Μαυρουλέας

Δεν το γνώριζα. Αν και είχα εκπαιδευτεί στην Ελβετία στις μεμβράνες που παρήγαγαν και έχω εφαρμόσει σε έργα εδώ στην Ελλάδα.

Με συγχωρείτε για την επιμονή μου αλλά οι PVC μεμβράνες θεωρούνται "απόλυτα" φράγματα υδρατμών. Εκτός και αν ενοείτε κάτι άλλο και όχι τις στεγανωτικές μεμβράνες.

Η PVC έχει 200.000 μ και το ασφαλτόπανο (αν δεν φέρει επικάλυψη αλουμινίου) περίπου 40.000

Ως ελαφρομπετόν Terry συνηθίζεται να ονομάζεται στην αγορά το αφρομπετόν (που είναι καθαρό τσιμέντο με νερό και αφρογόνο). Κύριε Ροδόπουλε μπορούν να χρησιμοποιηθούν και άλλα υλικά. Δεν είναι αναγκαίο πάντα το ασφαλτόπανο. Και δεν είναι αναγκαίοι πάντα οι εξαερισμοί στο ασφαλτόπανο (πχ αν η παραγωγή υδρατμών από κάτω είναι πολύ μικρή ή σε μία ανεστραμμένη μόνωση).

Γιατί;

Συμφωνώ σε όλα εκτός εν μέρει από το 3. Σε γενικές γραμμές με μία στρώση ημιανεξαρτησίας και διαπνοής και διπλή ασφαλτική μεμβράνη αλλά και ενδεχομένως με μια αντιμετώπιση ακμών από χαλίκια μπορείς με ασφαλτικές μεμβράνες που όμως να εμπεριέχουν τον ισχυρό οπλισμό που περιγράφεται στην ΕΤΕΠ. Επειδή ασχολούμαι καθαρά με εφαρμογές (είμαι επαγγελματίας του κλάδου και όχι έμπορος) η εξομάλυνση που απαιτείται σ' αυτή την περίπτωση έχει σημαντικά μικρότερο κόστος από την εξομάλυνση για την ορθή εφαρμογή ενός επαλειφόμενου οπλισμένου υλικού, καθώς το τελευταίο απαιτεί σχεδόν εντελώς επίπεδη επιφάνεια (διαφορετικά ο οπλισμός θα εξέχει από το υλικό ή θα ζαρώνει). Εφαρμόζω επαλειφόμενα υλικά οπλισμένα (πάντα με οπλισμό) όπως και μεμβράνες ασφαλτικές, PVC, EPDM κλπ. εδώ και 24 χρόνια. Όλα αυτά τα χρόνια προσπάθησα να συστηματοποιήσω την εμπειρία μου αλλά και την εμπειρία συναδέλφων στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Δεν υπάρχει μαγικό υλικό. Σίγουρα όμως δεν θα θεωρούσα τις ασφαλτικές μεμβράνες αποτυχημένο σύστημα. Αποτυχημένες τις περισσότερες των εφαρμογών, ναι, αυτό είναι αλήθεια. Ειδικά όταν στη συντριπτική τους πλειοψηφία μάλιστα αυτές γίνονταν και γίνονται με ακατάλληλες προδιαγραφές (πχ μία στρώση πλαστομερούς ασφαλτικής μεμβράνης στους -5ο C κατώτερης θερμοκρασίας αντοχής σε θραύση από καταπόνηση, 4 κιλών/τετρ. μέτρο και με οπλισμό 110-140 γραμ./τετρ. μέτρο που αποτελεί τη συντριπτική πλειοψηφία των ασφαλτοπάνων που εφαρμόζονται στην Ελλάδα, και μάλιστα και σε δώματα με μεγάλα εμβαδά! Ή μια απολύτως αποτυχημένη διάστρωση ή και συγκόλληση των ασφαλτικών φύλλων). Θα μπορούσε όμως να είναι το πιο πετυχημένο σύστημα, λόγω του χαμηλού κόστους και της ευελιξίας του στην εφαρμογή αλλά και του μεγάλου προσδόκιμου ζωής που εμφανίζει αν εκτελεσθεί ορθά. Εδώ βέβαια πρέπει να τονίσω ξανά τον ρόλο των υδρογεφυρών και ευπαθών σημείων και την ανάγκη εντοπισμού τους από τη μελέτη. Γιατί η συμβολή τους στην αστοχία μονώσεων σε δώματα είναι σημαντικότατη. Μέχρι στιγμής έχω καταγράψει και αναλύσει πάνω από120 διαφορετικά ευπαθή σημεία. Και δεν αναφέρομαι ασφαλώς σε συγκεκριμένες περιπτώσεις αλλά σε γενικές κατηγορίες τέτοιων σημείων που εμφανίζονται σε ελληνικά δώματα. Η δε επίλυσή τους για την κάθε κατηγορία είναι διαφορετική. Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις διαφορετική ανάλογα με την ιδιαιτερότητα του συγκεκριμένου, ανά έργο, σημείου. Πράγματι όπως λέτε "το βέλτιστο" γιατί όταν έχουμε ένα δώμα σε παλαιό κτήριο το οποίο δεν αντέχει στατικά να δοθούν κλίσεις με γαρμπιλομπετόν και άρα βάρη των 200 κιλών/ τετρ μέτρο και άνω δεν έχουμε και άλλη επιλογή. [Παρεμπιπτόντως θα ήθελα να επισημάνω πως το ελαφρομπετόν δεν περιλαμβάνεται στα ελαφροσκυροδέματα. Αυτά αφορούν το περλομπετόν και την ελαφρόπετρα].

