Αναζήτηση στην κοινότητα

Η παρέκκλιση του ΠΔ /19-10-78,ΆΡΘΡΟ2 Κατά παρέκκλισιν από του προηγουμένου εδαφίου (α) θεωρούνται άρτια και οικοδομήσιμα τα οικόπεδα με τας διαστάσεις και το εμβαδόν τα οποία είχαν κατά την 2α Ιουλίου 1968 ημέραν δημοσιεύσεως του από 15 Ιουνίου 1968 Β. Δ/τος «περί καθορισμού των όρων και περιορισμών δομήσεως των οικοπέδων, των κειμένων εντός των νομίμων υφισταμένων προ του έτους 1923 οικισμών των στερουμένων εγκεκριμένου ρυμοτομικού σχεδίου» (ΦΕΚ 111 Δ). [άρθρο 9,παρ.4,ΠΔ/24-4-85]

το παραδειγμα για τα δασικα το εβαλα γιατι αναγνωριζει οτι η αφαιρεση του δασους δεν δημιουργει νεο γηπεδο. Κατα τα λοιπα, , οταν αφαιρειται απο ενα γηπεδο μια εκταση, που την ειχε προσαρτησει παρανομα ο φερομενος δικαιουχος, τοτε, μετα την δικαστικη αποφαση, επιστρεφει στο αρχικο γηπεδο, σαν μερος του ολου αρχικου και οχι σαν αυτοτελες τμημα, όπως ηταν στο συμβολαιο του και αυτο δεν ειναι "νεο γηπεδο'. Ειτε η προσαρτηση εγινε με αυτογνωμονα πραξη ειτε με συμβολαιο, εγινε σε βαρος ιδιοκτητη, ο οποιος ξαναπηρε το τμημα του με δικαστικη αποφαση. Παραμενει το γηπεδο των 20 στρ. με τους ορους δομησης που ειχε σαν "πριν το 2003"

ως προς τα ανωτερω - υπηρχε ενα συβολαιο για "20" στρεματα, νομιμα μεταγεγραμμενο. - ενα τμημα του καταπατηθηκε. - η διεκδικητικη αγωγη του αληθους κυριου εχει ηδη μεταγραφει στο υποθηκοφυλακειο. - η τελεσιδικη αποφαση που αναγνωριζει την κυριοτητα στον εναγοντα, μεταγραφεται στις μεριδες των διαδικων, και επανερχεται νομιμοτητα στα "20" στρεματα. - τιτλος ειναι ο αρχικος, σε δε περιπτωση πωλησης στο μελλον, γινεται περιγραφη στο ιστορικο του συμβολαιου των διαδικαστικων πραξεων. υγ Χριστοφορε, καλημερα, εγω καταλαβα οτι καποιος καταπατησε ενα τμημα διπλανου, ο διπλανος του εκανε δικαστηριο και το κερδισε. Ξαναπαιρνει πισω το τμημα, χωρις αυτο να αποτελει "νεο" γηπεδο.

Καλησπέρα στο φόρουμ. Υπόθεση Εργασίας : Έχουμε 2 όμορα γήπεδα εκτός σχεδίου, 20 στρέμματα το καθένα, με πρόσωπο (αρκετά μεγάλο και για τα δυο) σε χωματόδρομο (ΜΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΜΕΝΗ «αγροτική» οδός) και τίτλους ιδιοκτησίας πριν το 2003. Τα 2 γήπεδα είναι σαφώς άρτια και οικοδομήσιμα χωρίς καμία απαίτηση για χαρακτηρισμό του «χωματόδρομου» ως κοινόχρηστου δρόμου. Το 2010 ο ένας εκ των δύο όμορων ιδιοκτητών (πχ ο Α) προβαίνει σε μονομερή διορθωτική πράξη του τίτλου του και περιλαμβάνει στην ιδιοκτησία του 3 στρέμματα από την ιδιοκτησία του όμορου γηπέδου (Β). Στην συνέχεια προβαίνει σε έκδοση οικοδομικής άδειας για τα 22 πλέον στρέμματα επικαλούμενος «βελτίωση παρέκκλισης» (μετά το 2003 – πρόσωπο). Βγαίνει η οικοδομική άδεια και ο Α προχωράει το 2012 σε έναρξη οικοδομικών εργασιών. Ο Β (που προηγουμένως «αγρόν αγόραζε») διαπιστώνει την καταπάτηση και ξεκινάει δικαστική διαμάχη. Η διαμάχη αυτή ολοκληρώνεται το 2016 και καταλήγει ότι ο Α παρανόμως καταπάτησε τα 3 στρέμματα. Τι γίνεται με τις αρτιότητες των γηπέδων; Η ερώτηση γίνεται γιατί, αν και τα 2 γήπεδα έχουν εμβαδόν πολλαπλάσιο της αρτιότητας, πλέον τίθεται το θέμα του προσώπου 25 μ. σε κοινόχρηστο δρόμο. Κοινώς σχετίζεται με το αν θεωρούμε ότι έχουμε πλέον νέους χρόνους δημιουργίας γηπέδων. Θα μπορούσε κάποιος να πει για τον Β (ο οποίος δεν έκανε κάποια πράξη τροποποίησης των ορίων του) ότι δεν τίθεται θέμα δημιουργίας νέου γηπέδου. Μπορεί όμως να ειπωθεί το ίδιο και για τον Β (καταπατητής). Ο διορθωτικός τίτλος που έκανε μονομερώς και τροποποίησε τα όρια της ιδιοκτησίας του (με την σαφή την συμπερίληψη των 3 στρεμμάτων) καθώς και η μετέπειτα έκδοση άδειας με βάση την νέα έκταση δεν δημιουργούν νέο γήπεδο (ανεξάρτητα αν αυτή η καταπάτηση ήταν νόμιμη ή όχι – κρίθηκε μεταγενέστερα παράνομη από το δικαστήριο); Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι το γήπεδο του Α (καταπατητής) δεν επιστέφει έτσι απλά στην προγενέστερη του διορθωτικού τίτλου κατάσταση (ακύρωση διορθωτικού τίτλου), αλλά στην ουσία ξαναέχουμε το 2016 (δικαστική απόφαση) νέα δημιουργία γηπέδου με την εξαίρεση της παρανόμως καταπατημένης έκτασης (3 στρεμ) από την ιδιοκτησία του. Τι λέτε; (οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική!!!!)

καλημερα, εφοσον δεν τροποποιεις οψεις κ δεν υφισταται αλλος λογος, κοιταξε την παρ.1α του αρθ7 στο ν4495 και την παρ10 στο αρθ4 του ΦΕΚ313/Β/20. Η προταση μου ειναι πως οχι δεν απιτειται γνωματευση ΣΑ

να δεις εδω στο υπομνημα [και τα υπολοιπα] https://gis.ktimanet.gr/gis/forestsuspension και εδω https://gkls.gr/allaloym-dasikoi-xartes-2021/ και εδω [στο 9 και 19 για κληρους] https://ecopress.gr/odigos-20-erotiseon-apantiseon-gia-tin-anatheorisi-ton-dasikon-charton/ ενσταση δεν εχει καταθεσει;;;

δες κατ' αρχας εδω στην παρ. 9 εχεις διοικητικη πραξη https://ecopress.gr/odigos-20-erotiseon-apantiseon-gia-tin-anatheorisi-ton-dasikon-charton/

Ξέρει κανείς αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα αν έχουμε βάλει την παρακράτηση του 20% στις λοιπές κρατήσεις κι όχι στην περίπτωση Δ??? Είναι σοβαρό λάθος;

Μήπως μπορεί καποιος να με ενημερωσει σε περίπτωση ληξης της βεβαιωσης της πληροτητας της ηλεκτρονικης ταυτοτητας (περας δυο μηνων) πρεπει να καταβαλουμε εκ νεου το παράβολο των 20 € ;

20€/ιδιοκτησία

Καλησπέρα! Σε ακινητο με πρόσωπο σε δρόμο πλάτους 20 μέτρων (4495 αρθρο 7 παρ. ιβ) απαιτειται η έγκριση ΣΑ για εργασίες ( του άρθρου 30) που θα γινουν εσωτερικά του κτηρίου και δεν επιφέρουν τροποποιήσεις των όψεων αυτού; Ευχαριστώ!!

