (επίπλαστη) ευδαιμονία μας ήταν μια σαπουνόφουσκα. Γυαλιστερή απέξω και άδεια μέσα. Ισότιμοι ευρωπαίοι εταίροι, με νοικιασμένο σμόκιν και τρύπιο σώβρακο(**). Αν επιμένεις να πετάς στα σύννεφα, μπορείς να συνεχίσεις. Μην ξεχνάς όμως ότι αυτό ήταν που κατέστρεψε το μυθικό συνονόματό σου. Διέπραξε την "ύβριν" να πετάξει προς τον ήλιο. Και η "ύβρις" ήταν τόσο μεγάλη που δεν του δόθηκε η δυνατότητα της "καθάρσεως" παρά με τον παραδειγματικό του θάνατο. (*) Τα ψίχουλα στο πόπολο για να του κλείσουν το στόμα γιαι να μπορούν να σαβουρώνουν άνετα οι κυβερνώντες και να λένε μετά "μαζί τα φάγαμε" (**) Πριν αρκετά χρόνια (την εποχή της αφθονίας), τρεις(***) γνωστοί μου πήγαν στη Δανία για έναν αγώνα ποδοσφαίρου της εθνικής. Όταν επέστρεψαν, μου αφηγούνταν με τα μελανότερα χρώματα τις εκεί συνθήκες - Δεν υπάρχουν πολλά αυτοκίνητα (όπως εδώ) και όλοι κυκλοφορούν με τα ΜΜΜ - Οι οικογένειες πάνε το σαββατόβραδο στην πιτσαρία και "τη βγάζουν" με μια μικρή πίτσα μόνο. (Τη στιγμή που εδώ ο κάθε μικροαστός επιδειξίας, ρευόμενος την αστακομακαρονάδα, άναβε τεράστιο πούρο) - Οι καφετέριες είναι ελάχιστες, και χωρίς πολύ κόσμο και άλλα πολλά, καταλήγοντας στο συμπέρασμα το πόσο καλύτερα (large) ζούμε έναντι των Δανών, και ότι τα μεγάλα ποσοστά αυτοκτονιών στις σκανδιναβικές χώρες οφείλονται σε αυτό τον τρόπο ζωής. Φυσικά, τους άκουγα με γουρλωμένα μάτια, προσπαθώντας να τους εξηγήσω ότι αυτά που λένε είναι βλακείες και ότι οι οικονομικοί δείκτες άλλα λένε, αλλά αυτοί το χαβά τους. Η κλασσική συμπεριφορά του νεοέλληνα. (***) Οι δύο εξ αυτών, παρότι εκείνη την εποχή ευημερούσαν οικονομικά, σήμερα είναι στα όρια της φτώχιας, και δύσκολα τα φέρνουν βόλτα. Και για να μη νομίζεις (εσύ και άλλοι εδώ) ότι επιθυμώ να βιώσουν και άλλοι τη φτώχια, θα σου πω ότι παρόλο που τα οικονομικά μου είναι πολύ καλά (μετά από 35 χρόνια σκληρής εργασίας, και νόμιμων φορολογημένων εισοδημάτων) σε καμία περίπτωση δεν έχω μπει στο λούκι της πλαστής ευδαιμονίας. Ζω με τα απολύτως απαραίτητα, τηρώντας την παρακαταθήκη που μου άφησαν οι γονείς μου :"Ποτέ μην ξοδεύεις περισσότερα από όσα έχεις" κι έχοντας σαν βασική αρχή τη ρήση του Σοπενάουερ "Η σχετική ευτυχία του ανθρώπου πηγάζει από τρείς πηγές. Από αυτό που είσαι, από αυτά που έχεις, και από αυτά που πιστεύουν οι άλλοι για σένα." Όπως αντιλαμβάνεσαι, η μόνη ανεξάντλητη πηγή, είναι η πρώτη. Επίσης Ίκαρε, αναλογίσου προς στιγμήν μήπως δεν φταίει μόνο ο στραβός γιαλός....

