Αναζήτηση στην κοινότητα

Στην εποχή του ήταν ένα θαυμαστό επίτευγμα της τεχνολογίας, της παράδοσης, της ανθρώπινης εφευρετικότητας- το γεφύρι της Πλάκας υπήρξε το μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι των Βαλκανίων. Για σχεδόν ενάμιση αιώνα «στεφάνωνε» τον Άραχθο ποταμό, υποστηρίζοντας τη ζωή και την επικοινωνία των ανθρώπων από τις αντίπερα όχθες του. Σε έναν τραχύ, δύσβατο τόπο λειτούργησε ως μοχλός ανάπτυξης και έγινε σύμβολο όλης της περιοχής των Τζουμέρκων. Ένα κομψοτέχνημα ατόφιας ιστορίας από πέτρα- στην ανατολική πλευρά του υπάρχει ακόμα το κτήριο του τελωνείου από τα χρόνια που η κοίτη του Αράχθου οριοθετούσε τη συνοριακή γραμμή Ελλάδας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Και τον Φλεβάρη του 1944 εκεί υπογράφηκε η συμφωνία που θα έθετε τέλος στον ελληνικό εμφύλιο μεταξύ ΕΛΑΣ, ΕΔΕΣ και ΕΚΚΑ- ο Βελουχιώτης, ο Ζέρβας, ο Καρτάλης και οι σημαντικότεροι καπετάνιοι και οπλαρχηγοί της Αντίστασης συνυπήρξαν εκεί, πρόσκαιρα «αδελφωμένοι». ALEXIS GAGLIAS/HUFFPOST GREECE Γέφυρα Πλάκας, ανατολικό βάθρο, πριν την κατάρρευση. Το σοκ και η θλίψη όταν στη βαρυχειμωνιά του 2015 το γεφύρι, παραμελημένο, γκρέμισε, έγιναν αισθητά πολύ πέρα από τα ηπειρώτικα βουνά. ALEXIS GAGLIAS/HUFFPOST GREECE Ανατολικό βάθρο της γέφυρας Πλάκας, σήμερα. Τρεισήμιση χρόνια μετά την κατάρρευση του γεφυριού ο ίδιος αυτός τόπος, ένα (σαν) κινηματογραφικό σκηνικό με το ποτάμι που έρχεται από το ψηλό φαράγγι, μου φαίνεται γυμνός, στερημένος. ALEXIS GAGLIAS/HUFFPOST GREECE Το γεφύρι της Πλάκας ξεχώριζε και σε φωτογραφία αν το έβλεπες- όποιος το αντίκριζε και το περπατούσε, σίγουρα το θυμάται για πάντα. Σήμερα, η απουσία του παραμορφώνει έναν από του φυσικού του όμορφο τόπο. View full είδηση

Στις πέτρες των τοίχων της γράφεται η ιστορία. Απορροφά τους κραδασμούς κάθε εποχής. Η σαγήνη του μνημείου, που οφείλει το όνομά του στο κυκλικό του σχήμα, είναι καθηλωτική. Τα συναισθήματα που κατακλύζουν τον επισκέπτη συναρπάζουν. Ροτόντα. Ένα διαπολιτισμικό μνημείο. Το σημαντικότερο της Θεσσαλονίκης. Αντανακλά την ταυτότητα της πόλης, την ποικιλομορφία των ανθρώπων που έζησαν, αγάπησαν, πόνεσαν, μεγάλωσαν και πέθαναν σε αυτή. Είναι ένας παλμός δυνατός που χτυπά με πάθος. Αέναα. Δεκαέξι αιώνες. Είναι ένα παλίμψηστο μνημείο παγκόσμιας ακτινοβολίας και απαράμιλλης ομορφιάς. Το μεγαλοπρεπές εκτόπισμα της εξωτερικής εικόνας του έρχεται σε αντιδιαστολή με το αέρινο εσωτερικό του. Η αφαιρετική ομορφιά της Ροτόντας, λόγω της έλλειψης κολόνων, καθηλώνει τον επισκέπτη. Ιδρύθηκε σε μια παγανιστική περίοδο, έχει υπάρξει χριστιανικός και μουσουλμανικός χώρος λατρείας. Τα ψηφιδωτά της είναι τα αρχαιότερα της Ανατολής. Μάρτυρες, απόστολοι, άγγελοι, η δόξα του Χριστού με τους αρχαγγέλους, νατουραλιστικά μοτίβα, η αξιοσύνη μεγαλουργεί. Η Ροτόντα μαρτυρά τη δύναμη της πόλης, την ευφυία των μηχανικών της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Οι ομοιότητές της με το Πάνθεον της Ρώμης πολλές. Στις 20 Ιουνίου του 1978, γύρω στις έντεκα το βράδυ, όλη η Βόρεια Ελλάδα έζησε εφιαλτικές στιγμές από ένα σεισμό μεγέθους 6,5 Ρίχτερ και εστιακού βάθους 10 χλμ. Η Θεσσαλονίκη έζησε τη φρίκη της καταστροφής και μεταμορφώθηκε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Θρήνησε σαράντα εννιά