Δεν υπάρχει περισσότερο ή λιγότερο δημοκρατία, από την εφαρμογή της μόνο εξαρτάται ποσό χρήσιμη και ουσιαστική θα είναι για τους πολίτες. Και από εκεί ξεκινά το πρόβλημα για την εξευτελιστική κατάσταση της χώρας:
Οι ίδιοι οι πολίτες ήταν αυτοί που έπεσαν από μονοί στην παγίδα και ξεκίνησαν να βλέπουν τους πολιτικούς σαν τραπεζοϋπαλλήλους, ότι κάθε φορά που ζητούν κάτι, να χρεώνονται
Οι ίδιοι οι πολίτες είναι αυτοί που ξεχνούν ότι από τότε που (υποτίθεται) έχουμε δημοκρατία κυβερνούμαστε από τρεις οικογένειες (και έναν δελφίνο, γιατί το παΐδι ήταν τότε μικρό)
Οι ίδιοι οι πολίτες είναι αυτοί που άφησαν τα πανεπιστήμια, τα συνδικάτα, τους συλλόγους, τα επιμελητήρια να λειτουργούν σαν εκκολαπτήρια μουτζαχεντιν εκπρόσωπων (και μελλοντικών βουλευτών) κόμματων, που τυφλά και πρόθυμα θα εξυπηρετούν τους αρχηγούς τους, και σαν παιδομάζωμα ψηφοφόρων.
Οι ίδιοι οι πολίτες είναι αυτοί που συνδύασαν το φιλότιμο και την τιμιότητα με την λέξη κορόιδο, που εξυμνούν την κουτοπονηριά, το καβάτζωμα και την π..στια σαν ιδανικά, και που πριμοδοτούν κατά συρροή την ανικανότητα, την ηλιθιότητα και ατιμωρησία δημιουργώντας ένα Κράτος γεμάτο Χαιλαντερς, που πιστεύουν ότι δεν τους πιάνει ούτε τους αγγίζει τίποτα (γιατί όπως λέει και το ρητό «Ο Ηλίθιος είναι Αθάνατος»).
Από αυτά τα λίγα (γιατί δεκάδες ακόμη πράγματα μπορούν να αναφερθούν) βγαίνουν 3 απλά συμπεράσματα:
1) Δημοκρατία δεν υπάρχει σε αυτήν την χωρά (οχλοκρατούμενη ολιγαρχία ίσως, πρέπει να κάνουμε ένα debate καποια στιγμή για την ονομασία)
2) Ψηφίζουμε για να αποποιούμαστε και να μεταποιούμε τις προσωπικές και κοινωνικές ευθύνες μας
3) Είμαστε αυτό που τρώμε (και όταν με ευχαρίστηση τρως κουτόχορτο, δεν μπορείς να το παίζεις έξυπνος)