Αναζήτηση στην κοινότητα

Η βελτίωση της γνώσης για τους υγροτόπους της ηπειρωτικής Ελλάδας είναι απαραίτητη για τη λήψη μέτρων προστασίας, διατήρησης, διαχείρισης και αποκατάστασης. Η χαρτογραφική αποτύπωση των ορίων τους, δηλαδή του συνόρου μεταξύ άλλων χρήσεων και καλύψεων γης και του υγροτόπου, καθιστά εφικτή την παρακολούθηση αλλαγών στην έκτασή τους, οι οποίες μπορεί να προκαλούνται από φυσικούς παράγοντες (π.χ. ξηρασία) και ανθρωπογενείς δραστηριότητες (π.χ. μείωση έκτασης από επέκταση αστικών και γεωργικών εκτάσεων). Τι γνωρίζουμε πλέον για το πλήθος και τη χωρική κατανομή των υγροτόπων στην ηπειρωτική Ελλάδα: Η ηπειρωτική Ελλάδα διαθέτει περισσότερους από 1.400 υγροτόπους, που καταλαμβάνουν έκταση περίπου 2.350.000 στρ. Σύμφωνα με τη χαρτογράφηση που διενεργήθηκε από το ΕΚΒΥ, για την περίοδο 2017-2019, με τη χρήση τεχνολογιών Γεωπαρατήρησης, στο ηπειρωτικό τμήμα της χώρας εντοπίζονται περισσότεροι από 1.400 φυσικοί και τεχνητοί υγρότοποι (εξαιρουμένων των ποταμών και των ρεμάτων), οι οποίοι καταλαμβάνουν περίπου 2.350.000 στρ., έκταση που ισοδυναμεί με το 2% της επιφάνειας της ηπειρωτικής Ελλάδας. Από τους υγροτόπους που αποτυπώθηκαν, περισσότεροι από τους μισούς συγκεντρώνονται στη Βόρεια Ελλάδα, και καταλαμβάνουν το 52% της συνολικής υγροτοπικής έκτασης στην ηπειρωτική Ελλάδα. Περίπου τα 3/4 των υγροτόπων είναι μικροί και η συνολική έκτασή τους αντιστοιχεί μόλις στο 1% της συνολικής υγροτοπικής έκτασης. Ως μικροί υγρότοποι θεωρούνται αυτοί που έχουν έκταση μικρότερη από 80 στρέμματα. Παρά το μικρό μέγεθος, δημιουργούν ένα πολύτιμο δίκτυο διαδρόμων, σταθμών και νησίδων, απαραίτητων για τη μετακίνηση, μετανάστευση και διασπορά των ειδών, ενώ παράλληλα προσφέρουν οικοσυστημικές υπηρεσίες ως τόποι αναψυχής, περιβαλλοντικής εκπαίδευσης, προσέλκυσης επισκεπτών. Ο βαθμός προόδου οριοθέτησης σημαντικών ή απειλούμενων υγροτόπων μικρού μεγέθους και ο βαθμός προόδου οριοθέτησης οικολογικών διαδρόμων, συνιστούν για τη χώρα δείκτες παρακολούθησης του Γενικού Στόχου της Εθνικής Στρατηγικής για τη Βιοποικιλότητα που αφορά στην οργάνωση και λειτουργία του εθνικού συστήματος Προστατευόμενων Περιοχών και στην ενίσχυση των ωφελειών από τη διαχείρισή τους. Το μεγαλύτερο τμήμα της συνολικής υγροτοπικής έκτασης (80%) της ηπειρωτικής Ελλάδας βρίσκεται εντός του Δικτύου Natura 2000. Όλα τα δέλτα, οι περισσότερες λιμνοθάλασσες και λίμνες και περίπου το ήμισυ του πλήθους των μικρών λιμνών και των παράκτιων ελών, περιλαμβάνονται εξ ολοκλήρου ή μερικώς στις περιοχές Natura 2000. Η διατήρηση των υγροτόπων αυτών προάγεται μέσω των πολιτικών και μέτρων που λαμβάνονται για τις εν λόγω περιοχές. Το 20% της συνολικής υγροτοπικής έκτασης στην ηπειρωτική Ελλάδα βρίσκεται εκτός Δικτύου Natura 2000. Εκτός περιοχών Natura 2000 βρίσκεται το 20% της υγροτοπικής έκτασης, που αντιστοιχεί σε 470.000 στρέμματα περίπου. Από αυτά, 140.000 στρ. περίπου, αντιστοιχούν σε 198 υγρότοπους οι οποίοι παρουσιάζουν μερική επικάλυψη με αυτές. Ενώ 330.000 στρ. περίπου αντιστοιχούν σε 966 υγροτόπους που βρίσκονται εξολοκλήρου εκτός περιοχών Natura 2000 όπως τεχνητά λιμνία (404 από 533), εσωτερικά έλη (166 από 211), εκβολές (144 από 208) κ.