Εμένα πάντως, αυτό που έκοψα στις 18/01 (timologio) το βλέπει κανονικά στο mydata.

Δύο εταιρικά σχήματα εκδήλωσαν ενδιαφέρον για το διαγωνισμό του υπουργείου Μεταφορών Υποδομών για το έργο ΣΔΙΤ προυπολογισμού €291 εκατ. που αφορά στη λειτουργία και συντήρηση του Εξωτερικού Υδροδοτικού Συστήματος (Ε.Υ.Σ.) της μείζονος περιοχής της Πρωτεύουσας. Το Εξωτερικό Υδροδοτικό Σύστημα περιλαμβάνει τα φράγματα και του ταμιευτήρες Ευήνου, Μόρνου, Μαραθώνα, τη λίμνη Υλίκης, τις γεωτρήσεις Πάρνηθας και Βοιωτικού κάμπου, τα υδραγωγεία, τα δίκτυα μεταφοράς μήκους 400 χιλιομέτρων και τα αντλιοστάσια, που αποτελούν την κύρια υποδομή για την υδροδότηση του Λεκανοπεδίου. Ο ανάδοχος θα αναλάβει να προχωρήσει τις απαιτούμενες επενδύσεις βαριάς και ελαφριάς συντήρησης, καθώς και τη λειτουργία του ΕΥΣ για την επόμενη 20ετία. Ο ανάδοχος θα αποζημιώνεται με πληρωμές διαθεσιμότητας. Τις υποδομές λειτουργεί και συντηρεί μέχρι σήμερα η ΕΥΔΑΠ η οποία δεν συμμετείχε στον σχετικό διαγωνισμό καθώς μέχρι την λήξη του στις 20/1/2022 δεν είχε τροποποιηθεί ο ιδρυτικός νόμος της εταιρείας Σύμφωνα με πληροφορίες ενδιαφέρον συμμετοχής στο διαγωνισμό εκδήλωσαν δύο μόνο σχήματα η ΕΛΛΑΚΤΩΡ (με τις θυγατρικές της ΑΚΤΩΡ Παραχωρήσεις και Ηλέκτωρ) και η κοινοπραξία ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ – Intrakat. Η ανακοίνωση της ΕΥΔΑΠ Τους λόγους για τους οποίους δεν μπορεί να συμμετάσχει στο διαγωνισμό ΣΔΙΤ του Εξωτερικού Υδροδοτικού Συστήματος (Ε.Υ.Σ.), γνωστοποίησε η ΕΥΔΑΠ με ανακοίνωσή της. Οπως αναφέρει η εταιρεία "στις οικονομικές καταστάσεις και στην παρουσίαση των οικονομικών αποτελεσμάτων του 2020 που είναι αναρτημένα στην ιστοσελίδα της Εταιρείας αναφέρεται ότι το πλαίσιο της συμφωνίας με το Ελληνικό Δημόσιο «περιλαμβάνει τη ρύθμιση θεσμικών θεμάτων, όπως τη δυνατότητα συμμετοχής της ΕΥΔΑΠ σε διαγωνισμούς ΣΔΙΤ». Επίσης στις οικονομικές καταστάσεις του Α' Εξαμήνου 2021 αναφέρθηκε ότι «με σύμβαση μεταξύ του Ελληνικού Δημοσίου εκπροσωπούμενο από τον Υπουργό Υποδομών και Μεταφορών, της «Εταιρείας Παγίων ΕΥΔΑΠ» και της ΕΥΔΑΠ Α.Ε., ανατίθεται στην ΕΥΔΑΠ Α.Ε. η συντήρηση και λειτουργία του Εξωτερικού Υδροδοτικού Συστήματος (Ε.Υ.Σ.) της μείζονος περιοχής της Πρωτεύουσας για τρία έτη. Μετά τη λήξη της εν λόγω σύμβασης, η συντήρηση και λειτουργία του Ε.Υ.Σ. θα ανατίθεται από το Υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών σε ανάδοχο, ο οποίος θα αναδεικνύεται μέσω διαγωνιστικής διαδικασίας σύμφωνα με τον ν. 3389/2005 (Α' 232), στην οποία διαγωνιστική διαδικασία προτίθεται να συμμετάσχει η ΕΥΔΑΠ» Με βάση τεκμηριωμένες μελέτες υπηρεσιών της ΕΥΔΑΠ αλλά και γνωμοδότηση εξωτερικού νομικού σύμβουλου, η συμμετοχή της ΕΥΔΑΠ στο σχετικό διαγωνισμό είναι εφικτή μόνον εφόσον τροποποιηθεί ο ιδρυτικός νόμος της εταιρείας. Σημειώνεται ότι ο ιδρυτικός νόμος της ΕΥΔΑΠ έγινε πολύ πριν από την εφαρμογή Συμπράξεων Δημοσίου - Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) και ως εκ τούτου, δεν προβλέπει δυνατότητα της ΕΥΔΑΠ να συμμετέχει σε ΣΔΙΤ εκτός της Περιφέρειας Αττικής, όπου δραστηριοποιείται. Η τροποποίηση του ιδρυτικού νόμου δεν έγινε έως και την προθεσμία υποβολής φακέλου εκδήλωσης ενδιαφέροντος στις 20/1/2022, παρά τις σχετικές ενέργειες της Εταιρείας, και συνεπώς, η ΕΥΔΑΠ δεν δύναται να συμμετάσχει στην Α' φάση του ανωτέρω διαγωνισμού. Η ΕΥΔΑΠ προχωράει απρόσκοπτα το έργο της για να επιτύχει τους στόχους του δυναμικού αναπτυξιακού και στρατηγικού σχεδιασμού της προς όφελος των μετόχων, καταναλωτών και εργαζομένων της. View full είδηση

