Είναι η πρώτη (και τελευταία) φορά που ασχολούμαι με το αντικείμενο της «τακτοποίησης» και το κάνω σε ένα φίλο με την εξής περίπτωση: Μεζονέτα (αυτοτελής κατοικία με ημιυπόγειο, ισόγειο, 1ο), όπου πέραν των «φυσιολογικών» ημιυπαίθριων στο ισόγειο και στον πρώτο, με τα τετραγωνικά τους να συμπίπτουν με αυτά της κάτοψης, στο σχέδιο του ημιυπογείου φαίνεται: (α) ένας κλειστός χώρος στάθμευσης, (β) ένας βοηθητικός χώρος - αποθήκη (γ) ένα WC (δ) ένας «χώρος δεξαμενής καυσίμων» (ε) ένα λεβητοστάσιο. Τα α και β βρίσκονται σε ενιαίο χώρο και το (δ) χωρίζεται από τον χώρο του α+β με δρομικό και εσωτερική πόρτα. Το λεβητοστάσιο είναι ανεξάρτητο όλων των άλλων, έχει δηλαδή δική του εξωτερική πόρτα στη πίσω όψη του κτηρίου. Η μία πλευρά του χώρου στάθμευσης συμπίπτει με την πρόσοψη του κτηρίου, οπότε εκεί φαίνεται και γκαραζόπορτα.
Η πραγματική κατάσταση είναι ότι ο χώρος στάθμευσης δεν χρησιμοποιείται ως τέτοιος και στον ενιαίο χώρο α+β υπάρχουν βιβλιοθήκη και καλοριφέρ, στο WC έχει μπει και ντουσιέρα, και ο χώρος δεξαμενής καυσίμων χρησιμοποιείται ως αποθήκη (έχει όμως καλοριφέρ) στην οποία έχει μπει και ντουλάπα. Η δεξαμενή καυσίμων είναι τοποθετημένη εντός του λεβητοστασίου. Τέλος στη θέση της γκαραζόπορτας υπάρχει διπλό συρόμενου φύλλο. Τονίζω ότι το υπόγειο δεν αποτελεί ξεχωριστό διαμέρισμα, δεν υπάρχει κουζίνα, δεν είναι κλεισμένη pilotis κλπ. Επίσης δεν υπάρχουν λοιπά προβλήματα υπερβάσεων κάτοψης, μετατοπισμένων εσωτερικών τοιχοποιιών κλπ. Το ερώτημα που προκύπτει είναι κατά πόσο αξίζει να τακτοποιηθεί το σύνολο των τετραγωνικών των α,β,γ,δ (~70 μ2) με το ανάλογο οικονομικό βάρος, από τη στιγμή που η μόνη ορατή εξωτερικά παράβαση είναι η μη ύπαρξη γκαραζόπορτας. Μία πρόταση που σκέφτομαι να του κάνω (αφού τον ενημερώσω βέβαια για το σχετικό ρίσκο) είναι να τακτοποιήσει το σύνολο της επιφάνειας του χώρου στάθμευσης (δηλαδή το (α) χωρίς το (β)) όπως αυτός ορίζεται στα σχέδια, ο οποίος φαίνεται και από την πρόσοψη ότι δεν χρησιμοποιείται ως τέτοιος λόγω της μη ύπαρξης γκαραζόπορτας, άντε το WC (λόγω της ύπαρξης ντουσιέρας) και τίποτα άλλο. Η διαφορά που προκύπτει στο πρόστιμο είναι αξιοσημείωτη. Ποια η γνώμη σας; Πως καθορίζεται τελικά αν ένας χώρος είναι κύριος ή βοηθητικός βάσει των «αντικειμένων» του; Μπορεί βάσιμα να ισχυριστεί σε περίπτωση αυτοψίας ότι το ημιυπόγειό του, τουλάχιστον στο ένα μέρος του, συνεχίζει να αποτελεί βοηθητική χρήση;
Επίσης το προχωράω περισσότερο, αλλά σε περίπτωση που γίνουν οι (απειλούμενες) αυτοψίες του 10% και διαπιστωθούν αλλαγές από βοηθητική χρήση σε κύρια χρήση, τι πρόστιμο προβλέπεται στις σχετικές διατάξεις; Ανέγερσης και διατήρησης ή κάτι πιο «ελαφρύ»;