ά. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, προβλέπεται η διατήρησή τους ως συνδετικών στοιχείων για την ενίσχυση της οικολογικής συνοχής του Δικτύου Νatura 2000, ιδίως ως τόπων αναπαραγωγής και ανάπαυσης προστατευόμενων ειδών πανίδας, σύμφωνα με την Οδηγία 92/43/ΕΟΚ για τους οικοτόπους. Σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία (Νόμος 3937/2011), οι υγρότοποι αυτοί δύνανται να προστατεύονται, με τη λήψη μέτρων που αποτρέπουν την υποβάθμισή τους. Περίπου 45% της υγροτοπικής έκτασης βρίσκεται σε περιοχές που είναι ευνοϊκές για τη βιοποικιλότητα. Σύμφωνα με την ανάλυση συνδεσιμότητας περιοχών ευνοϊκών για τη βιοποικιλότητα που διενεργήθηκε για την περιοχή της ηπειρωτικής Ελλάδας, οι διασυνδεδεμένες περιοχές εκτείνονται και πέρα από τα όρια του Δικτύου Νatura 2000. Από τους απογραφέντες υγροτόπους, το 45% της συνολικής έκτασής τους εκτείνεται σε διασυνδεδεμένες περιοχές, δημιουργώντας ένα πολύτιμο δίκτυο διαδρόμων που στηρίζουν την υδρόβια ζωή. Μέρος αυτής της έκτασης (176.000 στρ.) βρίσκεται εκτός των περιοχών Νatura 2000. Βάσει του Στόχου Aichi 11, τα οικοσυστήματα διατηρούνται μέσω αποτελεσματικής διαχείρισης διασυνδεδεμένων συστημάτων που δημιουργούνται από προστατευόμενες περιοχές και άλλες περιοχές όπου εφαρμόζονται μέτρα διατήρησης. Περίπου 13% της υγροτοπικής έκτασης βρίσκεται σε περιοχές που δεν είναι ευνοϊκές για τη βιοποικιλότητα, εκτός των περιοχών του Δικτύου Natura 2000. Σύμφωνα με την ανάλυση συνδεσιμότητας περιοχών ευνοϊκών για τη βιοποικιλότητα που διενεργήθηκε για την περιοχή της ηπειρωτικής Ελλάδας, το 13% της συνολικής έκτασης των απογραφέντων υγροτόπων εκτείνεται εκτός των διασυνδεδεμένων περιοχών ευνοϊκών για τη βιοποικιλότητα, κυρίως σε αστικές και γεωργικές. Συνιστούν νησίδες βιοποικιλότητας, παρέχοντας ενδιαιτήματα για την υδρόβια ζωή και λειτουργούν ως πράσινες υποδομές. Περίπου 42% της υγροτοπικής έκτασης βρίσκεται εντός Δικτύου Natura 2000 σε εκτάσεις που αξιολογήθηκαν ως ασύνδετες. Σύμφωνα με την ανάλυση συνδεσιμότητας περιοχών ευνοϊκών για τη βιοποικιλότητα που διενεργήθηκε για την περιοχή της ηπειρωτικής Ελλάδας, το 42% της συνολικής έκτασης των απογραφέντων υγροτόπων αφορά σε τμήματα των περιοχών Νatura 2000, ευνοϊκών για τη βιοποικιλότητα, που δεν παρουσιάζουν χωρική σύνδεση, δηλαδή πρόκειται για κατακερματισμένα ενδιαιτήματα. Επισκεφτείτε το Δικτυακό Τόπο για τους υγροτόπους της Ελλάδας (http://greekwetlands.biodiversity-info.gr/) που δημιουργήθηκε από το ΕΚΒΥ παρέχει γεωγραφικά στοιχεία και απογραφικά δεδομένα. *Υπεύθυνη απογράφων φυσικών περιοχών ΕΚΒΥ- Δρ. Δασολογίας και φυσικού Περιβάλλοντος.