Σημαντική άνοδο σημείωσε η διακίνηση των επιβατών στα ελληνικά αεροδρόμια το 2021 σε ετήσια βάση σύμφωνα με τα προκαταρκτικά στοιχεία της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας. Συγκεκριμένα, κατά το περυσινό 12μηνο καταγράφεται άνοδος 80,9% ενώ στο αντίστοιχο διάστημα του 2020 προς το 2019 όπου δεν είχαν τεθεί απαγορεύσεις και περιορισμοί εξαιτίας των μέτρων κατά της πανδημίας είχε σημειωθεί πτώση της τάξης του 44,2%. Όσον αφορά στα στοιχεία Δεκεμβρίου 2021 καταγράφουν σημαντική άνοδο επιβατικής κίνησης +367,3% (διακίνηση επιβατών αφίξεις/αναχωρήσεις), ενώ και οι αφίξεις επιβατών από το εξωτερικό καταγράφουν αύξηση +413,1% τον Δεκέμβριο του 2021 σε σχέση με το 2020. Από τα προσωρινά στατιστικά στοιχεία της ΥΠΑ για την επιβατική κίνηση των αεροδρομίων το 12μηνο Ιανουαρίου/Δεκεμβρίου του 2021 προκύπτουν τα ακόλουθα: Ο συνολικός αριθμός των διακινηθέντων επιβατών έφθασε τα 35.8 εκατ. παρουσιάζοντας άνοδο +80,9% σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα του 2020 όπου είχαν διακινηθεί 19.8 εκατ. επιβάτες. Όσον αφορά τον αριθμό πτήσεων στα αεροδρόμια της χώρας είχαμε επίσης θετικό πρόσημο καθώς ανήλθαν στις 384.248 από τις οποίες 165.113 ήταν εσωτερικού και 219.135 ήταν εξωτερικού, παρουσιάζοντας άνοδο +51,5% σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα του 2020 όπου είχαν πραγματοποιηθεί συνολικά 253.653 πτήσεις. Συγκρίνοντας τα στατιστικά στοιχεία με το 12μηνο (Ιαν/Δεκ.) του 2019 που οι πτήσεις ήταν 526.155, για το έτος 2021 υπάρχει πτώση -27% στην κίνηση αεροσκαφών. Στο σύνολο της επιβατικής κίνησης που ήταν 64.169.005 το 2019, για το ίδιο εξεταζόμενο 12μηνο του 2021 υπάρχει πτώση - 44,2%. Αύξηση στις αφίξεις επιβατών εξωτερικού + 413,1% και στις πτήσεις +114,3% δείχνουν τα στατιστικά στοιχεία Δεκεμβρίου 2021. Θετική είναι η εικόνα της επιβατικής κίνησης Δεκεμβρίου 2021 καθώς τα προσωρινά στατιστικά στοιχεία καταγράφουν ικανοποιητική άνοδο για τον τελευταίο μήνα του περασμένου χρόνου. Συγκεκριμένα, όσον αφορά στις αφίξεις επιβατών εξωτερικού τον Δεκέμβριο του 2021 ήρθαν 457.773 ταξιδιώτες, ενώ τον Δεκέμβριο του 2020 είχαν αφιχθεί 89.213 επιβάτες, ποσοστό αύξησης +413,1%. Ο συνολικός αριθμός των πτήσεων (εσωτερικού και εξωτερικού) για τον τελευταίο μήνα του 2021 ανήλθε στις 22.290 καταγράφοντας επίσης άνοδο +114,3% σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα του 2020 όπου είχαν πραγματοποιηθεί 10.401 πτήσεις. Ο συνολικός αριθμός διακινηθέντων επιβατών (αφίξεις/αναχωρήσεις) Δεκεμβρίου του ΄21 έφτασε τους 1.769.600 επιβάτες παρουσιάζοντας άνοδο +367,3% σε σχέση με τη διακίνηση επιβατών Δεκεμβρίου του ΄20 που ήταν 378.656 διακινούμενοι επιβάτες. Συγκρίνοντας τα αεροπορικά δεδομένα για τον Δεκέμβριο του 2021 σε σχέση με τα στατιστικά στοιχεία Δεκεμβρίου του 2019, που δεν υπήρχε η νόσος Covid-19 και οι περιορισμοί στις πτήσεις, οι αφίξεις των επιβατών εξωτερικού φέτος παρουσιάζουν μείωση -38,4% (τον Δεκέμβριο του 2019 ήταν 743.014 επιβάτες εξωτερικού) και η συνολική επιβατική κίνηση στα ελληνικά αεροδρόμια πτώση -29,3% (τον Δεκέμβριο του 2019 ήταν 2.503.206 διακινούμενοι επιβάτες). View full είδηση

καλησπέρα, βλέπω ότι για τη χρήση 2021 έχει ανοίξει εδώ η δυνατότητα υποβολής της ετήσιας βεβαίωσης αποδοχών. Για κάποιες παρακρατήσεις (20%) που έκανα το 2021, υπάρχει υποχρέωση υποβολής δήλωσης? (για το 2020 δεν υπήρχε υποχρέωση) ευχαριστώ

@papathvas Όταν λες ότι δεν έχουν περαστεί, εννοείς : Α) ότι δεν φαίνονται καθόλου στο σύστημα (στο καταβολές) ή, Β) ότι φαίνονται αλλά το κουτάκι "έχουν συμπεριληφθεί στην εξόφληση" είναι μη τικαρισμενο; ΥΓ ίδιο μήνυμα και σε εμένα με κάποια μνεία στους μήνες 02-05 2020 που έγιναν μειώσεις εισφορών λόγω covid 19 (πληρωμένες όλες οι εισφορές μέχρι και για τον 11ο του 2021). Προφανώς έχουν μπλέξει τα μπουτάκια τους εκεί στον ΕΦΚΑ, αφού ό, τι υπόλοιπο υπήρχε για το 2020 είχε εκκαθαριστεί τον 7ο του 2021.

Στην εφαρμογή timologio, όταν στο πεδίο "Είδος Φόρου (*)" επιλέξω "Κρατήσεις" εμφανίζεται ένα ακόμη υποχρεωτικό πεδίο "Κατηγορία Φόρου (*)" όπου η μόνη επιλογή από τη λίστα είναι "Αμοιβές Συμβούλων Διοίκησης 20%". Σε αυτή την περίπτωση συμπληρώνεται αυτόματα το υποχρεωτικο πεδίο "Ποσό Φόρου (*)". Λες δηλαδή ότι θα πρέπει να προσθέσουμε δύο κρατήσεις, στη μία να αφήσουμε το ποσό (20%) ως έχει και στη δεύτερη να εισάγουμε χειροκίνητα το ποσό για τις κρατήσεις 9.22% υπέρ ΕΦΚΑ; Edit: Όπως βλέπω τις κατηγορίες φόρου και τα ποσοστά τα εισάγεις εσύ στις "Κρατήσεις" που βρίσκονται στις ρυθμίσεις. Μάλιστα έτσι χειροκίνητα είχα προσθέσει και εγώ τις "Αμοιβές Συμβούλων Διοικησης 20%" αν και υπάρχει ήδη επιλογή στους παρακρατούμενους. Αρα φαντάζομαι πως είναι πιο σωστό να εισαχθεί μια νέα κράτηση 9.22% στις ρυθμίσεις και έπειτα να εισάγεται κάπως έτσι;

Καλησπέρα. Μια ΚΚΜ για όλους τους χώρους. Τα close control από ότι είδα κ μου είπαν οι εταιρείες κανουν κυρίως cooling. Εγώ έχω 4χωρους κ θέλουν χειμώνα καλοκαίρι τα εξής: 1χωρος: 30 βαθμούς και 75% υγρασία. 2χωρος:30 βαθμούς κ 35%υγρασια 3χωρος:25 βαθμούς και 40% υγρασία 4χωρος:25 βαθμούς και 60%υγρασια. Ο κάθε χώρος είναι γύρω στα 20 τετραγωνικά. Μας ζητήθηκε λύση με ΚΚΜ. Τα φορτια είναι το πολύ 10 kw. 10 kw ΚΚΜ...δεν ξέρω καν αν αξίζει να γίνει με ΚΚΜ. Αλλιώς πως? Και μιας κ έπεσε αυτή η εφαρμογή, κ οι χώροι ήταν πιο μεγάλοι, πως λύνεται αυτη η εφαρμογή με ΚΚΜ και τέτοιες συνθηκες?