νεκρούς. Διακόσιοι είκοσι τραυματίες, χιλιάδες άνθρωποι εγκατέλειψαν τα σπίτια τους και την πόλη αναζητώντας μέρη ασφαλή για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Ήταν μια πόλη σε πανικό, με χιλιάδες άστεγους, με κατεστραμμένα κτίρια, οι άνθρωποί της έζησαν στιγμές τρόμου και απόγνωσης. Η Ροτόντα δεν έμεινε αλώβητη. Χρειάστηκαν μελέτες, χρονοβόρες επισκευές. Πέρασαν χρόνια για να δοθεί ξανά το κτίριο στο κοινό, ελεύθερο από σκαλωσιές και εργασίες. Οι σοβαρές βλάβες που προξένησε ο σεισμός καθώς και το τεράστιο τεχνικό έργο της αναστήλωσης του μνημείου χωρίς να αλλοιωθεί η φυσιογνωμία του, ήταν το θέμα της συζήτησης με τον ομότιμο Καθηγητή του τμήματος Πολιτικών Μηχανικών της Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ κ. Γιώργο Πενέλη και τον κ. Γρηγόρη Πενέλη, Πολιτικό μηχανικό. © Μενέλαος Συκοβέλης Στις 20 Ιουνίου του 1978, ένας καταστροφικός σεισμός τράνταξε συθέμελα τη Θεσσαλονίκη. Σημειώθηκαν σοβαρές ζημιές σε ιστορικούς χώρους όπως η Ροτόντα. Σε εσάς κ. καθηγητά, ανατέθηκε η αποκατάσταση των ζημιών. Σε τι κατάσταση βρήκατε το μνημείο; Γιώργος Πενέλης: Το μνημείο ήταν κατακερματισμένο με εικόνα επικείμενης κατάρρευσης. Πιο συγκεκριμένα το νότιο τμήμα του ανάμεσα στους πεσσούς Π2 και Π3 που έχουν ενσωματωμένα στον πυρήνα τους δυο ελικοειδή κλιμακοστάσια παρουσίαζε εξελισσόμενη ολίσθηση με μια ρωγμή εύρους 12-13 εκ. που ξεκινούσε από τη βάση του μνημείου και με κλίση 61Ο έφθανε στον τρούλο. Η ρωγμή αυτή παρουσίαζε εξελισσόμενο εύρος κατά 1,0 χιλιοστό τον μήνα. Πέραν τούτου υπήρχαν ρωγμές: Στη βάση του τρούλου κατά τους μεσημβρινούς. Στον βόρειο πεσσό Π8. Στην κλείδα του θόλου του ιερού. Απόκλιση των πεσσών του κυρίως κτίσματος προς τα έξω της τάξης των 20 εκ. Η Ροτόντα έμεινε εγκλωβισμένη από σκαλωσιές για χρόνια. Πόσος χρόνος απαιτήθηκε για την αποκατάσταση; Και γιατί; Γιώργος Πενέλης: Για την αναστήλωση του μνημείου χρειάστηκαν περίπου 10 χρόνια. Στον χρόνο αυτό περιλαμβάνονται τόσο οι δομικές εργασίες στερέωσης όσο και οι εργασίες συντήρησης των ψηφιδωτών στις κόγχες και στον τρούλο. Κατά την άποψή μου, ο χρόνος αυτός δεν είναι καθόλου μεγάλος καθ' όσον οι εργασίες σε μνημειακά κτίρια συνοδεύονται με λεπτομερή αποτύπωση και φωτογράφιση κάθε επέμβασης, ακόμη και της πιο μικρής ρωγμής. Σημειώνω ότι για την αναστήλωση των ρωμαϊκών λουτρών στην Trier της Γερμανίας χρειάστηκαν 42 χρόνια. Το 2021 σας ανατέθηκε ο εκ νέου έλεγχος του μνημείου από την Εφορεία Αρχαιοτήτων Θεσσαλονίκης. Γρηγόρης Πενέλης: Η Δρ. Γεωργία Ζαχαροπούλου, στέλεχος της Εφορείας, θεώρησε ότι θα ήταν σκόπιμο να ελεγχθεί η κατάσταση του μνημείου περίπου 40 χρόνια μετά από την αρχική μελέτη και στατική επέμβαση. Για τον έλεγχο χρησιμοποιήσαμε όλα τα σύγχρονα υπολογιστικά εργαλεία και κάναμε τόσο ελαστική δυναμική ανάλυση όσο και ανελαστική στατική ανάλυση. Από τις αναλύσεις προέκυψε ότι το κτίριο με άνεση μπορεί να φέρει τα κατακόρυφα φορτία καθώς και τον σεισμό σχεδιασμού για σύγχρονα κτίρια που προβλέπεται από τους Ευρωπαϊκούς Κανονισμούς. Επίσης ελέγχθηκαν επιλεγμένοι τένοντες εξωτερικής προέντασης, οι οποίοι είναι το βασικό σύστημα στατικής ενίσχυσης του 1982. Σε αυτό βρέθηκε ότι η δύναμη προέντασης είναι στο 98% της αρχικά προβλεπόμενης δύναμης. Είναι η πρώτη φορά που