Συγνώμη TERRY, έχετε δίκιο. Για κάποιο περίεργο λόγο μπέρδεψα προσωρινά το ΕΤΕΠ με το ΠΕΤΕΠ στο μυαλό μου, αν και λίγο πριν είχα και γω αναφερθεί στις ΕΤΕΠ. Κύριε Ροδόπουλε η σημερινή ισχύουσα ΕΤΕΠ για τη μόνωση δώματος είναι σύντμηση του ΕΛΟΤ 14-15. Συμμετείχα κι εγώ αλλά όχι στο σύνολο των συνεδριάσεων (κυρίως των αρχικών). Η επιτροπή ήταν 10 μελής και συνεδρίασε για αρκετά χρόνια. Το προϊόν που παρήχθη ήταν δύο τόμοι αρκετών σελίδων θα έλεγα. Τελικά συντμήθηκε σε έναν τόμο πολύ λιγότερων σελίδων και κατά την άποψή μου ορθώς αφού κρατήθηκαν τα βασικά σημεία και η μόνωση πλέον δεν θα αγγίζει τα απαγορευτικά ποσά του 1415. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ένας Κανονισμός πάνω απ' όλα πρέπει να είναι εφαρμόσιμος, διαφορετικά η αγορά θα τον παρακάμψει καθιστώντας τον μη λειτουργικό, χωρίς όμως να χάνει τα βασικά ποιοτικά του χαρακτηριστικά. Από εκεί και πέρα οτιδήποτε παραπάνω που θα καθιστούσε την εργασία μας ακόμη καλύτερη μπορεί να υιοθετηθεί (πχ μία ακόμη στεγανωτική στρώση που να εμφανίζει υψηλή διαπνοή όμως αλλά και αντοχή σε λιμνάζοντα νερά κατευθείαν επί της πλάκας σκυροδέματος, με στόχο την προστασία της σε περίπτωση τραυματισμού της πρώτης αναγκαίας στεγανωτικής στρώσης πάνω από το υλικό των κλίσεων.