Σε πόλο έλξης για τις μεγάλες εταιρείες του real estate έχει μετατραπεί το Μαρούσι. Μεγάλοι παίκτες της αγοράς έχουν στρέψει το ενδιαφέρον τους και επενδύουν στην περιοχή, είτε σε χώρους γραφείων, είτε σε καταστήματα και εμπορικά. Πρόσφατη κίνηση στην περιοχή έγινε από την Prodea, η οποία προχώρησε στην απόκτηση πέντε όμορων ακινήτων στο Μαρούσι, δίπλα στο "δαχτυλίδι" του κόμβου της Λεωφόρου Κηφισίας. Η επένδυση είναι της τάξεως των 35 εκατ. ευρώ και αφορά την ανέγερση και εκμετάλλευση ενός "πράσινου" κτιριακού συγκροτήματος, αφού προηγουμένως γκρεμιστεί το υφιστάμενο κτίριο γραφείων και κατοικιών. Ειδικότερα προβλέπεται η κατασκευή σύγχρονου συγκροτήματος γραφείων με κατ’ ελάχιστον περιβαλλοντική πιστοποίηση LEED Gold, το οποίο θα αποτελείται από δύο αυτόνομα και λειτουργικά ανεξάρτητα κτίρια συνολικής επιφάνειας άνω των 17.000 τ.μ. Η εν λόγω επένδυση δεν είναι η μοναδική της εταιρείας στην περιοχή. Η Prodea έχει αγοράσει και νοικιάζει όροφο επί του συγκροτήματος Κ-44 (Κτήρια Βωβού) στο Κτήριο Β (το μεσαίο κτήριο του συγκροτήματος), το κατάστημα επί της οδού Χειμάρρας με ενοικιαστή τον Σκλαβενίτη, ενώ η σημαντικότερη επένδυση της στην περιοχή αποτελεί η κατασκευή Κατηγορίας Α κτηρίων γραφείων στις οδούς Φραγκοκκλησίας, Αιγιαλείας και Αιτωλού. Η ανάπτυξη αφορά σε ένα υπερσύγχρονο, βιοκλιματικό πενταώροφο κτήριο με ανωδομή 7.000 τμ, βοηθητικούς χώρους 7.000 τμ και 200 θέσεις πάρκινγκ. Στην περιοχή έχει τοποθετηθεί και η Trastor η οποία έχει αγοράσει κτήρια επί των οδών Γραβιάς, Αμαρουσίου Χαλανδρίου. Τα κτήρια είναι χώροι γραφείων με επίπεδα θέσεων στάθμευσης. Η εταιρία Μυτιληναίος κατασκεύασε τα γραφεία της στην οδό Αρτέμιδος ενώ ο όμιλος Σαράντη είναι σε στάδιο κατασκευής των νεών γραφείων του επί της Αμαρουσίου Χαλανδρίου. Επενδυτικά σχήματα όπως η Dromeus Capital έχουν επίσης αυξημένη παρουσία στην περιοχή. Σύμφωνα πληροφορίες η Dromeus αγόρασε το κτήριο που στεγάζει την Deloitte με μακροχρόνιο συμβόλαιο μίσθωσης κατά τη διάρκεια του 2019. Το κτήριο αποτελείται από 7.700 τμ χώρων γραφείων, 2.000 τμ χώρων καταστημάτων και τριών υπόγειων χώρων στάθμευσης. Τέλος η Νoval δρομολογεί, σε συνεργασία με την Brooklane Capital, την ανάπτυξη ενός σύγχρονου, βιοκλιματικού συγκροτήματος γραφείων στην έκταση της πρώην Kodak στην οδό Χειμάρρας στο Μαρούσι (πλησίον Αττικής Οδού). Το συνολικό ύψος της επένδυσης προβλέπεται να ξεπεράσει τα 50 εκατ. ευρώ. Σε ζήτηση τα πράσινα γραφεία Πάνω από 375.500 τ.μ. ποιοτικών γραφειακών χώρων βρίσκονται υπό κατασκευή ή έχουν πρόσφατα εισέλθει στην αγορά, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ειδικών του real estate. Σήμερα ο αριθμός των "πράσινων" γραφείων στη χώρα μας, τον οποίο στελέχη της αγοράς θεωρούν μονόδρομο για τα επόμενα χρόνια, είναι περιορισμένος, με αποτέλεσμα να καταγράφεται σημαντική αύξηση των μισθωμάτων. Tόσο το 2020 όσο και το 2021 η ζήτηση για παλαιότερης τεχνολογίας κτίρια γραφείων ήταν ιδιαίτερα χαμηλή, με αποτέλεσμα οι ελεύθεροι προς ενοικίαση γραφειακοί χώροι, στην ευρύτερη Περιφέρεια της Αττικής, να φτάσουν στο 8,6% επί του συνόλου των διαθέσιμων χώρων για επαγγελματική χρήση. Εντούτοις, σε ζώνες με σημαντική συγκέντρωση ποιοτικών χώρων γραφείων, όπως ο άξονας γύρω από τη Λεωφόρο Κηφισίας έως την ευρύτερη περιοχή των Βορείων Προαστίων, η διαθεσιμότητα γραφειακών χώρων προς ενοικίαση περιορίστηκε στο 6,76%. Αντίθετα, σε κτίρια με πιο σύγχρονα πρότυπα κατασκευής οι ελεύθεροι προς ενοικίαση χώροι δεν ξεπέρασαν το 5%. Ως εκ τούτου κοινή διαπίστωση αποτελεί ότι οι επιλεγμένοι γραφειακοί χώροι πρώτης προβολής, που βρίσκονται σε περιοχές με ενδιαφέρον και διαθέτουν "πράσινο πιστοποιητικό", θα συνεχίσουν να βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος για τις εγχώριες ΑΕΕΑΠ και τις εταιρείες ανάπτυξης ακινήτων. View full είδηση

Δυο όμορες οριζόντιες ιδιοκτησίες/διαμερίσματα του ίδιου ορόφου, έχουν διαφορετική διαμερισμάτωση σε σχέση με την κάτοψη της οικοδομικής άδειας (ΟΑ 1991) και της σύστασης (το Δ/σμα 1 πήρε 3 τμ. απο το όμορο του Δ/σμα 2) . Κατά την αυτοψία διαπιστώθηκε ότι η υφιστάμενη κατάσταση συμφωνεί με την σύσταση και ΔΕΝ υπάρχει τροποποίηση η/μ.. Συνεπώς, και σύμφωνα με το αρθ.100 παρ 14., σε συνάρτηση με την Εγκ. 2/2019, η εν λόγω διαφοροποίηση δεν συνιστά αυθαιρεσία, αλλά υποχρεούται την ενημέρωση φακέλου της ΟΑ, εως την ηλ. ταυτότητα κτιρίου. Σωστά?