γίνεται τέτοια άσκηση, 40 χρόνια μετά την επέμβαση, και το αποτέλεσμα είναι ιδιαίτερα σημαντικό καθότι πιστοποιεί ότι η προένταση στα μνημεία είναι μια ιδιαίτερη αξιόπιστη μέθοδος επέμβασης. Πώς αντιμετωπίζετε τη Ροτόντα εσείς που τη γνωρίζετε τόσο καλά; Γιώργος Πενέλης: Την αντιμετωπίζω με δέος και θαυμασμό. Πρόκειται για ένα κτίσμα βάρους 20.000 τόνων που επέζησε ατόφιο για 1700 περίπου χρόνια και που είναι και σήμερα σε χρήση. Επιπλέον πρέπει να σημειώσω ότι μετά τις επεμβάσεις της δεκαετίας του '80 φέρει με ασφάλεια τα φορτία βαρύτητας και τις σεισμικές δράσεις που προβλέπει ο αντισεισμικός κανονισμός και συνεπώς μπορεί και χρησιμοποιείται άφοβα και για συγκέντρωση κοινού. Γρηγόρης Πενέλης: Ως μηχανικοί σχεδιάζουμε νέα κτίρια με προβλεπόμενη διάρκεια ζωής 50 χρόνια ή 100 χρόνια για τα πλέον σημαντικά. Το να ασχοληθείς με ένα κτίριο 1700 ετών είναι προφανώς άλλη τάξη μεγέθους. Πώς την αντιμετωπίζει ο λαός της Θεσσαλονίκης; Γιώργος Πενέλης: Ο λαός της Θεσσαλονίκης εκτιμώ ότι θεωρεί τη Ροτόντα ως ένα από τα σημαντικότερα μνημεία της πόλης. Το μέγεθός του, η ομοιότητά του με το Πάνθεον της Ρώμης και τα εντυπωσιακά μωσαϊκά στις κόγχες και στον τρούλο, που αποτελούν τα αρχαιότερα χριστιανικά μωσαϊκά στη γη, εντυπωσιάζουν τον κάθε επισκέπτη. Έτσι η Ροτόντα κατά τη μακραίωνη ιστορία της απετέλεσε πάντα το σημαντικότερο ίσως τοπόσημο της πόλης. Γρηγόρης Πενέλης: Οι Θεσσαλονικείς δυστυχώς δεν έχουν συνειδητοποιήσει τη σημαντικότητα του μνημείου. Εν μέρει ίσως διότι ήταν για παρά πολλά χρόνια μη προσβάσιμο. Σε κάθε περίπτωση, είναι χαρακτηριστικό ότι σύμβολο της πόλης είναι ένας μικρής σημασίας Ενετικός πύργος, αντί για τη Ροτόντα. Ελπίζω ότι, με τη σταδιακή ένταξη του μνημείου στην κοινωνική ζωή, αυτό θα αναδειχθεί ξανά. © Μενέλαος Συκοβέλης Ιστορία της Ροτόντας Το κτίριο φτιάχτηκε στις αρχές του 4ου αιώνα είτε από τον Μαξιμιανό Γαλέριο (293-311) ως ναός αφιερωμένος στους προστάτες θεούς της ρωμαϊκής αυτοκρατορικής τετραρχίας, είτε από τον Κωνσταντίνο Α' (306-337) ως μαυσωλείο, όπως αυτά που ίδρυσε για τα μέλη της αυτοκρατορικής οικογένειας στη Ρώμη και στη Νέα Ρώμη-Κωνσταντινούπολη. Οι αλλαγές στον χαρακτήρα, στο διαφορετικό ιστορικό αποτύπωμα ξεκινούν όταν μετατρέπεται σε ανακτορικό χριστιανικό ναό (αφιερωμένο πιθανότατα στους Ασωμάτους ή Αρχαγγέλους) με την προσθήκη Ιερού Βήματος στα ανατολικά, πρόπυλου και παρεκκλησίων στα νότια και περιμετρικού διαδρόμου, πιθανό επί Θεοδοσίου A’ (379-395) ή Ιουστινιανού Α’ (527-565). Με τη λήξη της Εικονομαχίας (842) στην κόγχη ή του Ιερού Βήματος τοιχογραφείται η Ανάληψη του Χριστού. Ένα τμήμα των ψηφιδωτών της Ροτόντας παριστάνουν αγίους της πρώτης Ανατολικής χριστιανικής εκκλησίας (Κύριλλος, Βασιλίσκος, Ανανίας, Ρωμανός, Αρίσταρχος), νατουραλιστικά μοτίβα, πουλιά, φρούτα, βάζα με λουλούδια. Η μετατροπή του ναού σε τζαμί δεν ήρθε αμέσως μετά από την κατάληψη της πόλης από τους Οθωμανούς το 1430 μ.Χ. αλλά αρκετά χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το 1590-91 μ.