Αναζήτηση στην κοινότητα

O τεχνολογικός κολοσσός, σε συνεργασία με τη SubCom, προχώρησε προ λίγων ημερών στη σχετική ανακοίνωση για τη λειτουργία του καλωδίου Ντυνάν. Η Google ανακοίνωσε για πρώτη φορά το σχέδιο, το οποίο πήρε το όνομά του από το νομπελίστα Ερρίκο Ντυνάν, ιδρυτή του Ερυθρού Σταυρού, στα μέσα του 2018. Αρχικά, ο προγραμματισμός προέβλεπε τη λειτουργία του καλωδίου, το οποίο εκτείνεται από τη Βιρτζίνια μέχρι τις γαλλικές ακτές του Ατλαντικού, μέσα στο 2020, όμως πέρα από τις εγγενείς προκλήσεις της τοποθέτησης ενός υποθαλάσσιου καλωδίου μεταξύ δύο ηπείρων, οι υπεύθυνοι του προγράμματος πιθανότατα δεν είχαν προβλέψει τις επιπλοκές που θα προκαλούσε η πανδημία. Το καλώδιο, μήκους σχεδόν 6.400 χιλιομέτρων, έχει τη δυνατότητα μεταφοράς 250 terabits το δευτερόλεπτο, ή αλλιώς θα μπορούσε να μεταφέρει "το σύνολο του ψηφιοποιημένου περιεχομένου της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου τρεις φορές το δευτερόλεπτο" (αν και μήπως η αναφορά στη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου ως μέτρο αποτύπωσης του όγκου των δεδομένων έχει αρχίσει να φαντάζει κάπως απαρχαιωμένη, πλέον;) Αντίθετα με κάποια παλαιότερα καλώδια, το Ντυνάν χρησιμοποιεί 12 ζεύγη οπτικών ινών, συνδυασμένα με μια σειρά τεχνολογικών καινοτομιών με άξονα τη μεγιστοποίηση του εύρους ζώνης, προκειμένου να πιάσει αυτή την απόδοση. "Η Google είναι ταγμένη στην κάλυψη της ραγδαία αυξανόμενης ζήτησης για υπηρεσίες cloud και διαδικτυακό περιεχόμενο, ζήτηση η οποία συνεχίζεται αμείωτη", δήλωσε ο Μαρκ Σόκολ, ανώτατο στέλεχος του Τομέα Υποδομών του Google Cloud. "Μέσα από την προσφορά ασύγκριτης χωρητικότητας και ταχύτητας μετάδοσης, το Ντυνάν θα βοηθήσει τους χρήστες να αποκτούν πρόσβαση στο περιεχόμενο που τους ενδιαφέρει και θα υποστηρίξει μία από τις πλέον δημοφιλείς διαδικτυακές διαδρομές, με στόχο την ενίσχυση της ανάπτυξης του Google Cloud. Το Ντυνάν συνιστά ένα εντυπωσιακό επίτευγμα, η πραγμάτωση του οποίου δεν θα είχε καταστεί εφικτή χωρίς τις εργώδεις προσπάθειες τόσο της SubCom, όσο και των εργαζομένων, συνεργατών και προμηθευτών της Google, οι οποίοι ξεπέρασαν πλήθος προκλήσεων όλο αυτό το διάστημα, προκειμένου να καταστήσουν το συγκεκριμένο σύστημα, πραγματικότητα". Καθώς το Ντυνάν βρίσκεται πλέον σε λειτουργία, το επόμενο καλώδιο της Google που θα ενεργοποιηθεί θα είναι το Γκρέις Χόπερ, το οποίο θα συνδέει τη Νέα Υόρκη με την Ευρώπη, καταλήγοντας στο Μπιλμπάο, στην Ισπανία, και το Mπιούντ, στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η Google, και πάλι σε συνεργασία με τη SubCom, ανακοίνωσε την τοποθέτηση αυτού του νέου καλωδίου τον περασμένο Ιούλιο. Αναμένεται να ενεργοποιηθεί το 2021 και θα διαθέτει συνολικά 16 ζεύγη οπτικών ινών. Επιπλέον, η Google προχωρά στην κατασκευή του καλωδίου Εκουιάνο, το οποίο θα ενώνει τη Νότια Αφρική με την Πορτογαλία. Ο προγραμματισμός προβλέπει την ενεργοποίηση του συγκεκριμένου καλωδίου αργότερα μέσα στο 2021. Πέρα από τα ιδιόκτητα αυτά καλώδια, η Google μετέχει επίσης σε μια σειρά συνεταιρισμών, στο πλαίσιο των οποίων οι μετέχοντες ενώνουν τις δυνάμεις τους προκειμένου να κατασκευάσουν υποθαλάσσια καλώδια.