Περίληψη. Το αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον για την πτύχωση αναζωπυρώθηκε με τη δημοσίευση του σημαντικού βιβλίου τού Gilles Deleuze, Η πτύχωση. Ο Leibniz και το μπαρόκ, στα τέλη της δεκαετίας του 1980 στο Παρίσι. Η πτύχωση είναι μια πολιτιστική παράμετρος που απαντάται σε πολλές περιόδους της ιστορίας, αλλά κατά βάση κατατάγεται στο μπαρόκ. Διότι στο μπαρόκ η πτύχωση τείνει προς την απεριόριστη συμπερίληψη, αναπαριστά τη συνεχή κίνηση, και συνεχώς επίσης αναφέρεται σε άλλες πτυχώσεις. Ο Matthew Krissel θεωρεί ότι η πτύχωση είναι μια διαφοροποιούσα αρχή στην αρχιτεκτονική και ουσιαστικά συνεπάγεται μια συνεχώς εξελισσόμενη αρχιτεκτονική, όπως τα λογισμικά των υπολογιστών, που αντιβαίνει στην κλασική αρχή της firmitas, της σταθερότητας ή της στατικότητας. Πολλά παραδείγματα μπορούν να δοθούν από μια τέτοια συνεχώς εξελισσόμενη αρχιτεκτονική: η αρχιτεκτονική του εικονοκυττάρου του Stephen Perella εξερευνά τη μορφοπλαστική διατύπωση χωρίς αναφορά στη λειτουργία, στατικότητα και άλλες ουσιώδεις αρχές της αρχιτεκτονικής. Έπειτα, η διάσημη υγρή αρχιτεκτονική του Marcos Novak, και η ακριβής, ανακριβής και επακριβής αρχιτεκτονική δημιουργία του Greg Lynn, όπως συνδέεται με τον άμορφο σχεδιασμό και συντελείται μέσα από διαδικασίες πληροφορικής φύσης, είναι επίσης παρόμοια παραδείγματα συνεχώς εξελισσόμενης αρχιτεκτονικής. Η αρχιτεκτονική αυτή δεν αποζητά πλέον τη σταθερότητα, αλλά τη συνεχή εναλλαγή και κίνηση διαμέσου περίπλοκων διαδικασιών πληροφορικής φύσης, και γι' αυτό δίνει την εντύπωση ότι έχει πλέον απολέσει οποιαδήποτε έννοια ανθρωπισμού. Η πτύχωση, ωστόσο, δίνει τη δυνατότητα να επαναφέρουμε την ανθρωπιστική διάσταση της αρχιτεκτονικής, την ίδια στιγμή που θεμελιώνουμε θεωρητικά εξελίξεις στον σχεδιασμό, οι οποίες προκύπτουν από την ψηφιακή τεχνολογία που στην εποχή μας κυριαρχεί στην αρχιτεκτονική πράξη και σκέψη. Το διακύβευμα της πτύχωσης είναι η εγγενής ηθική του αειφόρου σχεδιασμού, όπως προκύπτει από την ανάγνωση και χρήση της πτύχωσης από τον Luke Feast. Δρ Κωνσταντίνος Β. Πρώιμος, Διδάσκων στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, Κριτικός Τέχνης κι Επιμελητής Εκθέσεων, Χανιά Κρήτης, Ελλάδα Λέξεις κλειδιά: Deleuze, πτύχωση, ψηφιακή αρχιτεκτονική, firmitas, ηθική του αειφόρου σχεδιασμού Τα τελευταία τριάντα χρόνια έχει διαπιστωθεί ένα αυξημένο ενδιαφέρον από τους αρχιτέκτονες για την έννοια της πτύχωσης, όπως αυτή αναπτύχθηκε στο σημαδιακό βιβλίο του Gilles Deleuze, Η πτύχωση. Ο Leibniz και το μπαρόκ, το οποίο δημοσιεύτηκε στη Γαλλία στα τέλη της δεκαετίας του 1980¹. Αυτό το αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον για την πτύχωση είναι ενδεικτικό των κοινωνικών πιέσεων που ασκούνται στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό, αφενός από έναν ολοένα και πιο ψηφιακό κόσμο, αφετέρου από την περιπλοκότητα των σύγχρονων πολυπολιτισμικών κοινωνιών. Ωστόσο, το ενδιαφέρον για την πτύχωση είναι επίσης εμβληματικό των δραματικών αλλαγών που έχουν λάβει χώρα, όχι μόνο στην αρχιτεκτονική θεωρία και σκέψη και στην επιστημολογία της αρχιτεκτονικής, αλλά και στην ίδια την αρχιτεκτονική πρακτική. Οι τρεις κλασικές αρχές της αρχιτεκτονικής, οι venustas, firmitas και utilitas, ή χάρη, σταθερότητα και χρησιμότητα, όπως διατυπώθηκαν από τον Ρωμαίο αρχιτέκτονα Βιτρούβιο κατά τον 1ο αιώνα π.Χ., και επανεμφανίστηκαν κατά τη διάρκεια της Ιταλικής Αναγέννησης από τον Alberti, ήταν ανέκαθεν οι πλέον διαχρονικές αξίες της αρχιτεκτονικής σύνθεσης, οι οποίες έχουν ανεξίτηλα σημαδέψει την ιστορία της αρχιτεκτονικής στον δυτικό κόσμο. Μεταξύ των τριών αυτών αξιών, ο κλασικισμός πάντα θεωρούσε τη χάρη ως προεξάρχουσα, σε σύγκριση με τη σταθερότητα και τη χρησιμότητα, ενώ ο μοντερνισμός μετατόπισε το ενδιαφέρον στη χρησιμότητα ή λειτουργία εις βάρος των άλλων δύο. Στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα και ειδικά τα τελευταία τριάντα χρόνια, είναι η firmitas, η σταθερότητα, που αμφισβητείται στο όνομα της πτύχωσης. Η σταθερότητα σημαίνει φυσικά τόσο τη στατική επάρκεια όσο και την αντοχή στον χρόνο. Το καλύτερο πρότυπο σταθερότητας είναι ίσως η Αιγυπτιακή πυραμίδα, η οποία, ως γνωστόν, στόχευε να εξασφαλίσει την κυριαρχία του ηγεμόνα στην αιωνιότητα, ακόμα και μετά τον θάνατό του. Σήμερα, κτίρια όπως το Μουσείο Τέχνης του Tel Aviv στο Ισραήλ, που σχεδιάστηκε από τον Preston Scott-Cohen το 2007 και ολοκληρώθηκε το 2011, ή το Σπίτι μπουκάλι του Klein στο Rye της Victoria στην Αυστραλία, που σχεδιάστηκε από τον Charles Ryan McBride το 2008, φαίνονται να είναι στον αντίποδα της πυραμίδας από τη σκοπιά της σχεδιαστικής λογικής τους. Διότι, πρώτον, η έντονη καμπυλόγραμμη μορφή τους ή η πτύχωση χρειάζεται μεγάλη συντήρηση για να παραμείνει ανέπαφη στον χρόνο, σε αντίθεση με την υποτυπώδη και ελάχιστη συντήρηση που χρειάζεται η πυραμίδα για να αντέξει στον χρόνο. Κατά δεύτερο και ουσιωδέστερο λόγο, αυτά τα σύγχρονα κτίρια που αναφέρθηκαν εν είδει παραδείγματος, είναι η αρχιτεκτονική απάντηση στην ολοένα αυξανόμενη επιθυμία και ανάγκη για ευελιξία στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό. 01. Η μεγάλη πυραμίδα της Γκίζας, 2580-2560 π.