Χ. ο ναός μετατράπηκε από το Σινάν Πασά και τον επικεφαλή της Μονής των Δερβίσηδων, Χορτάτζη Σουλεϊμάν Εφέντη, σε τζαμί και ονομάστηκε Χορτάτζ Εφέντη Τζαμί. Προστέθηκε μιχράμπ στο Ιερό, ενώ στην αυλή χτίστηκε μιναρές, κρήνη και ταφικός περίβολος. Τα ψηφιδωτά παρέμειναν σχεδόν στο σύνολό τους ορατά. Όταν ανακαινίσθηκε το τζαμί για τελευταία φορά, το 1889 από τον Ιταλό S. Rosi, έγινε ζωγραφική συμπλήρωση των ψηφιδωτών. Το 1912-1914 έγιναν και πάλι εργασίες στο κτήριο για την απόδοση του μνημείου στη χριστιανική λατρεία. Καθαγιασμός και αφιέρωση στον Άγιο Γεώργιο από τον μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Γεννάδιο. Ανασκαφικές έρευνες και εργασίες έγιναν τα έτη 1918-1920, 19127-28, 1953, 1973-1978. Το 2015 έγιναν τελικές εργασίες συντήρησης στη στέγη, στα ψηφιδωτά, αποκαταστάθηκε το Ιερό, εγκαταστάθηκε φωτισμός και σήμανση, διαμορφώθηκε η νότια πλευρά του περιβόλου και των παλαιοχριστανικών προκτισμάτων. Το μνημείο έχει αποδοθεί ελεύθερο στο κοινό. View full είδηση

Ξεκίνησε το πρωί του Σαββάτου, η πρώτη φάση των εργασιών για την αναστύλωση του ιστορικού Γεφυριού της Πλάκας, που κατέρρευσε την 1η Φεβρουαρίου, από την μεγάλη κακοκαιρία. Πρόκειται για το έργο της διευθέτησης της κοίτης του Αράχθου, ώστε η ροή του ποταμού να εκτραπεί προς την πλευρά του Μονολιθίου και να γίνει δυνατή η διαμόρφωση του δρόμου προσπέλασης προς το γεφύρι. Η πρόσβαση αυτή, όπως αναφέρει σε σχετική ανακοίνωση ο δήμος Βορείων Τζουμέρκων, είναι απαραίτητη, ώστε άμεσα να φθάσει στα βάθρα το γεωτρύπανο και να εκτελέσει τις απαραίτητες διερευνητικές γεωτρήσεις και από το επόμενο καλοκαίρι, να ξεκινήσει το κυρίως έργο της αναστύλωσης με ευθύνη του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Παράλληλα, εργασίες εκτελούνται και από τον εμπειροτέχνη Κ. Πλιακοπάνο, ώστε να διαμορφωθούν οι καλύτερες δυνατές συνθήκες για την απρόσκοπτη πρόσβαση των μηχανημάτων. Στο σημείο εκτέλεσης των εργασιών βρέθηκαν ο δήμαρχος Βορείων Τζουμέρκων Γιάννης Σεντελές και ο περιφερειάρχης Ηπείρου Αλέξανδρος Καχριμάνης, ενώ διαρκής είναι και η επίβλεψη από την Υπηρεσία Νεωτέρων Μνημείων, με επικεφαλής τον αναπληρωτή προϊστάμενό της Βασίλη Κασκάνη. Ο περιφερειάρχης Αλέξανδρος Καχριμάνης, σε δηλώσεις του στάθηκε στα αποτελέσματα που μπορεί να φέρει η συνεργασία όλων των εμπλεκόμενων φορέων λέγοντας χαρακτηριστικά: «Ελπίζω με τη συνεργασία όλων και τη βοήθεια του Θεού να μπορέσουμε να τα καταφέρουμε. Ξεκινάμε και πιστεύω να έχουμε αίσιο αποτέλεσμα». Ο δήμαρχος Β. Τζουμέρκων Γ. Σεντελές, εξέφρασε την αισιοδοξία του για την πορεία των εργασιών και ευχαρίστησε την κατασκευαστική εταιρεία ΤΕΡΝΑ για τη βοήθεια που παρέχει. «Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι και ευελπιστούμε σε ένα αίσιο τέλος, αν και γνωρίζουμε πόσο πολύ δύσκολο είναι το εγχείρημα στο οποίο έχουμε μπει όλοι σαν φορείς, ακόμη και ως φυσικά πρόσωπα», σημείωσε μεταξύ άλλων ο δήμαρχος. Ανέφερε, επίσης, πως η έναρξη των εργασιών θα οδηγήσει και σε ενεργοποίηση όσων έχουν εκφράσει τη διάθεση να συνδράμουν οικονομικά και όχι μόνο, λέγοντας πως είναι θέμα του φορέα που δημιουργήθηκε, να αξιοποιήσει και τις μικρές δωρεές πολιτών που θέλουν να είναι συμμέτοχοι σε αυτή την προσπάθεια. Στη σημασία της συνεργασίας για να μην υπάρξουν λάθη και αστοχίες στάθηκε και ο αναπληρωτής προϊστάμενος Υπηρεσίας Νεωτέρων Μνημείων Βασίλης Κασκάνης, επισημαίνοντας, πως ο χρόνος δεν πρέπει να λειτουργήσει πιεστικά, καθώς υπάρχουν πολλοί αστάθμητοι παράγοντες. Πηγή: http://www.ered.gr/e...s/#.Vdr2K_ntmko Click here to view the είδηση