Είναι τόσο σχετικά αυτά που αναφέρατε στην δεύτερη πρόταση που δεν είναι εύκολο να υιοθετηθούν. Αλλού αυτά ισχύουν αλλού όχι. Για παράδειγμα: ποια επαλειφόμενα υλικά; Υπάρχουν πάρα πολλά που κυκλοφορούν. Και πάνω σε τι υπόστρωμα; Για παράδειγμα μπορούμε να διαστρώσουμε επαλειφόμενο υλικό σε ελαφρομπετόν; Ποτέ. Μπορούμε να εφαρμόσουμε ακρυλικής βάσεως υλικά σε επιφάνεια που δεν έχει καλές κλίσεις; Θα καταστραφούν πολύ σύντομα. Μπορούμε σε επιφάνειες που έμφανίζουν ανωμαλίες και δεν είναι λείες να διαστρώσουμε επαλειφόμενα υλικά; Δεν μπορούμε γιατί απλούστατα θα κυλίσουν προς τα χαμηλότερα σημεία και θα αφήσουν ένα απλό φιλμ υλικού στα ψηλότερα τμήματα. Μπορούμε να εφαρμόσουμε τα περισσότερα πολυουρεθανικής βάσεως στεγανωτικά υλικά όταν οι κλίσεις υπερβαίνουν το 2%. Το υλικό θα "τσουλίσει". Συνεπώς η επιλογή ενός υλικού εξαρτάται από πάρα πολλές παραμέτρους. Το πρόβλημα δεν βρίσκεται τόσο στα υλικά αλλά στις συνθήκες - παραμέτρους του έργου και ασφαλώς στην ορθή εφαρμογή του.

Από την 6η Αυγούστου δεν μιλάμε για ΕΤΕΠ πλέον αλλά για Εθνική Προδιαγραφή. Μια τεχνική προδιαγραφή είναι αλήθεια ότι επισημαίνει πως πρέπει κάτι να κατασκευάζεται ώστε να περιορίζει τα προβλήματα. Το κάθε κτήριο έχει τις ιδιαιτερότητές του τις οποίες δεν μπορει να προβλέψει εξ ολοκλήρου. Μπορεί όμως όπως ανέφερα και πιο πάνω να περιορίσει σημαντικότατα τα λάθη και τα ευπαθή σημεία. Τρία απλά παραδείγματα για να γίνει πιο κατανοητό: 1) Πότε τοποθετούμε φράγμα υδρατμών, πως το τοποθετούμε και τι πρέπει να προσέχουμε ώστε να διασφαλίζεται η ορθή λειτουργία της μόνωσης από την επίδρασή του στο σύστημα. 2) Πώς κατασκευάζουμε ένα στηθαίο; Ποιές προδιαγραφές πρέπει να έχει ώστε να μην προκαλούνται ρηγματώσεις στη βάση του και αποκολλιέται από την πλάκα σκυροδέματος (πολύ συχνό στα δώματα δεν συμφωνείτε; ) να προστατεύει την απόληξη της στεγανωτικής μεμβράνης επί αυτού, να αποκλείει την εμφάνιση κάθετων ρωγμών από πλημμελή πρόβλεψη των συστολικών και διαστολικών του κινήσεων, να αποτρέπει φαινόμενα αποκόλλησης των στεγανωτικών στρώσεων λόγω ανεμοπιέσεων κλπ. 3) Διασφαλίζονται οι ελάχιστες απαιτήσεις σε αντοχές των στεγανωτικών υλικών (και όχι μόνο) ώστε να εξασφαλίζεται και ένα επαρκές προσδόκιμο ζωής τους μετά την εφαρμογή τους. Τι δεν μπορεί να προβλέψει μια τέτοια Τεχνική Προδιαγραφή: Τις ασυνήθιστες ιδιαιτερότητες του έργου (πχ κυκλική περίμετρο, ζαρντινιέρες σε τμήμα του δώματος κλπ) αλλά και την εκπαίδευση που έχει το συνεργείο για την ορθή εφαρμογή των στεγανωτικών στρώσεων έστω και αν περιέχει αναφορές σε πιστοποιημένα συνεργεία και αποδεδειγμένη εμπειρία σε εφαρμογές της τεχνικής προδιαγραφής χωρίς λάθη. Αυτό στην πραγματικότητα διασφαλίζεται σημαντικά μόνο μέσα από την ύπαρξη, ορθή και ποιοτική παροχή εκπαίδευσης από εξειδικευμένες Τεχνικές Σχολές. Τέτοιες δεν υπάρχουν και εφόσον δεν υπάρχουν η ποιότητα των εφαρμογών θα παραμένει σε χαμηλό επίπεδο και θα βασίζεται στην οικιοθελή προσπάθεια επιμόρφωσης ορισμένων ευσυνείδητων επαγγελματιών προκειμένου να προσφέρουν πιο ποιοτικές υπηρεσίες στους πελάτες τους.