Χ., 4η δυναστεία 02. Μουσείο Τέχνης του Tel Aviv, Israel, Preston Scott-Cohen 03. Σπίτι μπουκάλι του Klein, Rye, Victoria, Αυστραλία, Charles Ryan McBride Η ευελιξία σημαίνει τη δυνατότητα να ανταποκρίνεται το κτίριο σε αλλαγές χρήσης και σε απρόσμενες περιστάσεις. Τα πτυχωτικά αυτά κτίρια, folded buildings όπως αποκαλούνται, είναι ένα βήμα πριν την κίνηση, αναπαριστώντας την παγωμένη κίνηση, για να ανακαλέσουμε τον διάσημο ορισμό της αρχιτεκτονικής από τον Friedrich Schelling. Τα πτυχωτικά κτίρια αυτά δείχνουν τη μάχη του αρχιτέκτονα με τον χρόνο, όχι με την έννοια της δημιουργίας ενός προϊόντος που θα αντέξει όσο γίνεται πιο πολύ, όπως συνέβαινε στο παρελθόν, αλλά με την έννοια του σχεδιασμού που προορίζεται να εξυπηρετήσει απαιτήσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη, αλλάζουν ραγδαία και άρδην και ενίοτε αλληλοσυγκρούονται, καθώς αντικατοπτρίζουν τις περίπλοκες πολυπολιτισμικές κοινωνίες οι οποίες συχνά απαιτούν τη συνεχή αναβάθμιση των κτιρίων, όπως και του λογισμικού των υπολογιστών, για να εξυπηρετήσουν τις μεταβαλλόμενες κοινωνικές ανάγκες και νέες επιθυμίες. Την ανάγκη αυτή για συνεχή εξέλιξη επισημαίνει και η Σοφία Βυζοβίτη, όταν αναφέρεται στο νέο καθεστώς που διέπει το αρχιτεκτονικό αντικείμενο, που δεν αναφέρεται πλέον σε μια χωρική μήτρα, αλλά σε μια χρονική παράμετρο που υπαινίσσεται τη συνεχή αλλαγή και εξέλιξη της ύλης και μορφής². Θέλοντας να κάνει μια γενεαλογία της αρχιτεκτονικής πρακτικής τής πτύχωσης, η Βυζοβίτη εξετάζει τα πρώτα κτίρια που την ενσωμάτωσαν στη λογική τους, τις δύο βιβλιοθήκες στο Jussieu στο Παρίσι από τους αρχιτέκτονες ΟΜΑ, το 1993, το Bicycle Flat στο Άμστερνταμ από τους αρχιτέκτονες VMX το 1998 και το Eye Beam Building, Museum of Art and Technology στη Νέα Υόρκη το 2002 από τους Diller και Scofidio³. 04. Δύο βιβλιοθήκες στο Jussieu στο Παρίσι, ΟΜΑ, 1993 Ακολούθως, θα παρουσιάσω αρχικά την πτύχωση έτσι όπως την αναπτύσσει ο Deleuze στο σημαδιακό του βιβλίο με τον ομώνυμο τίτλο, με σκοπό να αναδείξω τη σημασία της στην αρχιτεκτονική θεωρία. Κατόπιν, θα επιχειρήσω να διαπιστώσω πώς η πτύχωση εφαρμόζεται στη σύγχρονη αρχιτεκτονική σκέψη και πρακτική, εξετάζοντας ταυτόχρονα ποιες είναι οι επιπτώσεις της, ειδικά σε ό,τι αφορά την επιστημολογία του κλάδου της αρχιτεκτονικής. Τέλος, θα επιχειρήσω να αναλύσω τις συνέπειες της τεκτονικής εντατικοποίησης που παράγεται από την πτύχωση, και θα ελέγξω την υπόθεση του αειφόρου οικολογικού σχεδιασμού που αποδίδεται στην πτυχωτική αρχιτεκτονική από τον Luke Feast. Η πτύχωση ως δυναμική αρχή Από την αρχή του κειμένου του, ο Deleuze ορίζει, στην ιδιαίτερα μεταφορική γλώσσα που χρησιμοποιεί, την πτύχωση ως πολιτιστική δύναμη και ισχύ που φέρει τα χαρακτηριστικά κάθε εποχής στην εξέλιξη του ανθρώπου⁴. Η πτύχωση εφαρμόζει στην Ελληνική, τη Ρωμαϊκή, τη Ρωμανική, τη Γοτθική και την κλασική περίοδο, και αντίστοιχα πτυχώσεις αναπτύσσονται σε όλες αυτές τις περιόδους. Η περίοδος ωστόσο που απασχολεί ιδιαίτερα τον Deleuze και τη θεωρεί εμβληματική για την πτύχωση, είναι η περίοδος του μπαρόκ. Διότι, κατά την περίοδο του μπαρόκ, η πτύχωση οδηγεί στην άπειρη συμπερίληψη ή σύμφυρση⁵, αναπαριστά τη συνεχή κίνηση⁶ και συνεχώς αναφέρεται σε άλλες πτυχώσεις, από τις οποίες προκύπτει⁷ και τις οποίες διαρκώς παράγει. Στην πραγματικότητα, η δραστηριότητα της συστολής και διαστολής της πτύχωσης σημαίνει την εξέλιξη και την εκτύλιξη, την εμπλοκή και την ανάπτυξη⁸. Επιπλέον, η πτύχωση σημαίνει μείωση και περιορισμό, ενώ το αντίθετό της, η εκδίπλωση, σημαίνει την αύξηση και την ανάπτυξη⁹. Η πτύχωση, ως εκ τούτου, έχει έναν πολιτισμικό χαρακτήρα, και εμφανίζεται ως μια δύναμη η οποία αναπαριστά την άπειρη εργασία σε εξέλιξη, δηλαδή την άπειρη δεκτικότητα και τον αέναο αυθορμητισμό¹⁰. Σύμφωνα πάντα με τον Deleuze, η πτύχωση δουλεύει όπως το origami, που είναι ως γνωστόν η Ιαπωνική τέχνη της δίπλωσης του χαρτιού¹¹. 05. Η Ιαπωνική Τέχνη της εκδίπλωσης του χαρτιού Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, η πτύχωση εμφανίζεται σε κάθε εποχή. Ωστόσο, αυτή καθαυτή είναι επίσης η λειτουργική έννοια του μπαρόκ τον 17ο αιώνα¹². Διαδραματίζει ουσιαστικό ρόλο στο μπαρόκ, διότι εκεί γνωρίζει απεριόριστη ελευθερία¹³. Το ίδιο το μπαρόκ, ως καλλιτεχνικό ύφος, είναι μια δυναμική λειτουργία στον βαθμό που συνεπάγεται την καμπυλόγραμμη ρευστότητα της μορφής¹⁴. Κατά το μπαρόκ, ο κόσμος εμφανίζεται ως μια άπειρη σειρά από καμπυλότητες και κλίσεις¹⁵. Ενώ ο κλασικισμός, δια μέσου των Καρτεσιανών του συντεταγμένων, προωθεί τα καθορισμένα σημεία, τις γωνίες και τα κέντρα, εν συντομία τις ουσιώδεις μορφές, μέσω ενός είδους αφηρημένης οικουμενικότητας¹⁶, το μπαρόκ προωθεί την άπειρη διαφοροποίηση της πτύχωσης¹⁷. Επιπλέον, η αντίθεση που υπάρχει στο μπαρόκ μεταξύ του εσωτερικού και του εξωτερικού, το έξαλλο εξωτερικό που επιφυλάσσει ένα ήρεμο και γαλήνιο εσωτερικό στις εκκλησίες¹⁸, δεν είναι τίποτα άλλο από την αντίθεση μεταξύ της πτύχωσης και της εκδίπλωσής της. Ο Simon O’Sullivan θεωρεί ότι «η έννοια της πτύχωσης επιτρέπει στον Deleuze να σκεφτεί δημιουργικά την παραγωγή τής υποκειμενικότητας (…), τη σχέση που έχει δηλαδή κανείς με τον εαυτό του.»¹⁹. Το σημείο αυτό είναι σημαντικό για την πτύχωση διότι συνδέεται με τον Leibniz, από του οποίου τα γραπτά προέρχεται η έμπνευση της έννοιας της πτύχωσης. Ο Leibniz ονομάζει μονάδα πότε την ψυχή πότε το υποκείμενο, και αυτή η μονάδα είναι στο κέντρο του ενδιαφέροντος του Deleuze²⁰. Η μονάδα είναι ένα μεταφυσικό σημείο, το οποίο ωστόσο δεν είναι προνομιούχο, ούτε βρίσκεται στο κέντρο των πραγμάτων, αφού ο κόσμος απαρτίζεται από άπειρες μονάδες ή ψυχές²¹. Το υποκείμενο είναι μια μονάδα που καταλαμβάνει ένα σημείο, είναι μια ψυχή και προσφέρει μια προοπτική στα πράγματα²². Ανάλογα, το αντικείμενο είναι ένα συμβάν²³. Ο κόσμος, εννοημένος με τέτοιο τρόπο από τον Deleuze ως αναγνώστης του Leibniz, χαρακτηρίζεται από προοπτικισμό, σχετικισμό και πλουραλισμό²⁴. Ο κόσμος, ωστόσο, είναι επίσης εντός της μονάδας η οποία μοιάζει με κύτταρο, σα δωμάτιο χωρίς πόρτες και παράθυρα²⁵. Όλη η δραστηριότητα της ψυχής που είναι πλήρης πτυχώσεων, λαμβάνει χώρα εντός του κόσμου και εντός της μονάδας²⁶. Η μονάδα ή η ψυχή χαρακτηρίζεται από απόλυτη εσωτερικότητα, ή αλλιώς συνιστά ένα σκοτεινό πλαίσιο, με την έννοια ότι όλα συνάγονται