Μία από τις πολλές λιμνοδεξαμενές στα νησιά του Αιγαίου –η συγκεκριμένη στη Λιβάδα της Τήνου– που δεν λειτούργησαν ποτέ, λόγω κακοτεχνιών, αν και κόστισαν πολλά εκατομμύρια. Οι προσπάθειες για επισκευή είτε κόστισαν πολύ είτε δεν απέδωσαν. «Πριν από λίγο καιρό ήρθαν στην Κάλυμνο καθηγητές από το Πανεπιστήμιο του Greenwich για ένα project που ετοιμάζουμε. Με την ευκαιρία, λοιπόν, τους οδηγήσαμε στη λιμνοδεξαμενή του νησιού, που κατασκευάστηκε το 2002 αλλά δεν λειτούργησε ποτέ. Ζητήσαμε την άποψή τους. Οταν την είδαν, μας εξήγησαν ότι στο σημείο που έχει κατασκευαστεί δεν πρόκειται να γεμίσει ποτέ. “Γιατί δεν την κάνετε... ποδηλατοδρόμιο;”, μας αντιπρότειναν». Ο δήμαρχος Καλύμνου, Γιάννης Γαλουζής, βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα πρόβλημα κοινό για αρκετά μικρά και μεγάλα νησιά. Από τις 47 λιμνοδεξαμενές (και μικρά φράγματα) που κατασκευάστηκαν από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης σε νησιά το 1996-2005, οι 12 (ποσοστό περίπου 25%) παρουσίασαν εξαρχής σοβαρά προβλήματα και με την εξαίρεση μιας ή δύο, που επιδιορθώθηκαν, δεν γέμισαν ποτέ. Ετσι απέμειναν μια ανοιχτή μαύρη λακκούβα - μαύρη λόγω του χρώματος της μεμβράνης με την οποία σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις επιστρώνονται. «Στη δική μας περίπτωση, πρόκειται για κακή επιλογή θέσης» λέει ο κ. Γαλουζής. «Μετά την ολοκλήρωση του έργου έγιναν κι άλλα συμπληρωματικά έργα, για να οδηγήσουν τα ρέματα προς τα εκεί. Αλλά η λιμνοδεξαμενή δεν μαζεύει περισσότερο νερό... από ένα ανοιχτό οικόπεδο τις ημέρες που βρέχει». Στην περίπτωση της Τήλου, το πρόβλημα σίγουρα δεν ήταν η κακή θέση. «Για να μαζέψει νερό η λιμνοδεξαμενή έφτιαξαν κλειστούς αγωγούς για να κατέβει το νερό από το βουνό» λέει η δήμαρχος, Μαρία Καμμά-Αλειφέρη. «Το νερό όμως παρασέρνει χώμα, κλαδιά, πέτρες και οι αγωγοί δεν είχαν φρεάτια για να τους καθαρίζουμε. Eτσι πολύ σύντομα βούλωσαν και τώρα, μετά από τόσα χρόνια, είναι σαν να τους έχεις... τσιμεντώσει. Η λιμνοδεξαμενή, λοιπόν, γέμισε μόνο την πρώτη χρονιά, Τώρα όσο νερό μαζεύει από τις βροχές εξατμίζεται το καλοκαίρι». Σε άλλες περιπτώσεις, οι δεξαμενές ήταν... τρύπιες. «Δεν γέμισε ούτε μια μέρα. Δεν έχει κατασκευαστεί σωστά και έτσι χάνει νερό. Κάποια στιγμή ήρθε ένα κλιμάκιο ειδικών από την Αθήνα και μας είπαν ότι θέλει νέα μελέτη για να φτιαχτεί» λέει ο δήμαρχος Νισύρου, Χριστοφής Κορωναίος