1. Σε κάθε εποχή (και περιοχή) χρησιμοποιούνται στη δόμηση τα υλικά που είναι πιο προσιτά για τον ιδιοκτήτη. Προ 100+ ετών, ο φορέας (για τους πληβείους) ήταν από ωμοπλινθοδοδομή, ενώ για τους "ολίγους" οπλισμένη λιθοδομή. Οι κατασκευές δεν βασίζονταν σε κάποια μελέτη, αλλά στην εμπειρία των μαστόρων. Οι τεχνικές αυτές, έχουν σχεδόν εκλείψει σήμερα λόγω, αφενός μεν της ευελιξίας στο σχεδιασμό που παρέχουν τα σύγχρονα υλικά, αφετέρου δε στη μεγαλύτερη ασφάλεια έναντι σεισμού. Για την προσπάθεια αναβίωσής τους, ισχύει το "όποιος έχει πολύ πιπέρι, ρίχνει και στα λάχανα"
2. Το άρθρο που αναφέρεις, για κάποιο γνώστη του αντικειμένου, αποτελεί "γκρίζα" διαφήμιση. Υπό τη σκέπη της οικολογίας, έχουν γίνει σημεία και τέρατα. Και το "βιοκλιματικό" σηκώνει πολλή συζήτηση. Η μελέτη του δεν αποτελεί αντικείμενο μόνο του αρχιτέκτονα, αλλά και άλλων ειδικοτήτων. Και στο βιοκλιματικό σχεδιασμό δεν συμμετέχουν μόνον τα υλικά. Άλλο το να κάνεις "πειραματικές" κατασκευές, κι άλλο το να εγγυάσαι την ασφάλειά τους έναντι παντός κινδύνου. Συνεπώς, τέτοια "άρθρα", θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με έντονο σκεπτικισμό.
3. Το ότι το κτίριό σου έχει αντέξει στο χρόνο, δεν σημαίνει απολύτως τίποτε. Ειδικά, αν δεν έχει δοκιμαστεί από δυναμικά φορτία (σεισμός) ή πυρκαϊά. Το ότι αποτελείται από δυό διαφορετικούς φορείς σε επαφή μεταξύ τους, και μάλιστα χωρίς μελέτη, το καθιστά (σε συνδυασμό με την ηλικία του) λίαν επικίνδυνο