Μάλιστα σε σχέση με τα ελαφρότουβλα τύπου YTONG αξίζει να αναφέρουμε ότι αποτελούν σοβαρό τεχνικό σφάλμα να χρησιμοποιούνται για το χτίσιμο στηθαίων και ζαρντινιερών. ΄Οσον αφορά τη χρήση τους σε εξωτερικούς τοίχους και την επίχρισή τους με συμβατικό επίχρισμα, μέσα σε λίγα χρόνια η επιφάνεια των τοίχων γεμίζει ρωγμές από τις οποίες διαγράφονται ένα προς ένα τα ελαφρότουβλα. Σε μία τέτοια περίπτωση ο μόνος τρόπος επίλυσης του προβλήματος-γεφύρωσης των ρωγμών- είναι είτε με σύστημα εξωτερικής θερμομόνωσης είτε μόνο με οπλισμένο οργανικό επίχρισμα βάσης και το ακρυλικό ή σιλικούχο αντίστοιχο επίχρισμα επιφανείας.

Θα θέλατε να το αναλύσετε λίγο περισσότερο αυτό ώστε να γίνει πιο κατανοητό.

Γενικά τα ελληνικά δώματα επειδή δεν έχουν χτισθεί με προδιαγραφές και εμφανίζουν πάρα πολλά ευπαθή σημεία και δυσκολίες στην εφαρμογή είναι προτιμότερο να χρησιμοποιούνται μεμβράνες για τη στεγανοποίησή τους. Παραδείγματα τέτοιων ευπαθών σημείων: σωλήνες ηλιακών θερμοσιφώνων που διαπερνούν την πλάκα σκυροδέματος και τη μόνωση, κάγκελα, βάσεις από ηλιακούς, επιστρώσεις χωρίς τους αναγκαίους αρμούς διαστολής ή χωρίς καθόλου αρμούς διαστολής, δεξαμενές πετρελαίου, καζανάκια διαστολής, βρύσες και σωλήνες που οδηγούν σ' αυτές, υδρορροές με στόμια χωρίς προδιαγραφές, κολωνοσίδερα, ταλαιπωρημένες επιφάνειες από σαπρόφυτα κλπ κλπ. Τα επαλειφόμενα υλικά χωρίς οπλισμό θα αστοχήσουν πολύ γρήγορα, ειδικά αν έχει γίνει κάποια μόνωση και αυτή έχει πλημμυρίσει, γιατί όσο ελαστικά κι αν είναι δεν μπορούν να αντέξουν σε μόνιμες παραμορφώσεις ως γνωστόν. Και τέτοιες προκύπτουν καθώς εκ των πραγμάτων προσφύονται ολικά πάνω στο υπόστρωμά τους, οπότε και αναγκαία θα παρακολουθούν τις μετακινήσεις του λόγων των θερμοκρασιακών διαφορών. Πρέπει συνεπώς να οπλίζονται με ειδικά πολυεστερικά υφάσματα. Αλλά τότε το κόστος ανεβαίνει πολύ, πέρα από την ανάγκη το υπόστρωμα να είναι λείο και στεγνό για την επιτυχία της εφαρμογής τους. Οι μεμβράνες αποτελούν την πιο οικονομική λύση. Και βέβαια όταν μιλάμε για μεμβράνες, αναφερόμαστε αναγκαστικά σε ασφαλτικές και όχι σε PVC ή μεμβράνες πολυαιθυλενίου (TPO) και EPDM, καθώς δεν εμφανίζουν την ίδια ευελιξία με τις πρώτες αλλά και επειδή ανεβάζουν το κόστος εφαρμογής και την επισφάλειά της σημαντικά. Αναφέρομαι λοιπόν στις ασφαλτικές μεμβράνες. Δυστυχώς η εμπειρία μέχρι σήμερα και ο τεράστιος αριθμός αστοχιών στην υγρομόνωση με ασφαλτικές μεμβράνες (ασφαλτόπανα δηλαδή) έχει προκαλέσει τεράστια δυσπιστία. Αυτό όμως οφείλεται καθαρά στο τεράστιο έλλειμμα σε επιμορφωμένους και πιστοποιημένους τεχνίτες-εφαρμοστές και σε προδιαγραφές. Θα τονίσω εδώ και την απουσία παραγωγής γνώσης πάνω στο θέμα από τα εγχώρια Πολυτεχνεία αλλά και τους Επαγγελματικούς Συνδέσμους (αν και κάτι γίνεται πάνω σ' αυτό τον τομέα από αυτούς). Αν ακολουθηθούν συγκεκριμένοι κανόνες και μελέτη εφαρμογής είναι εξαιρετικά δύσκολο να αστοχήσει μια μόνωση δώματος. Μακάρι να υπήρχε ο χρόνος από την μεριά μου και η υπομονή από τους ενδιαφερόμενους να αναλύω φάση προς φάση πως θα έπρεπε να προχωρήσει κάποιος για μια σωστή εφαρμογή στεγανοποίησης. Από τις παραμέτρους επιλογής των υλικών και τη μελέτη των πιθανών υδρογεφυρών, μέχρι τον τρόπο και το χρόνο συγκόλλησης των ασφαλτικών μεμβρανών αναλόγως του υποστρώματός τους και τον έλεγχο της εργασίας για την αποφυγή ευπαθούς σημείου.