Με αμείωτη ένταση προχωρούν οι εργασίες για την κατασκευή της μεγαλύτερης υποθαλάσσιας συνδυασμένης οδικής και σιδηροδρομικής σήραγγας παγκοσμίως, προϋπολογισμού 10 δισ. ευρώ. Συνεχής πρόοδος σημειώνεται στις εργασίες που αφορούν ένα εκ των μεγαλύτερων κατασκευαστικών πρότζεκτ σε παγκόσμιο επίπεδο, τη φαραωνική υποθαλάσσια σήραγγα που θα ενώσει τη Γερμανία με τη Δανία. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, η εσκαφή της τάφρου της σήραγγας βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, με την πρόοδο των σχετικών εργασιών να έχει φτάσει το 70%. Fehmarnbelt Tunnel Υπενθυμίζεται ότι το εν λόγω κατασκευαστικό εγχείρημα αφορά στο Fehmarnbelt Tunnel που με μήκος 18 χλμ. θα αποτελέσει τη μεγαλύτερη υποθαλάσσια συνδυασμένη οδική και σιδηροδρομική σήραγγα στον κόσμο. Το έργο έχει προϋπολογισμό 10 δισ. ευρώ και μόλις ολοκληρωθεί (περί το 2029) θα ενώσει το νησί Lolland της Δανίας με το νησί Fehmarn της Γερμανίας. Το τούνελ θα κατασκευαστεί κατά μήκος του στενού Fehmarn Belt, έχοντας σχεδιαστεί ως εναλλακτική για την υπάρχουσα ακτοπλοϊκή υπηρεσία από το Rødby και το Puttgarden, η οποία μεταφέρει εκατομμύρια επιβάτες κάθε χρόνο. Σημειώνεται ότι το ταξίδι μέσω του τούνελ θα διαρκεί περίπου 7 λεπτά με τρένο και 10 λεπτά με το αυτοκίνητο, όταν η διέλευση με πλοίο απαιτεί περίπου μία ώρα. Η σήραγγα θα απαρτίζεται από δύο αυτοκινητόδρομους διπλής λωρίδας και δύο ηλεκτροκίνητες σιδηροδρομικές γραμμές. Θα βρίσκεται στον πυθμένα της Βαλτικής Θάλασσας, με την κατασκευή της να γίνεται μέσω της πόντισης έτοιμων προκατασκευασμένων τμημάτων σε σκαμμένες τάφρους. Τέτοιου είδους σήραγγες κατασκευάζονται στην ξηρά και ποτίζονται στη θέση τους στο βυθό της θάλασσας. Σύμφωνα με την δανεζικη εταιρεία Femern A/S, που είναι υπεύθυνη για το πρότζεκτ, τα πρώτα από τα προκατασκευασμένα τμήματα θα έχουν τοποθετηθεί στο βυθό μέχρι το 2024. Το έργο χρονολογείται από το 2008, όταν η Γερμανία και η Δανία υπέγραψαν συνθήκη για την κατασκευή της σήραγγας, με τις εργασίες, ωστόσο, να ξεκινούν το 2020.