για τη λιμνοδεξαμενή στη θέση Πάλοι. Ανάλογη η εικόνα και στους Λειψούς. «Η δεξαμενή παρουσίασε πρόβλημα από την αρχή, δεν συγκρατούσε το νερό. Για να τα αντιμετωπίσουν, έριξαν φορτηγά με πέτρες, που... έσκισαν τη μεμβράνη και έκαναν τα πράγματα χειρότερα» λέει ο δήμαρχος, Φώτης Μάγγος. «Η αλήθεια όμως είναι ότι ήμασταν τυχεροί. Με τα χρόνια το έδαφος “κάθισε” και έτσι πέρυσι για πρώτη χρονιά γέμισε η μισή δεξαμενή. Φέτος, με τη βοήθεια ιδιωτικής εταιρείας θα πραγματοποιηθούν έργα για να ενισχυθούν οι απορροές ομβρίων στο εσωτερικό της». «Το φράγμα χάνει νερό. Αρχικά προσπάθησαν να το αντιμετωπίσουν με τσιμεντοενέσεις, όμως δεν τα κατάφεραν» λέει ο δήμαρχος Λέρου, Μιχάλης Κόλλιας. «Πρόσφατα ολοκληρώθηκε μελέτη από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, που προτείνει να μετατραπεί το φράγμα σε λιμνοδεξαμενή με την επίστρωση μεμβράνης. Η μελέτη πήγε στην Περιφέρεια και η δαπάνη εκτιμάται σε 1- 1,2 εκατ. ευρώ». Τα προβλήματα αυτά δεν αφορούν μόνο τα μικρά νησιά. Στην Κρήτη, όπου τα έργα ήταν σαφώς μεγαλύτερα λόγω κλίμακας, υπήρξαν σοβαρά προβλήματα σε τρεις περιπτώσεις. Στον δήμο Κισσάμου, για παράδειγμα, κατασκευάστηκαν δύο έργα, στους Αγιους Θεοδώρους και τη Χρυσοσκαλίτισσα. «Η λίμνη στους Αγίους Θεοδώρους λειτούργησε έως το 2011. Μετά όμως πάθαμε μεγάλη ζημιά: υποχώρησαν τρία σημεία και έφυγε όλο το νερό μέσα στη γη, 800.000 κυβικά!», λέει ο δήμαρχος, Θόδωρος Σταθάκης. «Στη Χρυσοσκαλίτισσα δεν λειτούργησε ποτέ. Λίγο αφότου τελείωσε, έπαθε καθίζηση. Μετά έκαναν τσιμεντοενέσεις, αλλά η λίμνη δεν μπορούσε να κρατήσει το νερό. Τώρα το υπουργείο εκπόνησε μελέτη αποκατάστασης, κόστους 4,5 εκατ. ευρώ. Εχουμε πολύ μεγάλο πρόβλημα γιατί είχαμε δύο δεξαμενές και τώρα δεν έχουμε καμία». Να σημειωθεί ότι η κατασκευή της λιμνοδεξαμενής στη Χρυσοσκαλίτισσα κόστισε 4,8 εκατ. ευρώ και στους Αγιους Θεοδώρους 2,8 εκατ. ευρώ. Ανάλογα... ταχυδακτυλουργικά συνέβησαν και στα Ανώγεια. «Η λιμνοδεξαμενή στο Γονωμιό λειτούργησε για αρκετά χρόνια. Μέχρι που άνοιξε μια τρύπα και έφυγαν μέσα 300.000 κυβικά νερού. Οπως μας είπαν, έχει σπηλαιώσεις από κάτω. Το ίδιο είχε ξανασυμβεί και πριν από μερικά χρόνια. Τώρα αναζητούμε τρόπο να την επισκευάσουμε» λέει ο δήμαρχος, Μανώλης Καλλέργης. Αξίζει να σημειωθεί ότι η θέση της λιμνοδεξαμενής Γονωμιού δημιουργήθηκε... με το μπάζωμα δύο βαράθρων, τα οποία μάλιστα είχαν χαρτογραφηθεί. Το