Η ενοικίαση είναι κι αυτή μια μορφή αξιοποίησης. Στις περισσότερες περιπτώσεις όμως εξασφαλίζει απλά τα έξοδα διατήρησης, ώστε να μη μπαίνει ο ιδιοκτήτης μέσα, πράγμα που κι αυτό παίζει. Και έτσι ξεκινά η σκέψη του να απαλλαγεί κανείς τελείως από μια περιουσία που κάθε τόσο εμφανίζει και ένα επείγον πρόβλημα που ζητάει λεφτά για να αντιμετωπιστεί.
Η λογική αυτή της ελληνικής κοινωνίας αναπτύχθηκε σε εποχές που υπήρχαν άλλες δυνατότητες, αλλά τώρα εξελίσσεται σε πολυτέλεια. Οι περιουσίες που διατηρούνται ακόμα συνήθως έχουν την επίβλεψη κάποιου μέλους της οικογένειας που μένει κοντά (παππούς, θείος κλπ). Όταν αυτός εκλείψει, το πρόβλημα εξεύρεσης ενός σωστού επαγγελματία δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Στις μέρες μας, το κόστος ενός σωστού επαγγελματία αναπροσαρμόζεται συνεχώς στο να είναι λίγο πιο πάνω από αυτό που αντέχει να πληρώσει ο μέσος αστός. Το δημιουργεί η αγορά αυτό. Πρόβλημα πλέον έχει ο κόσμος ακόμα και για την πρώτη του κατοικία, όχι μόνο για τις μακρινές ιδιοκτησίες. Δηλαδή κι ο παππούς στο χωριό, αν δεν μπορεί να κάνει και κάποια πράγματα μόνος του, η σύνταξη δεν αρκεί για να πληρώνει επαγγελματίες να του τα φτιάχνουν όλα όπως απαιτούν οι σύγχρονοι κανόνες.