Η ιδιωτική κατοικία του Ερνστ Τσίλλερ, στην οδό Μαυρομιχάλη 6, θα είναι επισκέψιμη από τον Φεβρουάριο του 2019. Το πολύπλοκο έργο συντήρησης και αναστήλωσης του πολύπαθου κτιρίου ολοκληρώνεται σε έξι μήνες και παραδίδεται μετά από χρόνια εγκατάλειψης. Το τριώροφο κτίριο χτίστηκε από τον διάσημο Γερμανό αρχιτέκτονα το 1885 και έζησε σε αυτό με την οικογένεια του έως το 1912. Η αποκατάσταση του Μεγάρου Τσίλλερ-Λοβέρδου άρχισε το 2011 με τη σύνταξη της αρχιτεκτονικής μελέτης, ενώ το 2013 το έργο εντάχθηκε στο ΕΣΠΑ, με τις εργασίες να ξεκινούν τον Μάρτιο του ίδιου χρόνου. Το Μέγαρο Τσίλλερ-Λοβέρδου στην οδό Μαυρομιχάλη 6 είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά κτίρια της Αθήνας του τέλους του 19ου αιώνα, άλλοτε ιδιωτική κατοικία του αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλλερ και μετέπειτα κατοικία του του Κεφαλονίτη τραπεζίτη ιδρυτή της Λαϊκής Τράπεζας, Διονύσιου Λοβέρδου, ενώ τα τελευταία χρόνια ήταν εγκαταλειμμένο και πληγωμένο από πυρκαγιά και λεηλασίες. Βέβαια, φαίνεται πως η πυρκαγιά που είχε καταστρέψει μεγάλο μέρος του κτιρίου αποτέλεσε όχι μόνο κατάρα αλλά και ευχή, καθώς ήταν η αιτία για την αποκάλυψη των περίτεχνων αρχικών οροφών του Τσίλλερ, κάτω από τις ψευδοροφές του επόμενου ιδιοκτήτη του. Το αγόρασε σε πληστηριασμό το 1912 και το χρησιμοποίησε ως κατοικία του προχωρώντας σε προσθήκες και προεκτάσεις στο αρχικό κτίριο. Στα 500 τ.μ. που πρόσθεσε ο Δ. Λοβέρδος έχτισε στο ισόγειο του οικήματος ένα παρεκκλήσι, όπου σήμερα, μετά την αποκατάσταση αναδεικνύεται ο εντυπωσιακά διακοσμημένος με ψηφιδωτά θόλος του. Ο Δ. Λοβέρδος στέγασε εκεί τη συλλογή του βυζαντινών εικόνων, την οποία οι κληρονόμοι του δώρισαν το 1979 στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο. Το στοίχημα της αποκατάστασης τού συνολικά 1.100 τ.μ. ιστορικού κτιρίου ήταν να αναδειχθούν και οι δύο φάσεις της ζωής του. Πυρκαγιά, πλημμύρες, ερείπωση ταλαιπώρησαν το κτίριο, το οποίο στις αρχές της δεκαετίας του '80 στέγασε και το βεστιάριο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Κηρύχτηκε διατηρητέο το 1981 και παραχωρήθηκε με δωρεά στο ελληνικό Δημόσιο το 1992. Στα έμπειρα χέρια των ειδικών της Διεύθυνσης Συντήρησης και της Διεύθυνσης Αναστύλωσης του υπουργείου Πολιτισμού αποκαλύφθηκαν τα ...κρυμμένα μυστικά τού ιστορικού κτιρίου. Σε έξι μήνες ανοίγει για τους επισκέπτες, προκειμένου να θαυμάσουν, μεταξύ άλλων, το ιδιαίτερα εντυπωσιακό πομπηιανό σαλόνι», μία τεράστια αίθουσα με τοιχογραφίες σε λευκό φόντο, εμπνευσμένες από παραστάσεις κτιρίων της Πομπηϊας. Είχαν καταστραφεί σχεδόν ολοσχερώς από τη μοιραία πυρκαγιά. View full είδηση

Με 1.000.000 ευρώ από το ΕΣΠΑ αναστηλώνεται και αναδεικνύεται το αρχαίο θέατρο της Κασσώπης στην Πρέβεζα, ένα επιβλητικό θέατρο που χρονολογείται στον 3ο αιώνα π.