από αυτή και τίποτα δε βγαίνει ή μπαίνει από το εξωτερικό²⁷. Η μονάδα χαρακτηρίζεται από απόλυτη εσωτερικότητα και η ύλη από απόλυτη εξωτερικότητα²⁸. Μεταξύ των μονάδων και της ύλης υφίσταται μια δυνατή ένταση, αν και αλλού ο Deleuze θεωρεί ότι οι μάζες και οι οργανισμοί είναι συμπληρωματικοί ως δύο είδη ισχύος ή δύο είδη πτύχωσης²⁹. Ο Deleuze προσφέρει τη διάσημη αλληγορία της δίπατης οικίας μπαρόκ για να εξηγήσει την ανθρώπινη κατάσταση: το ισόγειο έχει ανοίγματα για παράθυρα και αντιπροσωπεύει την ύλη που επιδρά στις αισθήσεις, ενώ ο πρώτος όροφος προορίζεται για τον νου και την εσωτερικότητα, για τη φρενήρη ζωτικότητα της ψυχής που συνιστά ένα καθαρό εσωτερικό χωρίς εξωτερικό³⁰. Η πτύχωση ως διάγραμμα Ο Graham Livesey παραδέχεται ότι είναι συχνά δύσκολο να μεταφράσει κανείς τις έννοιες του Deleuze στη συγκεκριμένη ή δεδομένη υλική πραγματικότητα, παρά την άμεση και οικουμενική απήχηση που η έννοια της πτύχωσης είχε στον κόσμο της αρχιτεκτονικής, αμέσως μόλις το ομότιτλο βιβλίο του Deleuze δημοσιεύτηκε³¹. Στο ίδιο μήκος κύματος, ο Matthew Krissel θεωρεί ότι η πτύχωση, σε αρχιτεκτονικό πλαίσιο, συνεπάγεται συνεχή διαφοροποίηση, «καθώς νέες και μη προσδοκώμενες δυνατότητες λαμβάνουν χώρα (μεταξύ πτύχωσης που έχει λάβει χώρα, πτύχωσης εν εξελίξει και πτύχωσης που είναι εν αναμονή) χωρίς προκαθορισμένα αποτελέσματα»³². Αυτή η συνεχής διαφοροποίηση του αρχιτεκτονικού πλαισίου συνεπάγεται «έναν ευέλικτο τοπολογικό χώρο (…), ο οποίος δεν μπορεί να αποσπαστεί από το πρόγραμμα και το συμβάν, και στον οποίο οι πτυχώσεις είναι τα ίδια τα συμβάντα»³³. O Krissel συνεχίζει τον προβληματισμό του, θέτοντας το ερώτημα, πώς είναι δυνατό να υπάρξει ο χώρος αυτός στην απτή πραγματικότητα, πέραν της θεωρίας ή του ψηφιακού χώρου. Η απάντηση που προσπορίζει ο ίδιος στο ερώτημά του, φαίνεται ότι δεν είναι σίγουρη: ισχυρίζεται ότι η δυνατότητα να έχει κανείς μια σειρά από επιφάνειες να πτυχώνονται και να αναδιπλώνονται, σημαίνει μια άπειρη και μη προβλέψιμη αρχιτεκτονική, προοδευτική και οπισθοδρομική ταυτόχρονα, αλλά σε κάθε περίπτωση συνεχώς εξελισσόμενη³⁴. Είναι δυνατό να φανταστούμε μια αρχιτεκτονική, όχι μόνο στο επίπεδο της θεωρίας, του διαγράμματος ή της στατικής παραλλαγής, που εφαρμόζεται στην κτιριακή δόμηση και είναι συνεχώς εξελισσόμενη ή αλλιώς διαρκώς αναβαθμιζόμενη, όπως τα λογισμικά των υπολογιστών; Αυτή είναι η ερώτηση που προκύπτει για τους αναγνώστες του από τον προβληματισμό του Krissel. Παρά το γεγονός ότι διάσημοι αρχιτέκτονες που είναι θεωρητικοί ταυτόχρονα, έχουν εξετάσει το ενδεχόμενο μιας τέτοιας συνεχώς αναβαθμιζόμενης αρχιτεκτονικής, και αρκεί να αναφέρουμε εδώ τα ονόματα των Peter Eisenman, Greg Lynn και John Rajchman, η εν λόγω αρχιτεκτονική αυτή είναι μια μελλοντική προβολή και δεν υφίσταται επί του παρόντος. Είναι ωστόσο αξιοσημείωτο ότι η υπάρχουσα πτυχωτική αρχιτεκτονική στις μέρες μας, ήδη δείχνει προς την κατεύθυνση της συνεχώς εξελισσόμενης αρχιτεκτονικής που ακυρώνει τη στατική της αρχή, τη firmitas, ως μια αρχιτεκτονική εν τω έργω, σε συνεχή εξέλιξη. Η συνεχώς αναβαθμιζόμενη αρχιτεκτονική την οποία ο Krissel τοποθετεί στο μέλλον, μπορεί σύμφωνα με τον ίδιο να εφαρμόσει την πτύχωση «στο πλαίσιο της προγραμματιζόμενης ύλης» και «μέσω της ανάπτυξης της νανοτεχνολογίας.»³⁵. Όταν η πτύχωση εφαρμόζεται μόνο στο επίπεδο του μορφοπλαστικού χειρισμού³⁶, και ακόμα χειρότερα όταν δικαιολογείται με αναφορά στην αρχιτεκτονική φαντασία και την υποτιθέμενη ελευθερία της αλλά και το δικαίωμά της για άπειρους νεωτερισμούς, ο ριζοσπαστικός χαρακτήρας της πτύχωσης αλλά και οι πολυάριθμες συνέπειές της χάνονται και η πτυχωτική αρχιτεκτονική απλά παραδίδεται στον προηγμένο καπιταλιστικό καταναλωτισμό. Οι αρχιτέκτονες ανέκαθεν αντιμετώπιζαν αυτόν τον κίνδυνο, αλλά και την πρόκληση να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες και πολλές φορές τις φαντασιώσεις της πλούσιας πελατείας τους, που συνήθως προσανατολίζεται προς την επιδεικτική κατανάλωση, έναν κίνδυνο που απειλεί να μειώσει την αρχιτεκτονική στο επίπεδο της τρέχουσας μόδας. Ο Mark Jackson θεωρεί πως, ό,τι φαίνεται να είναι στην εμπροσθοφυλακή της αρχιτεκτονικής πρωτοπορίας, συγκεκριμένα ο κυβερνοχώρος και η εικονική πραγματικότητα, τείνει πολλές φορές, σιωπηλά και ασυνείδητα, να υιοθετεί, στην πραγματικότητα, τις πλέον συντηρητικές μεταφυσικές αρχές³⁷. Έχοντας τις προειδοποιήσεις του Jackson κατά νου, πρέπει παρόλα αυτά να σημειώσουμε ότι, από τη δεκαετία του 1980 κι έπειτα, υπάρχει στην αρχιτεκτονική δημιουργία ένα αυξανόμενο μέλημα για την τεκτονική διάστασή της, η οποία σύμφωνα με τον Kenneth Frampton «είναι το δομικό στοιχείο αλλά και η μορφοπλαστική εφαρμογή της παρουσίας του, σε σχέση με το σύνολο του οποίου ήταν μέρος.» Ο όρος τεκτονικός «όχι μόνο αναφέρεται σε μια δομική και υλική εφαρμογή αλλά και σε μια ποιητική της κατασκευής, όπως αυτή μπορεί να ασκηθεί στην αρχιτεκτονική και στις συναφείς εικαστικές τέχνες.»³⁸. Η προσοχή που αφιερώνει ο Frampton στο δομικό στοιχείο, που θεωρεί ότι είναι η ουσία της αρχιτεκτονικής μορφής και αξίζει μεγαλύτερη εκτίμηση από ό,τι η χωρική επινόηση και ο αρχιτεκτονικός νεωτερισμός, είναι προφανώς πολεμικής φύσης και απευθύνεται κυρίως στους μεταμοντέρνους, όπως τον Robert Venturi, και την εμπορευματοποίηση της αρχιτεκτονικής, στην οποία συνέβαλαν ηθελημένα ή άθελά τους. Υποστηρίζοντας την τεκτονική διάσταση της αρχιτεκτονικής, ο Frampton αναφέρεται στον Marco Frascari και στον καίριο ρόλο που ο τελευταίος επιφυλάσσει στον αρχιτεκτονικό σύνδεσμο³⁹. O Marco Frascari, ήδη από το 1984, στο κείμενό του “TheTell-the-Tale Detail”, ελεύθερα μεταφραζόμενο «Η λεπτομέρεια που λέει την ιστορία», υποστηρίζει τη δουλειά τού Carlo Scarpa, αξιολογώντας την αίσθηση της λεπτομέρειας που διατρέχει το έργο του και συνίσταται στους εκφραστικούς και τέλειους κτιριακούς συνδέσμους. Σύμφωνα με τον Frascari: Η αρχιτεκτονική είναι τέχνη, διότι όχι μόνο ενδιαφέρεται να ικανοποιήσει την πρωταρχική ανθρώπινη ανάγκη για ένα καταφύγιο, αλλά συναρμόζει χώρους και υλικά με έναν νοήμονα τρόπο. Αυτό συμβαίνει μέσω μορφικών και πραγματικών συνδέσμων. Ο σύνδεσμος, ως η γόνιμη λεπτομέρεια, είναι ο τόπος όπου η δόμηση αλλά και το χτίσιμο της αρχιτεκτονικής λαμβάνουν χώρα. (Επιπλέον, είναι χρήσιμο να ολοκληρώσουμε την κατανόηση αυτού του ουσιώδους ρόλου του συνδέσμου, ως του τόπου της διαδικασίας του νοήματος της αρχιτεκτονικής, εφόσον η καταγωγή της πρώτης Ινδοευρωπαϊκής λέξης για την τέχνη βρίσκεται στον «σύνδεσμο».)