κόστος της δεξαμενής; 2,4 εκατ. ευρώ. Εργα που κατέστρεψαν φυσικούς υγρότοπους Δεν υπήρχαν όμως παντού προβλήματα. Σε πολλές περιπτώσεις, οι λιμνοδεξαμενές λειτούργησαν όπως είχαν σχεδιαστεί, δημιουργώντας ένα επιπλέον απόθεμα νερού που με τα χρόνια έγινε ακόμα πιο πολύτιμο. Ηταν όμως η καλύτερη επιλογή; «Πρώτα κατέστρεψαν τα φυσικά υγροτοπικά συστήματα, που βοηθούσαν στον εμπλουτισμό των υδροφορέων των νησιών. Και έπειτα, για να τα αναπληρώσουν κατασκεύασαν λίμνες, πολλές από τις οποίες “αστόχησαν” από την αρχή: δεν γέμισαν νερό, ενώ αποτελούσαν παγίδες θανάτου για τα άγρια ζώα που γλιστρούσαν μέσα στις μεμβράνες και δεν μπορούσαν να βγουν» λέει ο κ. Θάνος Γιαννακάκης, συντονιστής του προγράμματος νησιωτικών υγροτόπων της WWF. «Το χειρότερο είναι ότι σπαταλήθηκαν τεράστια ποσά και οι υπεύθυνοι για τις κακοτεχνίες ή τις κακές μελέτες δεν αναζητήθηκαν ποτέ». Να σημειωθεί ότι οι 12 προβληματικές λιμνοδεξαμενές κόστισαν συνολικά 23,6 εκατ. ευρώ, χωρίς να συνυπολογιστούν όλα τα συμπληρωματικά έργα που έγιναν ανά τα έτη για την επισκευή τους. «Δεν θα βρεις δήμαρχο που να έχει λιμνοδεξαμενή και να μην έχει πρόβλημα», λέει η δήμαρχος Τήλου. «Δεν υπάρχουν πιο άχρηστα έργα. Εμάς έμεινε ένα μαύρο πράγμα στη μέση του κάμπου και δεν ξέρουμε τι να το κάνουμε. Μακάρι να μπορούσαμε να το εξαφανίσουμε με κάποιο τρόπο, ή να γίνει υγρότοπος». Πηγή: http://www.kathimerini.gr/836969/article/epikairothta/perivallon/limnode3amenes-poy-den-gemisan-pote

Το Δέλτα του Έβρου είναι ένα από τα πιο σημαντικά υγροτοπικά συστήματα της χώρας μας! Ένας τόπος που σφύζει από ζωή, φημισμένος για τα σπάνια είδη πουλιών που φιλοξενεί, όπως η νανόχηνα, που είναι το πιο σπάνιο και απειλούμενο είδος χήνας. Για το λόγο αυτό αποτελεί και αγαπημένο προορισμό για φωτογράφους άγριας ζωής που βρίσκουν εκεί εξαιρετικές ευκαιρίες για συναντήσεις με τους φτερωτούς κατοίκους του. Καθώς βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο του νομού Έβρου, το «μοιραζόμαστε» με τη γειτονική Τουρκία. Η περιοχή έχει ανακηρυχθεί Εθνικό Πάρκο και προστατευόμενη περιοχή του Δικτύου Natura 2000, χαρακτηρισμένη ως Ζώνη Ειδικής Προστασίας για την Ορνιθοπανίδα (ΖΕΠ) με τον κωδικό GR1110006. Τμήμα της περιοχής έχει ενταχθεί στον κατάλογο των προστατευόμενων περιοχών της Διεθνούς Σύμβασης Ραμσάρ και το γεγονός αυτό υπογραμμίζει τη σημασία της σε διεθνές επίπεδο. Το υγροτοπικό σύστημα