Χ., χωρητικότητας 6.000 θέσεων, με απεριόριστη θέα στον Αμβρακικό κόλπο, στο Ιόνιο πέλαγος και στα Ακαρνανικά όρη, το οποίο, εκτός από σκηνικούς και θυμελικούς αγώνες, φιλοξενούσε πιθανόν και τις συνελεύσεις του φύλου των Κασσωπαίων. «Μόλις το έργο ολοκληρωθεί, θα αποκατασταθεί μεγάλο μέρος του αρχαίου θεάτρου, θα είναι καλύτερα προσβάσιμο, ωστόσο θα περάσει πολύς χρόνος ακόμη για να φιλοξενήσει παραστάσεις», είπε στο «Εθνος» η προϊσταμένη της Εφορείας Αρχαιοτήτων Πρέβεζας, Ανθή Αγγέλη. Το ΔΙΑΖΩΜΑ χρηματοδότησε με 80.000 ευρώ την προμελέτη και η περιφέρεια Ηπείρου ενέταξε στο ΕΣΠΑ, μέσω του επιχειρησιακού προγράμματος «Ηπειρος 2014-2020» με προϋπολογισμό 1.000.000 ευρώ και φορέα υλοποίησης την Εφορεία Αρχαιοτήτων Πρέβεζας. Το αρχαίο θέατρο βρίσκεται στο βορειοδυτικό άκρο της αρχαίας πόλης της Κασσώπης, κοντά στο χωριό Καμαρίνα της Πρέβεζας και η εικόνα του μνημείου παρά τις φθορές από φυσικούς παράγοντες, όπως οι κατακρημνίσεις βράχων, εξακολουθεί να είναι επιβλητική. Το κοίλο έχει διάμετρο βάσης 17 μέτρα και διάμετρο κορυφής περίπου 82 μέτρα. Εννέα κλίμακες διαιρούσαν το κοίλο σε δέκα κερκίδες. Το κοίλο χωρίζεται από διάζωμα σε δύο τμήματα, το κάτω με 23 σειρές λίθινων εδωλίων και το επάνω με 12 σειρές. Δύο ισχυροί πολυγωνικοί αναλημματικοί τοίχοι, εκ των οποίων ο ανατολικός έχει καταστραφεί σχεδόν εξ ολοκλήρου, ενισχυμένοι κατά τακτά διαστήματα με αντηρίδες, στήριζαν τα δύο άκρα του κοίλου. Η ορχήστρα είναι σχεδόν κυκλική και το δάπεδό της ήταν στρωμένο με πατημένο χώμα, ενώ στην περιφέρεια της ορχήστρας, απέναντι από το κοίλο, βρίσκεται το ορθογώνιας κάτοψης σκηνικό οικοδόμημα. Οι εργασίες αποκατάστασης και ανάδειξης του μνημείου θα επικεντρωθούν στους αναλημματικούς τοίχους, στο κεντρικό διάζωμα, στα εδώλια του κάτω κοίλους και στο σκηνικό οικοδόμημα. «Οι υποδομές που θα γίνουν περιλαμβάνουν την επέκταση των υφιστάμενων δικτύων κοινής ωφέλειας, τη λήψη μέτρων προστασίας από τα όμβρια ύδατα, μέτρα ανάσχεσης των κατολισθητικών φαινομένων εξασφαλίζοντας την απαραίτητη προστασία για τους επισκέπτες, ενώ θα τοποθετηθούν ενημερωτικές πινακίδες και πινακίδες σε γραφή Braille», ανέφερε η κ. Αγγέλη. Η Κασσώπη, πρωτεύουσα της Κασσωπαίας, χτίστηκε πριν από τα μέσα του 4ου αιώνα π.Χ. σε φυσικά οχυρή θέση, σε ένα οροπέδιο με υψόμετρο 550-650 μέτρων, στις πλαγιές του Ζαλόγγου, με σκοπό να προστατεύσει από την εκμετάλλευση των Ηλείων αποίκων, την εύφορη πεδιάδα που απλωνόταν νοτιότερα. Η μεγάλη ακμή της πόλης σημειώνεται τον 3ο αι. π.Χ., όταν κτίζονται τα μεγάλα δημόσια κτίρια, το θέατρο και ανοικοδομούνται πολλά σπίτια, ενώ η πόλη είχε δικό της νομισματοκοπείο. Τα ερείπια της αρχαίας πόλης καταλαμβάνουν σήμερα έκταση 350 στρεμμάτων και εκτείνονται σε ένα βραχώδες οροπέδιο, σε στρατηγική θέση που εξασφάλιζε τον έλεγχο των ορεινών, των παράλιων, αλλά και των θαλάσσιων δρόμων. Πηγή: http://www.ethnos.gr...sopis-64874381/ Click here to view the είδηση

Ως επικεφαλής αρχιτέκτονας των ιστορικών μνημείων της Γαλλίας, o Φιλίπ Βιλνέβ είχε αρχίσει να επιβλέπει τα έργα για τη συντήρηση του καθεδρικού ναού της Παναγίας των Παρισίων από το 2013. Στις 15 Απριλίου του 2019 βρισκόταν στη Λα Ροσέλ, μια πόλη-λιμάνι στη δυτική ακτή της Γαλλίας, όταν η καταστροφική φωτιά ξέσπασε στο ιστορικό κτίριο και πιο δημοφιλές μνημείο του Ιλ ντε λα Σιτέ. Επέστρεψε εσπευσμένα στην πρωτεύουσα και έγινε ένα με τους πυροσβέστες που προσπαθούσαν να σταματήσουν τις φλόγες που το κατασπάραζαν. Από τότε νιώθει ένα σφίξιμο στο στήθος του, αφού για τον Γάλλο αρχιτέκτονα η Παναγία των Παρισίων είναι ένα κομμάτι του εαυτού του. Και αντιμετωπίζει το έργο της αποκατάστασης και αναστήλωσης του οποίου ηγείται ως μια εργασία που στην ουσία προστατεύει την ταυτότητα όλης της Γαλλίας. Gala: Η αναστήλωση της Παναγίας των Παρισίων μοιάζει με ένα έργο ιερό, μεταφορικά και κυριολεκτικά... Φιλίπ Βιλνέβ: Ναι, υπάρχουν έντονοι συμβολισμοί σε όλο αυτό με τον σταυρό του καθεδρικού ναού. Το σημαντικό είναι ότι με τις εργασίες που έχουμε πραγματοποιήσει το κτίσμα ξαναβρίσκει τον όγκο του. Ο ναός έχει μεταμορφωθεί και στο εσωτερικό, αφού όλα ξαναφτιάχτηκαν από την αρχή. G.: Πότε θα ολοκληρωθούν οι εργασίες; Φ.