⁴⁰. Η προώθηση της τεκτονικής διάστασης της αρχιτεκτονικής από τον Frascari και τον Frampton είχε έναν ιδιαίτερο πολεμικό στόχο, όπως προαναφέρθηκε, αλλά μπορεί να έχει επίσης συμβάλει στην πρόσφατη υποστασιοποίηση της εντατικής τεκτονικής έκφρασής της στην πτυχωτική αρχιτεκτονική. Η κατά βάση λανθασμένη ιδέα ότι η τεκτονική διάσταση που περιλαμβάνει χωρική καινοτομία και φαντασιακό μορφοπλαστικό χειρισμό είναι τελικά η ουσία της αρχιτεκτονικής, δεν προήλθε από το πουθενά αλλά επωάστηκε σταδιακά και βαθμιαία, στο πλαίσιο τής πλέον σημαίνουσας αρχιτεκτονικής θεωρίας και πράξης, κατά τις δεκαετίες του 1980 και 1990. 06. Μουσείο Castelvecchio, Verona, Carlo Scarpa Όσο κι αν οι επιφανειακές εφαρμογές τής πτύχωσης στην αρχιτεκτονική θεωρία και πράξη είναι γενεαλογικά κατανοήσιμες, το γεγονός αυτό δεν αποτρέπει από το να σκεφτούμε σοβαρά τον ουσιώδη ρόλο της πτύχωσης σε συνδυασμό με τις επιπτώσεις και προεκτάσεις της. Ο Mark Jackson επισημαίνει τους κινδύνους της εμπορευματοποίησης της πτυχωτικής αρχιτεκτονικής⁴¹, αλλά ταυτόχρονα θεωρεί ότι η πτυχωτική ή κυβερνητική αρχιτεκτονική στην πραγματικότητα επαναπροσδιορίζει «τις ιδέες που έχουμε για τον χώρο, την κατοικία και τη μορφή.»⁴² Το πρόβλημα είναι ότι η πτυχωτική αρχιτεκτονική είναι ακόμα καινούρια, και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν έχει γίνει ακόμα πλήρως κατανοητή⁴³. Ο Jackson εξετάζει με κριτικό τρόπο τη δουλειά του Stephen Perella, του οποίου η αρχιτεκτονική της υπερ-επιφάνειας έχει αναφορά στην πτύχωση του Deleuze. Η εικονοκυτταρική αρχιτεκτονική -pixel architecture- του Perella, που εκτυλίσσεται στην οθόνη του υπολογιστή, επινοεί μέσω της ψηφιακής τεχνολογίας μια νέα πλαστικότητα που εφαρμόζει σε ενεργές επιφάνειες, αλλά το εγχείρημα του Perella είναι περιορισμένο μόνο στον μορφοπλαστικό χειρισμό, χωρίς καμία αναφορά στη λειτουργία ή στη χρήση ή ακόμα και στη στατικότητα της αρχιτεκτονικής δομής, κι έτσι είναι μάλλον συμβατικό⁴⁴. 07. Perella, αρχιτεκτονική της υπερεπιφάνειας. Ξενοδοχείο του μέλλοντος 08. Pixel architecture Η υγρή αρχιτεκτονική του Marcos Novak ταυτίζει την αρχιτεκτονική με τον χώρο της πληροφορικής ή τον κυβερνοχώρο που εμφανίζεται ως μια υπερβατική αρχή, η οποία πάλι αποδεικνύεται μάλλον συμβατική ερμηνεία του Deleuze, εφόσον μάλιστα ο τελευταίος δίνει έμφαση στον εγγενή και ουσιαστικό ρόλο της πτύχωσης⁴⁵. O Jackson ευνοεί περισσότερο την ιδιοποίηση της πτύχωσης από τον Greg Lynn μέσω των εννοιών του τελευταίου: ακριβής, ανακριβής και απακριβής, anexact, αρχιτεκτονική σύνθεση⁴⁶. Ο όρος απακριβής ή anexact είναι νεολογισμός, όπως και στα αγγλικά άλλωστε. Η αρχιτεκτονική, σύμφωνα με τον Lynn, οφείλει να πάψει να γοητεύεται από τις στατικές και κλειστές μορφές και πρέπει να τολμήσει να υιοθετήσει τον ανακριβή και άμορφο σχεδιασμό, όπως αυτός εφορμά από ψηφιακές διαδικασίες⁴⁷. Οι ψηφιακές διαδικασίες επιτρέπουν ευέλικτες επιφάνειες, μετρήσιμους περιορισμούς των παραμέτρων του σχεδιασμού που καθορίζουν όρια, χωρίς να τα κλείνουν, και τέλος εξέλιξη στον χρόνο⁴⁸. Το διακύβευμα είναι η έμψυχη, ζωντανή μορφή. Ωστόσο ο Lynn, σύμφωνα πάντα με τον Jackson, αποτυγχάνει να κατανοήσει την πτύχωση του Deleuze ως ένα διάγραμμα το οποίο μεσολαβεί ανάμεσα στην εικονικότητα και στην πραγματικότητα, και λανθασμένα το εκλαμβάνει ως μορφή. Όμως, πάντα σύμφωνα με τον Jackson, η πτύχωση δεν είναι μορφή αλλά είναι μάλλον μια δύναμη⁴⁹. Αυτό που εννοείται ως πτύχωση είναι μια δύναμη για τον Deleuze και μια μορφή για τον Lynn. Ο Lynn, σύμφωνα με τον Jackson, πτυχώνει υπερβολικά γρήγορα και με τον τρόπο αυτόν περιορίζει τη σύνδεση της πτύχωσης με την εικονική πραγματικότητα ως δύναμη. 09. Novak, Liquid Architecture 10. Novak, Liquid Architecture Η εικονική πραγματικότητα δε συνιστά απειλή για την πραγματικότητα αλλά συνιστά μάλλον τον κορεσμό της. Με άλλα λόγια, η εικονική πραγματικότητα σημαίνει την πραγματικότητα στην πληρότητά της. Η εικονική αφαίρεση του Deleuze είναι εγγενής στην τρέχουσα πραγματικότητα, «είναι κατ’ ουσία η δυνατότητα για το νέο σε αυτό που είναι τρέχον», σύμφωνα με τον Brian Massumi⁵⁰. Το εικονικό δε θα έπρεπε να συγχέεται με τον περίπλοκο χώρο που καθιστά δυνατό η τεχνολογία των πολυμέσων αλλά συμφύεται με το πραγματικό. Επομένως, τα διακυβεύματα της αρχιτεκτονικής δε βρίσκονται στην παρουσίαση νέων μορφών που απαντούν στους τεχνολογικούς νεωτερισμούς ή στα προτάγματα των ψηφιακών τεχνολογιών. Τα διακυβεύματα αφορούν μάλλον την ενεργοποίηση του εικονικού σε ό,τι είναι ήδη πραγματικό, του οποίου οι ορίζοντες αποκαλύπτονται στις δυνατότητες της ψηφιακής τεχνολογίας να ακυρώνει το κοντινό και το μακρινό ως το μη τοπικό (…) Μπορούμε να ξεκινήσουμε να αναγνωρίζουμε την αρχιτεκτονική αφηρημένα ως διάγραμμα δύναμης και εξουσίας, ως τεχνολογία δύναμης, και είναι σε αυτό το επίπεδο της κατανομής της δύναμης που παράγει τις μορφές της γνώσης που μπορούν να αναγνωριστούν οι κοινές συνισταμένες μεταξύ ψηφιοποίησης και αρχιτεκτονικής⁵¹. View full είδηση