Tώρα που καταλαγιάζει ο κουρνιαχτός των προηγούμενων ημερών είναι, ίσως, ευκαιρία για στοχασμό. Σε προηγούμενη ανάρτηση έκανα αναφορά στην (αρχαία) Τραγωδία. Δεν ήταν τυχαίο. Οι μύθοι του κάθε λαού είναι αποστάγματα της εμπειρίας από τη διαμάχη ενστίκτων-λογικού. Η διαμάχη αυτή ήταν που γέννησε την Τραγωδία. Οι Τραγικοί ποιητές, κατάφεραν με καταπληκτική δεξιοτεχνία να διεισδύσουν στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, να συνταιριάξουν τις δύο αυτές αντιμαχόμενες πλευρές και να δώσουν κείμενα-παγκόσμιες παρακαταθήκες με διαχρονική ισχύ. Η ουσία όμως είναι το "μέτρον", δηλ. τα όρια των ενστίκτων. Κι αυτό ακριβώς το "εφεύρημα" είναι που διαχωρίζει τον άνθρωπο από το ζώο, την κοινωνία απο την αγέλη. Διότι οι αρχαίοι (σε αντίθεση με τους σύγχρονους) είχαν αντιληφθεί ότι η σωστή συγκρότηση μιας κοινωνίας βασίζεται στην παιδεία και την υπευθυνότητα του ατόμου. Πάνω σε αυτή τη βάση στήθηκε η Δημοκρατία. Τόσο η (αρχαία) Τραγωδία, όσο και οι Σεξπηρικές, κλπ, έχουν σαν βάση το τρίπτυχο "Ύβρις"-"Νέμεσις"-"Κάθαρσις". Τις τρεις έννοιες και την αντιστοιχία τους με τη σημερινή πραγματικότητα τα ανέλυσα στην παραπάνω ανάρτηση. Κι επειδή "ουδέν κακόν αμιγές καλού", ας αναλογιστούμε το έσχατο(?) καταστροφολογικό σενάριο. Δηλ. την επίσημη χρεοκοπία και την επιστροφή στη δραχμή. Επειδή δεν κατέχω τις οικονομικές γνώσεις αλλά και τη μαντική τέχνη, δεν μπορώ να προβλέψω με ακρίβεια τι μέλλει γενέσθαι. Το βέβαιο είναι ότι θα υπάρξει ζόρικο ξεβόλεμα από τον υφιστάμενο τρόπο ζωής μας καθώς θα περιοριστούμε στα απολύτως απαραίτητα προς το ζην, περικόπτοντας κάθε περιττό. Και σε όποιον φοβάται τη φτώχεια, θα υπενθυμίσω ότι φτωχός δεν είναι αυτός που έχει λίγα, αλλά αυτός που του λείπουν πολλά. Κι αυτό δεν είναι αμπελοφιλοσοφία, αλλά πραγματικότητα(*). Μέσα όμως σε αυτό το σκηνικό που ενδεχομένως διαμορφωθεί, κατ' αρχάς ίσως επικρατήσουν τα αγελαία ένστικτα. Στη συνέχεια όμως, θα διαπιστώσουμε ότι μόνο μέσα από την αλληλεγγύη(**) θα επιβιώσουμε. Και τότε θα αρχίσουμε να ξαναβρίσκουμε τις παλιές και άφθαρτες αξίες που αποτελούν και τις βασικές αρχές μιας υγιούς κοινωνίας. Θα απορρίψουμε (αναγκαστικά) το "φαίνεσθαι" υπέρ του "είναι" και θα αποδεχθούμε το "μέτρον", αφού θα έχουμε πλέον κατανοήσει την "ύβριν". Τότε και μόνο τότε θα είμαστε σε θέση να αποτελέσουμε μέλη μιας νέας υγιούς κοινωνίας. Η "κάθαρσις" θα έχει ολοκληρωθεί και η τραγωδία θα τελειώσει. Σε αντίθετη περίπτωση, θα είμαστε αναγκασμένοι να ακολουθήσουμε το Σίσυφο στη μοναχική και άνευ τέλους πορεία του, σε συνδυασμό με τον πίθο των Δαναϊδων. (*) π.χ. Πόσα "γκατζετάκια" μάς είναι απαραίτητα? Μήπως στην πραγματικότητα η απόκτησή τους καλύπτει ανασφάλειες(=έχω για να είμαι)? (**) Ακόμη και τα λιοντάρια και άλλοι θηρευτές, έχουν αντιληφθεί ότι το ομαδικό κυνήγι είναι αποδοτικότερο