Β.: Το εργοτάξιο θα κλείσει τις 8 Δεκεμβρίου του 2024. Είναι μια συμβολική ημερομηνία, γιατί τότε γιορτάζουμε το θαύμα της σύλληψης της Παρθένου Μαρίας (σ.σ.: «Immaculation de La Vierge», κάτι σαν τον Ευαγγελισμό για την Καθολική Εκκλησία). G.: Δεχτήκατε πιέσεις να ολοκληρώσετε το έργο πιο νωρίς εν όψει της έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων τον Ιούλιο; Φ.Β.: Όχι, κάθε άλλο. Έχω δήλωση ακόμα και από τον πρόεδρο Μακρόν ότι οι Αγώνες στο Παρίσι δεν συνδέονται με την αναστήλωση της Νοτρ Νταμ. AFP/visualhellas.gr, Unsplash G.: Υπάρχει και για τη Γαλλία κάποιος συμβολισμός πίσω από την αναστήλωση του πιο εμβληματικού ναού της πρωτεύουσας; Φ.Β.: Μετά την πυρκαγιά, δεδομένων των αντιδράσεων του κόσμου, διαπιστώσαμε ότι αυτός είναι ο καθεδρικός ναός ολόκληρης της Γαλλίας, αφού έπαιζε πάντα έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στην Ιστορία της χώρας. Επί μοναρχίας, ο Λουδοβίκος ΙΓ’, διακηρύσσοντας τον όρκο ως θεμελιώδη νόμο του βασιλείου που καταγράφηκε από το Κοινοβούλιο των Παρισίων, ανέλαβε να διασφαλίσει τη συνέχειά του στο πέρασμα των αιώνων, ιδίως με την τοποθέτηση ενός νέου ιερού βωμού αφιερωμένου στην Παναγία, που απεικονίζεται να κρατά στην αγκαλιά της το σώμα του Υιού της μετά τη Σταύρωση. Στις 18 Αυγούστου του 1572, ο μελλοντικός βασιλιάς Ερρίκος Δ’ παντρεύτηκε εκεί τη Μαργαρίτα ντε Βαλουά, βασίλισσα Μαργκό. Ο Φιλίπ Βιλνέβ έχει δεσμευτεί να επαναφέρει την Παναγία των Παρισίων στην κατάσταση όπου ήταν πριν από την καταστροφική πυρκαγιά, χωρίς την παραμικρή αλλοίωση ή αισθητική παρέμβαση Εκεί έγινε η στέψη του Ναπολέοντα Α’ το 1804, εκεί πήγε ο στρατηγός Ντε Γκολ για να γιορτάσει την απελευθέρωση του Παρισιού το 1944. Στην Παναγία των Παρισίων έγιναν επίσης οι κηδείες των Σαρλ Ντε Γκολ και Ζορζ Πομπιντού. Στον ίδιο ναό έγινε η τελετή για τα θύματα της τρομοκρατικής επίθεσης στο Stade de France. Είναι ένα μέρος-σημείο αναφοράς για τον γαλλικό λαό. Όταν κάηκε, οι Γάλλοι είδαν να καίγεται η ίδια τους η ταυτότητα. Ταυτόχρονα, υπήρχαν αντιδράσεις σε όλο τον πλανήτη, ανεξαρτήτως θρησκεύματος, από την Ινδία μέχρι τη Βραζιλία. Πρόκειται άλλωστε για ένα μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς προστατευόμενο από την UNESCO. Γι’ αυτό και δεχτήκαμε τεράστια οικονομική βοήθεια από το εξωτερικό για την αναστήλωσή του. Χρησιμοποιήσαμε γαλλικά υλικά με διεθνή οικονομική βοήθεια. Ο ναός είναι ένα αρχέτυπο της γοτθικής αρχιτεκτονικής, η οποία ξεκίνησε από έναν άλλον καθεδρικό ναό στο Σαν-Ντενί. Παρά τις σφιχτές προθεσμίες, δεν μπορούμε να κάνουμε προχειρότητες. G.: Γιατί πρέπει να αντιμετωπίζεται ως η «Μόνα Λίζα της αρχιτεκτονικής»; Φ.Β.: Οταν χτίστηκε, η Παναγία των Παρισίων σηματοδότησε ένα σημαντικό ορόσημο στην τελειοποίηση της γοτθικής αρχιτεκτονικής στη Γαλλία αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο. Εκείνη την εποχή (σ.