Η Νορβηγία μπορεί να είναι διάσημη για τα φιόρδ της που προσελκύουν κάθε χρόνο πολλούς τουρίστες, από την άλλη όμως αυτά τα φιόρδ δυσκολεύουν ιδιαίτερα και επιμηκύνουν σημαντικά τις οδικές μετακινήσεις και μεταφορές στη χώρα. Ένα επιπλέον πρόβλημα είναι πως οι ακτές των φιόρδ είναι βραχώδεις και απότομες και το βάθος των νερών τους ιδιαίτερα μεγάλο, με αποτέλεσμα η κατασκευή γεφυρών να είναι από δύσκολη έως απαγορευτικοί. Προκειμένου να δωθεί μια λύση στο θέμα η υπηρεσία διαχείρισης των οδικών αρτηριών της χώρας, η NPRA (Norwegian Public Roads Administration) σκέφτεται να υιοθετήσει τη λύση των αιρούμενων υποθαλάσσιων τούνελ, καταρχήν για να ενώσει το Kristiansand με το Trondheim και προκειμένου να μειώσει τη συγκεκριμένη διαδρομή από τις 21 ώρες που είναι σήμερα σε περίπου 10. Το φιλόδοξο σχέδιο περιλαμβάνει δύο ξεχωριστά τούνελ μήκους 4.083 μέτρων -στην ουσία θα πρόκειται για γιγαντιαίες σωλήνες, οι οποίες θα έχουν από δύο λωρίδες προς μια κατεύθυνση- τα οποία όπως δεν θα ακουμπούν στο βυθό. Αντίθετα θα αιωρούνται σε βάθος περίπου 30 μέτρων, κρεμόμενα από πλωτήρες οι οποίοι θα βρίσκονται στην επιφάνεια της θάλασσας. Ταυτόχρονα και προκειμένου να αντιμετωπίζεται η κακοκαιρία που δεν είναι σπάνια σε αυτές τις θάλασσες, τα τούνελ θα έχουν και αγκύρωση στο βυθό με συρματόσχοινα. Φυσικά το όλο σχέδιο κάθε άλλο παρά εύκολο είναι στην υλοποίησή του και αποτελεί μια πολύ μεγάλη πρόκληση για τους Νορβηγούς μηχανικούς, μιας και τα θέματα που πρέπει να λυθούν είναι πολλά. Μεταξύ αυτών και η στεγανότητα αλλά και το τι θα γίνεται σε περίπτωση μιας ενδεχόμενης σύγκρουσης ενός πλοίου με έναν από τους πλωτήρες. Επίσης πέρα από δύσκολο το εγχείρημα είναι και πανάκριβο, μιας και ο προϋπολογισμός για τα 2 τούνελ στο φιόρδ Sognefjord που προαναφέραμε φτάνει τα 25 δις δολάρια, ενώ η κατασκευή θα διαρκέσει μέχρι το 2035. Αν πάντως τα όλο πρότζεκτ υλοποιηθεί θα πρόκειται για το πρώτο του είδους παγκοσμίως και θα συγκαταλέγεται σαφώς στα σύγχρονα θαύματα της μηχανικής. http://www.cnn.gr/style/aytokinito/story/41121/ypothalassio-toynel-poy-kremetai-apo-plotires-sti-norvigia

Κέντρα δεδομένων (data centers) που θα τροφοδοτούνται από ωκεάνια ενέργεια, θα ψύχονται από το παγωμένο νερό στα βάθη των ωκεανών εξοικονομώντας εκατομμύρια Κιλοβατώρες ηλεκτρικής ενέργειας και που θα είναι κατασκευασμένα από ανακυκλωμένα υλικά πρόκειται να ποντίσει η Microsoft. Ειδικά η ενέργεια που καταναλώνεται για την ψύξη των διακομιστών αντιστοιχεί στο μεγαλύτερο ποσοστό του κόστους της λειτουργίας τους. Μεγάλες εταιρείες τεχνολογίας όπως το Facebook και η Google μεταφέρουν αυτές τις υπηρεσίες σε χώρες με πιο ψυχρό κλίμα ώστε να μειώσουν το κόστος της ψύξης. Επίσης, η Apple έχει εγκαταστήσει ένα μεγάλο φωτοβολταϊκό πάρκο και άλλες πράσινες τεχνολογίες στο κέντρο δεδομένων του Maiden στη Βόρεια Καρολίνα, ενώ η Amazon ψύχει με αιολική ενέργεια το data center της Amazon Web