Δέλτα Έβρου φιλοξενεί μεγάλη ποικιλία ειδών πανίδας και σε μεγάλους αριθμούς, παρόλη την υποβάθμιση που έχει υποστεί τις τελευταίες δεκαετίες. Εδώ βρίσκουν καταφύγιο και τροφή χιλιάδες πουλιά, όλες τις εποχές του χρόνου. Ο υγρότοπος είναι ιδιαίτερα σημαντικός για τη μετανάστευση, καθώς και για τη διαχείμαση των πουλιών. Μάλιστα, είναι η πιο σημαντική περιοχή στην Ελλάδα για τις χήνες και τους κύκνους. Χαρακτηριστικά είδη της περιοχής είναι ο νανόκυκνος, ο στικταετός, ο βασιλαετός, η αγκαθοκαλημάνα, η καστανόπαπια και η νανόχηνα. Το Δέλτα Έβρου αποτελεί ένα πολύ σημαντικό πόρο για την τοπική κοινωνία, λόγω της αξίας που έχει για την κτηνοτροφία, τη γεωργία και την αλιεία, ενώ εδώ και πολλά χρόνια έχουν ανακαλύψει την αξία του χιλιάδες επισκέπτες που το επιλέγουν ως οικοτουριστικό προορισμό. Στο Σύστημα Διακυβέρνησης Προστατευόμενων Περιοχών της χώρα μας, το Δέλτα Έβρου ανήκει στη Μονάδα Διαχείρισης Εθνικών Πάρκων Δέλτα Έβρου, Δαδιάς και Προστατευόμενων Περιοχών Ανατολικής Θράκης. Πηγή: Οργανισμός Φυσικού Περιβάλλοντος και Κλιματικής Αλλαγής-ΟΦΥΠΕΚΑ

Τελικά, όλα είναι δυνατά για το υπουργείο Περιβάλλοντος. Ακόμα και το να εγκρίνει την ανέγερση ενός παραθεριστικού οικισμού 6.500 κατοίκων μέσα σε έναν υγρότοπο, αφού πρώτα καταργήσει το καθεστώς προστασίας του. Μόνη ελπίδα για τη διάσωση της τελευταίας παρθένας περιοχής του παράκτιου μετώπου της Πιερίας, διότι περί αυτής πρόκειται, είναι να μπλοκαριστεί και πάλι το έργο από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, όπως έχει συμβεί ακόμα δύο φορές τα προηγούμενα χρόνια στη βάση των ευδιάκριτων περιβαλλοντικών του παραβάσεων. Η υπόθεση του παραθεριστικού οικισμού «Ολυμπιάδα» στην παραλία Κορινού στην Πιερία δεν είναι νέα. Τοπικοί παράγοντες την προωθούν ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’90. Με διαδοχικές αποφάσεις, το (πανίσχυρο τότε) ΥΠΕΧΩΔΕ θέσπισε ζώνη οικιστικού ελέγχου στην παραλιακή περιοχή και κατόπιν ενέκρινε την πολεοδομική μελέτη για τη δημιουργία του οικισμού «Ολυμπιάδα». Μόνο που το 59% της έκτασης του οικισμού βρίσκεται μέσα σε περιοχή Natura (ζώνη ειδικής προστασίας της ορνιθοπανίδας) και σε καταφύγιο άγριας ζωής (στα οποία γενικά απαγορεύεται η δόμηση). Και επίσης μεγάλο μέρος της επίμαχης περιοχής είναι υγρότοπος, που κατακλύζεται από νερό τον χειμώνα και «στεγνώνει» το καλοκαίρι. Αγροτική έκταση στα χαρτιά Η υπόθεση επανήλθε