σ.: πρωτολειτούργησε το 1345), οι διαστάσεις του το καθιστούσαν το μεγαλύτερο θρησκευτικό κτίριο στον χριστιανικό κόσμο. Φυσικά, ξεπεράστηκε από τους καθεδρικούς ναούς που ακολούθησαν, αλλά παραμένει το απόλυτο αριστούργημα. Στην πραγματικότητα, η πυρκαγιά ανέδειξε τον ναό ως ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της ανθρωπότητας. Οπως η Μόνα Λίζα, δεν επιτρέπεται να υποστεί την παραμικρή αλλοίωση από τις διαδοχικές και αναγκαίες αποκαταστάσεις. G.: Οπότε τι ακριβώς κάνετε; Φ.Β.: Δεν έχω πάρει καμία πρωτοβουλία ως προς τον εκσυγχρονισμό στοιχείων της αισθητικής του ναού, αφού έχουμε δεσμευτεί να τον επαναφέρουμε στην κατάσταση που ήταν προτού καταστραφεί. Ολα τα ίχνη της πυρκαγιάς πρέπει να εξαφανιστούν και οι εργασίες απαιτούν τους καλύτερους τεχνίτες που θα ξαναδώσουν στην Παναγία των Παρισίων την παλιά της αίγλη. Το κάστρο του Σαμπόρ είναι ένα ακόμα ιστορικό γαλλικό κτίριο που ανέλαβε να συντηρήσει ο Βιλνέβ G.: Δηλώσατε στη «Wall Street Journal» ότι αισθάνεστε «ένοχος» για την πυρκαγιά, χωρίς φυσικά να είστε ο υπεύθυνος. Θα μπορούσατε να εξηγήσετε γιατί ακριβώς αισθάνεστε έτσι; Φ.Β.: Προφανώς και δεν είχα καμία σχέση με την πυρκαγιά. Αλλά αυτό το τραύμα που βίωσα ως αρχιτέκτονας της Παναγίας των Παρισίων θα παραμείνει για πάντα χαραγμένο στην καρδιά και το μυαλό μου. Μπροστά στις ανεπανόρθωτες απώλειες που προέκυψαν από την πυρκαγιά (ο σκελετός του κτίσματος του 13ου αιώνα, το αριστουργηματικό καμπαναριό του Εζέν Βιολέ-λε-Ντικ, οι κατεστραμμένοι θόλοι), δεν μπορούσα παρά να νιώσω απελπισία. Ομως η απόφαση να επανέλθει ό,τι καταστράφηκε στην αρχική του κατάσταση σημαίνει ότι σήμερα μπορούμε να ανακαλύψουμε ξανά τη Νοτρ Νταμ που χάθηκε. Nicolas Aristidou G.: Πώς αισθάνεστε ως αρχιτέκτονας για τη μετατροπή ενός μνημείου παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO, όπως η Βασιλική της Αγίας Σοφίας, σε τζαμί; Φ.Β.: Η Αγία Σοφία μετατράπηκε σε μουσείο από τον Μουσταφά Κεμάλ στο πλαίσιο μιας πολιτικής για τη μετατροπή, κατά το γαλλικό πρότυπο, ενός θρησκευτικού μνημείου σε κοσμικό. Δεν είναι η θέση μου τέτοια ώστε να κρίνω τα υπέρ ή τα κατά αυτής της επιλογής. Είναι σαφές, ωστόσο, ότι στη Γαλλία, μετά τον νόμο του 1905 που διαχώρισε την Εκκλησία από το κράτος, οι καθεδρικοί ναοί έγιναν ιδιοκτησία του κράτους με μισθωτές τους καθολικούς κληρικούς, οπότε δεν θα μπορούσε ποτέ να τεθεί θέμα μετατροπής της Παναγίας των Παρισίων σε μουσείο. G.: Γιατί ως αρχιτέκτονας επιλέξατε να εργάζεστε σε ιστορικά μνημεία; Φ.Β.: Πάντα ήθελα να γίνω αρχιτέκτονας, από τότε που ήμουν 5 ετών. Ανακάλυψα τον Βιολέ-λε-Ντικ όταν ήμουν 16 ετών, σε μια έκθεση αφιερωμένη στα 100 χρόνια από τον θάνατό του. Τότε ήταν που ανακάλυψα την ειδικότητά μου, αυτή του αρχιτέκτονα ιστορικών μνημείων. Έκτοτε, έκανα ό,τι μπορούσα για να πραγματοποιήσω αυτό το όνειρο. Τα κατάφερα το 1997. Ονειρευόμουν, χωρίς να το πιστέψω ούτε στιγμή, ότι ίσως μια μέρα θα γινόμουν ο αρχιτέκτονας της Παναγίας των Παρισίων. Αυτό το θαύμα συνέβη το 2013. Μετατράπηκε όμως σε εφιάλτη το βράδυ της 15ης Απριλίου του 2019. Από τότε, εργάζομαι καθημερινά για την ανακατασκευή της Παναγίας των Παρισίων, η οποία μια μέρα θα είναι και δική μου. View full είδηση