Services στο Φάουλερ Ριτζ της Ινδιάνα. Η Microsoft αποφάσισε να κάνει μια μεγάλη βουτιά στον ωκεανό αναζητώντας την απαιτούμενη δροσιά. Ήδη ο αμερικανικός τεχνολογικός κολοσσός έχει ποντίσει και έχει θέσει σε δοκιμαστική λειτουργία δύο τέτοια υποθαλάσσια data centers: την κάψουλα Leona Philpot στα ανοιχτά της κεντρικής Καλιφόρνιας στον Ειρηνικό Ωκεανό τον Αύγουστο του 2015 και πρόσφατα το Project Natick που πήρε το όνομά του από την πόλη Νατίκ της Μασσαχουσέττης. —Πράσινη ενέργεια και εξοικονόμηση Δύο είναι οι προκλήσεις που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι μηχανικοί της Microsoft: η εξοικονόμηση ενέργειας για την ψύξη των διακομιστών δεδομένων, αλλά και η παραγωγή «πράσινης» ηλεκτρικής ενέργειας από την κίνηση των ωκεανίων ρευμάτων ώστε να διασφαλιστεί η ενεργειακή επάρκεια του συστήματος. Εάν οι δοκιμές ολοκληρωθούν με επιτυχία η μαζική παραγωγή data center εγκιβωτισμένων σε υποθαλάσσιες κάψουλες μπορεί να ξεκινήσει σε τρεις μόλις μήνες αντί για δύο χρόνια που προέβλεπε ο αρχικός σχεδιασμός. H Microsoft λειτουργεί ήδη περισσότερα από 100 κέντρα δεδομένων σε ολόκληρο τον πλανήτη, αριθμός που αυξάνεται αναλογικά με τις υπηρεσίες που διατίθενται μέσω cloud. Πέρα από τα ενεργειακά οφέλη που προσφέρει ο εγκιβωτισμός διακομιστών δεδομένων (servers) σε υποθαλάσσιες κάψουλες, η Microsoft Research υποστηρίζει ότι με αυτό τον τρόπο θα επιταχυνθεί σημαντικά η ανταλλαγή δεδομένων μέσω διαδικτύου καθώς ο μισός πληθυσμός της γης κατοικεί κοντά στο νερό -κατά μέσο όρο σε απόσταση 200 χιλιομέτρων-, αλλά αρκετά μακρύτερα από τα data center, τα οποία εγκαθίστανται σε απομακρυσμένα και συχνά άγνωστα, για λόγους ασφαλείας, σημεία. Τέλος, η Microsoft Research σχεδιάζει την πόντιση καψουλών κατασκευασμένων εξολοκλήρου από ανακυκλώσιμα υλικά. —Περιβαλλοντικός αντίκτυπος Το πρώτο πρωτότυπο της Microsoft, η κάψουλα Leona Philpot, περιείχε έναν μόνο υπολογιστή σφραγισμένο σε ένα δοχείο γεμάτο άζωτο υπό συνθήκες υψηλής πίεσης. Περισσότεροι από εκατό διαφορετικοί αισθητήρες παρακολουθούσαν τις συνθήκες -όπως η υγρασία, η πίεση και η κίνηση, εντός και εκτός της κάψουλας. Οι αισθητήρες μέτρησαν ακόμα τον περιβαλλοντικό αντίκτυπο της κάψουλας: ο θόρυβος από τους ανεμιστήρες των σέρβερ βρισκόταν σε επίπεδα χαμηλότερα από αυτά του θαλάσσιου οικοσυστήματος, ενώ η θερμότητα που εξέπεμπε το σύστημα μεταδιδόταν σε απόσταση μερικών μόλις εκατοστών γύρω από την κάψουλα. Σε κάθε περίπτωση, η επιβράδυνση του Νόμου του Μουρ, που λέει ότι η υπολογιστική ισχύς διπλασιάζεται κάθε δύο χρόνια σημαίνει ότι θα παρατείνεται ο χρόνος αντικατάστασης των servers στα δέκα χρόνια. Εντούτοις, εκτιμάται ότι κάθε πέντε χρόνια οι κάψουλες θα ανασύρονται από τη θάλασσα, ο εξοπλισμός τους θα αναβαθμίζεται και θα ξαναποντίζονται. Μετά από 20 χρόνια το υλικό του εξοπλισμού θα ανακυκλώνεται. Πηγή: http://www.econews.gr/2016/02/01/microsoft-datacenters-natick-128196/