Ακόμα δεν είναι γνωστές οι εθνικές τεχνικές προδιαγραφές στον Τεχνικό Κόσμο. Πολύ πιθανό να μην το επικαλεστεί κάποιος από τους αντίδικους στο δικαστήριο και προφανώς δεν θα το γνωρίζει ούτε ο δικαστής.Σύντομα όμως πιστεύω πως αυτό θα αλλάξει. Από εκεί και πέρα, η εθνική προδιαγραφή δεν μπορεί να διασφαλίσει πλήρως την ποιότητα της κατασκευής μιας μόνωσης. Μόνο να περιορίσει τα προβλήματα από αστοχίες και κακή μελέτη και μάλιστα σημαντικά.

Το πρόβλημα μπορεί να επιλυθεί μόνο στη βάση ενός συμφωνητικού-συμβολαίου που ο ιδιοκτήτης- πελάτης σας θα διασφαλίζει τον ιδιοκτήτη του γειτονικού οικοπέδου ότι τόσο αυτός, κληρονόμοι του ή πιθανοί αγοραστές του κτηρίου ιδιοκτησίας του, αναγνωρίζουν πως ο χώρος που διατέθηκε από το γείτονά τους για την κατασκευή εξωτερικής θερμομόνωσης ανήκει σ' αυτόν και αυτό δεν δύναται να αμφισβητηθεί ακόμη και σε κληρονόμους του ή πιθανούς αγοραστές της δικής του ιδιοκτησίας κλπ κλπ. Είναι εύκολο να συνταχθεί από έναν δικηγόρο. Προσοχή όμως δεν θα πρέπει ο γείτονας να αισθάνεται ότι θα ταλαιπωρηθεί και θα τρέχει. Η όλη διαδικασία δεν πρέπει να απαιτήσει μετακινήσεις από αυτόν.

Ο ΕΛΟΤ 1501-03-06-01-01:2009 (παράγραφος 4.7.3.) ο οποίος είναι σύντμηση του ΕΛΟΤ 14-15