το 2011 με παράνομες διανοίξεις δρόμων μέσα στον υγρότοπο, τις οποίες σταμάτησε ο φορέας διαχείρισης του Εθνικού Πάρκου Δέλτα Αξιού - Λουδία - Αλιάκμονα - Αλυκής Κίτρους, στα όρια του οποίου βρίσκεται η επίμαχη έκταση. Στην υπόθεση παρενέβη και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Το αξιοσημείωτο είναι ότι η Διεύθυνση Δασών Πιερίας εμφανίζει στα έγγραφά της την υγροτοπική έκταση ως αγροτική. Ομως ο χαρακτηρισμός μεγάλου τμήματος της έκτασης ως Καταφύγιο Αγριας Ζωής εμπόδιζε την οικοδόμησή του. Την υπόθεση ανέλαβε να «απεμπλέξει» ο υφυπουργός Περιβάλλοντος Νίκος Ταγαράς, υπογράφοντας το καλοκαίρι τον αποχαρακτηρισμό 4.000 στρεμμάτων! Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρενέβη και πάλι, ζητώντας εξηγήσεις. Το γεγονός, όμως, δεν πτόησε το υπουργείο, που δεν διερεύνησε καν την υπόθεση καθώς γνώριζε εξαρχής τα σοβαρά περιβαλλοντικά προβλήματα: όπως προκύπτει από την απόφαση έγκρισης των περιβαλλοντικών όρων που υπεγράφη την προηγούμενη εβδομάδα, το Δημόσιο για πρώτη φορά αναγνωρίζει ότι η έκταση στην οποία θέλει να φτιάξει ένα χωριό 6.500 κατοίκων είναι στην ουσία ένας περιοδικά κατακλυζόμενος βάλτος. Και πώς σκοπεύει να αντιμετωπίσει αυτή τη «λεπτομέρεια»; Εξαιρώντας το ένα τρίτο από τη ζώνη προστασίας της ορνιθοπανίδας (ΖΕΠ), που πρόκειται να τσιμεντοποιηθεί. Προβλέποντας διάφορα τεχνικά έργα όπως την κατασκευή τάφρων και τη δημιουργία αναχωμάτων 2 μέτρων. Ζητώντας να φυτευθούν στον κήπο των εξοχικών τοπικά είδη φυτών. Και ορίζοντας ότι δεν πρέπει να υπάρξουν ασφαλτοστρώσεις σε σημεία όπου δεν είναι απολύτως απαραίτητο. Αυτό βέβαια δεν εξυπηρετεί στην πραγματικότητα κάποιο περιβαλλοντικό στόχο (δεν μπορεί να μιλάει κανείς για μέτρα διατήρησης ενός υγρότοπου ή της ορνιθοπανίδας μέσα σε έναν κτισμένο οικισμό), αλλά το να μην πλημμυρίζει τον χειμώνα ο οικισμός. Χαρακτηριστικό των συνθηκών που επικρατούν στην περιοχή είναι ότι σε παρακείμενο μικρό παραθεριστικό οικισμό υπαλλήλων της ΔΕΗ, που βρίσκεται πάνω από τον υγρότοπο, οι αντλίες για την απάντληση των νερών από τα υπόγεια δεν σταματούν να λειτουργούν παρά μόνο το καλοκαίρι... Κατά τα λοιπά, αν τελικά χτιστεί ο παραθεριστικός οικισμός, τότε η Πιερία θα αποχαιρετίσει το τελευταίο παρθένο κομμάτι της ακτογραμμής της. Πηγή: http://www.kathimerini.gr/793066/article/epikairothta/perivallon/egkri8hke-h-anegersh-oikismoy-ston-ygrotopo-ths-pierias